Lia Hide: Το κορίτσι που μένει σε... μηχανουργείο! (vids)

Το Λία είναι έμπνευση του πρώτου μου δασκάλου στο πιάνο, που το κανονικό μου όνομα του φαινόταν πολύ... συμβατικό. Το Hide είναι μια μικρομέγαλη ιστορία, από μια παγκόσμια συλλογή της Global Underground, στην οποία είχε μπει ένα κομμάτι που συμμετείχα, και όπου το δικό μου επώνυμο χαλούσε το οπισθόφυλλο όλης της συλλογής, καθότι σιδηρόδρομος. Από βιαστικές συζητήσεις με μέηλ και τηλέφωνα, και από ένα λανθασμένο backspace, εγώ έγινα Lia Hide και το κομμάτι Inside my Soul (take a moment here, to imagine what would have happened to me, if the song was called "Suck my Kiss", τραγούδι των RHCP, για παράδειγμα). Επίσημος νονός, καθότι αυτός ανέλαβε να με ενημερώσει για την... ζημιά, είναι ο καλός μου φίλος και ραδιοφωνικός παραγωγός, Νίκος Ζώης.

- Γιατί Rembrandt ο τίτλος στο νέο σου κομμάτι; Από που το εμπνεύστηκες;

Ένα βράδυ ο... ήρωας στο οποίο απευθύνεται το Ρέμπραντ, μου είπε ότι του αρέσει που το σώμα μου μοιάζει με αναγεννησιακό πίνακα. Όταν έγραφα το κομμάτι, θυμήθηκα όλα αυτά, και θυμήθηκα ότι έχω αδυναμία μεγάλη σε ένα πίνακα του Ρέμπραντ, την Δανάη (άμα κάνεις Ιστορία Τέχνης ως φοιτήτρια, τέτοια παθαίνεις!!!). Έχει πολλά περίεργα και μυστικά η Δανάη, είναι και αναγεννησιακός ο Ρέμπραντ.. Και έτσι έγραψα τον στίχο "my Rembrandt thighs" και έτσι έμεινε και το όνομα.

- Πως ένιωσες που στον μουσικό διαγωνισμό Jumping Fish που λαμβάνεις μέρος σε πρότεινε ένα γνωστό πρόσωπο όπως η Μαίρη Συνατσάκη;

Η αλήθεια είναι ότι επειδή την Μαίρη την έχω γνωρίσει πριν πολλά χρόνια, στα παλιά Mad Day Live, όταν συμμετείχα στο A Dog Named Rodriguez (θυμάστε το Everyday’s a Brand New Day;) και είναι ένα γλυκύτατο και ειλικρινέστατο πλάσμα, χαρούμενο και φωτεινό, δεν με ξένισε τόσο η δημοσιότητα της Μαίρης, όσο το ότι με θυμήθηκε, και κατά πως είπε σε πρόσφατο βίντεό της, ότι με παρακολουθεί και με εκτιμάει. Αυτό ήταν πολύ συγκινητικό. Η χαρούμενη έκπληξη του μήνα! Και εδώ που τα λέμε, η Μαίρη δεν είναι η πιο διάσημη από τις προτάσεις, μην ξεχνάτε ότι την Ρόη, την έχει προτείνει η Δήμητρα Γαλάνη!

- Τραγουδάς, παίζεις και συνθέτεις και γράφεις απ' ότι καταλαβαίνω. Από που σου κόλλησε το... μικρόβιο της μουσικής και του τραγουδιού; Τι ερεθίσματα είχες;

Μμμμ δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι ποτέ να μην το κάνω. Ο μπαμπάς έπαιζε κιθάρα (θρυλικές και ιστορικές οι αφηγήσεις του μπαμπά, για την νυχτερινή Αθήνα του '70 και τους Πελόμα Μποκιού), ο παππούς έπαιρνε δώρα πάντα μόνο μουσικά όργανα σε μένα και στον μπαμπά, η μαμά πάντα τραγουδούσε ηπειρώτικα (δυστυχώς, μοιρολόγια και μας σπάει τα νεύρα!!!), και μεγάλωσα ακούγοντας το 3ο πρόγραμμα του Χατζιδάκι και σχεδόν χωρίς καθόλου τηλεόραση...

- Από Faith No More σε Nina Simone. Πως συμβαδίζουν αυτά τα ακούσματα στο μυαλό σου και πως τα έχεις... δέσει για να βοηθηθείς για την μουσική σου;

Δεν έχω προσπαθήσει να τα δέσω, η αλήθεια είναι. Δεν προσπαθώ τίποτα όταν γράφω μουσική. Σήμερα το πρωί άκουγα György Ligeti, προχθές Verdi, και μία ελληνική μπάντα που μου έδωσαν το CD τους να γράψω για αυτό, τους Sober on Tuxedos (very nice, guys!! Way to go!). Οι Faith no More είναι πολύ ενδεικτικό του τι συμβαίνει στο κεφάλι μου (ο Patton είναι ο Θεός, και δεν το συζητάω) χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι θα ήθελα να γράψω τέτοια μουσική. Γενικά, από την Νίνα στο Νίνο (Ρότα), κάτι οι σπουδές, κάτι από το σπίτι μου, έχω μάθει να είμαι πολύ δεκτική σε καινούριες ή παλιές μουσικές.

- Πόσα τατουάζ έχεις; Τι σημαίνουν για σένα; Σου αρέσει να πειραματίζεσαι με την εμφάνισή σου;

Έχω ένα μόνο! Το Don’t Hide Me στο δεξί μου χέρι! Λέω πολύ καιρό τώρα ότι θα κάνω και την Sue (την killer του πρώτου δίσκου μου), αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι πολύ σίγουρη ακόμα. Ίσως μείνω μόνο με αυτό. Το τατουάζ μου είναι εκεί για να μου θυμίζει ποια είμαι. Γιατί γενικά, είναι καλή η ταπεινοφροσύνη, αλλά μερικές φορές το παρατραβάω σε επίπεδα θυματοποίησης, και ε, φτάνει πια.

- Ποιά είναι η κορυφαία σου συνεργασία επί σκηνής ή με καλλιτέχνη ή συνθέτη δισκογραφικά;

Δισκογραφικά, ειμαι πολύ περήφανη που στον πρώτο μου δίσκο επέλεξε να παίξει ο Γιώτης ο Κιουρτσόγλου μπάσο, γιατί τον θαυμάζω απεριόριστα. Χαίρομαι όμως παρα πολύ, που έχω παίξει πιάνο στον - ακυκλοφόρητο, ακόμα - προσωπικό δίσκο του Νόμικ και των Sleepin Pillow. Κορυφαία στιγμή για μένα ήταν τα opening acts σε Αnneke, Kovacs και φυσικά στον τεράστιο Tricky, αλλά η αγάπη μου ριζώνει σε εκείνο τον χειμώνα που είχα την τύχη να συνοδεύω τον Κ.Β. με τον πιάνο μου, κάθε Πέμπτη, στην κατάμεστη Απανεμιά.

- Έχεις νιώσει να σε έχουν εξαπατήσει ή κοροϊδέψει στον χώρο αυτόν; Ποιό είναι το μεγαλύτερό σου εμπόδιο;

Το να πεις ότι σε έχουν εξαπατήσει, είναι μεγάλη κουβέντα. Πόσο μάλλον η κοροϊδία. Γενικότερα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα ήθελα να χρειαστεί να τους ξαναδώ, υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε για μένα άσχημα, ή άδικα, ή άτιμα, αλλά αυτούς ας βαραίνει, υπάρχουν άνθρωποι που με έχουν εκμεταλλευτεί (αλλά εννοείται ότι η ευθύνη βαραίνει εμένα) και υπάρχει και ε, ένας άνθρωπος που με έχει πάει πάρα πολύ πίσω με την ασαφή και ασόβαρη συμπεριφορά του, αλλά! όλα αυτά, έγιναν, και μακάρι να είναι μακριά από έμενα. Το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν, είναι και θα είναι, να χρειάζεται να δουλέψεις ή να υποχρεώνεσαι να μην δουλέψεις, από λάθος άνθρωπο σε λάθος πόστο, την σωστή στιγμή. Γιατί εδώ στο... Ελλάντα, ότι δηλώσεις είσαι. Και αυτό είναι το μοναδικό μου παράπονο από το... Ελλάντα. Χωρίς τίποτα, απλά επειδή έχεις γνωριμίες, λεφτά ή κάποτε σου έτυχε, είσαι ο τάδε, χωρίς εκπαίδευση και μετεκπαίδευση και κατάρτιση καμία, κρίνεις για τις τύχες των άλλων.

- Χειρότερη και καλύτερη στιγμή σου στην μουσική.

Δεν μου έχει δώσει άσχημες στιγμές η μουσική. Υπάρχει μια συναυλία που αν γύριζα τον χρόνο πίσω θα έπαιρνα την απόφαση να μην συμμετάσχω, αλλά ο χρόνος πίσω δεν γυρνά, και στο κάτω-κάτω της γραφής, και από τις μεγαλύτερες δυσκολίες, δυναμώνουμε, αρα, καλοδεχούμενη κάθε αποτυχία. Καλύτερη στιγμή. Θα πω δύο. Ήμουν 19 και έλεγα το "Πάμε μια βόλτα στο Φεγγάρι" στο Ξεχασμένο Πηγάδι. Και τραγουδούσαν μαζί μου όλοι, μα όλοι... έκλεισα τα μάτια και ένιωθα τότε να πετάω. Να πετάω πάνω από τα κεφάλια τους, πάνω από τις στέγες, πάνω από τις κεραίες της πόλης (ναι, παιδιά, είχαμε όλοι πιεί κάτιτις παραπάνω ουισκάκια). Δεν το έχω ξανανιώσει ποτέ. Και πέρυσι, στις πρόβες μας για να ανέβουμε στο Fuzz με τον Tricky, παίζοντας με την μπάντα μου το Dad μου, κάτι έγινε ξαφνικά, εκεί μέσα στην σιγουριά αυτής μου της οικογένειας, και σαν να πήρα δέκα πόντους μπόι...

- Τι θα έλεγες ότι είναι το πιο... κουφό πράγμα που σου έχει συμβεί σε Live, συναυλία ή άλλη σου παρουσία σε μαγαζί;

Μμμ… αν και γενικά δεν συμβαίνουν ευτράπελα, μία, έτσι, κάπως, περίεργη στιγμή, ήταν πέρυσι, που παίζαμε στο Ρομάντσο με τους Ex-Girlfriend’s Perfume, όταν για πρώτο κομμάτι παίζαμε το Take me to Church, αρκετά διασκευασμένο, και από τα πολλά του παταριού, το λαπτοπ μου, βούτηξε στο κενό, από την βάση του, εγώ δεν κατάλαβα τίποτα και έβλεπα τον κόσμο από κάτω παγωμένο να με κοιτάει, πανικόβλητο. Μέχρι να αντιληφθώ τι είναι αυτό που κοιτάει το κοινό, το λαπτοπάκι είχε κάνει... μπουμ! Ευτυχώς, άντεξε, και μας έβγαλε ασπροπρόσωπους!

- Τι στόχους και όνειρα έχεις για την μουσική και το τραγούδι;

Για την δική μου; Να είμαι ειλικρινής και να μην χάσω την πίστη μου και τον ενθουσιασμό μου. Και να έχω συνεργάτες που από δική τους ενθουσιώδη επιλογή, βρίσκονται πλάι μου. Γενικά; Να υπάρχουν ευκαιρίες και πολυφωνία!

- Εάν κοιτάξεις πίσω στην ζωή σου υπάρχουν επιλογές για τις οποίες έχεις μετανιώσει; Γενικά πιστεύεις πως στην ζωή τα πράγματα σου ήρθαν αρκετά δύσκολα ή πιο εύκολα απ' όσο περίμενες;

Μετανιώσει, όχι. Μπορεί να γκρινιάζω, κάθε μέρα, για κάτι καινούριο, αλλα δεν μετανιώνω, αν και φυσικά έχω κάνει πολλά λάθη. Τα πράγματα δεν μου έχουν έρθει εύκολα, και κατ’εμε, δεν μου έχουν έρθει ακόμα, αλλά παρ’όλες τις δυσκολίες, νομίζω ότι γενικά, μου έχουν έρθει την στιγμή που τα αντέχω.

- Είναι αλήθεια πως είχες φτιάξει για σπίτι σου ένα παλιό μηχανουργείο για να μένεις εκεί με τον αδερφό σου; Εάν ναι πως το σκεφτήκατε και πως το υλοποιήσατε;

Έχω φτιάξει το παλιό μηχανουργείο του πατέρα μου, με τον αδελφό μου, αλλά μένω μόνη μου. Ο αδελφός μου μένει στο Λονδίνο εδώ και πολλά χρόνια. Απλά ήρθε το γλυκό μου, να με βοηθήσει, καθότι στα ηλεκτρολογικουδραυλικά είμαι λίγο σκράπας!!! Η σκέψη ήρθε πολύ ακαριαία, καθώς το παλιό-μονοκατοικία σπιτάκι που νοίκιαζα ήταν λίγο πανάκριβο και αβίωτο, πια, και το μαγαζί του μπαμπά παρέμενε ανοίκιαστο. Οπότε, απλά κάναμε γρήγορες σκέψεις, και ακόμα πιο γρήγορες κινήσεις. Το σπίτι είναι λίγο... περίεργο! Δεν έχει τοίχους, είναι όλο τζαμαρίες (δεν έχει θέρμανση!) και μοιάζει λίγο με λοφτ στην Νέα Υόρκη, αν και είναι ισόγειο στην Κυψέλη! Αλλά έχει γίνει φωλίτσα, έχει τα όργανά μου, το πιάνο μου, τα ντράμς μου, τα κουστούμια μου, είναι ένα... κρησφύγετο, αν δεν ξέρεις που και πως, δεν έρχεσαι και δεν μπαίνεις! Και αλλάζει, κάθε χρόνο, κάτι του φτιάχνω, κάτι του ξεφορτώνομαι, είμαστε φιλαράκια, και περνάμε μία γλύκα τα δυο μας!

- Εδώ μπορείτε να ακούσετε τα κομμάτια της Lia Hide.