«Ερασμίτες» φοιτητές στον καιρό του κορονοϊού! (pics)

Ο κορονοϊός δεν προειδοποίησε κανέναν όταν εισέβαλε και άλλαξε την καθημερινότητα όλων μας τις τελευταίες εβδομάδες.

Για να αντιμετωπίσουμε την πανδημία, το πρώτο πράγμα που χρειάστηκε ήταν να προσαρμόσουμε τη ρουτίνα μας στο πλαίσιο του «μένουμε σπίτι». Βρήκαμε επιτέλους την αφορμή να αξιοποιήσουμε χρόνο με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, στην ελάχιστη από μέρους μας, αλλά τόσο κρίσιμη για το σύνολο παρέμβαση, για να απαλλαχθούμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα αυτή τη «μάχη».

Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήρθαν τόσο βολικά για όλους μας. Πόσο μάλλον για μια πολυπληθή φουρνιά νέων Ελλήνων, που ήταν η σειρά της να ζήσει την εμπειρία διαμονής σε μια ξένη χώρα, στο πλαίσιο του ακαδημαϊκού εξαμήνου.

Το πρόγραμμα Erasmus δίνει την ευκαιρία σε χιλιάδες φοιτητές σε όλη την Ελλάδα να μεταφέρουν τις σπουδές τους για μερικούς μήνες σε ανάλογο πανεπιστήμιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εν προκειμένω, οι Έλληνες και Ελληνίδες εγκαταστάθηκαν περίπου στις αρχές Φλεβάρη στο νέο τους περιβάλλον, κατά την περίοδο έναρξης της εαρινής περιόδου.

Είναι εύκολο να υποθέσει κανείς ότι από τη μία μετάβαση της μετακόμισης στο εξωτερικό, μέσα σε διάστημα ενός μήνα, πέρασαν σε μια νέα, πολύ πιο σύνθετη και ιδιότυπη. Σε ξένο έδαφος, απομονωμένοι σε ενοικιαζόμενα σπίτια, μακριά από τις οικογένειές τους και κυρίως με τον κίνδυνο υπαρκτό να χαθεί η μοναδική τους ευκαιρία για ένα ξεχωριστό βιοποριστικό ταξίδι.

(Χάρτης: ImedD - Covid-19)

Τρεις 21χρονοι σπουδαστές, σε Ιταλία, Ολλανδία και Ουγγαρία, όπου το στίγμα του ιού Covid-19 διαφέρει βαθμιαία, μοιράζονται στο Gazzetta Weekend Journal την εμπειρία της καραντίνας από το εξωτερικό, μαζί με τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που δημιουργεί αυτή η φάση στις ζωές τους. Σε ένα περιβάλλον στο οποίο προσπάθησαν, αλλά δεν πρόλαβαν να εγκλιματιστούν πλήρως προτού… εγκλειστούν, αναμένοντας το πέρας της κρίσης.

Μιχαέλλα – Πανεπιστήμιο Roma Tre, Ρώμη

Στην κατεξοχήν πληγείσα από τον κορονοϊό ευρωπαϊκή χώρα, που αριθμεί 80.589 κρούσματα και 8.215 νεκρούς (πάνω από 10% ποσοστό θνητότητας), η Μιχαέλλα παραμένει σε απομόνωση μαζί με τους συγκατοίκους της σε σπίτι της γειτονιάς Appio Claudio.

Η ίδια εξηγεί πώς βίωσε την εξέλιξη της κρίσης, αλλά και πώς οραματίζεται το άμεσο μέλλον γύρω από τις σπουδές και την παραμονή της στην Ιταλία:

«Τις πρώτες δύο μέρες δεν ήταν όλα κλειστά, μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε με το μετρό ελεύθερα. Ο κόσμος είχε μειωθεί στον δρόμο. Μετά την τρίτη μέρα άρχισε να γίνεται πιο αληθινό αυτό που ζούμε. Στην αρχή δεν δίναμε και πολύ σημασία, λέγαμε ότι μέχρι τις 15 Μαρτίου έχουν κλείσει απλά τα πανεπιστήμια, οπότε θα το δούμε χαλαρά. Όταν, όμως, άρχισαν να κλείνουν ένα-ένα τα μαγαζιά, υποπτευθήκαμε ότι κάτι αλλάζει. Κάθε μέτρο που προσέθετε το κράτος, αύξανε τον πανικό μας. Οι πλατφόρμες εκπαίδευσης βγήκαν πολύ γρήγορα, οργανώθηκαν άμεσα, μετά από μία εβδομάδα που μάθαμε κιόλας ότι θα παραταθεί η καραντίνα, ενημερωθήκαμε ότι μπορούμε κανονικά να κάνουμε μαθήματα διαδικτυακά».

«Είχαμε ενημερώσεις από το Πάντειο Πανεπιστήμιο, μας έλεγαν να είμαστε σε συνεχή επικοινωνία με τις Πρεσβείες. Βέβαια τίποτα δεν είναι σταθερό. Έλεγαν ότι είναι δική μας επιλογή αν θα επιστρέψουμε και σε περίπτωση που υπάρχει ανάγκη και κάποιος θέλει να γυρίσει εσπευσμένα, το ελέγχει αποκλειστικά η πρεσβεία.

Αν όμως επιστρέψεις, χάνεις και το Erasmus σου. Κάποια παιδιά αναγκάστηκαν από τις χώρες τους, όπως δύο φίλες μου από το Βέλγιο».

(Το Parco Degli Acquedotti, πίσω από την Appio Claudio. Credits: Μιχαέλλα)

«Η αλήθεια είναι ότι μειώνονται τα κρούσματα, αυξάνεται ο αριθμός όσων έχουν θεραπευτεί, αλλά αν σκεφτείς ότι περάσαμε τα 80 χιλιάδες συνολικά, δεν ξέρεις αν θα πρέπει να περάσουν 2-3 ή και παραπάνω μήνες μέχρι να περάσει όλο αυτό.

Έχουμε ενημέρωση ότι αν παραταθεί η κινητικότητα, θα συνεχίσουν την χρηματοδότηση. Αν πάλι κάποιος θέλει να επιστρέψει, επειδή η αναστολή των μαθημάτων υπόκειται σε ανωτέρα βία, θα του επιστραφούν τα χρήματα της υποτροφίας, για να τα χρησιμοποιήσουμε του χρόνου αν θέλουμε. Αυτό, όμως, είναι μια μεγάλη απόφαση, που προσωπικά αρκετοί φοιτητές πήραν πολύ γρήγορα, διότι δεν είναι πάντα τόσο εύκολο για όλους. Εγώ χρειάστηκε να δουλεύω για 1,5-2 χρόνια σερί ώστε να μπορώ να έρθω. Δεν μπορώ να τα αφήσω όλα έτσι απλά, είναι περίπλοκο».

«Ανεξάρτητα από την καραντίνα, οι πρώτες μέρες είναι δύσκολες. Εγώ την πρώτη μέρα έβαλα τα κλάματα. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω και χωρίς να αισθάνομαι άσχημα, ένιωθα ότι κάνω κάτι καλό για μένα. Όσο περνούν οι μέρες και γνωρίζεις κόσμο, πριν μπούμε σε απομόνωση, έφτιαξαν τα πράγματα. Δεν θέλω να υποχρεωθώ να γυρίσω στην Ελλάδα, πάντως. Θέλω να ζήσω το δικό μου Erasmus, για αυτό και παραμένω στην Ιταλία, με την ελπίδα ότι θα ξεπεράσουμε τον κίνδυνο».

Βαγγέλης – Πανεπιστήμιο Radboud, Ναϊμέχεν

Η επέλαση του κορονοϊού στην Ολλανδία παρουσιάζει αύξουσα τάση τις τελευταίες μέρες, με τα κρούσματα να έχουν φτάσει τα 7.431 (11η στον κόσμο) και τους νεκρούς να ανέρχονται σε 434. Συγκεκριμένα, στο Ναϊμέχεν που ζει και φοιτά ο Βαγγέλης, έχουν σημειωθεί 69 κρούσματα, κατατάσσοντας το στην τρίτη κατά σειρά βαθμίδα των περιοχών με τους περισσότερους νοσούντες. Για τον ίδιο έπαιξε καθοριστικό ρόλο ότι πρόλαβε να συμπληρώσει έναν μήνα διαμονής, προτού περιέλθει κι εκείνος σε καθεστώς καραντίνας:

«Ο κόσμος τηρεί τις αποστάσεις στους δρόμους. Χωρίς να έχουν επιβληθεί πιο αυστηρά μέτρα, βλέπεις μικρές παρέες μέχρι 4 άτομα στα πάρκα. Συν τοις άλλοις, εδώ οι άνθρωποι κυκλοφορούν πολύ με τα ποδήλατα, συνεπώς ο καθένας το παίρνει για μια βόλτα, για να κάνει τα ψώνια του, ατομικά πάντα».

«Υπάρχει περισσότερη πειθαρχία, αλλά ακόμα δεν έχει τεθεί απαγόρευση κυκλοφορίας, δεν ξέρω σε αυτήν την περίπτωση πώς θα αντιδράσει ο κόσμος.

Αληθεύει πάντως ότι η νοοτροπία των Ολλανδών τους επιτρέπει να λειτουργούν πιο ψύχραιμα στην έννοια των νεκρών, για αυτό και δεν υπάρχουν ακόμη τραγικές προσεγγίσεις».

(Ναϊμέχεν. Credits: Βαγγέλης)

«Έγινε… μαρτύριο η κατάσταση. Κατάλαβα ότι τα πράγματα αλλάζουν όταν ακυρώθηκε το πρώτο μας μάθημα στο πανεπιστήμιο, 13 Μαρτίου, ήταν Παρασκευή και 13 (γέλια). Ευτυχώς που είχα περάσει ήδη έναν μήνα στο Ναϊμέχεν, είχα κάνει και δύο ταξίδια στο Μάαστριχτ και στο Τίλμπουργκ (δυστυχώς δεν πρόλαβα στο Άμστερνταμ) κι έτσι προσαρμόστηκα, διότι αν όλα αυτά είχαν ξεκινήσει από τον Φεβρουάριο στη χώρα, θα ήμουν κυριολεκτικά εγκλωβισμένος».

«Είναι άσχημο γιατί δεν ξέρεις πραγματικά τι θα σου ξημερώσει. Και είναι πιο λογικό να περιμένεις ότι η κατάσταση θα πάει προς το χειρότερο».

(Ναϊμέχεν. Credits: Βαγγέλης)

Βασίλης – Πανεπιστήμιο Eötvös Loránd, Βουδαπέστη

Προς το παρόν, η Ουγγαρία αντιμετωπίζει τον κορονοϊό σε ήπια επίπεδα, με μόλις 300 επιβεβαιωμένα κρούσματα στη χώρα. Αυτοί που ανάρρωσαν είναι υπερτριπλάσιοι (34) από τον αριθμό των νεκρών (10). Οι συνθήκες επιτρέπουν στον Βασίλη να παραμένει με ασφάλεια στη Βουδαπέστη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο ίδιος και οι Ούγγροι πολίτες δεν ανησυχούν για τυχόν επιδείνωση της κατάστασης:

«Έχουμε λίγες σχετικά περιπτώσεις, αλλά δεν γίνονται με ιδιαίτερη συχνότητα οι έλεγχοι. Αν έχουμε μία τάδε εικόνα για το σύστημα υγείας της Ελλάδας, εδώ είναι ίσως και χειρότερα, για αυτό και ο κόσμος φοβάται να μην νοσήσει, να μην φτάσει στο νοσοκομείο. Εδώ δεν έχουμε lockdown τυπικά, αλλά ο κόσμος προσέχει πολύ, τα μαγαζιά κλείνουν στις 3, μόνο τα σούπερ μάρκετ και τα φαρμακεία μένουν ανοιχτά».

(Η ερημωμένη για τα στάνταρ της «Fashion Street» της Βουδαπέστης. Credits: Βασίλης)

«Οι πρεσβείες μας παρακινούν συνεχώς να επιστρέψουμε, αλλά εδώ σίγουρα τα πράγματα είναι καλύτερα από την Ελλάδα για αυτό και σκέφτομαι να μείνω. Κι αν επιδεινωθεί η κατάσταση, τότε θα σκεφτώ να γυρίσω πίσω».

(Θεά από την Citadella, ή αλλιώς την Ακρόπολη της Βουδαπέστης. Credits: Βασίλης)