Ρισκάροντας το μεροκάματο για την μπάλα!

Μπαρτσελόνα - Φενέρμπαχτσε με σούπερ προσφορά* (21+) | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Το Gazzetta Weekend Journal φιλοξενεί μικρές ιστορίες από παίκτες... εραστές του ποδοσφαίρου.

Εκείνου του ποδοσφαίρου που δεν έχει εκατομμύρια, γκαζόν, λάμψη, χιλιάδες θεατές, διαρκείας, συνεντεύξεις, τηλεοπτικά συμβόλαια, μεταγραφές, μάνατζερ, στοίχημα.

Εκείνου του ποδοσφαίρου για χάρη του οποίου πολλές φορές αφήνουν τη δουλειά τους ή φεύγουν στο ημίχρονο για να προλάβουν το μεροκάματο. Ενα μεροκάματο που έχουν χάσει επειδή τσάκισαν τα πόδια τους σε μία προπόνηση, σε κάποιο ματς.

Εκείνο το ποδόσφαιρο που μυρίζει καουτσούκ και παλιότερα ήταν βουτηγμένο στο χώμα και στη λάσπη.

Κώστας Οικονόμου, 30 ετών (Άρης Χολαργού)

Ο Κώστας είναι από τη Λάρισα. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται ως αστυνομικός στην Αθήνα, φορώντας τη φανέλα αρκετών ομάδων στα τοπικά πρωταθλήματα. Ως αστυνομικός που είναι έχει μάθει να φυλάει τους Έλληνες πολίτες. Και με τον ίδιο ζήλο φυλάει και την άμυνα σε όποια ομάδα κι αν έχει παίξει. Χωρίς να σκεφτεί αν την επόμενη μέρα θα μπορεί να πάει ή όχι για τη δουλειά από την οποία βγάζει τα προς το ζην του.

Γεννήθηκα στη Λάρισα. Ξεκίνησα να παίζω μπάλα στην Δήμητρα Γιάννουλης, μια ιστορική ομάδα για το νομό. Εμεινα για χρόνια εκεί και μετά έπαιξα σε άλλες ομάδες του νομού μας όπως οι Όλυμπος Λάρισας ,Τοξότης, που ήταν και η θυγατρική της ΑΕΛ.

Μετά ήρθα στην Αθήνα όταν και τελείωσα τη σχολή αστυφυλάκων - φυσικά παράλληλα έπαιζα μπάλα. Εχω αγωνιστεί σε Γκυζιακό, Ερμή Ηρακλείου, Κεραυνό Γλυφάδας και τώρα είμαι στον Άρη Χολαργού. Εχω περάσει και από τον Πειραιά που έχει επίσης σκληρό πρωτάθλημα, φορώντας τη φανέλα του Αγίου Δημητρίου και Ηρακλή Νίκαιας και για λίγο και από Θρασύβουλο. Στον Αστέρα Γλυκών Νερών πέρασα από τις καλύτερες χρονιές και αυτό φυσικά οφείλεται στον προπονητή που είχα, Βασίλη Κοντιπάνο, έναν άνθρωπο που τον έχω στην καρδιά μου γιατί απλά είναι ένας άνθρωπος που αξίζει πολλά ποδοσφαιρικά και προσωπικά γιατί οι γνώσεις του είναι πολλές και στηρίζει τα παιδιά στα όποια προβλήματα έχουν. Και στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο είναι πολλά.

Όπως είπα, η δουλειά μου είναι αστυνομικός και είμαι στην άμεση δράση, αλλά από μικρός έχω μέσα μου το μικρόβιο της μπάλας. Είναι η τρέλα μου, το πάθος μου και θα παίζω μέχρι να με έχει καλά ο Θεός. Είμαι από τους τυχερούς και μέχρι στιγμής ευτυχώς δεν μου έχει συμβεί κάποιος σοβαρός τραυματισμός. Γυμνάζομαι καλά, προσέχω τον εαυτό μου και τον προστατεύω.

Οι θυσίες όμως που απαιτούνται είναι πολλές. Αυτή τη στιγμή αφήνω τη γυναίκα και την οικογένειά μου για να τρέχω στις προπονήσεις και στους αγώνες, ενώ πρέπει να κανονίζω τις υπηρεσίες μου για να μην πέφτουν πάνω στα ματς. Θα μπορούσα να μην το κάνω αυτό για να περάσω χρόνο με τη σύζυγό μου.

Το να ξυπνάς από τις 4:00 τα χαράματα για δουλειά και να πηγαίνεις σερί για αγώνα δεν είναι και το πιο εύκολο. Επίσης, ως στόπερ που είμαι δεν αποφεύγω τις δυνατές μονομαχίες. Όμως, ποτέ δεν σκέφτηκα να μην βάλω το πόδι μου στη φάση για να μην χτυπήσω. Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτεσαι το μεροκάματο, αλλά αυτή η αίσθηση όταν μπαίνεις στο γήπεδο, δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Βασίλης Σπάθας, 41 ετών (προπονητής Μοσχάτου)

Εχει ζήσει το ποδόσφαιρο σε επαγγελματικό και ερασιτεχνικό επίπεδο ως παίκτης και προπονητής. Οι δικοί του τραυματισμοί δεν είναι τίποτα μπροστά σε εκείνους των παικτών του. Ο Βασίλης Σπάθας χάνει τα λόγια του κάθε φορά που πρέπει να παρηγορήσει ένα παιδί, το οποίο θα χάσει το μεροκάματό του.

Το ποδόσφαιρο ήταν πάντα στις προτεραιότητές μου. Θυσίασα ως έφηβος πολλές ώρες, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τα ξενύχτια, τις βόλτες ακόμα και το σχολείο μου.

Επαιξα επαγγελματικά σε ομάδες Β' και Γ' εθνικής, όμως, δύο μεγάλοι τραυματισμοί στα γόνατα κι η αδιαφορία των παραγόντων με ανάγκασαν να ασχοληθώ με τις προσωπικές μου επιχειρήσεις.

Ευτυχώς το κατάλαβα γρήγορα γιατί στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει μεγάλο μέλλον εκτός λίγων εξαιρέσεων. Όλοι κοιτάζουν να πάρουν κάτι από σένα και μετά σε παραμερίζουν.

Ποτέ δεν έπαψα να το αγαπώ και έτσι ασχολήθηκα με την προπονητική. Εκατσα στον πάγκο της Προοδευτικής όπου πήραμε το πρωτάθλημα στη Δ' Εθνική αήττητοι και ανεβήκαμε στη Γ' μέσω των μπαράζ. Στο Κερατσίνι, επίσης, όπου ανεβήκαμε αήττητοι και πήραμε και το Κύπελλο Πειραιά. Ακολούθησαν κι άλλες ομάδες και τώρα είμαι στο Μοσχάτο, που είμαστε δεύτεροι με μόλις μία ήττα, 5 νίκες και 1 ισοπαλία.

Ως προπονητής και σε ερασιτεχνικό επίπεδο μπορώ να καταλάβω τα παιδιά όταν δεν έρχονται στις προπονήσεις γιατί έχουν να βγάλουν το μεροκάματό τους. Ή κάποιες φορές έχω δει παίκτη μου να έρχεται ή να φεύγει στο ημίχρονο γιατί πρέπει να πάει στη δουλειά του. Τι να πεις εξάλλου σε ένα δακρυσμένο παιδί όταν συνειδητοποιεί ότι λόγω τραυματισμού θα χάσει τη δουλειά του; Πρέπει κάτι να αλλάξει και στις πιο μικρές κατηγορίες και να υπάρχει μέριμνα για τα παιδιά αυτά.

Στάθης Τριανταφυλλίδης, 33 ετών (ΑΟ Πάρου)

Δύο φορές η μοίρα τον οδήγησε μακριά απ' αυτό που αγαπάει: Να παίζει μπάλα αλλά και να μαθαίνει τα μυστικά της σε μικρά παιδάκια. Τα οικονομικά αλλά και τα ψυχολογικά προβλήματα δεν λύγισαν την θέλησή του ωστόσο. Ο Στάθης, στα 33 του είναι εδώ και κάθε μέρα μέσα παραδίδει μαθήματα για το πως είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς άνευ όρων.

Ονομάζομαι Στάθης Τριανταφυλλίδης και κατάγομαι από τη Θεσσαλονίκη αλλά στα 10 μου μετακόμισα στην Πάρο. Στα 14 μου ξεκίνησα να παίζω στην τοπική ομάδα του νησιού, τον ΑΟ Πάρου.

Η αγάπη μου για τον αθλητισμό και ειδικότερα για το ποδόσφαιρο με έκανε να σπουδάσω στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης όπου παράλληλα συνέχισα να παίζω και ποδόσφαιρο στον ΠΑΟΔ και έπειτα στον Κεραυνό Αγίου Παύλου, όπου ήμουν προπονητής στην Ακαδημία της ομάδας.

Δυστυχώς, σε μια προπόνηση έκοψα τον πρόσθιο χιαστό μου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να δουλέψω για αρκετό καιρό και να μείνω εκτός δράσης για περίπου έναν χρόνο χωρίς να κάνω αυτό που αγαπώ, το ποδόσφαιρο.

Παρόλα τα οικονομικά και ψυχολογικά προβλήματα που είχα αλλά και την αποκατάστασή μου, δεν σκέφτηκα ποτέ να μην κάνω αυτό που αγαπώ, να παίζω ποδόσφαιρο και να προπονώ. Οι οικονομικές δυσκολίες για όσο ήμουν εκτός ήταν μεγάλες. Μετά απ' αυτό μετακόμισα πάλι στην Πάρο όπου έπιασα δουλειά σε ένα ξενοδοχείο.

Ξεκίνησα να παίζω και να είμαι και προπονητής στον ΑΟΠ. Άλλη μια άτυχη στιγμή στα 32 μου, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα κόπηκε ο μηνίσκος στο ίδιο γόνατο όπου είχα εγχειρήσει το χιαστό μου. Αυτό με κράτησε εκτός δουλειάς για δύο εβδομάδες και φυσικά δεν πληρωνόμουν. Εκεί σκέφτηκα ότι είναι ώρα να σταματήσω γιατί ρισκάρω την υγεία μου αλλά και το μεροκάματό μου.

Παρόλα αυτά, όσα μου προσφέρει το ποδόσφαιρο (διασκέδαση, άθληση) είναι σημαντικότερα από τα χρήματα κι αυτός είναι ο λόγος που συνεχίζω να παίζω.

Αλέξανδρος Ρούσσος, 30 ετών (ΑΠΕ Αγία Ελεούσα)

Ο αρχηγός της Αγίας Ελεούσας ξέρει ότι ένας πιθανός τραυματισμός μπορεί να τον αφήσει εκτός δουλειάς. Όμως, κάθε μέρα είναι στα Ριμινίτικα, προπονείται και παλεύει για το τόπι λες και είναι να κριθεί ένα μεγάλο συμβόλαιό του. Αυτό που έχασε ως επαγγελματίας λόγω ενός τραυματισμού.

Εχω υπάρξει επαγγελματίας παίζοντας στο Βύζαντα Μεγάρων. Τότε ήμουν πρώτος σκόρερ στη Γ' Εθνική με 6 γκολ σε 8 ματς. Ενα οστικό οίδημα με άφησε εκτός δράσης για τρεις μήνες. Με ήθελαν Παναχαϊκή και Απόλλων Σμύρνης αλλά δεν προχώρησε τίποτα. Μετά έπαιξα στο Αιγάλεω και τώρα είμαι στην ομάδα όπου ξεκίνησα την καριέρα μου, την Αγία Ελεούσα. Φυσικά, είμαι ιδιωτικός υπάλληλος για να τα καταφέρω να επιβιώσω. Παράλληλα, εκτός από τη δική μου εργασία, αν δεν μπορώ να είμαι στο γήπεδο, βοηθάω τον πατέρα μου στην επιχείρησή του.

Όταν υπάρχει ένας σοβαρός τραυματισμός κατά πρώτον θυσιάζω δραστηριότητες από την προσωπική μου ζωή. Κατά δεύτερον υπάρχουν αρκετές μέρες αποχής από την εργασία μου, γιατί μπορεί να μην έχω τη δυνατότητα να μετακινηθώ και μετά να υπάρξει πρόβλημα στην περίοδο αποκατάστασης.

Οι αγωνιστικοί χώροι στα γήπεδα όπου παίζεται το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο μεγαλώνουν το ρίσκο τραυματισμού. Τα παιδιά που συναντάς εκεί έχουν τεράστια δίψα και αγάπη για την μπάλα. Γι' αυτό και καθημερινά τους βλέπεις να είναι εκεί. Να παλεύουν και να μοχθούν γι' αυτήν λες και κρίνεται κάποιο μεγάλο συμβόλαιο που κυνηγούν.

Δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο ποσό όμως που αγοράζει τη χαρά τους όποτε παίζουν μπάλα.

Φώτης Πολίτης, 35 ετών (Λέοντες Καμινίων)

Είχε όνειρο να γίνει επαγγελματίας. Δεν τα κατάφερε, αλλά η μπάλα είναι το μικρόβιό του. Στην Ελλάδα της κρίσης, που η εργασία είναι... είδος πολυτελείας, είναι ένας από αυτούς που ακόμη ρισκάρουν να τη χάσουν.

Κάθε παιδί όταν ξεκινάει να μπαίνει στο τρυπάκι που λέγεται "ερασιτεχνικός αθλητισμός" ονειρεύεται να δει τον εαυτό του να προχωράει, να βγάλει χρήματα, να μπει στις... τηλεοράσεις των ανθρώπων κλπ. Έτσι και εγώ όταν μικρό με ρωτούσαν "τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις", το πρώτο πράγμα που έλεγα δίχως δισταγμό ήταν "ποδοσφαιριστής".

Δεν έγινα ποτέ, βέβαια, είτε γιατί δεν ήμουν ικανός, είτε γιατί δεν εκμεταλλεύτηκα τις ευκαιρίες που μου παρουσιάστηκαν να πάω παρακάτω, αλλά παρόλα αυτά ακόμα και τώρα στα 35 μου και έχοντας περάσει από αρκετές ομάδες (Πολυκράτης, Πειραϊκός, Πειραϊκη, Πορφύρας, Χατζηκυριάκειο και τώρα Λέοντες Καμινίων) μπαίνω στο γήπεδο κάθε Κυριακή σαν να είναι η πρώτη μου φορά. Έχεις την ίδια κ...α και την ίδια προσμονή να αγωνιστείς, το ίδιο άγχος το βράδυ του Σαββάτου για το πως θα πάει το παιχνίδι, αν θα είσαι στους 11, στους 18 και πάει λέγοντας. Ενώ βέβαια όλη την εβδομάδα έχεις βάλει στην άκρη την κούραση της δουλειάς, της καθημερινότητας και με κρύα, βροχές... είσαι εκεί, στην προπόνηση με κίνδυνο πολλές φορές της σωματικής σου ακεραιότητας από τις ακατάλληλες συνθήκες και την ανοργανωσιά που υπάρχει στα τοπικά πρωταθλήματα γιατί έτσι απλά γουστάρεις. Ειδικά εμείς της γενιάς μου που έχουμε φάει τα πόδια μας στα χώματα τα γήπεδα με το συνθετικό τάπητα αυτή τη στιγμή μας φαίνονται "Μπερναμπέου" και θα έλεγα ότι έχουμε περισσότερη διάθεση από τα παιδιά που τώρα ξεκινάνε κάποιο άθλημα. Ισως γιατί μάθαμε αλλιώς, στα δύσκολα.

Για να κάνεις απλά το κέφι σου, στερείσαι χρόνο από την προσωπική σου ζωή και αν είσαι άτυχος και υποστείς κάποιον σοβαρό τραυματισμό ελπίζεις να έχεις βρεθεί σε μια ομάδα που θα έχει την δυνατότητα να σε στηρίξει, να κάνεις τις θεραπείες σου, που πλέον αρκετές ομάδες έχουν οργανωθεί σε αυτόν τον τομέα.Δεν μένεις ξεκρέμαστος, αλλά ενδεχομένως βρίσκεσαι χωρίς εργασία, καθώς δεν είναι λίγο αυτοί που έχουν χάσει την δουλειά τους επειδή χτύπησαν μια Κυριακή σε ένα γήπεδο του Πειραιά.

Τα προβλήματα, βέβαια, που αντιμετωπίζει ο ερασιτεχνικός αθλητισμός στην Ελλάδα είναι πολλά. Κυριότερο η έλλειψη γηπέδων με αρκετές ομάδες να μοιράζονται ένα γήπεδο δια τρία για να γίνει η προπόνηση ή να συμβαίνει σε ώρες ακατάλληλες όπως 10 το βράδυ και φυσικά η έλλειψη ασθενοφόρου την ώρα των αγώνων. Όμως ακόμα κι αυτά που είναι πολύ σοβαρά, διότι όπως είπα και πριν βάζουν σε κίνδυνο την δουλειά σου που μέσα από αυτή, ειδικά στην Ελλάδα της κρίσης, ζεις, δεν τα υπολογίζεις και παρατάς οικογένειες, γυναίκες, δουλειές, παιδιά για να βρεθείς σε ένα γήπεδο να κάνεις το κέφι σου, την καψούρα σου και να σταθείς δίπλα στους φίλους που έχεις κάνει στην ομάδα που αγωνίζεσαι, την οποία ακόμα και δύο μήνες να βρίσκεσαι εκεί την βλέπεις οικογένεια και αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα κέρδη που σου αποφέρει ο ερασιτεχνικός αθλητισμός. Κάποιες πολύ δυνατές φιλίες που έχεις αναπτύξει στο πέρασμα των χρόνων. Φιλίες ζωής.

Χρήστος Ντζούρας, 26 ετών, (Κύπρος Κορυδαλλού)

Από πολύ μικρός έμαθα να ζω με το μικρόβιο του ποδοσφαίρου στις ακαδημίες του Ολυμπιακού, που το πράγμα ξεφεύγει λίγο από αυτό που λέμε "ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο" και από θέμα εγκαταστάσεων αλλά και οργάνωσης. Η κατάσταση εκεί κινείται σε επαγγελματικό πλαίσιο οπότε δεν μπορώ να συμπεριλάβω το πέρασμα μου από εκεί σε αυτό που λέμε ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Εκεί τα έχεις όλα στο... πιάτο, τα θέματα είναι άλλα και για να προχωρήσεις εκτός από το ταλέντο, τη δουλειά και την τύχη χρειάζονται και οι διασυνδέσεις.

Εγώ, λοιπόν, δεν τις είχα και από τη στιγμή που βλέπεις ότι το πράγμα δεν εξελίσσεται όπως έχεις ονειρευτεί, πρέπει να βάλεις άλλες προτεραιότητες στην ζωή σου, όπως οι σπουδές προκειμένου να ζήσεις. Και έτσι επειδή η αρρώστια για το ποδόσφαιρο παραμένει, καταλήγεις σε κάποια ομάδα του καθαρά ερασιτεχνικού απλά για να κάνεις αυτό που αγαπάς.

Έτσι και εγώ παράλληλα με τις σπουδές μου αγωνίζομαι σε διάφορες ομάδες του Πειραιά όπως ο Αργοναύτης, ο Ίκαρος Καλλιθέας, ο Ήφαιστος, η Νίκαια, ο Πειραικός και τώρα η Κύπρος Κορυδαλλού. Παρόλα αυτά, το ποδόσφαιρο παραμένει τρόπος ζωής. Η προσμονή να πας προπόνηση καθημερινά, το άγχος που έχεις πριν τα παιχνίδια, η χαρά όταν κερδίζεις και η ξενέρα όταν χάνεις.

Τα άσχημα αρχίζουν άμα τραυματιστείς σοβαρά διότι λίγες ομάδες έχουν το υπόβαθρό και την οργάνωση για να σε βοηθήσουν με θεραπείες, γιατρούς κλπ. Για παράδειγμα όταν είχα υποστεί εξάρθρωση ωμοπλάτης και είχα μείνει εκτός για περίπου 3 μήνες τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα. Σε παίρνει από κάτω η όλη κατάσταση και φυσικά επηρεάζεται και η εργασία σου. Η ιατρική περίθαλψη, η έλλειψη ασθενοφόρου σε κάθε αγώνα και η έλλειψη οργάνωσης και γηπέδων για να γίνεται σωστά η προπόνηση είναι μερικά από τα μεγαλύτερα προβλήματα στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, αλλά παρόλα αυτά η δίψα για να παίξεις με τους φίλους σου, γιατί μέσα από την μπάλα αποκτάς πραγματικές φιλίες, είναι τέτοια που ενώ ξέρεις ότι βάζεις την δουλειά σου σε κίνδυνο κάθε Κυριακή δεν το σκέφτεσαι καν και τα δίνεις όλα λες και παίζεις στην μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου.

Λάζαρος Αβίντοργλου, 38 ετών (Ολυμπιακός Λεωνιδίου)

Παίζω μπάλα από τα 13 μου. Στα 15 μου είχα ήδη 1,5 σεζόν σε αντρικό επίπεδο και εκεί ήρθε να δώσει το 1995-1996, ο Αχαρναϊκός κάπου στο 1.000.000 δραχμές για να με πάρει. Δ' Εθνική τότε, άλλο πρωτάθλημα.

Ακολούθησαν ομάδες μπόλικες μετά, άλλες καλές, άλλες κακές λόγω κακού μάνατζερ και άλλες λόγω κακών επιλογών. Έφτασα και λίγο πριν την Χερέθ στα 20 μου, στη Β' Ισπανίας, αλλά ο μάνατζερ μου είχε άλλες "βλέψεις". Ακολούθησαν στεναχώρια και κατάθλιψη εξαιτίας αυτού και άσπρισαν λίγο τα μαλλιά μου σε δυο εβδομάδες. Είχα τις ευκαιρίες μου να πάω σε επαγγελματικές ομάδες αργότερα.

Στα 24, μετά τον στρατό, όπου συμμετείχα και στην εθνική ενόπλων, πήρα την απόφαση να σταματήσω να κυνηγώ τα επαγγελματικά συμβόλαια αφού είδα ότι δεν έβγαζε πουθενά και αποφάσισα. Ετσι αποφάσισα να παίξω Δ' εθνική για καλύτερα χρήματα και στα τελευταία μου και τα τελευταία 5-6 χρόνια έχω παίξει σε ομάδες όπως: Εθνικός Πειραιά, Μύκονος , Άγιος Ιερόθεος , Χαραυγιακός , Μανδραϊκός, Αγία Ελεούσα.

Άλλοι θα πουν ότι ήμουν πολύ καλός ποδοσφαιριστής, άλλοι καλός, άλλοι μέτριος, αλλά κανένας ποτέ δεν θα πει ότι δεν σεβάστηκα, ότι δεν ήμουν τίμιος ή ότι εκμεταλλεύτηκα. Ποτέ δεν θα πει κανείς ότι ήμουν κακός άνθρωπος. Παράλληλα με το ποδόσφαιρο είχα σπουδές στην κινησιοθεραπεία και γυμναστική. Ασχολούμαι τα τελευταία 13 χρόνια ως γυμναστής, έχοντας από αθλητές ολυμπιακών αγώνων μέχρι άτομα με κινητικά προβλήματα.

Αγαπώ την δουλειά μου και είναι κάτι που με γεμίζει απόλυτα! Δυστυχώς δεν πραγματοποίησα το όνειρο μου, να παίξω σε μεγάλη ομάδα ως επαγγελματίας, αλλά αυτό με οδήγησε στο να γνωρίσω την γυναίκα μου και τους πελάτες μου και τώρα να έχω μια τέλεια οικογένεια και ένα πολύ υψηλό πελατολόγιο!

Οι τραυματισμοί είναι μέρος του αθλητισμού δυστυχώς και το 2014 είχα ένα σοβαρό χειρουργείο χόνδρου στο γόνατο που με πήγε πίσω αλλά βγήκα πιο δυνατός και συνέχισα. Ήμουν 2 μήνες με πατερίτσες, ενώ η αποκατάστασή μου κράτησε 3 μήνες. Συνολικά 12 μήνες είχα ενοχλήσεις, αλλά όλα καλά...

Το ότι μετά από ένα ματς μπορεί να μην πας για δουλειά το ξέρω και το ξέρουμε όλοι οι ερασιτέχνες αθλητές. Αλλά να σου πω και κάτι; Η ζωή είναι ρίσκο γενικά . Ό,τι και να κανείς. Τουλάχιστον ρισκάρουμε για κάτι που λατρεύουμε. Την προπόνηση , την αηδιαστική προετοιμασία , την προσμονή του αγώνα, την απίστευτη κ....α του γκολ, το ξενέρωμα της χαμένης ευκαιρίας η της ήττας. Ναι θα το ξανάκανα και με οποιοδήποτε τραυματισμό!

Νίκος Βλαχόπουλος, 27 ετών (ΑΠΕ Αγία Ελεούσα)

Μπορεί να βρίσκομαι στα 27 μου χρόνια αλλά ήδη έχω με τη φετινή σεζόν 14 χρόνια που αγωνίζομαι σε ανδρικό επίπεδο και αν προσθέσουμε τα χρόνια των ακαδημιών που ήμουν πλησιάζω τα 20 χρόνια που κάθε μέρα σχεδόν είμαι στο γήπεδο.

Μπορώ να πω πως όσο μεγαλώνω το κίνητρο μου να πάω για τρέξιμο, για προπόνηση κάθε μέρα το καλοκαίρι, για προετοιμασία και με την ομάδα αλλά και μόνος μου είναι τεράστιο. Έχω φτάσει σε σημείο να αισθάνομαι πως αν δεν κάνω προπόνηση κάθε μέρα δεν νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Ειδικά φέτος μπορώ να σου πω πως λόγω της στρατιωτικής μου θητείας έχω ρίξει τη μεγαλύτερη δουλειά ατομικά όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι.Το ποδόσφαιρο είναι ένας τρόπος ζωής για εμένα που πιστεύω πως όταν θα πρέπει να σταματήσω θα είναι κάτι που θα μου είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ.

Η θέλησή μου για αυτό που κάνω είναι τόσο μεγάλη που στο ξεκίνημά μου έκανα δύο και τρεις δουλειές μαζί για να τα βγάλω πέρα αλλά προπόνηση δεν θα έχανα. Από σερβιτόρος σε βραδινό μαγαζί μέχρι και να μοιράζω φυλλάδια αμέσως μετά το πρωί και μόλις τελείωνα να φεύγω για προπόνηση. Τόσα χρόνια που αγωνίζομαι είμαι από τους τυχερούς γιατί δεν μου έχει συμβεί κάτι ιδιαίτερα οδυνηρό στο κομμάτι των τραυματισμών - αν εξαιρέσεις την χρονιά που έπαιζα στον Ολυμπιακό Λιοσίων όπου για δύο μήνες ήμουν εκτός λόγω προβλήματος στους κοιλιακούς, γενικά τόσα χρόνια δεν έχω πάθει ούτε θλάση.

Πάντως επειδή θυμάμαι τον εαυτό μου πως αισθανόμουν τότε, κατανοώ απόλυτα τη ψυχολογία κάποιων συναδέλφων μου ποδοσφαιριστών που έχουν περάσει τόσα πολλά. Είναι κάτι ιδιαίτερα οδυνηρό. Έχω χάσει αρκετά μεροκάματα από την εκάστοτε δουλειά μου για το ποδόσφαιρο και τους συμπαίκτες μου. Κάποιοι θα πουν ενδεχομένως πως σκέφτομαι πολύ χαζά που ρισκάρω και την εργασία μου για κάτι που στην Ελλάδα - ειδικά το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο - δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα στους ποδοσφαιριστές σε αντίθεση με άλλες χώρες.

Ακόμα και οι διοικήσεις που ασχολούνται για να κρατούν τις ομάδες όρθιες, είναι άνθρωποι του μεροκάματου που το κάθε ευρώ που βάζουν ενδεχομένως να λείπει από την οικογένεια τους δεν είναι χρήματα που τους περισσεύουν για να τα πετάξουν. Πλησιάζοντας τα 30 έχω δει και την καλή και την κακή όψη του ποδοσφαίρου. Οι άνθρωποι που είναι κοντά μου αναρωτιούνται γιατί πλέον δεν σταματάω εφόσον δεν μου παρέχει κάτι ουσιαστικό. Έχω κάνει τον κύκλο μου, έχω κερδίσει τον απαιτούμενο σεβασμό όλα αυτά τα χρόνια που αγωνίζομαι στο αθηναϊκό ποδόσφαιρο και δεν έχω να αποδείξω πλέον τίποτα και σε κανέναν. Έφτασα πολύ κοντά στο να κάνω το παραπάνω βήμα επαγγελματικά αλλά αυτό για διάφορους λόγους δεν προχώρησε. Είχε περάσει και σε εμένα η σκέψη να σταματήσω, όχι γιατί δεν το ήθελα αλλά και για βιοποριστικούς λόγους γιατί όπως και να έχει χάνεις χρήματα αν ασχολείσαι σε πλήρεις ρυθμούς.

Η αίσθηση να βλέπεις μικρά παιδιά να θέλουν να προπονηθούν μαζί σου και να θέλουν αγωνιστικά να σου μοιάσουν δεν ανταλλάσσεται με όλα τα χρήματα του κόσμου. Πρόσφατα ένας πατέρας από την ακαδημία της ομάδας μου με ρώτησε αν μπορώ κάποια μέρα να έρθω νωρίτερα για να προπονηθεί μαζί μου ο μικρός ο γιος του. Είναι ό,τι πιο όμορφο μου έχουν πει όλα αυτά τα χρόνια και κάνοντας αυτό, γνωρίζοντας πως για κάποιο κόσμο είσαι αγωνιστικό πρότυπο, δεν σκέφτεσαι ούτε τα προβλήματα που έχεις και στο χώρο εργασίας σου αλλά και ενδεχομένως τα θέματα που μπορεί να έχεις στο οικογενειακό σ περιβάλλον.