Οι λέξεις μοιάζουν φτωχές για ένα... διαμάντι!

Τόσα πολλά έχουν ειπωθεί, τόσα πολλά έχουν γραφτεί, τόση αποθέωση, τόσα δάκρυα, τόσα χαμόγελα και ακόμα φαντάζουν λίγα μπροστά στα κατορθώματα του Δημήτρη Διαμαντίδη.

Ο «Μήτσος» του ελληνικού μπάσκετ κλείνει τα 38 του χρόνια, είναι πλέον δύο χρόνια που δεν τον απολαμβάνουμε μέσα στο παρκέ, αλλά είναι σαν... χθες που σκόραρε κόντρα στους Γάλλους και έκανε μια Ελλάδα να παραληρεί, ή που ζάλιζε τον Τζαουάι και έστελνε στον 7ο ουρανό τους φίλους του τριφυλλιού, ή που σήκωνε τα χέρια του ψηλά με κλειστά τα μάτια, φορώντας πουκάμισο πλέον και απολάμβανε την αγνή και χωρίς όρια αγάπη που μπορεί να προσφέρει ένας οπαδός.

Τα νέα παιχνίδια της Novomatic, με εντυπωσιακά γραφικά και δυνατό ήχο, μόλις έφτασαν στην Sportingbet.gr! (21+) * Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις

Ήταν 6/5 του 1980 όταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης γεννήθηκε, έφτιαξε και ολοκλήρωσε μια καριέρα που τεράστιοι αθλητές δεν τολμούν να κλείσουν τα μάτια και να ονειρευτούν.

Πολλά συντέλεσαν για να φτάσει στην κορυφή...

Η σκληρή δουλειά, η ταπεινότητα, το ταλέντο του, οι άνθρωποι που βρέθηκαν γύρω του όλα αυτά δημιούργησαν έναν πίνακα που το χρώμα που ξεχωρίζει είναι το χρυσό.

Στους περισσότερους αθλητές, τα τρόπαια και αυτά που έχουν καταφέρει είναι αρκετά, για τον Δημήτρη Διαμαντίδη όμως αν μείνει μόνο σε αριθμούς χάνεις ένα τεράστιο κομμάτι. Τα συναισθήματα που έχει... δημιουργήσει δεν χωρούν σε λέξεις και η προσπάθεια πολλές φορές είναι μάταιη.

Το G – Weekend Journal φιλοξενεί όλους τους μπασκετικούς συντάκτες του gazzetta, που αντί για ευχές, προσπαθούν σε λίγες γραμμές να αποτυπώσουν μερικές σκέψεις για το μεγαλείο ενός τεράστιου αθλητή.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ «ΜΗΤΣΟ»

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΝΤΗΣ

Πάει και ο Μήτσος στο... νηπιαγωγείο;

Toν βλέπω συχνά στα μέρη μου, που είναι δικά του μέρη. Τον συναντώ σχεδόν καθ’ εκάστην γήπεδο της Ακαδημίας Eurohoops παρέα με τον Παπαλουκά, συνευρεθήκαμε σε μπασκετικές εκδηλώσεις στην Αθήνα, στο Μαρούσι, στο Αιγάλεω, στον Χολαργό, στη Θεσσαλονίκη και στα Γιάννενα και ποσώς μου έχει λείψει!...

Αυτές οι συναντήσεις βεβαίως είναι φυσιολογικές, αναμενόμενες και αναπόδραστες. Πού αλλού, διάβολε, θα συναντήσεις έναν σαν κι ελόγου του, παρά σε κάποιο γήπεδο ή σε κάποια μπασκετική εκδήλωση ;

Η πλάκα αρχίζει όταν ο Διαμαντίδης κυκλοφορεί στα πέριξ και μάλιστα σε μέρη που μέχρι πρότινος θεωρούνταν περίπου ως αχαρτογράφητα ύδατα για την αφεντιά του. Τις προάλλες ένας ξάδερφος μου που περνούσε πρωί πρωί έξω από ένα νηπιαγωγείο της περιοζή;ς, τον είδε να αφήνει την κόρη του και έπαθε ταράκουλο...

Απ’ ό,τι κατάλαβα, ο ξάδερφος μου πρέπει να ένιωσε την ίδια έκπληξη που κατέλαβε εξαπίνης τον Δημήτρη Χορν, όταν (θρυλείται πως) μπήκε σε ένα μπακάλικο και είδε τον Κωστή Παλαμά να ζητάει μισή οκά φέτα...

Κεραυνοβολήθηκε τότε ο Χορν, νόμιζε ότι έβλεπε παραισθήσεις και επειδή προφανώς πίστευε πως ο μεγάλος ποιητής τρεφόταν μονάχα με νέκταρ και αμβροσία, αναρωτήθηκε «μα είναι δυνατόν κοτζάμ Παλαμάς τα τρώει φέτα»;

Μια συγκεκριμένη ημέρα, κάθε εβδομάδα, ο Μήτσος φοράει τα αθλητικά ρούχα, τα κολάν και τα μποτάκια του και του δίνει και καταλαβαίνει μαζί με τον Παπαλουκά, τον Ντικούδη, τον Τσαρτσαρή, τον Κορωνιό και κάμποσους άλλους συνταξιούχους!

Καλός είναι ακόμα, βαστιέται!

Εκτός από καλός στο μπάσκετ είναι επίσης το ίδιο σεμνός και ταπεινόφρων.

Όταν τον ρωτάει κάποιος τι κάνει τώρα πια, διστάζει να δώσει μια σαφή απάντηση...

Δηλώνει απλώς παλαίμαχος παίκτης, αλλά επ ουδενί προπονητής ή –ακόμη χειρότερα- συμβουλάτορας, προφεσόρος και ινχτρούχτορας των πιτσιρικάδων, που πάντως εκστασιάζονται όποτε αποφασίζει να μπει στο γήπεδο για να τους πει ή να τους δείξει κάτι...

Τελικά στην ερώτηση τι κάνει τώρα πια, έχει απαντήσει ο ίδιος με μια κουβέντα που συνδυάζει τον κυνισμό με την τρυφερότητα...

Κάνω τον καλό μπαμπά!

Τον κάνει με επιτυχία, πάει και στο Νηπιαγωγείο ο μπαγάσας!

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗΣ

«Άσ' το, τώρα, πέρασε αυτό...»

Η καριέρα του Δημήτρη Διαμαντίδη συμπυκνώνεται, από τη δική μου τουλάχιστον μνήμη και θυμικό, σε τρεις στιγμές. Όλες γαλάζιες. Η μία, η προφανής, είναι το νικητήριο τρίποντο απέναντι στους Γάλλους, στον ημιτελικό του 20025 στο Βελιγράδι. Η δεύτερη και η τρίτη αντλούνται από τον αλησμόνητο θρίαμβο επί των ΗΠΑ στη Σαϊτάμα: η τάπα στον Κρις Πολ που έγινε εφαλτήριο ελληνικής αντεπίθεσης (ο πάνσοφος σκηνοθέτης της FIBA δεν την έκρινε άξια για ένα, έστω, ριπλέι) και η σταυρωτή ντρίμπλα στον ΛεΜπρόν που κατέληξε σε τρίποντο.

Πίστεψα εκείνο το βράδυ, και πιστεύω ακόμη, ότι η θέση του Διαμαντίδη ήταν όχι στο «χωριό» της Ευρώπης, αλλά στο ΝΒΑ, δίπλα στους κορυφαίους του αθλήματος. Ο ίδιος ουδέποτε πίστεψε στις δυνατότητές του, οπότε αδίκησε τον εαυτό του. Έγινε ο απόλυτος «underachiever».

Βεβαίως, έγραψε ιδιοχείρως χρυσές σελίδες στη σύγχρονη ιστορία του ευρωπαϊκού και ελληνικού μπάσκετ, με κορωνίδα το final-4 του 2011 στη Βαρκελώνη, όπου αποθεώθηκε από κάθε κατεύθυνση και κατέληξε στην αγκαλιά του Ομπράντοβιτς, στο πιο γλαφυρό στιγμιότυπο της λαμπρής σταδιοδρομίας του.

Εγώ πάντως θα θα τον θυμάμαι στο αεροπλάνο της επιστροφής από την Ιαπωνία (φωτ.), να ακούει από το iPod μου την περιγραφή του Βελιγραδίου και να μην αντέχει να φτάσει ως το τέλος. «΄Νταξ’, άσ’ το, πέρασε αυτό τώρα…».

Ένα χρόνο αργότερα, ανήμερα των γενεθλίων του, μετά τον τελικό Παναθηναϊκού-ΤΣΣΚΑ, τον ξεμονάχιασα πανευτυχή στους διαδρόμους του ΟΑΚΑ και τον ικέτευσα να πει στο μικρόφωνο κάτι για τον εαυτό του. «Δεν θα μπορούσα να πετύχω τίποτε χωρίς την ομάδα, τον προπονητή και τους φιλάθλους», άρχισε εκείνος το γνωστό τροπάριο. Πήρα αγκαζέ την κάμερα και απομακρύνθηκα.

Πάλι καλά που δέχθηκε να τον μπουγελώσουν με σαμπάνια στα αποδυτήρια.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΤΕΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

«Αμάν, η κυρά Μαρία»

Λίγες ώρες πριν είχε τελειώσει με θριαμβευτικό τρόπο για την Εθνική Ελλάδας τοEurobasket του 2005 στο Βελιγράδι. Σε μια από τις αίθουσες του ξενοδοχείου που φιλοξενούσε τις αποστολές, η Ομοσπονδία οργάνωσε μια μικρή γιορτή προς τιμήν των πρωταθλητών Ευρώπης.

Το παρών έδωσαν οι οικογένειες των παικτών, οι δημοσιογράφοι και φυσικά όλοι οι επίσημοι ή ημιεπίσημοι που ήταν στην Σερβική πρωτεύουσα εκείνη την «άγια νύχτα». Η σαμπάνια έρρεε άφθονη, που και που κάποιοι τσίμπαγαν κάτι από τον μπουφέ , ωστόσο οι μεγάλοι πρωταγωνιστές είχαν το ρόλο του Άγιου Βασίλη, στο ΜΙΝΙΟΝ.

Στέκονταν και φωτογραφίζονταν με όποιον τους το ζητούσε, υπέγραφαν αυτόγραφα, φανέλες και είχαν ένα χαμόγελο ως τ’ αυτιά. Σε μια γωνία της αίθουσας έπαιζε μια τηλεόραση μεγάλων διαστάσεων. Ήταν καρφωμένη στο δορυφορικό πρόγραμμα της ΕΡΤ. Ξαφνικά, το μάτι μου παίρνει τον Δημήτρη Διαμαντίδη να ξεγλιστράει από το μπούγιο, να κάθεται σε έναν καναπέ δίπλα την οθόνη και να κολλάει το αυτί του στο ηχείο.

Έπαιζε ένα ρεπορτάζ με τους πανηγυρισμούς πίσω στην πατρίδα και ένα super έγραψε ξαφνικά «Καστοριά». Πλησίασα για να ακούσω.

‘«Αμάν, βρε την κυρά Μαρία, κάνει και δηλώσεις» αναφώνησε ο «Μήτσος» βλέποντας την μητέρα του μπροστά στο μικρόφωνο του ρεπόρτερ. Την άκουσε με ευλάβεια. Δεν ξέρω αν το έκανε γιατί φοβήθηκε μη πει τίποτα παραπάνω από αυτά που ο ίδιος ήθελε να βγουν προς τα έξω, ή αν προσπαθούσε να μοιραστεί , εξ’ αποστάσεως, την χαρά της. Ξέρω όμως ότι το σώμα του ήταν στο Βελιδράδι και το μυαλό του στην ιδιαίτερή του πατρίδα, μαζί με την οικογένειά του και τους απλούς ανθρώπους.

Ουδέποτε του άρεσαν οι φανφάρες.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΚΑΒΟΥΡΑΣ

Μία «τρελή πτήση» από το ΟΑΚΑ έως το Μέγαρο Μουσικής!

Βρισκόμαστε στα μέσα της σεζόν 2005-06, λίγους μήνες δηλαδή, μετά την κορυφαία στιγμή του Δημήτρη, με το νικητήριο τρίποντο στον ημιτελικό του Eurobasket με τη Γαλλία. Η επιτροπή των τηλεοπτικών βραβείων του "ΕΘΝΟΥΣ", λοιπόν, επιλέγει τον Διαμαντίδη ως το πλέον κατάλληλο πρόσωπο για να κάνει τις απονομές των κορυφαίων αθλητικών εκπομπών στην διάρκεια του show και λόγω της ανάμιξης του MEGA (είχε αναλάβει την τηλεοπτική παραγωγή), μου ανατέθηκε να τον «κλείσω».

Αφού χρειάστηκαν ουκ ολίγες διαβουλεύσεις με τον τότε γενικό διευθυντή του Παναθηναϊκού, Μάνο Παπαδόπουλο και τον αρχηγό του «τριφυλλιού», Φραγκίσκο Αλβέρτη, που ανέλαβαν να τον «ψήσουν» (μιλάμε για το 2005, όταν στον Καστοριανό διεθνή point-guard δεν έπαιρνες κουβέντα!), φτάνει η βραδιά του event και παραλαμβάνω τον κουστουμαρισμένο «Μήτσο» από το κλειστό του ΟΑΚΑ για να πάμε μαζί στο Μέγαρο Μουσικής.

Περιττό να σας πω, ότι σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής κι ενώ κάναμε πρόβα τον λόγο του, τουλάχιστον δέκα φορές μου είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρει και ότι μόλις φτάσουμε, θα ζητήσει συγνώμη στους διοργανωτές και δεν θα συμμετάσχει. Το πόσο ντροπαλός ήταν, δεν είχε προηγούμενο!

Εγώ από την άλλη, προσπαθούσα από την μία να τον ενθαρρύνω και από την άλλη, όταν έβλεπα ότι επιμένει, του έλεγα ότι θα τινάξει το show στον... αέρα και ότι αυτό θα αποβεί χειρότερο! Ευτυχώς, όμως, η σειρά της δικής του απονομής ήταν προγραμματισμένη προς το τέλος της βραδιάς και ο χρόνος που μεσολάβησε, ήταν αρκετός για να τον χαλαρώσει - λέμε τώρα - και να του βγει πιο εύκολα ο ρόλος του.

Η αποδοχή, η αναγνώριση των οποίων έτυχε σε όλο αυτό το 4ωρο που πέρασε, από ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών, του πολιτισμού και της τηλεόρασης (ειδικότερα από ηθοποιούς και πολιτικούς συντάκτες), βλέπετε, έπαιξε τεράστιο ρόλο στο να αισθανθεί κι αυτός σημαντικός από πρόσωπα, που ο ίδιος θαύμαζε, βλέποντας όλες σχεδόν τις δημοφιλείς εκπομπές και σειρές της τηλεόρασης και γνωρίζοντας τα πάντα για τους συντελεστές τους... Στον δρόμο της επιστροφής ήταν καταχαρούμενος και δεν είχε να λέει μόνο για όλους όσους είδε για πρώτη φορά από κοντά, αλλά για το ότι τον ήξεραν, όπως κι αυτός εκείνους!

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΙΟΥΣΗΣ

Μήτσο ετοιμάσου, μπαίνεις…

Να μια φράση που μάλλον δε θα ξανακούσεις φίλε Δημήτρη Διαμαντίδη. Δεν ξέρω αν θα σου λείψει κιόλας, για να είμαι ειλικρινής. Σε μας τους Παναθηναϊκούς έχει ήδη λείψει, αλλά να σου πω κάτι Μήτσο; Καλά έκανες φίλε. Δούλεψες πολύ, πρόσφερες πολλά, κέρδισες πολλά, η πραγματική ζωή όμως ξεκίνησε σε εκείνη την περιβόητη συνέντευξη τύπου, με το «δεν το χάνεις ρε Βασιλάρα;»

Τώρα Μήτσο κάνε μου μια χάρη. Όπως τόσα χρόνια μέσα στο γήπεδο, έτσι και τώρα στην Ακαδημία της Eurohoops μαζί με τον Θοδωρή κάνε την καλύτερη ασίστ. Πάσαρε σ’ αυτή την έρμη την ελληνική κοινωνία μερικά χαμογελαστά παιδάκια. Ισορροπημένα ατομάκια ανάμεσα στο παιχνίδι και στην εξάσκηση, ανάμεσα στη νίκη και στην ήττα, ανάμεσα στην ομάδα και στο Εγώ. Μάθε τους πράγματα, που το ελληνικό σχολείο και η ελληνική οικογένεια μάλλον θα παραλείψουν. Το σεβασμό, την ταπεινότητα, την αγάπη για την καθημερινή «προπόνηση». Αντί να σέρνουν τα πόδια τους κάθε μέρα περιμένοντας το Σαββατοκύριακο και τις αργίες, να διασκεδάζουν την κάθε μέρα, για να επιμηκύνουν και να απολαμβάνουν τη ζωή τους.

Αν η ευθύνη σου φαίνεται βαριά και απορείς, γιατί να το κάνεις εσύ χωρίς πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, να σου εξηγήσω. Είσαι ο Δημήτρης Διαμαντίδης φίλε κι ας μην το κατάλαβες ποτέ, ούτε καν εσύ ο ίδιος !

Χρόνια σου πολλά.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΒΑΡΗΣ

Ο πάντα ταπεινός κύριος Διαμαντίδης

Αν υπήρχε λεξικό το οποίο να συμπεριλάμβανε μία λέξη για κάθε όνομα, τότε δίπλα από αυτό του «Δημήτρη Διαμαντίδη» θα έπρεπε να υπάρχει αυτή της «σεμνότητας». Καθ' όλη τη διάρκεια της πλούσιας -από όλες τις απόψεις- καριέρας του, τα πόδια του πατούσαν γερά στην Γη, πάντα βάδιζε με το κεφάλι χαμηλά και πάντα αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση για όλα τα μικρά παιδιά. Δεν ήθελε ποτέ να πάρει τα credits των επιτυχιών και πάντα «έδειχνε» τους συμπαίκτες του.

Άλλωστε έχει περάσει στην ιστορία η αλήστου μνήμης ατάκα του μετά το «βάλτο αγόρι μου» στο Βελιγράδι: «Απλά ήμουν στη θέση μου, σούταρα και το έβαλα. Δεν είμαι εγώ πρωταγωνιστής. Είμαστε 12 παιδιά που παίξαμε για την ομάδα». Και όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, δεν ήταν καθόλου τυχαία η συγκεκριμένη δήλωση αφού αποτυπώνει στο 100% τον αδαμάντινο χαρακτήρα του. Κάτι που φάνηκε και μετά τον τελικό στο Βερολίνο το 2009.

Μπορεί να είχε την δυνατότητα να σηκώσει μόνος του το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με τη φανέλα του Παναθηναϊκού ωστόσο φώναξε τον Φραγκίσκο Αλβέρτη που διένυε την τελευταία του σεζόν στην ομάδα έχοντας ελάχιστο χρόνο συμμετοχής και του ζήτησε να τον βοηθήσει. Ακόμα και εκεί, δεν ήθελε να έχει τη... λεζάντα. Πάντα ήταν ταπεινός. Πάντα έπαιζε για όλους τους άλλους και όχι για τον εαυτό του.

Τα πρώτα δείγματα της σεμνότητας τα έδειξε και στο πρώτο κάλεσμα από την Εθνική ομάδα τις παραμονές του Eurobasket της Σουηδίας το 2003. Ο υπογράφων θέλησε να πάρει κάποιες δηλώσεις από τον rookie -τότε- Διαμαντίδη, ο οποίος είχε ακουμπήσει σε έναν τοίχο και δεν έλεγε να σηκώσει το βλέμμα του ψηλά: «Α, τώρα σώθηκες...» μου είχε χαμογελώντας ο Νίκος Χατζηβρέττας όταν με είδε να τον περιμένω. Να σημειωθεί ότι ήταν εκείνος που τον είχε υπό την προστασία του τις πρώτες του μέρες στην Εθνική λόγω της γνωριμίας τους από τον Ηρακλή.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΣ

Ένας απλός αλλά και πλούσιος άνθρωπος

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι το συνώνυμο της μεγαλειώδους απλότητας και της ευκολίας. Στα πρώτα χρόνια του στον Ηρακλή επέλεξε να μείνει σ’ ένα διαμέρισμα επί της οδού Καυτανζόγλου για να είναι σε απόσταση 500 μέτρων από το Ιβανώφειο. Αυτό ήταν το δεύτερο σπίτι του. Για τη διατροφή του πήγαινε στα «Καλύβια», σ’ ένα συνοικιακό εστιατόριο επί της οδού Λεωφόρου Στρατού, απέναντι το γαλλικό ινστιτούτο και τα γραφεία του ΟΚΑΝΑ. Απλός ακόμη και στην επιλογή του αυτοκινήτου. Πάντα το αντιμετώπιζε ως μέσο μεταφοράς. Δεν λάτρεψε ποτέ τα μεγάλα αυτοκίνητα, γι’ αυτό πάντα επέλεγε μικρά… σκάφη. Στον Ηρακλή, ήταν το αγαπημένο παιδί όλων. Έως ότου αποκτήσει το δικό του αυτοκίνητο, είχε πολλούς σοφέρ.

Ο Διαμαντίδης είναι ο άνθρωπος ο οποίος θα ευστοχήσει στο σουτ της χρονιάς, αλλά δεν θα το πανηγυρίσει. Είναι ο ταπεινός αθλητής ο οποίος θα ανοίξει το βήμα του για να αποφύγει τα φώτα της δημοσιότητας και τις φωτογραφίες. Είναι αυτός που όταν θα τον πλησιάσεις για συνέντευξη, έχοντας διαβάσει τη σκέψη σου, θα κάνει τα πάντα για να την αποφύγει. Είναι αυτός – μαζί με τον Χατζηβρέττα – όπου σ’ ένα γλέντι του Ηρακλή μετά από νίκη επί του Πανιωνίου το 2002, στο τραπέζι τους υπήρχε μόνο νερό και κόκα κόλα.

Χρόνια Πολλά και καλά Δημήτρη.

BΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Χαράματα στο Rock και ξημερώματα στο ΟΑΚΑ!

Ξεκινάω με τον ίδιο μονότονο τρόπο που γράφω όλα τα κείμενα που αφορούν τον Διαμαντίδη. Μαζί του δεν είμαι αντικειμενικός!

Ούτε για όσα έκανε εντός παρκέ, ούτε για όσα κάνει εκτός παρκέ.

Ήταν 2009 λοιπόν, σύσσωμος ο Παναθηναϊκός βρέθηκε ξαφνικά στο Rock n' Roll, στο Κολωνάκι και κάπου κατά τις 4 το πρωί ο Δημήτρης με πλησίασε το bar...

«Βασίλη, να σε ρωτήσω κάτι; Ήσουν στο Κόσοβο την περασμένη εβδομάδα;»

(περιέργως, ναι όντως ήμουν, γιατί τότε δούλευα για την εκπομπή «Έρευνα» του Παύλου Τσίμα στο -καλή του ώρα- Mega.)

«Ναι, ρε Μήτσο, ήμουν. Γιατί ρωτάς;»

Για να μπείτε στο κλίμα της κουβέντας, μέσα σε ένα μαγαζί που γίνεται χαμός και δεν πέφτει καρφίτσα, με τους κ.κ. Ομπράντοβιτς, Μπατίστ, Πέκοβιτς, Σάρας (που εκτελούσε χρέη barman), Σπανούλη (σε τρομερή «φόρμα»), Τσαρτσαρή, Φώτση και «αδελφό» μου Δημήτρη Βεργίνη στο επίκεντρο του «ενδιαφέροντος», ο Διαμαντίδης πάει στο bar για να παραγγείλει -τι άλλο;- μια μπύρα, με βλέπει μπροστά του και επειδή... κάτι του θυμίζω, δεν χάνει την ευκαιρία να αποσαφηνίσει τα τεκταινόμενα στο Κοσσυφοπέδιο.

«Να, ήθελα να μου εξηγήσεις ακριβώς τι γίνεται με την ανεξαρτητοποίηση και πώς αντιδρούν οι Σέρβοι σε όλο αυτό».

Τον κοιτάω. Δεν μιλάω...

Νομίζω δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο περήφανος στη ζωή μου. Ο Διαμαντίδης ήθελε τη γνώμη ΜΟΥ για την πολιτική επικαιρότητα. Στις 4 τα χαράματα!

Κάτι κατάφερα και είπα, δεν ξέρω αν έβγαλε ιδιαίτερο νόημα, αλλά μάλλον με λυπήθηκε (ή κατάλαβε ότι μετά τα 5 Cuba Libre, η δυνατότητα ανάλυσης για τις «γεωπολιτικές ισορροπίες» στα Βαλκάνια δεν ήταν το φόρτε μου) και τελείωσε η κουβέντα με ένα «ok, ευχαριστώ πολύ».

Για καλή μου τύχη, εκεί δίπλα ήταν και ο Σπανούλης, που όταν έφυγε ο Διαμαντίδης, μου είπε γελώντας: «Αλήθεια, για το Κόσοβο σε ρώτησε ε; Δεν υπάρχει ο τύπος ρε! Όλο με αυτά ασχολείται!!!»

Μετά από καμιά ώρα, η «σεμνή» βραδιά έλαβε τέλος, αφού πρώτα ο Πέκοβιτς είχε προλάβει να τραγουδήσει ό,τι ελληνικό σύνθημα ήξερε και να σπάσει με 2 μπουνιές την ψευδοροφή του Rock, με τον Ομπράντοβιτς να λέει γελώντας μια προφητική ατάκα (κι αυτός στα ελληνικά), όσο περίμενε το αυτοκίνητό του: «Φίλε, τι μπουρδέλο είμαστε... Ωραίο μπουρδέλο». Λίγους μήνες μετά, το εν λόγω «μπουρδέλο» πήγε στο Βερολίνο και πανηγύρισε το 5ο ευρωπαϊκό τρόπαιο.

Το επόμενο πρωί πάντως, στις 10 για την ακρίβεια, είχα ταξίδι (πάλι με την Έρευνα, νομίζω για Παρίσι) κι έτσι στις 8:30 ήμουν ήδη στο αυτοκίνητο και ανέβαινα την Κηφισίας.

Λίγο πριν το ΟΑΚΑ, κοιτάω δεξιά και ποιον βλέπω; Τον Διαμαντίδη!!!

4 ώρες πριν, θυμίζω, πίναμε ποτά (εγώ σίγουρα, ο Δημήτρης δεν παίρνω όρκο), επομένως η ερώτηση ήταν η πλέον λογική:

«Καλά, πού πας τέτοια ώρα;

«Στο γήπεδο! Έχουμε κανονίσει σουτάκια με τον Βασίλη και τον Σαρούνας...»

Να πω την αλήθεια, δεν τον πίστεψα...

Μόλις προσγειώθηκα στο Παρίσι, στέλνω στον Βεργίνη, που τον ξέρω από τη Θεσσαλονίκη, από τότε που ήταν 8 ετών και τον έφερνε ο αδελφός του και έπαιζε μαζί μας (εμείς... ήμασταν 14) για να συμπληρώνουμε ομάδα:

«Τι ώρα πήγες για προπόνηση σήμερα;»

«Άσε, γάμησέ με!»

«Γιατί ρε;»

«Πήγα στις 9:15, είχαμε προαιρετική και λέω θα είμαι μόνος μου...»

«Και;;;»

«Ο Μήτσος, ο Billy κι ο Σάρας ήταν ήδη εκεί, μούσκεμα...»

Με αυτό το (όπως πάντα) φλύαρο κείμενο, προσπάθησα να εξηγήσω τι τύπος είναι ο Διαμαντίδης, τι ομαδάρα είχε φτιάξει ο Ομπράντοβιτς εκείνη τη χρονιά, τι κλίμα και τι νοοτροπία υπήρχε ανάμεσα στους 3 μεγάλους σταρ της ομάδας και πόσο... τίμιος ήταν ο Βεργίνης, που έφτασε τα 31, έγινε μπαμπάς κι ακόμα τον έχω στο κινητό «Δημητράκη» ο οποίος αν και δεν έπαιζε σχεδόν καθόλου, πήγε για σουτ, υποτίθεται μόνος του σε «νεκρή μέρα» και είδε μπροστά του 3 από τους κορυφαίους guards στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ

Μια ευκαιρία για κάθε παιδί που ονειρεύεται να φτάσει ψηλά…

Εκείνο το βούρκωμα κατά τη διάρκεια της βράβευσης του ως Euroleague Legend στο περιθώριο του αγώνα με την Τσεντεβίτα την Πρωταπριλιά του 2016 ήταν η ξεκάθαρη απόδειξη πως η φράση που ξεστόμισε στις αρχές εκείνης της σεζόν, το «σταματάω το επόμενο καλοκαίρι», επρόκειτο να γίνει πράξη.

Ο καιρός πέρασε πάρα πολύ γρήγορα και ο Δημήτρης Διαμαντίδης ολοκλήρωσε μια υπέροχη διαδρομή, όχι μόνο καριέρας, αλλά και ζωής. Ακόμα κι αν οι 18.000 άνθρωποι που βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ τού ζήτησαν να μην πάει πουθενά! Ανέκαθεν ήταν πιστός στις δεσμεύσεις του, σε συμβόλαια, συμφωνίες, αλλά και το «αντίο» από την Εθνική του 2010, δεν επρόκειτο να αλλάξει στα μπασκετικά… γεράματα.

Ένας απόλυτος παίκτης, ο ρυθμός στο χορό του Παναθηναϊκού που έστησε ο Ομπράντοβιτς, ένας κυρίαρχος των ευρωπαϊκών παρκέ. Το παράδοξο στην περίπτωσή του είναι ότι δεν επρόκειτο για τον πιο ψηλό ή τον πιο δυνατό παίκτη. Επίσης, δεν ήταν ο πιο αθλητικός. Σύμφωνοι, άφηνε την μπάλα στο καλάθι όμως υπήρχαν… αμέτρητοι καλύτεροι σκόρερ από αυτόν.

Όμως, όχι! Ουδείς ήταν πιο έξυπνος από αυτόν!

Τον κοίταζες στα μάτια κι έβλεπες μια ευκαιρία για κάθε παιδί που ονειρεύεται να φτάσει ψηλά στο μπάσκετ.

ΑΝΤΩΝΙΑ ΣΠΑΝΟΥ

Δεν είναι οι τίτλοι που μένουν...

Η αλήθεια είναι ότι στα πλαίσια των αφιερωμάτων του gazzetta, έχει χρειαστεί να γράψω αρκετές λέξεις για τα κατορθώματα του Δημήτρη Διαμαντίδη.

Είναι μερικές φορές που νιώθεις ότι τα λόγια θα στερέψουν και δεν θα έχεις κάτι νέο να πεις. Ότι ίσως να τα έχεις πει όλα, ότι ίσως τα κατορθώματα να τελειώνουν... Όχι, αυτό δεν ισχύει για όλους. Κάποιοι είναι διαφορετικοί.

Ξεκινώντας να γράφω γι' αυτό το αφιέρωμα και για τα γενέθλια του πρώην αρχηγού και ηγέτη του Παναθηναϊκού τυχαία, οφείλω να ομολογήσω, «έπεσα» πάνω στα δικά σας λόγια στο αφιέρωμα του gazzetta, για το τέλος της καριέρας του 3D.

Τα ματιά μου δεν χρειάστηκαν πολύ για να βουρκώσουν και το μυαλό μου πήρε μόνο μια στιγμή για να διαχειριστεί διαφορετικά την μνήμη ενός παίκτη, που έχουμε μάθει να βλέπουμε μέσα στα παρκέ και τον έχουμε συνδέσει με τρόπαια και νίκες.

Ο αθλητισμός στα δικά μου μάτια είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι. Οι παίκτες που έχουν την ευλογία να φτάνουν τις κορυφές τους είναι κάτι παραπάνω από απλά ταλαντούχοι.

Είναι εκείνοι που θα σε κάνουν να γελάσεις, να κλάψεις, να χάσεις το μυαλό σου, να χαρείς με την ψυχή σου, να αγκαλιάσεις τον διπλανό σου, να ανατριχιάσεις, να νιώσεις ότι όλοι όσοι αγαπάτε το ίδιο είστε μια γροθιά, να θυμηθείς, να αφιερώσεις, να κρατήσεις στιγμές και να τις θυμάσαι για μια ζωή.

Τελικά, δεν είναι οι τίτλοι που μένουν...

Είναι παίκτες όπως ο Δημήτρης Διαμαντίδης που κλείνει τα 38 του χρόνια και μέσα σε τόσο λίγο καιρό έχει καταφέρει να έχει διαφορετική θέση όχι στο παρκέ ή στο πάνθεον του μπάσκετ, αλλά στις καρδιές και στο μυαλό πολλών ανθρώπων, που θα τον λατρεύουν μια ζωή, για όλα εκείνα που χωρίς να τους ξέρει, τους χάρισε.

Άλλωστε για εκείνους θα είναι πάντα ο... Μήτσος τους και θα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους.

ΚΑΤΙΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Λίγη από την... λάμψη του «3D»

Πόσες φορές έχει την ευκαιρία κάποιος να είναι εκείνος ο... πρωταγωνιστής και όχι ο Δημήτρης Διαμαντίδης; Εντάξει, αυτό δεν γίνεται, αλλά λέμε τώρα! Ο «3D» έχει... χορτάσει από βραβεύσεις στη ζωή του, αλλά ποιος να το περίμενε ότι θα ερχόταν η ώρα να βραβεύσει και ο ίδιος;

Όταν έγινε γνωστό πως θα τιμήσει κάποιους σπουδαστές, στην αποφοίτησή τους από το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ (2016), τίποτα δεν άλλο δεν είχε πια σημασία! Ήταν το talk of the... town!

«Σοβαρά τώρα, θα βραβεύσει ο Διαμαντίδης εμάς;», «Μήπως μας κάνουν πλάκα;», «Θα τον δούμε από κοντά; Δηλαδή, από πολύ κοντά;», «Νομίζω αν τον αγγίξω, θα... πεθάνω», ήταν μόνο μερικά από αυτά που είχαν ακουστεί (ναι, νιώθαμε πολύ... μικροί μπροστά του!) .

Κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ. Δεν συμβαίνει αυτό, άλλωστε, κάθε ημέρα. Όταν ήρθε η στιγμή και σηκώθηκα να πάω στο μέρος του, η καρδιά μου μόνο που δεν έφυγε από τη θέση της. Δεν θυμάμαι αν κατάφερα να τον κοιτάξω στα μάτια, αλλά έχω την αίσθηση πως δεν του έδωσα το χέρι μου από... ντροπή (συγγνώμη αν όντως το έκανα αυτό!).

Ένα ήταν το σίγουρο: Αποφάσισα πως από εκείνη την ημέρα θα ήταν ο άνθρωπος που θα μου έφερνε γούρι σε αυτό που ονειρευόμουν να κάνω... Και ήταν!

Υ.Γ.: Αμήχανο χαμόγελο στη φώτο και μαγουλάκι στο... Θεό από τη χαρά! Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, αλλά μια ιστορία ζήτησαν...

Ευχαριστούμε Μήτσο και χρόνια πολλά!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΦΗΣ

Το παντοτινό «διαμάντι» που... έλαμπε και στα δύσκολα!

​

Δεν χρειάζεται να πεις πολλά για τον τεράστιο Δημήτρη Διαμαντίδη. Τα λέει όλα το όνομα του. Ένα «διαμάντι» που... έλαμπε κάθε φορά που πατούσε παρκέ και χάρισε στιγμές δόξας τόσο στον Παναθηναϊκό όσο και στην Εθνική Ελλάδος.

Ένα πραγματικό «κομπιούτερ» που... μάγευε με όλα όσα έκανε κατά τη διάρκεια ενός αγώνας. Μια ολοκληρωμένη παιχτάρα σε άμυνα και επίθεση που δεν φοβόταν ποτέ να πάρει την ευθύνη όταν η μπάλα... ζύγιζε τόνους.

Ηγέτης που θα ήθελε να έχει στην ομάδα του ο κάθε προπονητής. O άνθρωπος που θα εμπιστευόσουν να πάρει το τελευταίο σουτ. Το έκανε στον ημιτελικό του Βελιγραδίου το 2005, όταν «εκτέλεσε» τους Γάλλους, ενώ «σκότωσε» την Μάλαγα με δύο τρίποντα μέσα σε 14 δευτερόλεπτα σε ένα ανεπανάληπτο comeback του Παναθηναϊκού.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το τρίποντο μπροστά στον Τζαβάι στα playoffs του 2013 κόντρα στην Μπαρτσελόνα;

Οι μεγάλοι παίκτες επιβάλλεται να... λάμπουν και στις οριακές καταστάσεις, τότε που ξεχωρίζουν τα παιδιά από τους άντρες. Ο «3D» θα μνημονεύεται ως ένας εκ των καλύτερων Ευρωπαίων παικτών όλων των εποχών όσα χρόνια και αν περάσουν. Δίδαξε πως πρέπει να παίζεται η θέση του playmaker και έκανε αντίπαλους και συμπαίκτες να μένουν με το στόμα ανοικτό.

Ένα «διαμάντι» που όμοιο του δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ! Στην περίπτωση του επιβεβαιώνεται η φράση που λέει πως «τα διαμάντια είναι παντοτινά».