17 συντάκτες του Weekend γράφουν για τις «πιο Μουντιαλικές στιγμές» τους!

Δεν είναι τυχαίο ότι τα καλοκαίρια με Μουντιάλ, τα σκεφτόμαστε και τα θυμόμαστε πολύ πιο έντονα από τα υπόλοιπα καλοκαίρια που δεν υπάρχει... ποδοσφαιρική παράσταση. Είτε ως παιδιά, είτε ως έφηβοι, είτε στην συνέχεια ως επαγγελματίες πάντα τα Παγκόσμια Κύπελλα μας φέρνουν στο νου όμορφες αναμνήσεις που τις... κουβαλάμε όσα χρόνια κι αν περάσουν. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για την οικογένεια του gazzetta. Συντάκτες κάθε ηλικίας, έχουν να θυμούνται το δικό τους Μουντιάλ ή τις δικές τους ξεχωριστές Μουντιαλικές στιγμές. «Μαζέψαμε» 17 από αυτούς και μας έγραψαν κάτι στο Weekend... Tα μοιραζόμαστε μαζί σας.

Μουντιάλ με πριμ 5%*, ακόμα καλύτερες αποδόσεις και 300+ ειδικά στοιχήματα! (21+) * Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις

ΔΗΜΟΣ ΜΠΟΥΛΟΥΚΟΣ

Θα γυρίσω πολλά χρόνια πίσω, σε ηλικία 9 ετών, το 1978, όταν δειλά – δειλά παρακολούθησα το πρώτο Μουντιάλ της ζωής μου. Μας είχε ήδη κολλήσει το μικρόβιο της μπάλας και με τον φίλο μου τον Γιώργο, κρατούσαμε όλες τις ενδεκάδες σε μπλε σχολικά τετράδια! Στους αγώνες που έδειχνε η τηλεόραση, τις ενδεκάδες τις γράφαμε εμείς, αλλά επειδή τότε δεν μεταδίδονταν όλα τα ματς, περιμέναμε με αγωνία να ξημερώσει η επόμενη μέρα και να πάμε στο περίπτερο για να αγοράσουμε την Αθλητική Ηχώ. Κόβαμε το μέρος της εφημερίδας που είχε την ενδεκάδα και το κολλούσαμε στο τετράδιο, κάτι που κάναμε μέρα με τη μέρα, αγώνα με τον αγώνα, ως τον τελικό και το θρίαμβο της Αργεντινής του Πασαρέλα, του Ταραντίνι, του Κέμπες και του Μπερτόνι! Δυστυχώς με το πέρασμα των χρόνων, εκείνο το αγαπημένο μπλε σχολικό τετράδιο χάθηκε και μαζί χάθηκαν οι αναμνήσεις μιας όμορφης εποχής...

ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΟΥΝΤΟΥΛΙΔΗΣ

Οι πρώτες ασπρόμαυρες και ξεθωριασμένες, λόγω του νεαρού της ηλικίας, εικόνες από το Μουντιάλ του ’78 στην Αργεντινή, έγινε πολύχρωμες και ωραίες το καλοκαίρι του ’82 με τα κατάμεστα ισπανικά γήπεδα. Να πω την αμαρτία μου, από τότε υποστήριζα, λόγω Κέβιν Κίγκαν, τα «λιοντάρια», σε τέτοιο βαθμό που πέρασα ένα ολόκληρο καλοκαίρι χαζεύοντας τη διπλή βιτρίνα του «England Sport» επί της Βενιζέλου, στον αριθμό 14.

Και τι καλοκαίρι; Οι καύσωνες εκείνου του Ιούνη καταγράφηκαν ιστορικά στις πιο «καυτές» μέρες που έζησε ποτέ η Θεσσαλονίκη! Μια Θεσσαλονίκη, που στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ζούσε μια μεταβατική περίοδο, μαζί και εμείς που αφήσαμε οικογενειακώς το κέντρο της πόλης και μετακομίσαμε στην άδεια, τότε, Άνω Τούμπα. Ακόμα υπήρχαν αλάνες, τα παιδιά της γειτονιάς έπαιζαν κάθε απόγευμα μπάλα, όμως στο περίγυρο του γηπέδου του ΠΑΟΚ και απέναντι στο χωμάτινο γήπεδο, που δεν υπάρχει πια, γινόντουσαν αληθινές μάχες.

Για χρόνια το «England Sport» ήταν το μοναδικό αθλητικό μαγαζί σ’ ολόκληρη την πόλη, που έφερνε ποδοσφαιρικές φανέλες ξένων ομάδων, σημαίες, κασκόλ, καπέλα και άλλα μπιχλιμπίδια «απευθείας από το Λονδίνο», όπως έλεγε με καμάρι ο ιδιοκτήτης του, που αν δεν κάνω λάθος λεγόταν Θόδωρος, ενώ λίγο πιο πάνω επί της Τσιμισκή ήταν το βιβλιοπωλείο του «Μόλχο», που χάζευες ελεύθερα τα ξένα αθλητικά περιοδικά της εποχής, “Onze”, “Guerin Sportivo”, “Shoot” .

Μερικές φορές, χωρίς φράγκο στην τσέπη σχεδόν πάντα, αλλά με περίσσιο θράσος, έμπαινα στα ενδότερα του μικρού μαγαζιού, έτσι για να κάνω καμιά χαζή ερώτηση, του στυλ «πόσο κάνει αυτό το στυλό», «πόσο έχει εκείνο το σταχτοδοχείο με το σήμα της Λίβερπουλ», αν και ο στόχος μου ήταν ένας και μοναδικός: η φανέλα της εθνικής Αγγλίας του ’82.

Απλή, λιτή, όμορφη, πιθανότατα να είναι και η πιο όμορφη φανέλα που φόρεσε ποτέ η Εθνική Αγγλίας στα χρώματα της σημαίας της Μεγάλης Βρετανίας, με την σφραγίδα της Admiral. Μετά από χρόνια μάθαμε πως αυτή ήταν η «home» εμφάνιση των «λιονταριών», καθώς για τους Άγγλους υπήρχε και η «away», μια έντονη κόκκινη φανέλα, που την απόλαυσα με τα ματάκια μου, τον Νοέμβριο του 1982 στο Καυτανζόγλειο, όταν η παρουσία μιας χούφτας Αγγλων χούλιγκαν, που ακολούθησαν την εθνική ομάδα της χώρας τους για τον αγώνα κόντρα στην Ελλάδα, αποτέλεσε κοσμοϊστορικό γεγονός στην πόλη.

Σαν τώρα θυμάμαι τα επεισόδια πριν από την έναρξη του αγώνα, που παρεμπιπτόντως έληξε 3-0 υπέρ των «λιονταριών», με την αστυνομία να περιφέρει δίκην… εγκληματιών τους Άγγλους οπαδούς στο κουλουάρ του γηπέδου…

Για την ιστορία εκείνη τη φανέλα δεν την αγόρασα ποτέ από το μαγαζί στη Βενιζέλου. Την απέκτησα τέσσερα πέντε καλοκαίρια μετά, όταν τη βρήκα πεταμένη σε μια στίβα από ποδοσφαιρικές φανέλες ενός ιταλικού πολυκαταστήματος.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΕΛΑΓΙΕΣ

Το Μουντιάλ ανέκαθεν ξεκινούσε κανά δίμηνο πριν όταν μάζευα τα χαρτάκια για το αντίστοιχο άλμπουμ της διοργάνωσης. Στη συνέχεια η ιεροτελεστία παραμένει ίδια. Δε χάνω παιχνίδι ακόμη κι αν παίζουν Τυνησία-Αζερμπαϊτζάν. Μουντιάλ είναι, δε γίνεται να προτιμήσεις κάτι άλλο. Το ESPANA 82 το θυμάμαι κυρίως σε μορφή στιγμών. Τον πανηγυρισμό του Ρόσι, την «καρατιά» του Σουμάχερ και τέτοια. Ήμουν στην Πάρο εκείνο το καλοκαίρι... Το MEXICO 86 πλέον είναι η πρώτη διοργάνωση που θυμάμαι άπταιστα. Ένα Μουντιάλ το οποίο παραχάραξε ο Μαραντόνα δύο φορές μάλιστα. Η πρώτη ήταν το γκολ με το χέρι και η δεύτερη (αυτή που δεν ξέρει ο κόσμος και την αποκαλύπτω εγώ τώρα σε Παγκόσμιο επίπεδο) είναι πως το φημισμένο γκολ που πήρε τη μπάλα από το κέντρο και πέρασε τη μισή εθνικής Αγγλίας, δεν είναι δικό του αλλά αυτογκόλ του Μπούτσερ την ώρα που κάνει το τελευταίο τάκλιν και σπρώχνει τη μπάλα στα δίχτυα του.

Όπως καταλάβατε είμαι φίλαθλος της Αγγλίας από παιδί και επιμένω για κάποιον ακατανόητο λόγο μέχρι και τώρα. Αλήθεια είμαι Αγγλία, αλλά δεν ξέρω γιατί είμαι Αγγλία. Στo ITALIA 90 θυμάμαι τον Τότο Σκιλάτσι που έμπαινε αλλαγή και τη ροχάλα του Κλάιφερτ στην περμανάντ του Φέλερ. Στο USA 94 τα κόκκινα παπούτσια του Ντανιέλε Μασάρο, το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο, τα ξενύχτια για την εθνική μας ομάδα και τον Γεκινί του Ολυμπιακού που δάγκωνε τα δίχτυα μετά τα γκολ του. Στη συνέχεια η κατάσταση άλλαξε και θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες από τα επόμενα Μουντιάλ οπότε δεν έχει νόημα να σας κουράσω. Ουσιαστικά ήθελα να σας δώσω να καταλάβετε την ηλικία μου....

ΥΓ: Πίτσα, σουβλάκι, μπέργκερ, μπύρα και κόκα κόλα (κανονική). Οτιδήποτε άλλο είναι για φλώρους.

ΦΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ

Έχοντας φτάσει τα 43, το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι καλά είναι αυτό του 86 στο Μεξικό. Εκεί που αγάπησα τον τεράστιο Ντιέγκο Μαραντόνα. Αν εκεί όμως τον αγάπησαν στην Ιταλία τέσσερα χρόνια μετά τον λάτρεψα και όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα ξεχάσω τα όσα έζησα (δυστυχώς από την τηλεόραση) στον ημιτελικό της 3ης Ιουλίου.
Ένας αγώνας που στα δικά μου παιδιά μάτια τότε, γιγάντωσε τον μύθο του Ντιεγκίτο. Βλέπαμε το ματς με τον πατέρα μου και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πως πάρα πολλοί Ιταλοί Ναπολιτάνοι, αντί να υποστηρίξουν την χώρα τους, υποστήριζαν την Αργεντινή ή για την ακρίβεια το απόλυτο ίνδαλμά τους. Ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι είναι ασύλληπτο.

Ο μέγιστος αυτός παίκτης, ο Θεός της μπάλας κατάφερε το αδιανόητο, να κάνει Ιταλούς να μην υποστηρίζουν την χώρα τους, αλλά αυτόν, έχοντας δηλώσει πριν την αναμέτρηση: «Ποιον θα υποστηρίξετε την Ιταλία που σας θυμάται μόνο για μία μέρα και όλες τις υπόλοιπες σας έχει ξεχάσει ή εμένα που ήρθα και σας έδωσα τόσες χαρές»;
Αυτό είναι το παιχνίδι που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου, άντε και τον επόμενο με την Γερμανία να κλέβει (χωρίς εισαγωγικά) το Κύπελλο από τον Μαραντόνα που δεν σταματούσε να κλαίει. Vamos Argentina...

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΟΥΔΑΣ

Μουντιάλ σημαίνει πολλά για όλο τον πλανήτη... Για εμένα σημαίνει αυτόματα εκτός της απόλυτης γιορτής του ποδοσφαίρου και καλοκαίρι, αλλά και Αίγινα! Από το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι το 1998, μέχρι και σήμερα που πλέον η Αίγινα μου έχει μείνει ως απλή παιδική ανάμνηση... Τα καλύτερα Μουντιάλ που έχω δει είναι συνδεδεμένα με αυτό το νησί!

Αρχικά το 1998, σε ηλικία 7 ετών είναι το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που μπορώ να έχω αναμνήσεις. Για τέσσερα χρόνια δεν θυμάμαι την παρουσία της Ελλάδας, στα 3 μου ήταν δύσκολο να έχω τέτοιες μνήμες, αλλά και τότε στην Αίγινα ήμουν... Δεν καταλάβαινα όμως! Έτσι, το 1998 ήρθε η πρώτη ανάμνηση Μουντιάλ... Ήταν η χρονιά που υποστήριζα την Κροατία! Την ομάδα με τα τετραγωνάκια όπως την έβλεπα τότε που κατάφερε να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά. Αμέσως μετά έρχεται στη μνήμη το επόμενο, το 2002, στα 11 πλέον ακόμα καλύτερες μνήμες στα ίδια μέρη, παρέα με παππού να βλέπουμε μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ την έκπληξη Σενεγάλη, την μεγάλη Βραζιλία κι όλες τις υπόλοιπες ομάδες...

Όμως το Μουντιάλ που θέλω να σταθώ στο φετινό αφιέρωμα «οι Μουντιαλικές μου στιγμές», είναι το καλοκαίρι του 2006. Όχι πλέον στην Αίγινα, στην γειτονιά μου στον Κορυδαλλό, με το... farciopolis να καταδικάζει την Γιουβέντους και να την υποβιβάζει λίγο μετά τον τελικό της Γερμανίας. Τότε υποστήριζα την Ιταλία (μετά από ακόμα μια απογοητευτική παρουσία της Αργεντινής), μια Ιταλία γεμάτη από τα αστέρια της Γιουβέντους που υποτίθεται πως... έκλεβαν! Στον τελικό όλοι ήταν με την Γαλλία του Ζιντάν, εγώ πάλι μόνο Ιταλία! Η χαρά με την κατάκτηση του τροπαίου ήταν τεράστια! Ήταν στο μυαλό μου ακόμα ένα στοιχείο που δικαίωνε την Γιουβέντους και η όψη του Ντελ Πιέρο να σηκώνει το Μουντιάλ ήταν μια μεγάλη αφορμή για να έχω ένα τεράστιο χαμόγελο εκείνη την ημέρα στα χείλη μου... Δεν ήθελα τίποτα περισσότερο!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΕΡΓΟΣ

Το 1994 ήμουν 6,5 ετών και οι αναμνήσεις μου ξεθωριασμένες. Το Μουντιάλ, λοιπόν, που έζησα πιο έντονα από όλα ήταν εκείνο του 1998. Όταν ακούω Μουντιάλ πάντα θα μου έρχεται στο νου η εικόνα της παραλίας στη Ναύπακτο, με ποδήλατο και πορτοκαλάδα ή παγωτό από περίπτερο στο χέρι, να παρακολουθώ πάνω στη σέλα τη μεγάλη τηλεόραση στο βάθος κάποιας καφετέριας.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω ένα από τα βράδια εκείνου του καλοκαιριού, όταν ένα αγαπημένο συγγενικό μου πρόσωπο, που δεν είναι πια στη ζωή, με πήρε για καλαμάκια και πατάτες σε παραλιακή ψησταριά για να δούμε το Αγγλία - Αργεντινή για τους 16. Η τηλεόραση κάτω από τις μουριές και εγώ με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη να βλέπω τα αγαπημένα μου «Λιοντάρια» με εκείνη την ανεπανάληπτη κούρσα του Μάικλ Όουεν να κάνει ό,τι θέλει την αργεντίνικη άμυνα. Εκείνη η βραδιά έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου και τη νοσταλγώ κάθε φορά που περνάει η τετραετία και έρχεται το Παγκόσμιο Κύπελλο. Πόσο θα ήθελα να την ξαναζούσα! Όχι βέβαια και το αποτέλεσμα, καθώς εκείνο το βράδυ πάλι θα έβλεπα την Αγγλία, όπως και στο Euro του 1996, να μένει εκτός στη διαδικασία των πέναλτι με εκείνη την κάκιστη εκτέλεση του Μπάτι...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ

Το Μουντιάλ του 2014 θα το θυμάμαι για οκτώ λόγους. Οι... 7 είναι τα γκολ της Γερμανίας στη Βραζιλία, σε ένα βράδυ που δικαιωθηκα για την πρόβλεψη και κατάλαβα γιατί γουστάρω να βλέπω τους Γερμανούς να παίζουν ακούραστα και παραγωγικά, ως γνήσια "παντσερ" σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο όγδοος λόγος είναι η βουτιά στην...πισίνα! Το σπίτι στο οποίο βλέπαμε τον αγώνα προσφερόταν για τέτοιου είδους "υπερπαραγωγές" και μετά το 0-6 του Σιρλε στο 69' συνέβη μια τέτοια! Το ποσό που κερδήθηκε στο στοίχημα ήταν μεγάλο και με φόρα, αγκαλιά με τους άλλους που είχαν σοκαριστεί από τη Γερμανία, πέσαμε με τα ρούχα στο νερό, ένεκα των μεγάλων νικών: στοιχηματικών και αθλητικών!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΒΑΡΗΣ

Ναι, μπορεί να είμαι μπασκετικός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι στο άκουσμα της λέξεως «Μουντιάλ» ψάχνουμε στο λεξικό του ποδοσφαίρου να δούμε τι είναι και τι μπορεί να σημαίνει. Αλίμονο. Άλλωστε από τα πρώτα παιδικά χρόνια μέχρι και αυτά της εφηβείας θα μπορούσα να πω ότι είχα περισσότερες ποδοσφαιρικές παραστάσεις από ότι μπασκετικές.

Ίσως να ακούγεται τρελό, αλλά η πρώτη μου επαφή με την γιορτή του ποδοσφαίρου έγινε σε ηλικία 5 ετών και πιο συγκεκριμένα στο Espana 82! Τώρα θα μου πείτε: «μα καλά ρε μεγάλε, μπορείς και θυμάσαι πράγματα από τότε;» Κι όμως. Έτυχε τότε να πέσει στα χέρια μου το album της panini για το Μουντιάλ του 1982 (αν δεν κάνω λάθος από κάποιον μεγαλύτερο ξάδερφο) και έκτοτε... κόλλησα.

Ουσιαστικά τα θρυλικά «χαρτάκια» ήταν εκείνα που με έβαλαν στο κόλπο του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τα οποία φυσικά συνέχισα να συλλέγω μέχρι και... κάποια ηλικία. Χαρακτηριστικά ο πρώτος παίκτης της panini που είχε πέσει στα χέρια μου και για τον οποίο ρωτούσα να μάθω ήταν ο Ιταλός... Αλτομπέλι.

Ε, αντιλαμβάνεστε ότι λόγω αυτού και μόνο του γεγονότος (σ.σ. άλλωστε πού να γνώριζα τότε τις ομάδες) αποφάσισα ΠΡΙΝ από την έναρξη του συγκεκριμένου Μουντιάλ ότι θα υποστηρίζω την Ιταλία. Τρελό; Λίγες εβδομάδες αργότερα η Ιταλία κατέκτησε το τρόπαιο, έχοντας παρακολουθήσει αρκετά ματς στο σαλόνι του σπιτιού παρέα με τον πατέρα μου.

Η πλέον χαρακτηριστική εικόνα την οποία και θυμάμαι σαν τώρα, δεν ήταν άλλη από τον τρελό πανηγυρισμό του Ταρντέλι στον τελικό με την Γερμανία, ο οποίος έμελλε να αποτελέσει και σήμα της Αθλητικής Κυριακής για πολλά χρόνια αργότερα. Βέβαια το Μουντιάλ που θυμάμαι περισσότερο και πιο έντονα ως παιδί ήταν αυτό του 1986 στο Μεξικό, αφού τότε όλοι οι 10χρονοι είχαμε πάρει παραμάσχαλα μια μπάλα και βγαίναμε στις αλάνες ύστερα από κάποιο ματς για να μιμηθούμε όλα όσα βλέπαμε. Και φυσικά λόγω του Ντιέγκο, η Αργεντινή θα είναι πάντα η μεγαλύτερη συμπάθεια, μετά πάντα από την πρώτη αγάπη και παντοτινή, Italia.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Όταν έχεις παρακολουθήσει σε ένα Μουντιάλ τόσες μαζεμένες εμβληματικές φιγούρες που άγγιξαν τον μύθο του cult τότε αναπόφευκτα ότι και αν ακολουθούσε θα περνούσε σε δεύτερη μοίρα. Προτού καν ξεκινήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του '90 θυμάμαι την έκπληξη που ένιωσα διαβάζοντας τα Αλμανάκ της εποχής με την φωτογραφία του Κάρλος Βαλντεράμα, ο οποίος εκείνη την εποχή αγωνιζόταν στη Μονπελιέ. Και πως να περάσει απαρατήρητος έχοντας λανσάρει μια τρομερή περμανάντ αφάνα σε συνδυασμό με την εξαιρετική τεχνική κατάρτιση του. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως 25 χρόνια μετά θα τον συναντούσα και θα του μιλούσα για εκείνη την εποχή.

Δηλώνω αθεράπευτος φαν του θρυλικού «El Pibe» αλλά και της εθνικής Κολομβίας αφού στην ομάδα του '90 γνωρίσαμε ένα άλλο μεγάλο είδωλο, τον Ρενέ Χιγκίτα. Ο γκολκίπερ-λίμπερο των «Καφετέρος» εκτός από την «απόκρουση του Σκορπιού» που έκανε πέντε χρόνια αργότερα, έμεινε στην ιστορία για την ντρίμπλα που επιχείρησε με αντίπαλο τον Ροζέ Μιλά, ο οποίος του έκλεψε την μπάλα και σκόραρε ένα εύκολο στην ανυπεράσπιστη εστία της Κολομβίας. Τι περίπτωση και αυτός... Στα 38 του με προεδρικό διάταγμα ενσωματώθηκε στην αποστολή του Καμερούν και έκανε κυριολεκτικά «παπάδες». Τεράστια μορφή, όπως και το «τρεχαντήρι» της ομάδας, ο Σιρίλ Μακανάκι. Από μορφές άλλο τίποτα στο Μουντιάλ της Ιταλίας.

Οι Αμερικανοί είχαν το δικό τους μυστακοφόρο Μπαλμπόα, τον Μαρσέλο Μπαλμπόα. Στην Κόστα Ρίκα του Μπόρα Μιλουτίνοβιτς, Κονέχο, Φλόρες, Μέντφορντ ανάγκασαν τον ποδοσφαιρικό κόσμο να υποκλιθεί στην αξία τους. Ο «δάσκαλος» Όσιμ καθοδηγούσε την Γιουγκοσλαβία, ενώ ο Μαγκντί Τολμπά του ΠΑΟΚ εκπροσωπούσε την Αίγυπτο. Ένας ακόμη απίθανος cult τύπος από το πουθενά αναδεικνύονταν πρώτος σκόρερ του τουρνουά. Ο Τοτό Σκιλάτσι που έγινε ο απόλυτος ήρωας των Ιταλών! Μακράν το αγαπημένο μου Μουντιάλ με τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις. Ένα τσίρκο Μεντράνο ποδοσφαιριστών -με την καλή έννοια πάντα- που δεν θα ξεχαστεί ποτέ!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΟΜΑΡΑΣ

Το 1990 ήταν το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που θυμάμαι αλλά και η πρώτη ουσιαστικά φορά που επέλεξα να δείξω κάτι σαν... οπαδική προτίμηση για Εθνική ομάδα από την Αφρική. Αιτία στάθηκε μεταξύ άλλων και το ότι μαζί με τον πατέρα μου είπαμε να πάμε κόντρα στο... ρεύμα και να μην στηρίξουμε παραδοσιακές δυνάμεις (σ.σ. τουλάχιστον στην φάση των ομίλων) αν και ο κυρ Γιώργος γούσταρε περισσότερο Βραζιλιάνους και Γερμανούς. Ήταν το Καμερούν λοιπόν και το ματς με την Αργεντινή με το γκολ του Μπιγίκ στην φάση των ομίλων.

Με τους δύο Κανά Μπιγίκ (Αντρέ και τον σκόρερ Φρανσουά), τον αρχηγό Στεφάν Τατάου και τον κίπερ Ενκονό. Και φυσικά με τον Σιρίλ Μακανάκι και τον Ροζέ Μιλά. Σε ένα επικό ματς για εκείνους όπου κέρδισαν την Αργεντινή του Μαραντόνα και του Κανίγια με 1-0 και με 2 αποβολές. Οι Καμερουνέζοι που εκείνη την δεκαετία ήταν και η κορυφαία ομάδα της ηπείρου είναι και από τις λίγες Εθνικές εκτός Ευρώπης που μου έχουν μείνει στο μυαλό και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε. Εξάλλου πάντα είναι πιο ωραίο και ιντριγκαδόρικο να στηρίζεις τα αουτσάιντερ από τα φαβορί.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

Τι ματσάρα κι εκείνη Θεέ μου... Καλοκαίρι του 1998 στην Γαλλία και τα αγαπημένα μου Λιοντάρια έχουν φτάσει στην προημιτελική φάση και αντιμετωπίζουν την Αργεντινή. Η Αγγλία του Μπέκαμ, του Σκόουλς, του Σίρερ, του Όουεν και των υπολοίπων ήταν κατά γενική ομολογία η ομάδα που άξιζε εκείνο το βράδυ να προκριθεί. Αλλά δεν της το επέτρεψαν η διαιτησία και ο παράγοντας τύχη... Σε εκείνο το ματς η ομάδα του Γκλεν Χοντλ είχε περιορίσει απόλυτα τον αντίπαλό της. Η Αργεντινή προηγήθηκε με πέναλτι που σημείωσε ο Μπατιστούτα για να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο ο Σίρερ σε πέναλτι που κέρδισε ο κορυφαίος εκείνης της αναμέτρησης Όουεν...

Ο Μιχαλάκης -όπως τον λέγαμε εμείς τότε- σημείωσε και το δεύτερο τέρμα της Αγγλίας με ένα εκπληκτικό σόλο! Απίθανο πάρσιμο της μπάλας στο κέντρο και... εμετός στον Τσαμότ, μπάσιμο στην περιοχή και αφήνει άγαλμα τον Αγιάλα, με πλασέ στη μία γωνία ο Ρόα στο απέναντι ''γάμα'' η μπάλα (και 2-1). Εννοείται η ιαχή ''yeaaaaaaaaah'' ακούστηκε και στα Πατήσια... Χαρά που δεν κράτησε για πολύ αφού ένα πολύ εύκολο φάουλ που είδε ο ρέφερι από τον Κάμπελ στον Κρέσπο, εκπληκτική κομπίνα από τους Αργεντίνους και γκολάρα ο Ζανέτι (2-2). Αργότερα ήρθε και η μούφα κόκκινη στον Μπέκαμ για να στερήσει από την Αγγλία την πρόκριση στην κανονική περίοδο του αγώνα.

Ο Σιμεόνε τον γκρεμίζει με αγκωνιά στο κεφάλι, ο Ντέιβιντ αντιδρά και τον ακουμπάει με το τακούνι στη δεξιά γάμπα και προς το γόνατο, ο νυν τεχνικός της Ατλέτικο Μαδρίτης κάνει τους θεατρινισμούς του και αποβολή για το boy with the bullets in his foot (όπως έλεγαν οι Εγγλεζάδες όταν σκόραρε ο Μπέκαμ στο Νησί). Λίγο πριν τη λήξη ο Κάμπελ θα σκοράρει -αν και με δέκα τα Λιοντάρια- αλλά το γκολ δεν θα μετρήσει σωστά αφού είχε προηγηθεί φάουλ του Σίρερ στον αέρα πάνω στον γκολκίπερ Ρόα... Η συνέχεια γνωστή: διαδικασία πέναλτι, τι κι αν έπιασε εκείνο του Κρέσπο ο κουρεμένος Σίμαν; Αποκλεισμός Αγγλία! Αυτό...

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Μουντιάλ ρε φίλε, Μουντιάλ. Πόσο ωραία ηχεί στα αφτιά μου... Μ-Ο-Υ-Ν-Τ-Ι-Α-Λ. Μια λέξη και μια διοργάνωση που από τα παιδικά μου χρόνια έχει ταυτιστεί με την απόλυτη ελευθερία και ευτυχία, αφού ταυτόχρονα έκλειναν και τα σχολεία. Το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που θυμάμαι είναι αυτό του 1994 (γιατί είμαι και πιπίνι!), βλέποντας παιχνίδια τα ξημερώματα και προσπαθώντας να μην ξυπνήσω τους γονείς μου. Το 1998 ο Ζιντάν πλήγωνε την Βραζιλία και ταυτόχρονα εμένα, αφού ακόμη θυμάμαι το χαμένο στοίχημα για το νικητή, που είχα βάλει με τον πατέρα μου. Όσο για το 2002, αξέχαστος είναι και πάλι ο τελικός που με βρήκε στην Κάλυμνο (!) και εγώ Κυριακή μεσημέρι να ψάχνω να βρω πως θα δω το ματς, αφού ήμουν καλεσμένος σε βάφτιση.

Το «δικό μου» Μουντιάλ, όμως, δεν είναι άλλο από αυτό του 2006. Φοιτητής και ταυτόχρονα «νεούδι» στη δημοσιογραφία. Από τη μία πίτσες και μπύρες με τα υπόλοιπα ρεμάλια και από την άλλη ζούσα από λίγο... πιο κοντά τι σημαίνει δημοσιογράφος σε μία τέτοια διοργάνωση. Φυσικά, αυτό το κατάλαβα ακόμη πιο έντονα στις διοργανώσεις του 2010 και του 2014, όπου η ανεμελιά και ο καναπές του σπιτιού μου μετατράπηκαν σε επαγγελματισμό και γραφείο. Τουλάχιστον ένα έμεινε το ίδιο. Οι πίτσες!

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΑΛΙΑΡΗΣ

Τρία πράγματα θα μπορούσε να θυμάται κανείς από το Μουντιάλ του 2002 και αφού αποφάσισα ν' αφήσω τον τελικό του 1998 και τον Ζιντάν με τη... χαίτη (με τόσο μαλλί εκείνη την εποχή, μου επιτρέπω την υπερβολή στον λόγο), θα τοποθετηθώ για τη διοργάνωση που μπορώ να φέρω με ευκολία στο μυαλό μου με την πρώτη κουβέντα. Κορέα και Ιαπωνία. Έτος 2002. Τεράστιο soundtrack από Vangeli (παλιές καλές εποχές που ψάχναμε σε δισκάδικο το CD), μια Σενεγάλη που με έκανε... πιστό οπαδό της και ένα μαλλί που πολλά πιτσιρίκια εκείνη την εποχή ήθελαν ν' αντιγράψουν.

Με το ISS Pro (δεν θυμάμαι έκδοση) να έχει μόλις κυκλοφορήσει σε υπρσύγχρονη παιχνιδοκονσόλα για εκείνη την εποχή και τη Σενεγάλη να με έχει εμπνεύσει από την πρώτη στιγμή, η αφρικανική ομάδα με έκανε να πανηγυρίζω για την πορεία της μετά από εκείνη τη νίκη επί της Γαλλίας στην πρεμιέρα των ομίλων! Το πρώτο σκέλος κλείνει. Το αμέσως επόμενο κι εκείνο που ομολογώ πως με είχε βάλει σε σκέψεις όντας ακόμα ένας από τους πολλούς νεαρούς, ήταν το υπέρτατο μαλλί του Ουμίτ Νταβαλά! Εκείνη η αδιανόητη μοϊκάνα με την οποία ο Τούρκος ξεχώριζε στο γήπεδο και προς τιμήν του δεν ήταν μόνο το παρουσιαστικό του, αλλά και οι εμφανίσεις του που τον έκαναν έναν από τους πρωταγωνιστές εκείνου του τουρνουά.

Και ναι, άφησα εκτός των... highlights της προσωπικής μου κατάθεσης, εκείνη τη... βρωμιά που είχε αφήσει στο κεφάλι του ο Ρονάλντο, σκοράροντας στον μεγάλο τελικό της Βραζιλίας απέναντι στη Γερμανία. Δεν θα κρατήσω την κάκιστη επιλογή του που θίγει όλους εμάς που δεν έχουμε την πλούσια κόμη στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού. Θα κρατήσω το... καταμεσήμερο που διεξήχθη το παιχνίδι στη Γιοκοχάμα και τον άνετο καναπέ στο σπίτι της θείας στο χωριό.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ

Κάθε μουντιαλική εικόνα είναι μονότονη και ταυτόχρονα πολύχρωμα μαραντονική. Μόνο που στο κάδρο πάντα μπαίνει εκείνη που οδήγησε στο κλάμα τους αιώνιους οχτρούς. Το ξύλο που έχει φάει ο Ντιεγκίτο κόντρα στην Βραζιλία το 1990, είναι μνημειώδες. Μονάχα ο Ιταλός Κλαούντιο Τζεντίλε το 1982 του έριξε περισσότερο στην καριέρα του. Εκείνο το 1-0 όμως είναι ο ορισμός του... μόνος μου κι όλοι σας. Οι Βραζιλιάνοι χάνουν ευκαιρίες και του σπάνε τα πόδια. Βρίσκει όμως τη δύναμη, ρίχνει ποδιές, δεν πέφτει στο τάκλιν, προσποιείται, χαρίζει στον Κλαούντιο Κανίγια το γκολ της νίκης και στο παιχνίδι μία θεϊκή στιγμή.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΦΗΣ

Το Μουντιάλ ήρθε για άλλη μια χρονιά και οι αναμνήσεις είναι αμέτρητες από την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη.

Ήταν 11 Ιουλίου του 2010 και φυσικά είχα πάει στο πιο δροσερό μέρος της Ελλάδας, την πόλη μου, το Καρπενήσι. Παγκόσμιο Κύπελλο χωρίς καλή παρέα, μπύρες και καλό φαγητό δεν γίνεται. Αράζαμε λοιπόν σε ένα εξοχικό ενός φίλου μου μαζί με όλους τους κολλητούς μου και είχαμε πάρει τα καλύτερα κοψίδια που κυκλοφορούσαν στην αγορά για να ψήσουμε και να απολαύσουμε τον τελικό μεταξύ της Ισπανίας και της Ολλανδίας.

Ο Μιχάλης είχε το άγχος του καθώς περίμενε 100 ευρώ σε περίπτωση που οι «οράνιε» το σήκωναν. Bέβαια και εγώ περίμενα ένα 50αράκι, αφού είχε ποντάρει τον Βίγια πρώτο σκόρερ. Όμως ο καταραμένος δεν μου έκανε το χατίρι, αφού δεν σκόραρε στον τελικό και ισοβάθμισε στην πρώτη θέση με τους Φορλαν, Σνάιντερ και Μίλερ. Έτσι αντί να πάρω όλο το ποσό, πήρα το ¼ του ποσού. Τι να πει κανείς; Άδικη ζωή

To ματς ξεκίνησε και ταυτόχρονα, αρχίσαμε να καταβροχθίζουμε τα μπριζολίδια, οι πανσέτες, τα λουκάνικα και φυσικά να πίνουμε άφθονη μπύρα. Στο δεύτερο ημίχρονο, όντας σκασμένοι πλέον από το φαγητό και πρησμένοι από τις μπύρες, κάτσαμε στον καναπέ για να δούμε το δεύτερο ημίχρονο και αφήσαμε το τραπέζι με τα… καλούδια.

Το ματς ήταν… θρίλερ και πήγε στην παράταση, αφού ο Ρόμπεν έχασε την ευκαιρία της ζωής του. Ο Μιχάλης του είχε ρίξει κάτι μπινελίκια. Όμως παρέμεινε ψύχραιμος για την παράταση.

Όμως ο Ινιέστα με μια φοβερή γκολάρα… εκτέλεσε τους συμπαθέστατους Ολλανδούς και χάρισε την κούπα στην Ισπανία. Μπορεί να έχουν περάσει 8 χρόνια από εκείνη τη βραδιά, αλλά ο φίλος μου ο Μιχάλης, ακόμα δεν το έχει χωνέψει. Τον κουβά εννοώ, Γιατί τα κοψίδια, παρόλο που ήταν πολλά σίγουρα θα τα χώνεψε.

Γιατί ήταν ο μόνος που πίστευε στην παρέα του Σνάιντερ και οι υπόλοιποι τον… δουλεύαμε. Αλλά ο Ινιέστα που σκοράρε μόνο σε μεγάλα ματς (βλ. γκολ με Τσέλσι μέσα στο Στάμφορντ Μπριτζ), τον «καταδίκασε».

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΛΑΤΑΡΙΩΦ

Μουντιάλ 1998: Όντας ακόμα 11 ετών, στα χρόνια εκείνα που έκανα 3 μήνες διακοπές στο σπίτι μας στην Πάρο, θυμάμαι να βλέπω το Παγκόσμιο Κύπελλο με τον παπού μου. Δεν πανηγύρισα την κατάκτηση της Γαλλίας, ούτε τα γκολ του Ζιντάν (σ.σ. τον πήγαινα πολύ ως παίκτη, αλλά ως εκεί) στον τελικό. Αντιθέτως, στεναχωρήθηκα που δεν το πήρε η Βραζιλία του Ρονάλνο, του Ριβάλντο...

Περνάει ένας μήνας από το τέλος της διοργάνωσης, έρχεται Δεκαπενταύγουστος και στο πανηγύρι της Εκατονταπυλιανής υπήρχαν φυσικά και εμφανίσεις των ομάδων του Μουντιάλ. Η γιαγιά μου, δεν ήξερε ότι δεν στηρίζουμε τον καράφλα. Αγοράζει φανέλα του, απ' αυτές που τον είχαν φωτογραφία να φιλάει το τρόπαιο. Μου την φέρνει σπίτι με χαρά. Βλέπει ότι η δική μου χαρά είναι ανύπαρκτη. Απογοητεύεται. 20 χρόνια μετά, μπορώ να παραδεχτώ ότι ντρέπομαι που δεν την φόρεσα ποτέ. Όχι για τον Ζιζού, αλλά για το ότι στεναχώρησα τη γιαγιά μου.

ΚΑΤΙΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το Κόστα Ρίκα - Ελλάδα; Νομίζω κανείς. Τόσα συναισθήματα μαζεμένα... Δεν θυμάμαι πότε είχα να αγχωθώ τόσο σε ματς, ούτε πότε έφυγαν... δάκρυα. Δεν υπήρχε μαγαζί στην πανέμορφη Πρέβεζα, όπου και περνούσα το τελευταίο καλοκαίρι της φοιτητικής μου ζωής, που να μην είχε κόσμο. Σπίτι και μπαλκόνι, που να μην ακούγεται τηλεόραση με τον αγώνα της Εθνικής.

Όλοι να πηγαίνουν πέρα - δώθε, να βρίζουν, να χτυπιούνται, να πανηγυρίζουν έξαλλα το γκολ του Παπασταθόπουλου, να έχουν αυτή την ελπίδα, η οποία δυστυχώς... έσβησε στα πέναλτι. «Α, ρε Γκέκα»... Όταν, όμως, βλέπεις κόσμο να παίρνει μηχανάκια και αμάξια, να τα στολίζει με τις ελληνικές σημαίες και να βγαίνει στους δρόμους, κορνάροντας και φωνάζοντας, λες και το είχαμε κατακτήσει, τότε καταλαβαίνεις και τι είχαμε καταφέρει... Ξανά!
Βέβαια, έχουμε και άλλο, καθώς σε όμορφες ιστορίες υπάρχει πάντα φαγητό. Γενικά ΠΑΝΤΑ υπάρχει φαγητό!

Ήμασταν σε ένα στέκι με την φίλη Βάσω - στην πάντα όμορφη Πρέβεζα - για να φάμε την αγαπημένη μας κρέπα. Έπαιζε Βραζιλία-Γερμανία και φυσικά ήμασταν με την ομάδα του Ντάνι Άλβες (καρδούλες <3). Γενικά όταν παίζει η Γερμανία, υποστηρίζουμε πάντα την άλλη ομάδα, να το ξέρετε αυτό! Είπαμε να πάμε να φάμε που λέτε και να δούμε το 2ο μέρος, γιατί «σιγά τι θα γίνει στην αρχή;». Τα «πάντσερ» όμως είχαν βάλει στόχο να μας... κάτσει η κρέπα στο λαιμό. Τρώμε, συζητάμε και... γκολ! «Τι έγινε ρε παιδιά;», «Γκολ ο Μούλερ»... Περνάει λίγο η ώρα... ΓΚΟΟΛ! «Τι έγινε πάλι ρε παιδιά; Το έβαλε η Βραζιλία;»,

«Όχι, ο Κλόζε»... Μέχρι να σκεφτώ «Άτιμε Κλόζε», βρίσκει δίχτυ και ο Κρος... Και ξανά μετά... «Γαμώτο μου»... Ε, δεν ήθελε και πολύ... Πήγαμε και κολλήσαμε τις φάτσες μας στο απέναντι καφενείο, όπου κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει τι έβλεπε. Ούτε εμείς μπορούσαμε. Είναι δυνατόν η Βραζιλία να έχει φάει 4 μέχρι το 25'; Τα οποία 4 έγιναν 7 και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα... Πήγαμε για τα κοκτέιλ μας μετά να ξεχαστούμε...