Ήταν πιο ομάδα και πήρε απόλυτα δίκαια το νταμπλ ο Ολυμπιακός

Με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ολοκλήρωσε μια εξαιρετική χρονιά ο Ολυμπιακός. Όχι καλύτερη από την περσινή όπου εκτός από το Πρωτάθλημα πήρε και το Challenge Cup, αλλά σίγουρα μία που θα την θυμούνται με χαρά οι Πειραιώτες. Θα την θυμούνται για την αξιοπρεπέστατη συμμετοχή στο Champions League στην επιστροφή τους στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, θα την θυμούνται για την κατάκτηση του Κυπέλλου στο Final-4 της Λάρισας και φυσικά θα την θυμούνται και για το 32ο πρωτάθλημα που πήραν.

Ένα πρωτάθλημα που κατακτήθηκε με μειονέκτημα έδρας, κόντρα στον «αιώνιο αντίπαλο» Παναθηναϊκό και σε έναν τελικό όπου και οι δύο ομάδες κατέθεσαν ψυχή, με τους γηπεδούχους στο τέλος να φεύγουν θριαμβευτές επικρατώντας με 3-2. Πραγματικά ο χθεσινός τελικός τα είχε όλα και δυστυχώς όταν λέω όλα, δεν είναι μόνο καλά. Είχε αγωνία, πανέμορφο θέαμα σε πολλές περιπτώσεις, μεγάλη μάχη, αλλά και τραυματισμό και ρίψη αντικειμένου με διακοπή και εκκένωση εξέδρας.

Αρχικά το χθεσινό ντέρμπι είχε δύο σετ στα οποία ο Ολυμπιακός κυριάρχησε στον απόλυτο βαθμό. Οι Πειραιώτες έκαναν ότι ήθελαν στο φιλέ, με τον Παναθηναϊκό να δείχνει στο διάστημα αυτό πως δεν είχε κατέβει καν στο Ρέντη. Στο 1ο η επίθεση ήταν 69%-38% για τους «ερυθρόλευκους», με τους «πράσινους» να έχουν χάσει και 9 σερβίς και στο δεύτερο η διαφορά στην επίθεση ήταν επίσης τρομερά μεγάλη με τον εξαιρετικό Τράβιτσα να οδηγεί τους πρωταθλητές πλέον στο 71% και τον Κασαμπαλή στο θετικό 45% που ωστόσο απείχε πολύ από τον αντίπαλό του.

Με την εικόνα που είχαν οι δύο ομάδες στα δύο πρώτα σετ, δεν υπήρχε άνθρωπος που θα περίμενε πως θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να καταφέρει να αντιδράσει. Δεν έδειχνε πως μπορούσε να το κάνει. Μια αντίδραση που ωστόσο είδαμε και την είδαμε γιατί και έγιναν αλλαγές που βοήθησαν όπως αυτές του Φράγκου στην θέση του κάκιστου Κόβαρ και του Πετρέα στην θέση του επίσης κακού Ρανγκέλ, αλλά και γιατί οι γηπεδούχοι έμειναν χωρίς τον Τζούριτς.

Η απουσία του MVP και του Κυπέλλου και του Πρωταθλήματος. Βραχυκύκλωσε την επίθεση του Ολυμπιακού, κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα και από τα νούμερα, καθώς από το 69% και 71% έπεσαν στα επόμενα δύο στο 30% και 34%. Με τον διεθνή Έλληνα κεντρικό να μην απειλεί από το κέντρο όταν ήταν στην μπροστά ζώνη, οι «ερυθρόλευκοι» ήταν προβλέψιμοι, με τους φιλοξενούμενους να σπάνε πολλές μπάλες και να παίρνουν πόντους στην κόντρα επίθεση. Έτσι έκαναν με άνεση το 2-1, ενώ στο 2-2 κρίθηκε από τους Φράγκο και Ερνάντες που στο 21-21 πήραν 4 συνεχόμενους πόντους.

Η αλήθεια είναι πως από την στιγμή που ο Παναθηναϊκός από το 2-0 του Ολυμπιακού ισοφάρισε σε 2-2 και οι Πειραιώτες έπαιζαν και χωρίς τον Τζούριτς, δεν ήταν λίγοι όσοι περίμεναν πως οι πιθανότητες του να γίνει το 2-3 και να πάμε σε πέμπτο τελικό, ήταν περισσότερες από το να γίνει το 3-2 και να τελειώσει το πρωτάθλημα. Εδώ όμως είναι που φάνηκε το πόσο μεγάλους παίκτες έχει ο Ολυμπιακός. Οι «ερυθρόλευκοι» παρότι δεν είχαν το μομέντουμ, μπήκαν εξαιρετικά και προηγήθηκαν με 6-1, δείχνοντας έτοιμοι για το νταμπλ. Ένα σερί που έγινε από το ανέβασμα του Ιντάλγκο, αλλά και από τα συνεχόμενα λάθη των «πράσινων» που θύμισαν την ομάδα των 2 πρώτων σετ.

Η μεγαλύτερη αντίδραση όμως των γηπεδούχων ήταν όταν και πάλι οι φιλοξενούμενοι όχι μόνο δεν το έβαλαν κάτω, αλλά προηγήθηκαν και με 9-10. Ουσιαστικά εκεί κρίθηκαν τα πάντα και μιλάω για το video check που κέρδισε ο Καστελάνι στην επίθεση του Στερν. Αν ο τεχνικός του Ολυμπιακού δεν το είχε ζητήσει θα γινόταν το 10-12 και λογικά το «τριφύλλι» θα είχε ισοφαρίσει. Το ζήτησε όμως, το κέρδισε και όχι μόνο έγινε το 10-10, αλλά το 12-10 με δύο συνεχόμενα μπλοκ των Στερν και Παγένκ.

Με το αν δουλειά δεν γίνεται. Ο Ολυμπιακός όλη την χρονιά είχε τις μικρότερες μεταπτώσεις στην απόδοσή του. Τα πήγε καλά στο Champions League, πήρε το Κύπελλο και κατέκτησε και το Πρωτάθλημα. Είναι δίκαια στην κορυφή γιατί στα δύσκολα είχε τους παίκτες που βγήκαν μπροστά όπως ο Στερν, ο Ιντάλγκο και φυσικά ο Τζούριτς με τον Κουμεντάκη και τον οδήγησαν στο νταμπλ. Στον αντίποδα και ο Παναθηναϊκός έχει ηγέτες, αλλά δεν βγήκαν μπροστά με εξαίρεση τον Ερνάντες που κάποιες στιγμές στον 4ο τελικό ήταν σαν να πάλευε μόνος του.

Οι «πράσινοι» μπήκαν απροετοίμαστοι αγωνιστικά και πνευματικά για το παιχνίδι στο Ρέντη, έμειναν πίσω χωρίς να φέρουν την παραμικρή αντίσταση και μετά όσο και να προσπάθησαν να έφτασε. Έτσι κλείνουν μια χρονιά που άνετα μπορεί να θεωρεί αποτυχημένη, καθώς με πολύ υψηλό μπάτζετ που έφτανε το 1.000.000 κατακτήθηκε μόνο το League Cup...

ΥΓ: Πραγματικά μερικές φορές δεν μπορώ να καταλάβω τον κόσμο. Η ομάδα σου κάνει ένα 3-0 και περνάει μπροστά έτοιμη να κάνει το 3-1 και να πάρει τον τίτλο και εσύ πετάς μπουκάλι και διακόπτεις τον τελικό; Ακόμα και να έπαιρνε το συγκεκριμένο σετ ο Ολυμπιακός, η κίνηση αυτή είναι βλακεία γιατί έκοψε τον ρυθμό. Συνολικά είναι βλακεία πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την στιγμή που οι παίκτες της ομάδας σου τα δίνουν όλα για να γυρίσουν το σετ και σε μεγάλο βαθμό το έχουν καταφέρει.

ΥΓ1: Όπως φάνηκε και στο Ρέντη, τόσο ο Πετρέας, όσο και ο Φράγκος έπρεπε να έχουν πάρει περισσότερες ευκαιρίες στην σειρά των τελικών, ειδικά από την στιγμή που οι Κόβαρ και Ρανγκέλ δεν έκαναν και τις μαγικές εμφανίσεις...

ΥΓ2: Λογικά ο Παναθηναϊκός πάει για αλλαγή και των 4 ξένων του. Αρχικά ο Κόβαρ ήταν να μείνει αλλά με αυτές τις εμφανίσεις στους τελικούς θα είναι τεράστια έκπληξη αν αυτό γίνει.

ΥΓ3: Για τον Ολυμπιακό, ωραίο αυτό με τις ηλικίες, αλλά όσοι μιλάνε για Τράβιτσα, Ιντάλγκο, δύσκολα βρίσκεις ηγέτη όπως ο Ιταλός πασαδόρος και παίκτη που στα δύσκολα θα είναι πάντα εκεί όπως ο Κουβανός ακραίος...

ΥΓ4: Μαγική χρονιά για τον Τζούριτς που έδωσε απαντήσεις σε πολλούς που τον θεωρούσαν τελειωμένο. Εξαιρετικός στο Final-4 της Λάρισας, ακόμα καλύτερος στους τελικούς. Δίκαια MVP και στις δύο διοργανώσεις και μπράβο του.