Ο Τότι είναι από ένα άλλο ποδόσφαιρο...

Ο θρύλος της Ρόμα, όπως επισημοποίησε πλέον και ο νέος αθλητικός διευθυντής του συλλόγου της Αιώνιας πόλης, αποχωρεί από την ενεργό δράση το φετινό καλοκαίρι.

Αυτός ο άνθρωπος που ποτέ του δεν φόρεσε άλλη φανέλα, που όταν δεν αγωνιζόταν με τα τζιαλορόσι χρώματα το έκανε μονάχα με τα μπλε και το ιταλικό εθνόσημο στο στήθος, ο Φραντσέσκο Τότι που έχει πλέον τίτλο... Αυτοκράτορα για το κομμάτι της Ρώμης που υποστηρίζει το σύνολο του Λουτσιάνο Σπαλέτι κι όχι εκείνο του Σιμόνε Ιντσάγκι, αποσύρεται, έχοντας συμπληρώσει 24 χρόνια από την ημερομηνία που έκανε ντεμπούτο στο παιχνίδι απέναντι στη Μπρέσια, την 28η Μαρτίου του 1993.

Τότε, ήταν απλά ένα 16χρονο παιδί με όνειρα, την αρχή του οποίου έκανε σ' εκείνο το ματς, ως ακόμα ένα πιτσιρίκι που πάλευε για να μπει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και να μην το... παρασύρουν οι επαγγελματικές συνθήκες.

«Όταν ήμουν παιδί, αυτό που με ένοιαζε, ήταν να περάσω μια ολόκληρη καριέρα φορώντας μονάχα μια φανέλα. Αυτή που αγάπησα και δεν ήθελα ποτέ να βγάλω. Τα κατάφερε. Δεν πρόδωσα ποτέ τη Ρόμα μου» είναι μια από τις ατάκες του Φραντσέσκο Τότι, ο οποίος, γυρίζοντας το χρόνο πίσω, μπορεί να είναι περήφανος για τις αρχές και τις αξίες που ήξερε πως πρεσβεύει η ομάδα του αλλά και τη δική του πορεία, που μόνο εύκολη δεν ήταν, αλλά ουδέποτε λύγισε μπροστά στα εμπόδια.

Έγινε ο νεότερος αρχηγός στην ιστορία της Ρόμα όταν κλήθηκε σε ηλικία 22 ετών να βάλει το περιβραχιόνιο στο μπράτσο του, το 1998, κερδίζοντας τον επόμενο χρόνο το βραβείο του Καλύτερου Νεαρού Ποδοσφαιριστή.

Για να αισθανθούν ορισμένοι πως τα χρόνια έχουν περάσει και ήταν λογικό να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και για τον Τότι, εκείνος, είναι ο τελευταίος ποδοσφαιριστής που υπήρχε στο γνωστό video-game Fifa '96, το οποίο ήταν το πρώτο που μπορούσε να χρησιμοποίησει με κάθε επισημότητα τα κανονικά ονόματα των ποδοσφαιριστών των ομάδων! Ο Τότι, ήταν ο τελευταίος που παρέμενε μέχρι και σήμερα, έχοντας το... εικονικό ομοίωμά του, μέχρι και την έκδοση του 2017 στη συγκεκριμένη σειρά βιντεοπαιχνιδιών.

Και κάτι ακόμα που αφορά στις ηλικίες. Ο 40χρονος Φραντσέσκο Τότι, διανύει την τελευταία σεζόν της τεράστιας ποδοσφαιρικής του καριέρας, σε μια χρονιά που το 32% των ποδοσφαιριστών που έχουν έστω και μια συμμετοχή στο φετινό πρωτάθλημα της Serie A, δεν είχαν καν γεννηθεί όταν εκείνος έκανε το ντεμπούτο του, το 1993! Τρομερά στοιχεία, απόδειξη πόσο περήφανα κυμάτιζε η «σημαία» στον ιστό της, για περισσότερες από δύο δεκαετίες...

«Όταν αποσυρθώ, θα μου λείψει η καθημερινότητα του ποδοσφαιριστή. Τα ταξίδια για τα εκτός έδρας παιχνίδια, το πρωινό με τους συμπαίκτες μου, τα γέλια, τα αστεία, η παρέα, όλα αυτά τα μικρά πράγματα που γεμίζουν τις ημέρες των ποδοσφαιριστών όταν είναι μακριά από το σπίτι τους. Ξέρω ότι και μετά το ποδόσφαιρο υπάρχει ζωή, όμως δεν θέλω να τη σκεφτώ...» έλεγε πριν καιρό ο Τότι σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στους «New York Times», δείχνοντας πως το ποδόσφαιρο έχει και μικρές, καθημερινές στιγμές που είναι λεπτομέρειες, οι οποίες ωστόσο κάνουν τη διαφορά και οφείλει ο καθένας να τις εκτιμά προτού κοιτάξει τον τραπεζικό του λογαριασμό για τα χρήματα που μπαίνουν κάθε εβδομάδα ώστε ν' αγοράσει ένα καινούριο αυτοκίνητο, όπως γίνεται πλέον το 2017...

Μια από τις πιο δημοφιλείς ατάκες του 40χρονου θρύλου, είναι πως «έχω απατήσει όλες μου τις συντρόφους, αλλά ποτέ τη Ρόμα. Μεγάλωσα παίζοντας για τη Ρόμα και θα πεθάνω για εκείνη...».

Βρέθηκε σε γραμμή κρούσης παρέα με τους Γκαμπριέλ Μπατιστούτα και Βιντσέντζο Μοντέλα, το 2001 χρίστηκε Πρωταθλητής Ιταλίας σκοράροντας σε νίκη με σκορ 3-1 επί της Πάρμα στην τελευταία αγωνιστική, πήρε δύο Κύπελλα και δύο Σούπερ Καπ, μπορεί να μην πανηγύρισε τόσους τίτλους όσους θα ορίζει πάντοτε ο χαρακτηρισμός «επιτυχημένη καριέρα», αλλά η δική του επιτυχία ήταν κάτι περισσότερο από μετάλλια σε μια μικρή γυάλινη κατασκευή στο σπίτι του.

«Θα μπορούσα να έχω φύγει και να πάω σε κάποια ομάδα που κατά πάσα πιθανότητα θα κατακτούσα πολύ περισσότερους τίτλους. Όμως, επέλεξα να μείνω. Για εμένα, αυτή η πίστη και η αφοσίωση στον σύλλογο που αγάπησα, είναι η καλύτερη διάκριση» είχε να πει.

Από τον περασμένο Σεπτέμβρη και την ήττα (3-1) από την Τορίνο, όταν σκόραρε από την άσπρη βούλα, έφτασε αισίως στα 250 γκολ στο ιταλικό πρωτάθλημα και να είναι ο δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών, πίσω από τον Σίλβιο Πιόλα που είχε σταματήσει στα 290.

Δεν θα ξεχάσει ποτέ τη λόμπα στον Ζούλιο Σέζαρ, έχοντας προσπεράσει τον Μάρκο Ματεράτσι προτού «εκτελέσει» τον Βραζιλιάνο γκολκίπερ.

Δεν θα ξεχάσει επίσης ένα γκολ στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», όταν η Ρόμα έφυγε νικήτρια με σκορ 1-0 και πήρε την πρώτη νίκη ιταλικής ομάδας στην ισπανική πρωτεύουσα έπειτα από 35 χρόνια.

Στα τελειώματα της περασμένης σεζόν κι ενώ ακόμα δεν γνωρίζει αν θα συνεχίσει στη Ρόμα, αλλά και γενικότερα την καριέρα του, ο Τότι μπαίνει με αλλαγή στο 86ο λεπτό του αγώνα με την Τορίνο και φέρνει τούμπα το ματς για το τελικό 3-2. Τον Μάιο, σε ματς κόντρα στην Κιέβο, θα γίνει και ο τρίτος στην ιστορία της Serie A με 600 εμφανίσεις και εν τέλει το καλοκαίρι ανανεώνει γι' ακόμα έναν χρόνο το συμβόλαιό του, έχοντας... συμφιλιωθεί και με τον Σπαλέτι, των οποίων η σχέση πέρασε από 40 και βάλε, κύματα.

Φέτος, έκανε όλο τον κόσμο να τον αποθεώνει με την είσοδό του στο ματς απέναντι στη Σαμπντόρια, την εκπληκτική ασίστ στον Τζέκο αλλά και το δικό του γκολ με πέναλτι στις καθυστερήσεις για το τελικό 3-2, ενώ φυσικά έφτασε στα 250 στο πρωτάθλημα.

Χιλιοειπωμένη, γραμμένη παντού, αλλά πάντοτε η εξομολόγηση ενός ανθρώπου που έχει ζήσει τόσα πολλά, έχει άλλη αξία.

Στα λόγια που ακολουθούν, δεν χρειάζεται απολύτως κανένας πρόλογος. Συγκλονίζουν από μόνα τους...

«27 χρόνια πριν χτύπησαν την πόρτα του διαμερίσματός μας, στη Ρώμη. Η μητέρα μου, Φιορέλα, πήγε να απαντήσει. Αυτοί οι άνθρωποι καθόρισαν την ποδοσφαιρική μου καριέρα. Όταν άνοιξε την πόρτα, ένα γκρουπ ανδρών είπαν ότι είναι παράγοντες ποδοσφαίρου. Δεν ήταν όμως από τη Ρόμα. Φορούσαν κόκκινα και μούρα ρούχα. Ήταν από τη Μίλαν. Και ήθελαν να παίξω εκεί με οποιοδήποτε κόστος. Όταν είσαι παιδί στη Ρώμη, υπάρχουν δύο επιλογές: Ή Ρόμα ή Λάτσιο. Αλλά στην οικογένειά μου υπήρχε μόλις μία επιλογή. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να γνωρίσω τον παππού μου, γιατί πέθανε όταν ήμουν μικρός. Ευτυχώς για εμένα, η γιαγιά μου Τζανλούκα ήταν φανατική οπαδός της Ρόμα και πέρασε αυτή την αγάπη στον πατέρα μου, ο οποίος από τη μεριά του τη μετέδωσε σε εμένα και στον αδερφό μου. Η Ρόμα ήταν κάτι παραπάνω από μία ομάδα. Ήταν μέρος της οικογένειάς μου, του αίματός μας και των ψυχών μας.

Σε ηλικία 7 ετών ο πατέρας μου αγόρασε εισιτήρια και πήγαμε στο Ολίμπικο. Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι το συναίσθημα. Τα χρώματα, οι οπαδοί. Δεν μπορώ να περιγράψω την εμπειρία. Στην περιοχή μου, στο San Giovanni, δε νομίζω ότι με είδε κανείς χωρίς μια μπάλα στα χέρια ή στα... πόδια. Είχα τη φιλοδοξία να κάνω καριέρα. Ξεκίνησα να παίζω στις ακαδημίες. Είχα πόστερ και αποκόμματα εφημερίδων με τον Τζανίνι, τον αρχηγό της Ρόμα, στο δωμάτιό μου. Ήταν σύμβολο. Ήταν παιδί από τη Ρώμη, όπως εμείς. Μετά, στα 13 μου, χτύπησαν την πόρτα του σπιτιού μου. Ήταν αυτοί οι άνθρωποι της Μίλαν που ήθελαν να πάω στην ομάδα τους. Η μητέρα μου ήταν το αφεντικό. Ακόμα είναι το αφεντικό. Και ήταν πάντα δίπλα στα παιδιά της. Όπως κάθε Ιταλίδα μητέρα, ήταν υπερπροστατευτική. Δεν ήθελε να φύγω από το σπίτι, επειδή φοβόταν να μην πάθω κάτι. "Όχι, όχι". Αυτή ήταν η απάντηση που έδωσε στους ανθρώπους της Μίλαν. Αυτό ήταν. Η πρώτη μου μεταγραφή ματαιώθηκε από το αφεντικό. Ήταν δύσκολο να πεις όχι στη Μίλαν. Ήταν πολλά τα χρήματα που θα έπαιρνε η οικογένειά μου. Αλλά η μητέρα μου μού έμαθε κάτι εκείνη τη μέρα.

Ότι το σπίτι σου είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή. Μερικές εβδομάδες αργότερα, αφού με τσέκαραν σε ένα παιχνίδι νέων, η Ρόμα μου έκανε πρόταση. Θα φορούσα τη φανέλα της. Η μητέρα μου ήξερε. Με βοήθησε με πολλούς τρόπους στην καριέρα μου. Ναι, ήταν υπερπροστατευτική. Ακόμα είναι, αλλά έκανε πολλές θυσίες για να είμαι καθημερινά στο γήπεδο. Αυτά τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα για εκείνη. Αυτή με πήγαινε στις προπονήσεις και με περίμενε να τελειώσω. Περίμενε δύο, τρεις, ακόμα και τέσσερις ώρες. Με περίμενε στη βροχή, στο κρύο, δεν την απασχολούσε.

Δεν ήξερα πότε θα κάνω ντεμπούτο στη Ρόμα, στο Ολίμπικο. Οι οπαδοί της Ρόμα είναι διαφορετικοί από όλους τους άλλους. Περιμένουν τόσα πολλά από κάθε παίκτη που φορά τη φανέλα. Πρέπει να αποδεικνύεις την αξία σου και δεν υπάρχει... χώρος για λάθη. Όταν περπατούσα στον αγωνιστικό χώρο για το πρώτο μου ματς, είχα κυριευτεί από υπερηφάνεια που θα έπαιζα για το... σπίτι μου. Για τη γιαγιά μου. Για την οικογένειά μου. Για 25 χρόνια η πίεση, το προνόμιο, δεν άλλαξε ποτέ. Φυσικά και έγιναν λάθη. Και πριν από 12 χρόνια υπήρξε μια στιγμή που σκέφτηκα να φύγω για να παίξω στη Ρεάλ Μαδρίτης. Όταν μια τόσο επιτυχημένη ομάδα, ίσως η πιο δυνατή στον κόσμο, σε ζητάει, σκέφτεσαι πώς θα ήταν η ζωή σου κάπου αλλού. Έκανα συζητήσεις με τον πρόεδρο της Ρόμα, αλλά στο τέλος η οικογένειά μου μου υπενθύμισε τι είναι η ζωή.

Ότι το σπίτι είναι τα πάντα. Για 39 χρόνια η Ρώμη είναι το σπίτι μου. Για 25 χρόνια ως παίκτης η Ρόμα είναι το σπίτι μου. Όταν κατακτήσαμε το Σκουντέτο, όταν παίζαμε στο Champions League, πάντα έδινα τα πάντα για τη Ρόμα και ελπίζω να σας έκανα υπερήφανους. Δεν έφυγα ποτέ από το σπίτι μου, παρά μόνο όταν αρραβωνιάστηκα με τη σύζυγό μου, την Ιλάρι. Όταν θα σκέφτομαι τι πέρασα εδώ, θα μου λείπουν πολλά πράγματα. Οι πολλές ώρες προπόνησης, οι κουβέντες με τους συμπαίκτες μου στα αποδυτήρια. Αυτό που θα μου λείψει περισσότερο είναι ο καφές που έπινα με τους συμπαίκτες μου καθημερινά. Ίσως αν γίνω διευθυντής μια μέρα, αυτές οι στιγμές θα συνεχίσουν να είναι εκεί. Με ρωτάνε οι άνθρωποι, γιατί έμεινα όλη μου τη ζωή στη Ρώμη. Η Ρώμη είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι άνθρωποι που αγαπώ. Η Ρώμη είναι η θάλασσα, τα βουνά, τα μνημεία. Η Ρώμη είναι, φυσικά, οι Ρωμαίοι. Η Ρώμη είναι η Ρόμα. Είναι ο κόσμος για εμένα. Η ομάδα, η πόλη, η ζωή μου».