Το μπάσκετ της Αργεντινής ξεπέρασε τον Μαραντόνα (pics, vids)

Ο χρόνος είναι πολύ αργός για αυτούς που περιμένουν, πολύ γρήγορος για εκείνους που φοβούνται, πολύ μακρύς για όσους πονούν, πολύ σύντομος γι' αυτούς που διασκεδάζουν και πολύ γενναιόδωρος για τους Αργεντινούς μπασκετμπολίστες! Ειδικά για τους διεθνείς που έφτασαν στο σημείο να… εξαντλήσουν τη σχέση τους με την εθνική ομάδα, επιβεβαιώνοντας κάθε καλοκαίρι την αφοσίωσή τους στην «αλμπισελέστε». Όχι σαν βετεράνοι που ζουν με τα κατορθώματα του παρελθόντος, αλλά έχοντας ακόμα κομβικό ρόλο στην εθνική, έστω και στο κατώφλι των δεύτερων –άντα. Ό,τι συνέβη δηλαδή με τον 39άχρονο Μανού Τζινόμπιλι μετά την ήττα της Αργεντινής από τις ΗΠΑ στον προημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο. Οι «γκαούτσος» αποκλείστηκαν όμως οι φίλαθλοι στις εξέδρες χειροκροτούσαν. Γνώριζαν και εκείνοι πως το τελευταίο παιχνίδι του τεράστιου Μανού με την εθνική ήταν μια ιστορική στιγμή για την ομάδα τους, σχεδόν τόσο όσο εκείνη κατά την οποία ο γκαρντ των Σπερς πανηγύριζε στην κορυφή του βάθρου στους Αγώνες της Αθήνας μαζί με τον Νοτσιόνι, τον Σκόλα, τον Ομπέρτο και τα άλλα παιδιά!

Φέτος, λοιπόν, οι Αργεντινοί μετρούν τις πρώτες μεγάλες απώλειες. Ο Πάμπλο Πριχιόνι επέστρεψε στην Μπασκόνια και αποσύρθηκε λίγο αργότερα, ο Λέο Γκουτιέρεζ αποφάσισε να ιδιωτεύσει στα 39 του χρόνια ενώ ο Αντρές Νοτσιόνι δίνει τα τελευταία παιχνίδια του στους τελικούς της Liga Endesa. Τι γίνεται, όμως, με την επόμενη μέρα; Ποιο είναι το μέλλον της εθνικής Αργεντινής και που στηρίζεται η ιδιαίτερη σχέση τους με την «αλμπισελέστε»; Ο Αργεντινός δημοσιογράφος Fabian Garcia του ειδησεογραφικού πρακτορείου Básquet Plus εξηγεί στο Gazzetta Weekend Journal τους λόγους που η εθνική Αργεντινής στο μπάσκετ ξεπέρασε αυτή του Ντιέγκο Μαραντόνα!

«"Όλα έχουν ένα τέλος, τίποτα δε μπορεί να ξεφύγει από τον χρόνο! Όλα τελειώνουν κάποια στιγμή. Πρέπει να καταλάβεις, λοιπόν, ότι η ζωή δεν είναι αιώνια"». Αυτό, ακριβώς, είναι το ρεφρέν του τραγουδιού Presente των Vox Dei, μιας ροκ μπάντας που έκανε τεράστια επιτυχία στην Αργεντινή των 70s, το οποίο παραμένει επίκαιρο έπειτα από 47 χρόνια! Ο κόσμος έχει αλλάξει, το ίδιο οι άνθρωποι και οι συνήθειες τους όμως η ουσία είναι η ίδια, ειδικά στον χώρο μας. Το μπάσκετ της Αργεντινής έβγαλε μια απίθανη γενιά τη δεκαετία του 2000 η οποία, όπως είναι λογικό, διανύει τα τελευταία μέτρα μιας απίθανης διαδρομής. Κάποιοι από αυτούς αποσύρθηκαν ή ετοιμάζονται να γράψουν τον επίλογο. Ο Πριχιόνι, ο Νοτσιόνι, ο Λέο Γκουτιέρεζ, ίσως ο Μανού και ο Χέρμαν. Οι φίλοι της εθνικής Αργεντινής έχουν αρχίσει, ήδη, να νοσταλγούν.

Ουδείς γνωρίζει, επίσης, τι θα πράξει ο Σκόλα, μολονότι όλα δείχνουν ότι θα πάρει το ταλέντο του και θα μετακομίσει στην Κίνα για ένα συμβόλαιο εκατομμυρίων. Είναι ο μόνος που έχει επιβιώσει από την περίφημη Χρυσή Γενιά (σ.σ. Generación Dorada) που έκανε ασυνήθιστα πράγματα για μια χώρα όπως η Αργεντινή, αρχής γενομένης από το 2002 στην Ιντιανάπολις. Ήταν η εκτόξευση μιας παρέας παιδιών 22-25 ετών. Το μόνο που της έλειψε ήταν να τελειώσει τη δουλειά στον τελικό με τη Γιουγκοσλαβία, τον οποίο έχασε στην παράταση αν και ήταν μπροστά στο σκορ με 8 πόντους στα 2'35" για το φινάλε. Το συναίσθημα, λοιπόν, που κυριαρχεί στον κόσμο δεν είναι ακριβώς η θλίψη. Σαφώς και υπάρχει στεναχώρια όταν αποσύρονται το ένα μετά το άλλο αυτά τα είδωλα για το μπάσκετ της Αργεντινής, όμως τι παραπάνω να ζητήσεις από αυτούς; Απολύτως τίποτα!

Το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ήταν η υψηλότερη έκφραση, η κορύφωση μιας ομάδας που πέτυχε πολλά περισσότερα εκτός γηπέδου αφού μας… επέβαλε τον τρόπο για να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα στη ζωή με αλληλεγγύη, ευθύνη, τιμιότητα, δουλειά, πίστη, ενότητα και αφοσίωση! Από το 2002 μέχρι σήμερα, όλες αυτές οι αρετές δεν έπαψαν να συνοδεύουν την εθνική ομάδα, τόσο στις επιτυχίες όσο και στις ήττες. Γι' αυτό, ακριβώς, η εθνική Αργεντινής δεν απέτυχε ποτέ! Έδινε και τη ψυχή της σε κάθε τουρνουά. Ποτέ δεν θα μπορούσε να επικριθεί για κάτι. Οι παίκτες της εθνικής έφτασαν στο σημείο να… τερματίσουν αυτή τη δέσμευση! Βρίσκονται μαζί σχεδόν 17 χρόνια, αν αναλογιστείτε ότι ο πυρήνας της εθνικής (Τζινόμπιλι, Σκόλα, Νοτσιόνι) άρχισε μαζί μεταξύ του 1998 και 1999, καταλήγοντας στο Ρίο, το 2016! Είναι δύσκολο να βρείτε σχετικό παράδειγμα σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα στον κόσμο, ειδικά σε τόσο υψηλό επίπεδο. Από το 2002 ως το 2012, η εθνική Αργεντινής ήταν ανάμεσα στις πέντε κορυφαίες στον κόσμο: 2η στο Μουντομπάσκετ 2002, 4η το 2006 και 5η το 2010, 1η στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004, 3η το 2008 και 4η το 2010. Είναι τρελό!

Πριν από σχεδόν πέντε χρόνια η εφημερίδα La Nación, η δεύτερη μεγαλύτερη στη χώρα μου, παρουσίασε μια μεγάλη έρευνα στην οποία συμμετείχαν 8.500 αναγνώστες και 50 δημοσιογράφοι που επέλεξαν τη Χρυσή Γενιά του μπάσκετ ως την καλύτερη ομάδα στην ιστορία των σπορ στην Αργεντινή! Σε μια χώρα, μάλιστα όπου κυριαρχεί το ποδόσφαιρο, έχοντας κατακτήσει δυο φορές το Μουντιάλ (1978 και 1986)! Η εθνική ομάδα μπάσκετ νίκησε στις προτιμήσεις εκείνη του Μαραντόνα, ίσως επειδή η δική της έκρηξη δεν είχε ποτέ κάτι αρνητικό. Κανένα σκάνδαλο, ούτε κόντρες, ούτε καμία εσωτερική σύγκρουση! Πλέον τίποτα δεν θα είναι το ίδιο χωρίς τον Μανού και τον Νοτσιόνι. Με ρωτάτε αν πιστεύω ότι χάθηκαν όλα; Όχι βέβαια! Πιθανότατα δεν θα συνυπάρξει ξανά τόσο μαζεμένο ταλέντο σε μια ομάδα όμως έχουν μπει οι σωστές βάσεις δουλειάς, συμπεριφοράς και, κυρίως, νοοτροπίας απέναντι στην εθνική ομάδα. Σαν είναι σχολείο όπου κάποιες αξίες είναι δεδομένες όπως, για παράδειγμα, η σοβαρότητα.

Η Αργεντινή είναι μια χώρα που δεν διαθέτει ψηλούς παίκτες όμως έχει μια ιδιαίτερη δομή σε εθνικό επίπεδο όπου τα παιδιά παίζουν και ανταγωνίζονται από 6 ετών, με πολλούς και καλούς προπονητές που βοηθούν τους νέους ώστε να αναπτύξουν το ταλέντο τους. Πριν από 5 χρόνια, ουδείς πίστευε ότι υπάρχουν άξιοι διάδοχοι όμως άρχισαν να εμφανίζονται τα νέα πρόσωπα. Φέτος, μάλιστα, οι τρεις εξ αυτών αγωνίστηκαν στο ΝΒΑ! Οι Νίκολα Λαπροβίτολα (Σπερς), Νίκολα Μπρουσίνο (Μάβερικς) και Πατρίσιο Γκαρίνο (Μάτζικ) ενώ οι Φακούντο Καμπάτσο και Μάρκος Ντελία έπαιξαν στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης, το ισπανικό, με τη Μούρθια. Παράλληλα, υπάρχουν ταλέντα στη Liga Nacional της Αργεντινής όπως ο Λούκα Βιλντόζα, ο Γκαμπριέλ Ντεκ και ο Χοσέ Βιλντόζα που μπορούν να ακολουθήσουν τα βήματα των μεγάλων. Η καλή δουλειά στις υποδομές συνεχίζεται αφού υπάρχουν πολλοί παίκτες 17-21 ετών, έχοντας μάλιστα σημαντικό ρόλο στις ομάδες τους. Το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της νέας γενιάς είναι ότι έχει μπροστά της δυο χρόνια ως το Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας το 2019.

Οι στόχοι δεν είναι ακόμα σαφείς. Εκείνο όμως που είναι σαφές είναι ότι χάρη στη Χρυσή Γενιά, οι απογοητεύσεις που ζήσαμε πριν από το 1998 δεν θα εμφανιστούν ξανά».