Ο Κόμπι ήταν εδώ! (vid)

Τα λόγια που ακολουθούν δεν ανήκουν στον Κόμπι Μπράιαντ. Θα μπορούσαν όμως. Ενδεχομένως…, ίσως… ποιος ξέρει; Όταν η ζωή γίνεται ένα μεγάλο, επίμονο, ερωτηματικό, έρχεται η κατάφαση του θανάτου και δίνει την απάντηση. Σκληρή, άδικη εν προκειμένω, οριστική όμως, αέναη υπενθύμιση του ευάλωτου και της ψευδαίσθησης ότι το σώμα και μια καρδιά που χτυπά μπορούν να ελέγξουν τον χρόνο και τη μοίρα. Πριν την απάντηση η εξομολόγηση, κι ας είναι προϊόν μύθου. Οι μύθοι, έστω και λίγο μας ανήκουν, οι μύθοι γεννιούνται θνητοί και αθάνατοι φεύγουν. Πάμε, λοιπόν, στην τελευταία σκηνή του Κόμπι. “Mamba never out”.

«Ήμουν εδώ. Πάντα ήθελα να το πω. Τουλάχιστον προσπάθησα. Σίγουρα προσπάθησα. Προσπάθησα γιατί ήξερα ότι όλα εδώ μένουν και πως το όνειρο τελειώνει όταν το αφήσεις πίσω σου. Υπήρξα κομμάτι του αμερικάνικου ονείρου μέχρι τέλους. Όχι, δεν είναι εγωιστικό. Για μένα αμερικάνικο όνειρο σημαίνει σκληρή δουλειά, πόνος και φιλοδοξία. Δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να δουλεύω, να πονάω και να ικανοποιώ τις φιλοδοξίες μου. Αν το σκεφτείς, από μια φιλοδοξία ξεκινούν όλα. Εγώ ήθελα να παίξω μπάσκετ και να γίνω ο καλύτερος. Σχεδόν τα κατάφερα. Σίγουρα ανήκω στους καλύτερους και τώρα πια με ικανοποιεί να ακούω ό,τι πιο κοντινό στον Μάικλ Τζόρνταν. Παλιά με ενοχλούσε, με νευρίαζε. Εντάξει, ο Μάικλ ήταν και θα είναι ο καλύτερος όλων. Ο καθένας μας όμως τραβά τον δρόμο του και στη δική του λεωφόρο χάνεται, τα δικά του σύννεφα φτιάχνει και τη δική του βροχή. Καθένας προσπαθεί να κοιτάξει τον ήλιο στα μάτια κι αν καεί προχωρά. Οπότε, ναι, αυτό έκανα και γω και όταν ήμουν νεαρός πίστευα ότι ο δικός μου ο δρόμος θα είναι ο μόνος δρόμος. Μετά κατάλαβα ότι στη λεωφόρο της δόξας η πορεία με τους αθάνατους είναι τιμή ξεχωριστή και σε ελάχιστους προσφέρεται.

Η φιλοδοξία, βεβαία, μπορεί να γίνει παγίδα, φτηνή ματαιοδοξία ικανή να σε κάψει και να σε εξορίσει στον τόπο της αλαζονείας και της μοναξιάς-απομόνωσης. Δεν είμαι απ’ αυτούς που την απέφυγαν. Όχι. Άνθρωπος με αδυναμίες υπήρξα, όπως όλοι. Εξάλλου, η γραμμή που χωρίζει την ταπεινότητα από την αρρώστια του μεγαλείου είναι λεπτή και την περνάς δίχως να το καταλάβεις. Μόνο όταν στο πουν, στο δείξουν οι άλλοι το αντιλαμβάνεσαι. Υπήρξαν στιγμές που νόμιζα ότι μπορούσα να κάνω τα πάντα μόνος μου. Πίεζα τον εαυτό μου στο όριο, απαιτούσα από τους συμπαίκτες μου, ήμουν σκληρός, σχεδόν ανελέητος. Κυνηγός της τελειότητας κι αν την άγγιξα, άλλες τόσες φορές την έχασα. Ευτυχώς κράτησα την αυτοπεποίθηση και το πείσμα μου. Χωρίς τον Σακίλ δεν θα τα κατάφερνε, παίρνει πολλές προσπάθειες, είναι άδικος…Την ίδια στιγμή που δεχόμουν μέρος της αλήθειας αυτών, την ίδια στιγμή προσπαθούσα πιο σκληρά, περισσότερες ώρες στο γυμναστήριο, σουτ, σουτ, σουτ… Στο τέλος όλα αυτά είχαν χαθεί, μαζί και τα σημάδια της φιλαυτίας, του φθόνου, του υπεράνθρωπου…»

Μωβ βροχή

«Το κυνήγι του Ελ Ντοράντο δεν αποδείχθηκε ουτοπικό για μένα. Η κρύα αίσθηση και η ζεστή επίδραση του χρυσού με άγγιξαν και με άφησαν να συνεχίσω τη μετά μπάσκετ ζωή μου. Και εδώ ξεκίνησαν τα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα. Την επαγγελματική ζωή την είχα υπό έλεγχο. Μόνος απέναντι στον θρασύ και ατρόμητο εαυτό ήμουν. Όταν όμως μένει η προσωπική, οικογενειακή ζωή, τότε δεν είσαι μόνος. Παιδιά, σύζυγος, φίλοι… όλοι εκεί. Σε χρειάζονται, σε έχουν ανάγκη, ζητούν την προσφορά σου. Τους θες όμως και συ αλλά δεν μπορείς να τους έχεις με τον τρόπο σου. Δεν αρκούν ώρες στο γυμναστήριο, παρακολούθηση του αντιπάλου, αγώνας για να κερδίσεις ένα ακόμη παιχνίδι. Όχι… Η όποια φιλοδοξία στα… συντάξιμα χρόνια πρέπει να περιλαμβάνει και όσους αγαπάς, ισόποσα. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω αν υπήρξα καλός πατέρας, σύζυγος, φίλος, η τελική κρίση ανήκει σε αυτούς. Μπορώ να πω όμως ότι ήμουν εδώ γι’ αυτούς. Με τα λάθη, τα πάθη, τις διαψεύσεις μου. Στα δύσκολα με στήριξαν, με είδαν να κλαίω, να πονάω, να με βρίσκει η ήττα. Ήταν εκεί για μένα και γω με τις πληγές μου εκεί γι’ αυτούς. Πλησιάζοντας τη μέση ηλικία συνειδητοποιείς τη δύναμη του Χρόνου. Αφήνεσαι σε αυτόν και όπου σε βγάλει. Ηρεμείς, η σύγκρουση είναι πια εσωτερική, προετοιμασία για το αναπότρεπτο. Αφοσιώνεσαι σε αυτούς που αγαπάς και προσπαθείς να βρεις κάθε φορά κι ένα νέο μονοπάτι μακριά από τη μεγάλη, ατέλειωτη ευθεία. Από αγωνιστής γίνεσαι δάσκαλος και μαθητής. Περισσότερο σύντροφος και η φιλοδοξία συμπορεύεται με την ταπεινότητα. Ήμουν εδώ λοιπόν και έπεσα αναρίθμητες φορές, σηκώθηκα, πληγώθηκα και στο τέλος αγαπήθηκα. Από τα παιδιά μου, τη γυναίκα μου, τους φίλους μου, εσάς. Το μόνο που θέλω τώρα είναι να πέσει μωβ βροχή και να σβήσε τον μαύρο, θολό, καπνό. Σας χαιρετώ. Mamba never out!»