«Έπρεπε να γίνω καλά για τα παιδιά μου και το μπάσκετ»!

Λένε ότι η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία... Και αν λάβουμε υπόψιν μας την περίπτωση του Μάικ Ευαγγελίτση, ίσως θα έπρεπε να θορυβηθεί όλος ο κόσμος και να υποβληθεί σε προληπτικές εξετάσεις. Η ιστορία του άλλοτε μπασκετμπολίστα και νυν υπεύθυνου των ακαδημιών του Προμηθέα Χαλανδρίου ξεκίνησε πριν από τέσσερις μήνες.

Τον περασμένο Δεκέμβριο ένιωσε έντονους πόνους στην πλάτη και... έσπευσε στο νοσοκομείο με συμπτώματα πνευμονίας. Πράγματι. Έκανε αμέσως εισαγωγή προκειμένου να υποβληθεί σε βρογχοσκόπηση για να καθαρίσει τους πνεύμονές του, ωστόσο όταν θα άνοιγε τα μάτια του από τη νάρκωση, δεν περίμενε να ακούσει τα κακά μαντάτα...

«Καρκίνος στις φωνητικές χορδές» του είπαν οι θεράποντες ιατροί και εκείνος ένιωθε να χάνει την Γη κάτω από τα πόδια του: «Θα πάμε για δεύτερο χειρουργείο» ήταν το δεύτερο πράγμα που άκουσε και όπως ήταν λογικό δεν ήξερε τι να σκεφτεί και πώς να νιώσει...

Όμως γνώριζε καλά ένα πράγμα. Έπρεπε να βγει νικητής από αυτή τη μάχη, όπως νικητής θέλει να βγαίνει από οτιδήποτε του συμβαίνει στη ζωή του. Ήθελε να βγει νικητής για την μεγάλη του κόρη, τη Νεφέλη. Την μικρότερη κόρη του, την Αμαρυλλίς. Ήθελε να βγει νικητής για το μπάσκετ! Σε μια εκ βαθέως εξομολόγηση στο «G-Weekend Journal», ο Μάικ Ευαγγελίτσης μιλάει για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε και το οποίο άφησε ήδη πίσω του! Βγήκε νικητής! Στάθηκε επίσης στα όσα βίωσε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του, ενώ «φούσκωσε» από περηφάνια όταν κλήθηκε να μιλήσεις για τις ακαδημίες όπου είναι υπεύθυνος στον προμηθέα Χαλανδρίου, αλλά φυσικά και για το δικό του camp στο Λυγουριό. Εκεί όπου έχουν περάσει μεγάλα ονόματα του ελληνικού -κι όχι μόνο- μπάσκετ...

-Πώς ξεκίνησε η περιπέτεια υγείας σου; Από το πουθενά τελείως, ε;

«Πήγα στο νοσοκομείο να κάνω τις εξετάσεις και μου λένε πνευμονία. Κάνω εισαγωγή και ανεβαίνει την άλλη μέρα στο δωμάτιο ο γιατρός και μου λέει ότι πρέπει να καθαρίσουμε τα πνευμόνια. Μπαίνω στο χειρουργείο και την ώρα που μου έβαλαν τα σωληνάκια, φώναξαν αμέσως του ωτορινολαρυγγολόγους. Γίνεται η επέμβαση και μόλις ξυπνάω, ύστερα από κάποιες ώρες, έρχεται ο γιατρός και μου λέει ότι τελειώσαμε από το ένα χειρουργείο και ότι θα πάμε για δεύτερο επειδή σου βρήκαμε λευκοπλακία στις φωνητικές χορδές. Δηλαδή καρκίνο. Έπαθα σοκ. Γονάτισα...»

-Ποιες ήταν οι πρώτες σου αντιδράσεις; Τα παιδιά πώς το πήραν;

«Θέλει πολλή δύναμη όλο αυτό. Για την μεγάλη μου κόρη ήταν δύσκολο. Η μικρή απλά έμαθε ότι πάω στο νοσοκομείο. Δεν έμαθε 'τι και πως'. Το καλό είναι ότι είχα ανθρώπους δίπλα μου που μου στάθηκαν. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό γιατί αντλείς τεράστια δύναμη. Φυσικά ήμουν τυχερός στην ατυχία μου επειδή το βρήκαμε γρήγορα. Αν δεν είχα πάει για την πνευμονία ίσως να μην το μάθαινα ποτέ και αυτό να εξαπλωνόταν. Μάλιστα όταν ήμουν 18-19 χρονών είχα καρκίνο στους αδένες. Στα 18 μου έκανα το πρώτο μου χειρουργείο και στα 19 μου το δεύτερο χειρουργείο.»

-Τελικά πώς έγινε το κακό; Τι το προκάλεσε;

«Το θέμα είναι να μην το βάζεις κάτω. Τώρα είμαι εντάξει. Δεν είμαι άνθρωπος μου αποτυγχάνει και ποτέ δεν το βάζω κάτω. Στο χειρουργείο μου καθάρισαν τις φωνητικές χορδές και πλέον πρέπει να κάνω εξετάσεις κάθε εξάμηνο. Φυσικά και έκοψα το τσιγάρο που κάπνιζα 2-3 πακέτα την ημέρα. Ουσιαστικά από εκεί προήλθε. Για την ακρίβεια όταν έχεις καρκίνο στις φωνητικές χορδές αυτό οφείλεται σε τρία πράγματα. Στο ακατάσχετο ποτό, το τσιγάρο και τις φωνές. Σε εμένα ήταν τα δύο τελευταία...»

-Τσιγάρο και φωνές;

«Στις προπονήσεις γενικά φωνάζω. Όχι να κάνω παρατηρήσεις αλλά να εμψυχώνω και να δίνω οδηγίες και φυσικά ήταν ο ένας παράγοντας για ότι έγινε. Μάλιστα πήγα και στον κορυφαίο γιατρό που ειδικεύεται στις φωνητικές χορδές, τον κύριο Λαμπρόπουλο, ο οποίος έχει όλους τους ηθοποιούς και τραγουδιστές. Του είπα ότι θα σταματήσω το τσιγάρο, ενώ μου είπε ότι στις φωνές δεν θα έχω θέμα πλέον. Πάντως αντί τσιγάρου έχω κομπολόι τώρα...»

-Εκτός από τα παιδιά σου που ήταν δίπλα σου, ποιοι άλλοι βρέθηκαν στο πλευρό σου;

«Τα παιδιά από την ομάδα με συγκίνησαν, πραγματικά. Μου έστελναν τα περαστικά τους, βιντεάκια, ενώ και οι γονείς ήταν δίπλα μου στο νοσοκομείο. Σίγουρα ήταν μια τεράστια βοήθεια για μένα, αλλά από εκεί και πέρα πρέπει να μπορείς να το διαχειριστείς και εσύ με τον εαυτό σου. Γιατί στο τέλος της ημέρας, πριν πας για ύπνο, θα είσαι μόνος σου...»

-Και τώρα; Όλα εντάξει; Το ξεπέρασες;

Το καλό είναι ότι γενικά από μικρός ήμουν στην... πάλη. Και αυτό με έχει βοηθήσει πάρα πολύ... Για παράδειγμα ήρθα στην Ελλάδα το 1988 μαζί με τη μητέρα μου και τα χρόνια τότε ήταν δύσκολα. Να μην έχεις να φας και να προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου. Σίγουρα άλλο αυτό το κομμάτι και άλλο αυτό της αρρώστιας, ωστόσο είναι και τα δύο επιβίωση. Στον εαυτό μου είπα ένα πράγμα: 'Πρέπει να γίνεις καλά για τρεις λόγους. Ο ένας είναι η Νεφέλη, ο άλλος η Αμαρυλλίς και ο τρίτος το μπάσκετ.' Έπρεπε να γίνω καλά για αυτούς. Τέλος καλό, όλα καλά.

-Αλήθεια πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με το μπάσκετ από τη στιγμή που ήρθες σε μικρή ηλικία στην Ελλάδα;

«Στην Ελλάδα ήρθαμε κάποιοι Ελληνοτσέχοι μεταξύ των οποίων ο Μανδηλάς ο οποίος ήταν στην γυμναστική ακαδημία και συνεργαζόταν με τον Θέμη Χολέβα. Εγώ ήμουν 7 χρόνων και 1.60 ύψος. Και πρότειναν στη μητέρα μου να έρθω στην Ελλάδα 8 χρονών για λογαριασμό του Πανελληνίου. Μάλιστα μου άλλαξαν και το επίθετο, μιας και το κανονικό μου είναι Μάρεκ. Μου έδωσαν το Ευαγγελίτσης και κάπως έτσι ήρθα. Η μητέρα μου έπιασε δουλειά και το πρόγραμμά μου ήταν προπόνηση, σχολείο, σπίτι. Ελληνικά έμαθα μέσα σε έναν χρόνο. Ό,τι πρόλαβα από τα επτά έως και τα οκτώ μου χρόνια. Πήγα και έμαθα τα βασικά ελληνικά μαζί με κάποιους άλλους Έλληνες από την Τσεχία.»

-Η πόλη απ' όπου κατάγεσαι;

«Το Μπρνο. Πηγαίνω όπου μπορώ αν και τώρα έχω να πάω 2.5 χρόνια. Εκεί είναι όλοι μου οι συγγενείς. Όπως σου είπα στο μπάσκετ ξεκίνησα από τον Πανελλήνιο. Έπειτα ο Κώστας Παπαδάκης με πήγε Μπενετόν και Μάλαγα αλλά λόγω της νομοθεσίας που επικρατούσε δεν μπορούσα να παίξω. Στα 14 με είχε πάρει ο Φάνης Ταρνατώρος στον Άρη και μετά είχα πάει Τσεχία για την Σλάβια και μετά Σπόρτιγκ. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω και δύο ανθρώπους που με βοήθησαν απίστευτα στη ζωή μου, όπως είναι ο Σπύρος Ευθυμίου και ο Γιάννης Καζακίδης.»

-Και πλέον κάνει τα βήματά σου στην προπονητική, χτίζοντας ένα σύλλογο σχεδόν από μηδενική βάση;

«Θα σου πω. Πριν από δύο χρόνια και πριν αναλάβω τον Προμηθέα Χαλανδρίου, τα πάντα ήταν διαλυμένα. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη μου προπόνηση στο κλειστό που τα παιδιά έρχονταν μέσα στο γήπεδο με τα ποδήλατα και έκαναν... κολιές! Ένα τμήμα των προμίνι, ενώ είχαμε προπόνηση στις 6, ήταν όλα δίπλα στην παιδική χαρά. Όλο αυτό έπρεπε να οργανωθεί από την αρχή. Δυστυχώς οι ομάδες, αν και τώρα φτιάχνεται σιγά σιγά, έβαζαν παίκτες του ανδρικού να προπονούν τις ακαδημίες. Π.χ. έλεγαν: Πόσα θέλεις να παίξεις στον Προμηθέα; 500 ευρώ; Τα 300 για να παίξεις και τα 200 για να προπονήσεις τους μικρούς. Όμως τα παιδιά αυτά δεν είχαν στόχο αν γίνουν προπονητές. Μιλούσαν στο κινητό και έλεγαν να παίξουν 'διπλό'. Που είναι η πειθαρχία, η συγκέντρωση και η προπόνηση; Όμως το συγκεκριμένο τμήμα και ύστερα από την οργάνωση που κάναμε, μέσα σε οκτώ μήνες βγήκε δεύτερο καλύτερο στην Αθήνα. Ο Προμηθέας προσπαθεί να μπει πολύ δυνατά στον μπασκετικό χάρτη. Από ακαδημίες μέχρι και εφηβικό. Παίξαμε π.χ. με το Περιστέρι το οποίο είναι το καλύτερο σε όλη την Αθήνα και δεν χάνει σχεδόν από κανέναν, κι ενώ χάναμε με 17 πόντους κερδίσαμε με έξι! Το κέρδος είναι ότι μας ζητάνε φιλικά μεγάλες ομάδες, όπως ο Παναθηναϊκός. Ξέρουν ότι είμαστε καλοί και θέλουν να παίξουν μαζί μας. Αυτό το αποτέλεσμα έρχεται με δουλειά και συνεργασία. Κάθε μέρα είμαι 10 ώρες στο γήπεδο...»

-Άρα υπάρχει μεγάλη αναγνώριση για το έργο σου...

«Φυσικά και αυτό είναι το μεγάλο κέρδος. Π.χ. μου τηλεφωνεί ο Βαγγέλης Αλεξανδρής και μου λέει ότι κάνω εξαιρετική δουλειά. Το ίδιο ο Γιώργος Καλαϊτζής. Υπεύθυνοι ακαδημιών, όπως ο Λατρόβαλης στο Παγκράτι και ο Κεραμέας στον Ολυμπιακό. Οπότε λέω ότι 'κάτι κάνω καλά'. Και πρέπει να δεις και τις συνθήκες της δουλειάς.

-Δηλαδή;

«Πρέπει να δεις τι οπλοστάσιο έχεις εσύ. Π.χ. βγήκαμε δεύτεροι. Να δούμε αυτοί που βγήκαν πρώτοι πώς δούλευαν και κάτω από ποιες συνθήκες και πώς δουλεύαμε εμείς. Εμείς έχουμε ένα ανοικτό γήπεδο όπου η μία μπασκέτα είναι σπασμένη και η άλλη... έτσι και έτσι. Το Περιστέρι έχει οκτώ κλειστά! Ο ένας πάει με φυσοκάλαμα και σφεντόνες και ο άλλος με φρεγάτες! Παίζει μεγάλο ρόλο αυτό. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού πώς δουλεύει; Στο κλειστό του, με τον κλιματισμό, τους βοηθούς, με όλες τις ανέσεις. Εμείς δεν τα έχουμε όλα αυτά ωστόσο βρισκόμαστε σε υψηλό επίπεδο».

-Οι γονείς τι λένε γι' αυτό; Δεν προβληματίζονται για τις συνθήκες;

«Παίζει ρόλο πώς θα το πουλήσεις όλο αυτό. Αν ο γονιός δει ότι γίνεται δουλειά θα παραβλέψει το ανοικτό. Ο Προμηθέας έχει κερδίσει μέσα σε ενάμιση χρόνο ότι έρχεται κάθε μέρα παιδί από το Βραχάτι, ο Νίκος Χατζέλης. Ο Δημήτρης Μαραγκουδάκης έρχεται κάθε μέρα από την Αγία Βαρβάρα. Ο Γιώργος Τρύφωνας κάθε μέρα από τον Κορυδαλλό. Ο Γιάννης Παπαναστασίου έρχεται από τον Άγιο Δημήτριο. Ο Στράτος Ευθυμίου κάθε μέρα από την Καλλιθέα. Που; Ούτε στον Παναθηναϊκό, ούτε στον Ίκαρο Καλλιθέας, ούτε στο Περιστέρι. Αλλά στο ανοικτό του Προμηθέα Χαλανδρίου. Ο άλλος παίρνει προαστιακό και αλλάζει νομούς για να έρθει σε εμάς».

-Οι δικές σου προπονητικές βλέψεις ποιες είναι; Μια ζωή με τα παιδιά;

«Στόχος μου πάντα είναι η κορυφή και αν φτάσω όσο το δυνατόν πιο ψηλά. Ο Θεός μου έδωσε δύο ευκαιρίες. Μία ως παίκτης και μίας ως προπονητής. Ως παίκτης για κάποιους λόγους δεν έφτασα εκεί που έπρεπε να φτάσω. Το φταίξιμο το ρίχνω πάνω μου! Και η δεύτερη ευκαιρία μου είναι ως προπονητής όπου σκοπεύω να το φτάσω μέχρι τέλους! Π.χ. για όλους τους μπασκετικούς ποιο είναι το ταβάνι; Μπορεί να γελάσεις. Είναι το ΝΒΑ! Ε, το ΝΒΑ λοιπόν! Πάντα πρέπει να βάζεις στόχο το ταβάνι και στην προκειμένη περίπτωση για μένα είναι το ΝΒΑ. Για άλλους μπορεί να είναι κάποιο άλλο το ταβάνι τους. Ποτέ δεν ξέρεις. Αν δουλεύεις σκληρά, το αγαπάς και το θέλεις πάρα πολύ, κάποια στιγμή θα σου δοθεί η ευκαιρία».

-Ναι, αλλά το γεγονός ότι είσαι σε χαμηλή κατηγορία και σε ομάδα που δεν είναι ιδιαίτερη γνωστή και διαφημισμένη ώστε να προσελκύσεις κόσμο, δεν δυσκολεύει το έργο σου;

«Όλοι ξεκινάμε από κάπου. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει την επόμενη ημέρα. Αν κάνεις την δουλειά σου καλά θα φανεί και στον Παναθηναϊκό, αλλά και στον Προμηθέα. Σε οποιοδήποτε σωματείο της γειτονιάς. Εννοείται ότι θα φανεί πιο γρήγορα στον Παναθηναϊκό π.χ. ή στον Προμηθέα ή σε ομάδα λιγότερο γνωστή. Εκεί έχεις 500 παιδιά να δουλέψεις και να πεις 'αγοράστε μου και αυτόν'. Στον Προμηθέα ή οπουδήποτε αλλού, πουλάς μόνο την δουλειά σου και τίποτε άλλο».

-Και έχεις και δικό σου camp... Πώς προέκυψε;

«Κοίτα, οι μεγάλες μου αγάπες είναι το μπάσκετ και τα παιδιά. Ήταν ένα κομμάτι το οποίο στην ηλικία μου δεν το είχαμε. Τότε ήταν ένα camp στη Θεσσαλονίκη, άλλο ένα του Γκάλη και άλλο ένα του Ροδόπουλου. Και ήταν πολύ δύσκολο να πας εκεί. Τα παιδιά στις διακοπές τους και στα κενά των ομάδων, εκεί βελτιώνονται. Το καλοκαίρι εκεί έχεις χρόνο να δουλέψεις τις αδυναμίες σου. Και αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το πράγμα. Μου αρέσει αν βοηθάω τα παιδιά. Φέτος είναι το 8ο camp στην 5η του χρονιά. Έρχονται παιδιά από όλη την Ελλάδα. Από Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Σκιάθο από παντού. Το πρώτο camp στην Αθήνα είχε 36 παιδιά. Μέσα σε τέσσερα χρόνια φτάσαμε να έχουμε 196 παιδιά! Είναι καθαρά μπασκετικό camp! Ξεκινάμε φέτος στις 17 Ιουνίου και θα είναι τρία πενθήμερα. Ήδη έχουμε ξεκινήσει τις ετοιμασίες. Γίνεται στο Ληγουριό όπου εκεί έχουμε τις εγκαταστάσεις μας σε συνεργασία με τον δήμο Επιδαύρου.»