Όταν η «μαύρη αγορά»... άνθιζε στην Ομόνοια πριν τα ντέρμπι!

Μέσα δεκαετίας ’80. Τύποι ντυμένοι με καρό σακάκια, παπούτσια λουστρίνι, τραγιάσκες και μαύρα γυαλιά περιφέρονται στην Πλατεία Ομονοίας.

«Έχω, έχω, έχω» φωνάζουν. Είναι ο κωδικός επικοινωνίας με τους ενδιαφερόμενους αγοραστές.

Στα χέρια τους κρατούν έναν πάκο από πεντοχίλιαρα. Ο κόσμος μετά τις 8 το βράδυ συρρέει έξω από «Νέον». Οι μυημένοι γνωρίζουν τι θα βρουν και που θα το βρουν.

Είναι η εποχή όπου για να πετύχεις εισιτήριο στα μεγάλα ντέρμπι ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, αλλά και για τα σημαντικά ευρωπαϊκά ματς των (κυρίως του Παναθηναϊκού που έκανε ευρωπαϊκές πορείες) θα έπρεπε να καταφεύγεις στη λύση της μαύρης αγοράς που «άνθιζε» στην Ομόνοια.

Δύσκολα θα βρεις οπαδό άνω των 50 που δεν εξασφάλισε το μαγικό χαρτάκι της αναμέτρησης του Παναθηναϊκού με την Λίβερπουλ πριν από 35 χρόνια, ή σε ιστορικά ντέρμπι της εποχής δίχως να τα «χρυσοπληρώσει» στους αποκαλούμενους «μαυραγορίτες». Η αντιπαλότητα μεταξύ των δύο αιωνίων αυξάνονταν συνεχώς, όπως και το ενδιαφέρον των οπαδών για ένα εισιτήριο.

Η μαύρη αγορά βρισκόταν τότε στα φόρτε τους. Οι «μαυραγορίτες» κινούνταν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.

Κάποιοι γνωρίζοντας πως το ντέρμπι θα γίνονταν sold out, σπεύδουν από τα ξημερώματα της ημέρας όπου κυκλοφορούσαν τα εισιτήρια και αγοράζουν όσο πιο πολλά μπορούν προσδοκώντας σε μια γενναία μεταπώληση. Άλλοι, είχαν κάνει τα «κονέ» τους και μέσω υπαλλήλων των ομάδων τα αποκτούσαν είτε δωρεάν, είτε με χαμηλό αντίτιμο, ενώ υπήρχε και η κατηγορία εκείνων που είχαν ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας με ποδοσφαιριστές, οι οποίοι τους προμήθευαν με προσκλήσεις, τις οποίες στη συνέχεια (εν αγνοία τους) τις πουλούσαν και μάλιστα σε «αλμυρές» τιμές διότι όπως έλεγαν «είσαι στη σέντρα, έχεις όλο το γήπεδο στο πιάτο σου».

Η μαύρη αγορά αποτελούσε σύνηθες φαινόμενο στο ελληνικό ποδόσφαιρο από τα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν κάποιοι πλήρωναν 30 φορές πάνω την πραγματική αξία του εισιτηρίου, προκειμένου να είναι παρόντες σε ένα ιστορικό ποδοσφαιρικό ραντεβού της αγαπημένης τους ομάδας. Μπροστά στο πάθος για το ποδόσφαιρο και την ανάγκη για νίκη ουδείς λογάριαζε το οικονομικό κόστος.

Η δραστηριότητα των «μαυραγοριτών», την οποία ασφαλώς ουδείς επικροτεί, συνδέθηκε με μια πλευρά του ποδοσφαίρου περισσότερο ρομαντική, απ’ ότι ισχύει στη σημερινή εποχή, όπου η βία επισκιάζει τα πάντα απομακρύνοντας τις οικογένειες από τα γήπεδα.

Το ΟΑΚΑ πλέον δεν γεμίζει, ούτε έχει χωρητικότητα 80.000 θεατών, ενώ το διαδίκτυο και ο τρόπος έκδοσης των εισιτηρίων δεν ευνοεί την παρουσία τέτοιων φαινομένων.

Ως εκ τούτου οι παραδοσιακοί μαυραγορίτες της Ομόνοιας ξεπεράστηκαν από την εποχή τους και το φαινόμενο χάθηκε στο χρόνο...