Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 2-3: Ο διψασμένος και ο ανώτερος...

• Ο διψασμένος Παναθηναϊκός που έμεινε με το αν...
• Ο Ολυμπιακός ήταν ανώτερος, το έδειξε και κέρδισε

Πάει ακόμα ένα ντέρμπι «αιωνίων», ένα ντέρμπι που πραγματικά όσους αγαπάμε το βόλεϊ μας έκανε να χαρούμε θέαμα. Να δούμε δύο ομάδες που πάλεψαν ως το τέλος για τη νίκη, χωρίς καμία να έχει το παραμικρό παράπονο για διαιτησία, κάτι που φυσικά έχει να κάνει και με την ύπαρξη του var που και στο βόλεϊ είναι απαραίτητο.

Ένα ντέρμπι που πήγε να ξεκινήσει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, όταν η αστυνομία αντί να κάνει ζώνες έξω από το κλειστό για τον έλεγχο εισιτηρίων, έριξε δακρυγόνο στην πόρτα του κλειστού, με συνέπεια να έχουμε διακοπή για περίπου μισή ώρα. Μια πραγματικά τραγική κίνηση, όχι γιατί πρέπει ο καθένας να μπαίνει στα γήπεδα χωρίς εισιτήριο, αλλά γιατί αυτός ο έλεγχος έπρεπε να είχε γίνει πολύ πιο έξω από το γήπεδο.

Ο διψασμένος Παναθηναϊκός που έμεινε με το αν...

Πάμε τώρα στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Στον Άγιο Θωμά είδαμε αρχικά έναν Παναθηναϊκό που ήταν διψασμένος για το ματς αυτό. Οι... πράσινοι του Δημήτρη Ανδρεόπουλου θέλησαν σε μεγάλο βαθμό να εκμεταλλευτούν την κούραση των αντιπάλων τους από τον αγώνα με την Μόντενα. Κούραση όχι μόνο σωματική, αλλά και ψυχολογική, καθώς οι Πειραιώτες έφτασαν μια ανάσα από να πάρουν ιστορική νίκη κόντρα σε ένα μεγαθήριο και δεν το έκαναν στις λεπτομέρειες.

Για την ακρίβεια σε μεγάλο βαθμό το έκαναν. Πίεσαν στο σερβίς και κατάφεραν να έχουν μια σωστή τακτική στο μπλοκ, που είναι άλλωστε και το μεγάλο τους όπλο. Οι 15 πόντοι πάνω στο φιλέ είναι εξαιρετική επίδοση για ντέρμπι. Το μπλοκ όχι μόνο αυτό που κέρδιζε πόντους, αλλά και που... έσπαγε μπάλες των αντιπάλων κράτησε τον Παναθηναϊκό στο ματς. Και τον κράτησε σε τέτοιο σημείο που αν επιθετικά τα ποσοστά εκτός του εντυπωσιακού Ρανγκέλ, ήταν καλύτερα, τότε θα μπορούσε να φτάσει και στη νίκη.

Με το αν όμως δουλειά δεν γίνεται. Ο Παναθηναϊκός πάλεψε και με το παραπάνω, αλλά δεν τα κατάφερε και μετά από ήττα πολλά είναι τα αν που μπορείς να γράψεις. Όπως το αν είχε έναν ακόμα ξένο ακραίο (παρότι οι Ανδρεόπουλος κυρίως που ήταν εξαιρετικός και σε υποδοχή και Ράπτης ήταν καλοί) ή το αν είχε έναν ακόμα κεντρικό να μπορεί να ξεκουράσει λίγο πνευματικά τον Γιάκομπσεν ή ακόμα και αν σε έναν από τους... κεραυνούς του Βουλκίδη υπήρξε καλύτερη αντίδραση. Αυτά τα αν δεν τα είχαν οι «πράσινοι» χάνοντας απόλυτα δίκαια το ντέρμπι.

Ο Ολυμπιακός ήταν ανώτερος, το έδειξε και κέρδισε

Πάμε τώρα στον μεγάλο νικητή Ολυμπιακό. Οι Πειραιώτες λίγες μέρες μετά την μεγάλη αναμέτρηση με την Μόντενα, όπου και βρέθηκαν μια ανάσα από μια τεράστια νίκη, ήταν λογικό να μπουν λίγο μουδιασμένα στον Άγιο Θωμά. Μετά το πρώτο σετ όμως που έχασαν πιο εύκολα από όσο δείχνει το τελικό 25-20, ανέβαλαν τα ηνία του ντέρμπι. Ουσιαστικά ακόμα και στο 2-1 για τον Παναθηναϊκό, η αίσθηση ήταν πως οι «ερυθρόλευκοι» δύσκολα θα έχαναν το παιχνίδι.

Η ομάδα του Μουνιόθ με το δυνατό της σερβίς που είναι και το όπλο της την φετινή χρονιά, κατάφερε να μην φανεί το μειονέκτημα που είχε με τον αντίπαλό της στο μπλοκ. Επίσης είχε σε καλή ημέρα και τους δύο κεντρικούς και όταν μια ομάδα έχει το κέντρο της να κερδίζει από 15 πόντους με 11/13 (Πετρέας) και 7/11 (Βουλκίδης), είναι εξαιρετικά δύσκολο να ηττηθεί, ειδικά από την στιγμή που και ο διαγώνιος με τους δύο ακραίους είχαν πάνω από 50%. Για να έχουν βέβαια τέτοιο ποσοστό οι κεντρικοί και οι υπόλοιποι παίκτες έπρεπε ο Τερβαπόρτι να είναι όσο καλός ήταν και την Κυριακή.

Συνολικά ο Ολυμπιακός δεν τρομάζει με τις εμφανίσεις του εντός συνόρων, αλλά με εξαίρεση τον αγώνα με την Κηφισιά όπου το μυαλό όλων ήταν στην Μόντενα, σου δείχνει την εντύπωση πως τα ματς που θέλει να τα κερδίσει θα τα κερδίσει. Και θα το κάνει γιατί έχει καταφέρει να φτιάξει μια νοοτροπία νικητή, μια νοοτροπία που την καταλαβαίνουν ακόμα και οι αντίπαλοι, που με την σειρά τους πρέπει να παλέψουν ακόμα περισσότερο για να κάνουν το επόμενο βήμα.

Αυτή τη νοοτροπία βέβαια φτιάχνεται και γιατί υπάρχουν και λύσεις στον πάγκο. Το έχουμε γράψει πολλές φορές. Όταν ο Φίνγκερ θα κολλήσει λίγο το μυαλό του, θα μπει ο Ασπιώτης (και τα προηγούμενα χρόνια ο Ζουπάνι), όταν ο Τερβαπόρτι κουραστεί λίγο πνευματικά θα μπει μέσα ο πασαδόρος της Εθνικής ομάς (Στιβαχτής) και μην ξεχνάμε πως ως αλλαγές υπάρχουν ακόμα οι Ανδρεάδης, Παπαλεξίου, Ριζόπουλος. Παίκτες που μπορούν να προσφέρουν λύσεις όταν ο προπονητής τους χρειαστεί και κυρίως που κάνουν ακόμα καλύτερη την καθημερινή προπόνηση, κάτι που ειδικά στα ντέρμπι παίζει μεγάλη σημασία.

Εν κατακλείδι ο Παναθηναϊκός όπως είπαμε πάλεψε και με το παραπάνω, προσπάθησε όσο μπορούσε, αν πρόσεχε λίγο παραπάνω στο τέταρτο σετ που ισοφάρισε σε 23-23 θα είχε κάνει ακόμα και το 3-1, αλλά ο Ολυμπιακός ήταν ανώτερος και κέρδισε δίκαια. Γιατί μην ξεχνάμε πως το βόλεϊ είναι από τα πιο δίκαια αθλήματα, κερδίζει σχεδόν πάντα αυτός που στο συγκεκριμένο ματς είναι καλύτερος...

ΥΓ: Το τι έγινε στην Θεσσαλονίκη δεν το είδα γιατί έγραφα το ντέρμπι και μετά το Παναιτωλικός-ΠΑΟΚ. Ωστόσο προσωπικά θα σταθώ μόνο σε ένα πράγμα. Δεν γίνεται ένας παίκτης να έχει πέσει στο έδαφος και να κλαίει από τον πόνο και εσύ να του βρίζεις την μάνα και να λες πως κάνει ψέματα. Τώρα δηλαδή που ο Τακουρίδης, ο οποίος πραγματικά δεν έχει δώσει ποτέ του αφορμή, θα μείνει για περίπου 6 μήνες εκτός, πόσο ανόητοι θα νιώθουν όλοι όσοι δεν σεβάστηκαν ούτε κάτι τόσο σοβαρό και έφτασαν στο σημείο να λένε για θέατρο. Και μην αναφερθώ και στα σχόλια που του έστειλαν, γιατί μερικά από αυτά δείχνουν πως όντως έχουμε πιάσει πάτο συνολικά ως κοινωνία. Γιαννάρα περαστικά και να γυρίσεις πίσω ακόμα καλύτερος...