O... Mάτος με τα δώρα!

Γνωρίζει καλά πως είναι η ζωή όταν δεν έχεις να φας, να ντυθείς, δεν έχεις νερό για να κάνεις μπάνιο. Δε διστάζει να το πει, δε κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, τώρα που «έφτιαξε» τη ζωή του. Μεγάλωσε σε μια από τις πιο επικίνδυνες φαβέλες του Ρίο ντε Τζανέιρο, εν μέσω δύσκολων παραστάσεων και εικόνων, διαμόρφωσε το χαρακτήρα του, όλα αυτά τον έκαναν έναν άνδρα, ο οποίος δεν ξεχνάει απ’ το που κρατάει η σκούφια του. Γι’ αυτό κι αυτές τις ημέρες των Χριστουγέννων, πάντα, επιστρέφει πίσω στην πατρίδα του. Στη γειτονιά του, τους φίλους, την οικογένεια του.

Συναντήσαμε τον Λέο Μάτoς, λίγες μόνο μέρες πριν πάρει το αεροπλάνο και «πετάξει» για τη Βραζιλία. Κουραστικό ταξίδι, που θα πρέπει σε διάστημα μιας μόλις εβδομάδας να το κάνει δύο φορές, ωστόσο φέτος έχει έναν επιπλέον λόγο για να βρίσκεται πίσω στο Νιτερόι. Στις γειτονιές που μεγάλωσε, εκεί όπου πρωτοέπαιξε ποδόσφαιρο, έχει δημιουργήσει τις δικές του ποδοσφαιρικές εγκαταστάσεις και μαζί με την οικογένεια του θα οργανώσουν μια μεγάλη γιορτή για τα παιδιά της περιοχής. Νιώθει περήφανος.

Ο Βραζιλιάνος που «το μάτι του γυαλίζει» μέσα στο γήπεδο και τρελαίνει τους ΠΑΟΚτσήδες, με μια σαφώς πιο χαλαρή προσέγγιση των πραγμάτων, μιλά για τα Χριστούγεννα των παιδικών του χρόνων, την οικογένεια του, την πίστη στο Θεό, την Ελλάδα και φυσικά για τον ΠΑΟΚ. Όταν η κουβέντα πάει στην ομάδα, ο Λέο αλλάζει στάση, γιατί αντιλαμβάνεται πολύ καλά τι ακριβώς πρεσβεύει, τι περιμένει να ακούσει ένας ολόκληρος κόσμος από τον ίδιο, μιλάει ανοικτά για την πίεση του πρωταθλητισμού, κάνει την αποτίμηση μιας χρονιάς που φεύγει και στην οποία δεν ήταν όλα ρόδινα. Φροντίζει, όμως, να κρατάει τα θετικά, για τον ίδιο το κύπελλο στον Βόλο ήταν το πρώτο τρόπαιο και το πρώτο της εποχής Σαββίδη στον ΠΑΟΚ, στέλνει το μήνυμα για το μέλλον και βάζει το δικό του επίλογο.

Ποιες είναι οι εικόνες από τα Χριστούγεννα των παιδικών σου χρόνων στο Νιτερόι;

(Γελάει) «Θυμάμαι τη μητέρα μου να βρίσκεται όλη μέρα στην κουζίνα! Να φτιάχνει παραδοσιακά φαγητά των Χριστουγέννων. Το βράδυ της παραμονής μαζευόμασταν σπίτι περίπου 30-35 άτομα, τρώγαμε όλοι μαζί, γελούσαμε και διασκεδάζαμε, μου άρεσαν αυτές οι στιγμές, οικογενειακές στιγμές, μου έχουν λείψει, θέλω να ξαναζήσω αυτή τη ζεστασιά και την αγάπη μαζεμένη γύρω από ένα τραπέζι».

Ακρως οικογενειακές στιγμές, δηλαδή, ούτε εξόδους, ούτε διασκέδαση;

«Στη Βραζιλία οι ημέρες των Χριστουγέννων δεν αποτελούν αφορμή να βγούμε έξω, να πιούμε, να μεθύσουμε, αλλά πιο πολύ θέλουμε και επιδιώκουμε να έρθει ο ένας πιο κοντά στον άλλον. Αυτές οι ημέρες είναι ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά στο Θεό, γιατί υπάρχουν δύσκολες καταστάσεις, που μας κάνουν να χάνουμε την πίστη μας. Θέλω να παρακαλέσω όλο τον κόσμο να πιστέψει στο Θεό και θα διαπιστώσουν ότι μέσα από την πίστη θα βρουν τον τρόπο και θα αποκτήσουν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες καταστάσεις. Να έχουμε υπομονή και να πιστεύουμε στο Θεό».

Υπάρχει αρκετός κόσμος που αντιμετωπίζει προβλήματα και στην Ελλάδα και στη Βραζιλία.

«Μεγάλωσα στις φαβέλες και ξέρω πως είναι να μην έχεις ένα πιάτο φαγητό αυτές τις ημέρες. Ευτυχώς, η οικογένεια μου φρόντιζε να μην ζήσουμε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις, δεν έφτασα στο σημείο να ανοίξω το ψυγείο και να μην έχει κάτι να φάω. Ήταν μεν δύσκολες καταστάσεις, αλλά πάντα οι γονείς μου δούλευαν και είχαμε ένα πιάτο φαγητό στο σπίτι. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου, γνωστοί μου, οι οποίοι αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες στο να βρουν ακόμη και τα πλέον απαραίτητα για να ζήσουν.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες διοργανώνουμε μαζί με τον πατέρα μου και τη μητέρα μου, μια μικρή δεξίωση στην οποία έρχονται 200-300 παιδιά, στα οποία κάνουμε μικρά δωράκια, διασκεδάζουμε, είναι μια αφορμή για να χαρούν τα παιδιά. Αυτό θέλουμε τέτοιες μέρες. Να βλέπουμε χαρούμενα πρόσωπα.

Οσοι μπορούμε πρέπει να κάνουμε πράγματα για ανθρώπους, που η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να δυσκολεύονται. Υπάρχει φτώχια, όχι μόνον στην Ελλάδα ή μόνο στη Βραζιλία, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Φέτος η εκδήλωση για τα μικρά παιδιά θα γίνει στις προπονητικές εγκαταστάσεις που έχω δημιουργήσει στην περιοχή μου κι αυτό με κάνει περισσότερο χαρούμενο και ευτυχισμένο».

Το μυστικό του Λέο

Πρόσφατα, ο πρόεδρος της Φλαμένγκο και ο δήμαρχος του Νιτερόι συναντήθηκαν για να συζητήσουν την πιθανή κατασκευή ενός σταδίου στην περιοχή. Η «Φλα» αναζητά τον ιδανικό χώρο κοντά στο Ρίο (μόλις μια γέφυρα χωρίζει το Ρίο από το Νιτερόι), αλλά δεν υπάρχει ακόμα κάτι πιο συγκεκριμένο. Η Φλαμένγκο ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του Λέο, που μέχρι τα 17 του αγωνίστηκε εκεί πριν κάνει το ταξίδι προς την Ευρώπη.

Στα παιδικά του χρόνια χρειαζόταν να αλλάζει τέσσερα λεωφορεία και να είναι σχεδόν δύο ώρες στο δρόμο για να φτάσει από το σχολείο στο προπονητικό κέντρο της Φλαμένγκο κι από εκεί στο γυμναστήριο για να παίξει ποδόσφαιρο σάλας. Ξυπνούσε στις 5 το πρωί και επέστρεφε στο σπίτι κατά τις 10-11 το βράδυ, αφού το πρόγραμμα ήταν ιδιαίτερα γεμάτο με δύο ώρες ποδόσφαιρο, 6 ώρες μάθημα, κολύμπι, γυμναστήριο.

Από μικρός στα βάσανα, στα 32 σου σχεδόν, μοιάζει ασταμάτητος. Κλείνεις το 2017 με 21 στα 23 παιχνίδια και όλα 90 λεπτά δίχως να γίνεις αλλαγή!

«Δεν έπαιξα, λόγω καρτών από την περσινή σεζόν, στο ματς της πρεμιέρας με το Λεβαδειακό και σ’ αυτό του κυπέλλου με τον Αιγινιακό, στο οποίο είχα ζητήσει από τον προπονητή να αγωνιστώ, αλλά επέλεξε να με ξεκουράσει. Το ότι είμαι σ’ αυτή την κατάσταση και μπορώ να παίζω συνεχόμενα 90λεπτα, δεν είναι τυχαίο, ούτε απλά ο προπονητής αποφασίζει να με βάζει να παίζω σ’ όλα τα παιχνίδια. Εχει να κάνει με τη δουλειά και με όλη την συμπεριφορά μου μέσα κι έξω από τα γήπεδα. Σχετίζεται με το τι τρώω, πως κοιμάμαι, το ότι δεν ξενυχτάω, δεν πίνω, δεν καπνίζω και κάνω έξτρα δουλειά πέραν των προπονήσεων με την ομάδα.

Ερχομαι πολύ πιο πριν από την έναρξη της προπόνησης, φεύγω σχεδόν τελευταίος, δουλεύω κάποιες φορές περισσότερο από τους άλλους ποδοσφαιριστές, γιατί πρέπει να προετοιμάσω τον εαυτό μου, λόγω της ηλικίας μου, περισσότερο από τους υπόλοιπους, όλη αυτή η προετοιμασία με βοηθάει να δείχνω φρέσκος μέσα στο γήπεδο και να αντέχω μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Ευχαριστώ το Θεό που κατάφερα να βγάλω τη χρονιά χωρίς να τραυματιστώ. Για μένα και λόγω ηλικίας είναι πολύ σημαντικό, κάθε φορά που ξεκινάω έναν αγώνα ή μια προπόνηση εύχομαι να μην έχω κάποιο τραυματισμό. Είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι στον αθλητισμό. Χάνεις τη φόρμα, την ποιότητα, την ταχύτητα, γενικά μένεις πίσω, δόξα τω Θεό ήμουν καλά όλο το 2017».

Ποια γεύση σου αφήνει η χρονιά που φεύγει σε λίγες μέρες. Πως βίωσες τα πράγματα μέσα στο 2017;

Η ομάδα είχε μια πετυχημένη χρονιά. Βρεθήκαμε στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ, κατακτήσαμε το Κύπελλο και χάσαμε το πρωτάθλημα στην κανονική περίοδο για μόλις τρεις βαθμούς.

Υπήρξε ο αποκλεισμός στην Ευρώπη, ήταν ένα σοκ για όλους μας, όμως η ομάδα στάθηκε όρθια, ανταπεξήλθε στις δυσκολίες και είμαστε ζωντανοί στη μάχη του πρωταθλήματος και του κυπέλλου. Θέλουμε να υπερασπιστούμε το Κύπελλο που κατακτήσαμε πέρσι και γιατί όχι να μην πάρουμε και το πρωτάθλημα. Αυτός ο ΠΑΟΚ αξίζει 100% τίτλους και επιτυχίες. Όταν ανέλαβε ο κ. Σαββίδης, κατάφερε να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα. Να οργανώσει καλύτερα την ομάδα και αγωνιστικά, αλλά και στα υπόλοιπα σημαντικά κομμάτια. Έβαλε κάποια πράγματα στη θέση τους.

Όλα αυτά τα χρόνια επένδυσε στον ΠΑΟΚ και τώρα έχει έρθει ο καιρός σιγά σιγά να πάρει πράγματα πίσω, να πετύχει σπουδαία πράγματα η ομάδα κάτω από τη δική του διοίκηση. Στο ποδόσφαιρο, δε γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη, επειδή έχεις βάλει χρήματα να έρθουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Χρειάζεται χρόνος».

Ο χρόνος πάντως αυξάνει την πίεση, μεγαλώνει τις προσδοκίες, κάνει τον κόσμο πολλές φορές ανυπόμονο και απαιτητικό. Το αντέχεται όλο αυτό το σκηνικό, μπορεί ο ΠΑΟΚ να ανταπεξέλθει στην πίεση του πρωταθλητισμού;

«Ειλικρινά, τέτοια πίεση που υπάρχει στον ΠΑΟΚ, δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Εξαίρεση η Φλαμένγκο, όπου επίσης υπάρχει διαρκής και καθημερινή πίεση στους ποδοσφαιριστές. Εκεί ζουν, προπονούνται, παίζουν με πίεση. Υπάρχουν στιγμές που όλα αυτά τα συνάντησα και στον ΠΑΟΚ.

Χρειάζεται θετική σκέψη, οι φίλαθλοι δεν πρέπει να είναι τόσο πολύ καχύποπτοι, να μην υπάρχει αυτή η γκρίνια κάθε φορά μετά από ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Ισως, μπορώ να τους καταλάβω, ξέρω ότι όλη αυτή η συμπεριφορά απέναντι στην ομάδα έχει να κάνει τις περισσότερες φορές με την προσμονή τόσων πολλών χρόνων για ένα πρωτάθλημα. Οι οπαδοί μας είναι… τρελοί, αγαπάνε την ομάδα, αλλά όλο αυτό το μείγμα απογοήτευσης, θλίψης, θυμού, χαράς, πρέπει να το αλλάξουμε. Αν θέλουμε να λεγόμαστε μεγάλη ομάδα, πρέπει να αλλάξουμε και να σκεφτόμαστε μόνο θετικά όχι καχύποπτα».

Εχει το DNA του ΠΑΟΚ

Ο Λέο Μάτος και επίσημα από την 1^η Ιανουαρίου θα έχει ένα νέο συμβόλαιο με τον ΠΑΟΚ έως το 2021, ο ίδιος θέλει να τελειώσει την ποδοσφαιρική καριέρα στην Τούμπα και να γίνει ένα κομμάτι της ιστορίας του «Δικεφάλου», για την οποία κάθισε και διάβασε, ρώτησε, συζήτησε και έμαθε πολλά ή τουλάχιστον όλα όσα πρέπει να γνωρίζει ένας ξένος ποδοσφαιριστής, που έρχεται για να αγωνιστεί φορώντας την ασπρόμαυρη φανέλα.

Τι σημαίνει για σένα ο ΠΑΟΚ, τι είναι αυτό που σε κάνει να παθιάζεσαι τόσο πολύ παίζοντας με τη φανέλα της συγκεκριμένης ομάδας;

«Άλλαξα πολύ τον τρόπο σκέψης για τον ΠΑΟΚ, όταν είδα το ντοκιμαντέρ με την ιστορία του. Σοκαρίστηκα! Ενιωσα μέσα μου ότι πραγματικά έχω έρθει στη σωστή ομάδα. Ακόμη και τώρα νιώθω να είμαι σαν ένας απ’ όλους αυτούς που δημιούργησαν πριν από πολλά χρόνια τον σύλλογο. Μεγάλωσα στη φτώχια, στα δύσκολα, ήθελα όμως μέσα από αυτή τη διαδικασία να γίνω πιο δυνατός. Ετσι είναι κι ο ΠΑΟΚ. Ξεκίνησε από τα χαμηλά, από μικρούς επενδυτές, φτωχούς ανθρώπους, πρόσφυγες, αλλά μεγάλωσε. Όπως εκείνοι, έτσι και εγώ, όλοι μαζί θέλουμε να κάνουμε τον ΠΑΟΚ μια τεράστια ομάδα γιατί το αξίζει.

Όταν βάζω μια φανέλα και μπαίνω στο γήπεδο θέλω να δίνω το 100% μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Εχω παίξει σε πολλές ομάδες και είχα την ίδια συμπεριφορά, ωστόσο για να πω την αλήθεια, η φανέλα του ΠΑΟΚ με κάνει να παθιάζομαι λίγο περισσότερο, βλέπω ότι είναι στο DNA μας να τρελαίνεσαι και να αγωνίζεσαι με πάθος.

Εχω καταλάβει την αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπο μου. Όποτε τους συναντώ στο δρόμο, έρχονται και μου λένε, “είσαι παικταράς”, “σε γουστάρουμε”, “μας αρέσει έτσι όπως παίζεις”, καταλαβαίνω ότι είναι ο τρόπος που αγωνίζομαι αυτός που κάνει τον κόσμο να έρθει δίπλα μου, να με αγκαλιάσει, να σου δείξει γιατί το αντιλαμβάνεται και το εισπράττει, ότι μπορεί να μην ήσουν και στην καλύτερη μέρα σου, αλλά έδωσες τα πάντα για την ομάδα».

Όλα αυτά είδε, προφανώς, και ο προπονητής σου και ορίστηκες ένας από τους αρχηγούς της ομάδας;

«Αυτό έχει να κάνει περισσότερο με το τεχνικό κομμάτι. ΟΚ, δεν γίνεται να είσαι πάντα στην καλή σου μέρα, συμβαίνει στον καθένα μας. Δεν έχουμε την ίδια απόδοση, σ’ ότι δουλειά κι αν κάνουμε, ωστόσο εκείνες τις στιγμές που δεν είσαι καλός, προσπάθησε να αγωνιστείς να τα δώσεις όλα, γιατί αυτό θα το δει ο κόσμος από την κερκίδα και θα το καταλάβει.

Αυτό θέλω να το περνάω και στους συμπαίκτες μου. Όταν βλέπω ότι δεν είναι στην καλή τους μέρα, θέλω να τους μεταδώσω αυτό το πάθος, αυτή την ενέργεια, ώστε να φτάσουμε στη νίκη. Το ποδόσφαιρο είναι συλλογική προσπάθεια, δεν κέρδισε ποτέ κανένας ποδοσφαιριστή στον κόσμο κάτι μόνος του, αλλά μόνο μέσα από την προσπάθεια του συνόλου, της ομάδας».

Λίγο πριν από τα 32 σου ανανέωσες για ακόμη 3,5 χρόνια το συμβόλαιο σου με τον ΠΑΟΚ. Θα φτάσεις 35 ετών και θα παίζεις στην Τούμπα;

«Όπως όλα δείχνουν θα τελειώσω την ποδοσφαιρική μου καριέρα στον ΠΑΟΚ. Δεν το περίμενα, ούτε το έχω σχεδιάσει. Ανανέωσα πολύ γρήγορα, ίσως να μη το περίμενε και κανείς, γιατί είχα συμβόλαιο μέχρι το καλοκαίρι του 2019, όμως μου αρέσει η σταθερότητα στη ζωή μου, γι’ αυτό έμεινα και επτά χρόνια στην Ουκρανία, δεν είμαι άνθρωπος που μπορεί να αλλάζει συνθήκες ζωής κάθε λίγο και λιγάκη. Από την πρώτη στιγμή που ήρθαμε με την οικογένεια μου στην Ελλάδα, μας άρεσε η πόλη, ο κόσμος, όλη η εικόνα σε συνδυασμό με την ομάδα, μας έκανε να θέλουμε να μείνουμε εδώ ως το τέλος της καριέρας μου. Ξέρετε, ένας συμπατριώτης μου, ο Νέτο Γκουερίνο, ήρθε από τη Βραζιλία, έπαιξε δέκα χρόνια στον ΠΑΟΚ και στο τέλος έμεινε στην Ελλάδα. Αποτελεί ένα κομμάτι της ιστορίας του ΠΑΟΚ…».

Θα έχεις ακούσει φαντάζομαι την ιστορία με το γκολ που πέτυχε κόντρα στην ΑΕΚ και χάρισε το πρώτο πρωτάθλημα στον σύλλογο το 1976;

«Αν την έχω ακούσει; Πάνω από δέκα φορές! Μεγάλη τιμή για έναν ξένο ποδοσφαιριστή να έχει συνδυάσει το όνομά του με μια τόσο σπουδαία στιγμή της ιστορίας. Μέσα μου έλεγα και λέω ότι θέλω στο τέλος να έχω πετύχει σπουδαία πράγματα με τον ΠΑΟΚ, να αποτελώ ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του».

Φωτογραφίες: Κώστας Αμοιρίδης