Χουάν Ρομάν Ρικέλμε: Ο τελευταίος αρτίστας επί Γης! (pics, vids)

Αλήθεια υπάρχει κάποιος με το χέρι στην καρδιά να πει ότι υπάρχει καλύτερο θέαμα στο ποδόσφαιρο από έναν παίκτη ο οποίος με το γνωστό του απαράμιλλο στυλ χαϊδεύει την μπάλα με έναν ιδιαίτερο τρόπο, σχεδόν ερωτικό, αυξάνοντας τους καρδιακούς παλμούς στο μέγιστο προσφέροντας στιγμές αδιανόητου ποδοσφαιρικού οργασμού. Τέτοιες στιγμές προσέφερε το τελευταίο μεγάλο αυθεντικό 10άρι, ο σπουδαίος αρτίστας, Χουάν Ρομάν Ρικέλμε.

Παίξε νόμιμα στην Sportingbet με επιστροφή στοιχήματος στο Χετάφε – Τενερίφη αν ο Νταβίντ Φουστέρ σκοράρει (21+).

Πολλοί μπήκαν στην διαδικασία να συγκρίνουν τον Ρικέλμε με άλλους σπουδαίους και τρανούς ποδοσφαιριστές. Αδικούν τον Ρικέλμε αλλά και τους άλλους. Τέτοιοι αρτίστες δεν μπορούν ποτέ να συγκριθούν, δεν μπορούν να μπουν σε καλούπι. Ο Καραβάτζιο, ο Βαν Γκογκ και ο Πικάσο ήταν ζωγράφοι, αλλά ποτέ δεν μπήκαν σε σύγκριση. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι ήταν ένας σπουδαίος αρχιτέκτονας, εφευρέτης όπως σπουδαίος ήταν και ο μεγάλος του αντίπαλος Μιχαήλ Άγγελος. Κανένας τους δεν μπήκε στην ζυγαριά της σύγκρισης, ο καθένας αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την εποχή του.

Έτσι, και ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε. Η ζωή του έδωσε το θεϊκό χάρισμα να ζωγραφίζει όχι με πινέλα και ακουαρέλες, αλλά με την μπάλα στα πόδια και μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.

Ο άνθρωπος καθόρισε το ποδόσφαιρο, τροποποίησε τους κανόνες της γεωμετρίας για την τέλεια πάσα, με την μπάλα να λυγίζει στα θελήματά του. Είναι ο άνθρωπος που για χάρη του συνέβη η μεγαλύτερη αποκαθήλωση στην ιστορία του ποδοσφαίρου όταν το κοινό του «Μπομπονέρα» προτίμησε να φωνάξει το δικό του όνομα και να εξορίσει τον έναν και μοναδικό θεό της μπάλας, τον Ντιέγκο Μαραντόνα.

Και όμως για τους οπαδούς της Μπόκα δεν υπήρξε ποτέ δίλημμα. Η σχέση του με την ομάδα της Μπόκα δεν έχει προηγούμενο. Το όνειρο κάθε πιτσιρικά, τρελαμένου με μια ομάδα. Να γίνει ο ηγέτης της, να πανηγυρίζει αγκαλιά μαζί με τα «αδέρφια» του και να δίνει και την ψυχή του για αυτή.

Για πάρτι του το Μπουένος Άιρες γνώρισε πρωτοφανείς διαδηλώσεις από τους «μποστέρος» για να μην αποχωρήσει ποτέ από τον σύλλογο. Από το 1996 και το ντεμπούτο του στο «Μπομπονέρα», από το superclasico αντικαθιστώντας τον Ντιεγκίτο, μέχρι την ποδοσφαιρική του παράσταση στο Διηπειρωτικό Κύπελλο απέναντι στην Ρεάλ, αλλά και το χαμένο πέναλτι με την Βιγιαρεάλ στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, και την επιστροφή του στην Μπόκα στην οποία αγωνίστηκε αμισθί οδηγώντας την στην κατάκτηση του Κόπα Λιμπερταδόρες ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε θα μνημονεύεται ως ο τελευταίος αληθινός γητευτής της μπάλας.

Σπάνια ένας τέτοιος προικισμένος ποδοσφαιριστής φαινόταν τόσο ράθυμος, με τα μάτια του πάντοτε σε μορφή δυστυχίας. Δεν ήταν λίγες οι φορές που το παιχνίδι τον ξεπερνούσε και ο ίδιος απλός θεατής έσερνε το κουφάρι στην μέση του γηπέδου αδυνατώντας να ακολουθήσει τους τρελούς ρυθμούς του σύγχρονου παιχνιδιού εμποδίζονταν τον να γίνει ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ.

Ήταν όμως ο Τελευταίος των Μοϊκανών τουλάχιστον ως προς το ποδόσφαιρο που είχαμε τόσο αγαπήσει και πλέον δεν υπάρχει. Ένα κλασικό δεκάρι που την έλλειψη ρυθμού την αντικαθιστούσε εύκολα με το θεϊκό του κοντρόλ, την υπέροχη πάσα του και την διορατικότητά του. Είχε την έμφυτη ικανότητα να υπαγορεύει το ρυθμό ενός παιχνιδιού με τις εκτελέσεις φάουλ να αποτελούν το σήμα κατατεθέν του.

Στο αποκορύφωμα της καριέρας του ήταν ο καλύτερος επιτελικός στον κόσμο οδηγώντας την μικρή Βιγιαρεάλ μια ανάσα από τον τελικό του Champions League και την Αργεντινή μέχρι τα προημιτελικά ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και όμως η καριέρα του θα είναι πάντα μια τραγική χαμένη ευκαιρία. Δύσκολη παραμονή στην Βαρκελώνη με τον Λουίς Φαν Γκάαλ, ενώ και με την Βιγιαρεάλ ένα δικό του χαμένο πέναλτι κόντρα στον Λέμαν καθόρισε μια πρόκριση στον τελικό.

Η Ευρώπη δεν τον σήκωσε ποτέ και μόνο στο αγαπημένο του «Μπομπονέρα» το σπίτι του μπορούσε να αισθανθεί άνετος.

Είναι και θα είναι ο Νο1 οπαδός της Μπόκα. Αγάπησε και αγαπήθηκε στο «Μπομπονέρα», λατρεύτηκε σαν Θεός. Ο ίδιος όπου βρισκόταν δεν σταμάτησε ποτέ να δείχνει την αγάπη για το κίτρινο και το μπλε. «Αγαπώ αυτό το σύλλογο. Όταν φοράω τη φανέλα της Μπόκα δεν φοράω απλά μια φανέλα. Φοράω τη δική μου φανέλα. Είμαι Μποστέρο και θα πεθάνω Μποστέρο, όπως όλοι εσείς. Είμαι ο Ρικέλμε χάρη στη Μπόκα».

Και μπορεί εδώ στην Ευρώπη οι λύπες να ήταν περισσότερες από τις χαρές, τον ίδιο ελάχιστα τον απασχολούσε. Άλλωστε ποτέ δεν τον ένοιαζε τι έλεγαν οι άλλοι. Όταν ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας του είχε αρκεστεί να πει: «Η μπάλα μου έδωσε τα πάντα. Όπως τα μικρά κοριτσάκια αγαπάνε τις κούκλες, το καλύτερο παιχνίδι που είχα ή θα μπορούσα να έχω είναι το ποδόσφαιρο. Μου άρεσε πολύ αυτό το παιχνίδι. Ελπίζω ότι δίπλα μου όλοι οι άνθρωποι να το απόλαυσαν».

Να είσαι σίγουρος Χουάν πως κι εμείς το απολαύσαμε.