Το αξέχαστο Πάσχα της ζωής μου!

• Βασίλης Σκουντής - Και να ο οβελίας, να τα ξεροτήγανα, να τα τιραμισού!
• Νίκος Παπαδογιάννης - «Θα σου φέρω εδώ το κύπελλο»
• Γιάννης Σερέτης - Πάσχα με… Χανς Μπάκε στην υπέροχη Κεφαλλονιά
• Σταύρος Σουντουλίδης - Ένα Πάσχα στην Αθήνα, σκέτος εφιάλτης…
• Γιάννης Γεωργόπουλος - Πάσχα χωρίς μαγειρίτσα, αλλά με «μινέρβες» και «γουρούνες»
• Νίκος Αθανασίου - Πάσχα στον... γύψο!
• Δημήτρης Τομαράς - Το Πάσχα που το έβγαλα με τηγανητές πατάτες και σαλάτα!
• Κάτια Πετροπούλου - Θα κάψουμε και λίγο μαλλί, και τι έγινε!
• Δημήτρης Βέργος - Πάσχα σημαίνει... Ναύπακτος!
• Αντώνης Πατσούρας - Το Πάσχα της εφηβείας στην Αιδηψό
• Γιώργος Καραμάνος - Πάσχα με σούμες και Live Ρεάλ - Βαγιαδολίδ
• Κωνσταντίνος Κωλαΐτης - Πάσχα με το... κορίτσι-κόλλημα
• Νίκος Ζέρβας - Τα δυναμιτάκια ήταν... ζήτημα τιμής!

Πάσχα σημαίνει χωριό, σούβλισμα, μυρωδιές, δυναμιτάκια, οικογένεια, παρέες, ανεμελιά...

Κάποια από αυτά φέτος δεν θα υπάρχουν στη λίστα μας, αφού λόγω κορονοϊού, θα περάσουμε το Πάσχα στην ασφάλεια του σπιτιού μας, προκειμένου να μείνουμε υγιείς εμείς και οι διπλανοί μας, και να καθίσουμε όλοι μαζί στο τραπέζι στα επόμενα που θα έρθουν.

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να μας πάρει τις αναμνήσεις! Γι' αυτό κι εμείς εδώ στο Gazzetta Weenend Journal, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε όλα όσα θέλουμε, θυμηθήκαμε τις πιο όμορφες - ή και όχι τόσο - στιγμές από τα παλιά.

13 συντάκτες του gazzetta.gr αποκαλύπτουν τις ξεχωριστές ιστορίες που έχουν στην καρδιά τους, αλλά και τα ευτράπελα που τους συνέβησαν.

Πάρτε θέση κι απολαύστε!

Και μην ξεχνάτε... #ΜένουμεΣπίτι!

Βασίλης Σκουντής - Και να ο οβελίας, να τα ξεροτήγανα, να τα τιραμισού!

Είχα περάσει σχεδόν όλες τις μέρες της Μεγάλης εβδομάδας στο εξωτερικό, μεσούντων των Final 4 της Euroleague, αλλά οβελία δεν… Δεν… μέχρι να το ζήσω κι αυτό, το 2002 στην Μπολόνια!

Το έζησα και το απόλαυσα και μάλιστα σε ατμόσφαιρα πλήρους θρησκευτικής κατάνυξης, πριν από 18 χρόνια… Τότε οι ημιτελικοί (Παναθηναϊκός-Μακάμπι, Κίντερ Μπενετόν) έγιναν τη Μεγάλη Παρασκευή και ούτως ειπείν τον χάσαμε τον Επιτάφιο, αλλά πίσω είχε η αχλάδα την ουρά!

Το Μεγάλο Σάββατο, 3 Μαΐου, όλο το ελληναριό που είχε μαζευτεί στην Μπολόνια (συμπεριλαμβανομένης και της ομάδας του Παναθηναϊκού) κάναμε Ανάσταση στον Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου, ένα το κρατούμενο… Σύμφωνοι, μαγειρίτσα δεν φάγαμε, τη βγάλαμε με τα… βρισκούμενα όπως λέμε και στην Κρήτη, αλλά την άλλη μέρα, ανήμερα το Πάσχα, 5 Μαΐου, του έδωσα και κατάλαβε!

Σε πείσμα της από πολλών ετών εκπεφρασμένης υποχονδρίας μου (του τύπου «ρε Κωστάκη, γα@ω το κέρατο μου, έχω πάει σε 13 Final 4 και δεν έχω φάει ποτέ για μεσημέρι», όπως φώναζα στον Σωτηρίου το 2000 στη Θεσσαλονίκη) εκείνο το μεσημέρι του Πάσχα περιδρόμιασα τον άμπακο και ήπια κιόλας τις κάλτσες μου!

Την κοπάνησα πρωί πρωί από το ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, πήρα ένα ταξί και πήγα στο Καστενάσο που βρίσκεται καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα έξω από την Μπολόνια. Εκεί μένει μόνιμα ένας φίλος μου, ο Ρεθεμνιώτης ιατροδικαστής Γιώργος Ματθαιουδάκης που είχε την καλοσύνη να με καλέσει στο σπίτι του για να μη μείνω, λέει, μονάχος μια τέτοια άγια μέρα…

Και (για να παραποιήσω την ατάκα του Βασίλη Λογοθετίδη στη «Σάντα Τσικίτα»), να τα αρνιά στη

σούβλα, να τα κοκορέτσια, να τα κόκκινα αυγά, να τα γαρδουμπάκια, να το κρασί, να η τσικουδιά, να τα ξεροτήγανα, να τα τιραμισού, οι χοροί και τα τραγούδια και δεν συμμαζεύεται…

Απορώ πώς έμεινα όρθιος, μετά από τέτοιο φαγοπότι, πώς γύρισα πίσω και πώς κατάφερα κιόλας να βρω τον δρόμο για το «Pala Malaguti»…

Νίκος Παπαδογιάννης - «Θα σου φέρω εδώ το κύπελλο»

Δεν είμαι της θρησκείας, δεν πιστεύω σε αόρατους σωτήρες και δεν γιορτάζω το Πάσχα. Επιπρόσθετα, είμαι αλλεργικός στην φέικ κατάνυξη που ξεδιπλώνεται στο τρίπτυχο «είκοσι λεπτά εκκλησία για την ανάσταση – ολοήμερη κτηνωδία χοληστερίνης στο χωριό – επιστροφή στις χριστοπαναγίες από Δευτέρα».

Για μένα, το Πάσχα προ πανδημίας σήμαινε ξεκούραση, ταξίδι, ανασυγκρότηση και συχνά μπάσκετ, αφού πολλές φορές συνέπεσε με φάιναλ-φορ ή με ευρωπαϊκά πλέι-οφ. Θυμάμαι όμως περισσότερο τη Μαδέιρα και τη Ματέρα και τη Μπρυζ, τις αποδράσεις αναψυχής δηλαδή, παρά τη Μπολόνια, το Παρίσι και τη Γάνδη.

Στη Σαραγόσα πέσαμε σε Πάσχα καθολικών και είδαμε πρασινοκόκκινους Έλληνες χούλιγκανς να παίζουν κυνηγητό χοροπηδώντας σαν πίθηκοι ανάμεσα στα άρματα, μέσα στις σιωπηλές πένθιμες παρελάσεις της Μεγάλης Τετάρτης των ντόπιων. Τι ακριβώς να θυμηθώ από μπάσκετ δηλαδή;

Τη μοναδική φορά που στο μυαλό μου ταυτίστηκε η μεγάλη εβδομάδα των ορθοδόξων με Γολγοθά, ήταν το 1998, όταν άφησα τον πατέρα μου να παλεύει ενάντια στην ανίκητη ασθένεια σε ένα κρεβάτι του ΓΝΑ, για να ταξιδέψω εκών άκων με την ΑΕΚ στη Βαρκελώνη.

«Θα σου φέρω το τρόπαιο να το στολίσουμε για ένα βράδυ εδώ στον θάλαμο», του υποσχέθηκα. «Ενωσίτης» εκ γενετής ο πτέραρχος, χαμογέλασε αχνά. «Θα σε ακούω στο ραδιόφωνο», ψιθύρισε. Και τον αφήσαμε να σταυρωθεί μόνος, αβοήθητος, ελπίζοντας σε μία ανάσταση που δεν θα ερχόταν ποτέ. Οι επίγειοι θεοί με τις άσπρες μπλούζες είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Το κύπελλο κατέληξε σε ξένα χέρια και η συνεννόηση που είχα κάνει με τον Γιάννη Ιωαννίδη για να πραγματοποιήσω την υπόσχεσή μου κλειδώθηκε στο χρονοντούλαπο. Επέστρεψα και κάθισα μελαγχολικός στο πλευρό του. Τη μέρα του τελικού της Βαρκελώνης, ο δύσμοιρος πατέρας είχε μπροστά του 17 μέρες ζωής.

Γιάννης Σερέτης - Πάσχα με… Χανς Μπάκε στην υπέροχη Κεφαλλονιά

2006, Μεγάλη Παρασκευή. Έχοντας εργαστεί για «διπλό φύλλο» την προηγούμενη ημέρα και με τέσσερις ώρες ύπνου, ξεκινάς από την Αθήνα για Κυλλήνη. Το πλοίο σε περιμένει για να σε περάσει σε έναν από τους πάμπολλους επίγειους Παραδείσους της Ελλάδας, το κατ’ εμέ ομορφότερο νησί της. Φτάνω νωρίτερα από το προγραμματισμένο στο λιμάνι, παρκάρω και περιμένω το έναυσμα για την επιβίβαση. Το μικροσκοπικό Nokia χτυπάει επίμονα. «Έλα ρε, έχεις δει πρωτοσέλιδα;». «Όχι, φίλε, τι έγινε;». "Έχει γραφτεί το όνομα του νέου προπονητή, ένας Σουηδός, Μπάκε, για την επόμενη σεζόν. Αλλάζουμε σελίδες. Γράφω εγώ, κάνε κάνα τηλεφώνημα για "τσεκάρισμα".

«Τσεκάρισμα» δεν χρειαζόταν. Ήταν η εποχή του «Μedia Watch» από τον Παναθηναϊκό. Η εποχή που όλες οι ειδήσεις διοχετεύονταν προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Για το… τυπικόν του πράγματος έκανα δύο τηλεφωνήματα. Το θέμα ήταν ασφαλώς αληθινό, συνεπώς έπρεπε τουλάχιστον να βοηθήσω των εν Αθήναις συνάδελφο με περισσότερες πληροφορίες για να γράψει τα κείμενα που έπρεπε να αλλάξουν μέχρι τις 12 το μεσημέρι: περισσότερα τηλεφωνήματα. Το ταξίδι προς την Κεφαλλονιά ούτε που το κατάλαβα: Hands – free και… ρεπορτάζ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον θυμό και τον εκνευρισμό που ξεχείλιζε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ και τη στιγμή που έφτασα στο νησί.

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι τις επόμενες τρεις ημέρες το κινητό θα έμενε ανοιχτό μόνο για δύο ώρες κάθε μέρα. Πρώτη φορά Πάσχα στο ωραιότερο ελληνικό νησί. Ρούφηξα κάθε στιγμή ενός αλησμόνητου τετραήμερου, σε μια από τις ελάχιστες «αποδράσεις» από την έως τότε «κανονικότητα» του χωριού, η οποία πια μου έμοιαζε αφόρητα βαρετή. Να φεύγετε όταν μπορείτε! Πάσχα σε ελληνικό νησί, σε οποιοδήποτε ελληνικό νησί, είναι μια τσίκνα που δεν θα ξεχάσετε ποτέ…

Σταύρος Σουντουλίδης - Ένα Πάσχα στην Αθήνα, σκέτος εφιάλτης…

«Πρόωρη Σταύρωση και Επιτάφιος για έναν ολόκληρο λαό και ούτε λόγος για Ανάσταση και Πάσχα»! Πιο αρνί και πιο κατσίκι… Πότε; Το 1993. Πού; Σε Αθήνα και Πειραιά, όπου βρέθηκα ως απεσταλμένος της εφημερίδας «Μακεδονίας» από την Κυριακή των Βαΐων για το Final Four της Euroleague. Μεσούσης εκείνης Μεγάλης Εβδομάδας (για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς) παιζόταν η έκτη πράξη της σύγχρονης ιστορίας των Final Four, με τον ΠΑΟΚ του Ντούσαν Ίβκοβιτς να λυγίζει κάτω από τον δικαιωματικό τίτλο του φαβορί.

Σε μια από τις συγκλονιστικότερες παρουσίες οπαδών σε Final Four, χιλιάδες οπαδοί συνόδευσαν τον «Δικέφαλο» στην πρωτεύουσα το τριήμερο Μ. Τρίτη - Μ. Πέμπτη, αλλά όπως είπε κάποια χρόνια αργότερα ο Μπάνε Πρέλεβιτς, σε οποιαδήποτε άλλη πόλη, εκτός Ελλάδας, ο ΠΑΟΚ θα γινόταν η πρώτη ελληνική ομάδα που θα είχε στεφθεί Πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Πέρασα που λέτε όλη σχεδόν τη Μεγάλη Εβδομάδα σε ένα δωμάτιο του Intercontinental, το οποίο οι «ασπρόμαυροι» είχαν μετατρέψει σε στρατηγείο, αφήστε που ανέβασα 40 πυρετό, μετά το καλάθι του Μαουρίτσιο Ραγκάτσι, με το οποίο η Μπενετόν Τρεβίζο κέρδισε 79-77, μετ’ βίας πήγα στο γήπεδο για τον τελικό και τον μικρό τελικό της Μεγάλης Πέμπτης. Μ’ αυτά και μ’ αυτά επέστρεψα το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου στη Θεσσαλονίκη, ούτε θυμάμαι πως πέρασα εκείνο το Πάσχα. Αυτό που θυμάμαι καλά είναι το σουτ του Ραγκάτσι…

Η φωτογραφία κάτω δεξιά είναι η μοναδική αποτυπωμένη ανάμνηση (έστω και με πλάτη) από εκείνον τον… εφιάλτη πριν από 27 χρόνια.

ΥΓ: Πριν από δύο ημέρες διάβασα με ενδιαφέρον, όσα έγραψε στο Facebook, σε δημόσια θέα δηλαδή, ο Γιώργος Κουκλάκης για το παρασκήνιο εκείνου του χαμένου Final Four. Ενεργό μέλος της ομάδας o Δραμινός πρώην φόργουορντ του ΠΑΟΚ. Οι μυημένοι στα πέριξ της «ασπρόμαυρης» κοινωνίας γνώριζαν πολλά, όμως έχουν την αξία τους, έστω και μετά από τόσα χρόνια. Έγραψε, λοιπόν, ο Κουκλάκης ότι: Οι παίκτες ήταν απλήρωτοι και πριν από το παιχνίδι με την Μπενετόν συγκεντρώθηκαν και συζήτησαν για το αν θα κατέβαιναν ή όχι να παίξουν στο Final Four. «Ο προπονητής (σ.σ. Ίβκοβιτς) ήταν σκοτωμένος με τουλάχιστον 4 παίχτες» και ότι «στο scouting που έγινε πριν το παιχνίδι είδαμε τον Ιακοπόνι στο παιχνίδι του ιταλικού πρωταθλήματος να βάζει 8/9 τρίποντα. Όταν μας είπε (σ.σ. ο προπονητής) ότι θα τον μαρκάρει ο Μπάνε (σ.σ. όχι και ο καλύτερος αμυντικός) κάποιος του είπε, δεν θυμάμαι ποιος, μήπως είναι καλύτερα να πάει κάποιος άλλος στο μαρκάρισμα. Μόνο που δεν τον έδιωξε από το βίντεο. Μια επιλογή επίσης ήταν ο Φασούλας στην άμυνα να παίξει από μπροστά τον Ρουσκόνι με βοήθειες από πίσω. Όταν ο Παναγιώτης του είπε “άσε με να παίξω όπως ξέρω”, δηλαδή κανονικά και ψηλά έγινε ένας μικρός χαμός»! Λεπτομέρεια: Ο Μάσιμο Ιακοπίνι τελείωσε τον αγώνα με 5/8 τρίποντα και ο Στέφανο Ρουσκόνι με 23 πόντους…

Γιάννης Γεωργόπουλος - Πάσχα χωρίς μαγειρίτσα, αλλά με «μινέρβες» και «γουρούνες»

Η δεκαετία του '80 ήταν ίσως η τελευταία που προλάβαμε να παίξουμε κρυφτό, κυνηγητό, επιτραπέζιο ποδόσφαιρο με ελατήρια. Ήταν η δεκαετία που διαβάζαμε Μπλεκ, Αγόρι, Περιπέτεια, τρώγαμε τα καλύτερα παγωτά, κάναμε skateboard και τεστάραμε τα bmx. Στη συγκεκριμένη δεκαετία, την οποία θαρρώ πως κυκλοφόρησαν τα καλύτερα rock/metal albums, αλλά και οι πιο επιδραστικές κινηματογραφικές ταινίες το Πάσχα κατέχει περίοπτη θέση στην καρδιά μου ξεπερνώντας το επίπεδο της νοσταλγίας.

Θυμάμαι την προσμονή μου για το Πάσχα εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '80 για δύο λόγους. Ο ένας αφορούσε το καθιερωμένο δώρο από τους γονείς με το μπουφάν των Chicago Bulls της Starter να έχει κολλήσει ως τατουάζ στο μυαλό μου. Η αφορμή ήταν η βραδιά της Ανάστασης, όπου θα έκανε την επίσημη πρώτη. Ο δεύτερος και σημαντικότερος ήταν τα πυροτεχνήματα. Μιλάμε για μια αθώα εποχή με μπόλικο κίνδυνοι, αφού οι γονείς μάλλον υπερεκτιμούσαν το αισθητήριο και τις ικανότητες των παιδιών τους.

Το Πάσχα που αγάπησα ήταν γεμάτο «μινέρβες», «γουρούνες», «σφυρίχτρες» και φωτοβολίδες. Ο παππούς κρατούσε το πιστόλι και ο εγγονός πατούσε την σκανδάλη ζώντας το όνειρο του αφού ο ουρανός χρωματίζονταν. Αδιανόητα πράγματα, τα οποία μου πήραν χρόνια για να αντιληφθώ τι έκανα. Ο «Ινδιάνος» στον Νέο Κόσμο αρκετές μέρες πριν από την Μεγάλη Εβδομάδα ξεκλείδωνε τα μεταλλικά συρτάρια όπου μέσα βρίσκονταν κούτες από... πυρομαχικά με ειδικότητα στις «γουρούνες». Μετρούσα αντίστροφα για το ταξίδι στο χωριό με αφορμή το Πάσχα και το πάρτι άρχιζε. Δοκιμάζαμε τις «γουρούνες» και τις «μινέρβες» σε τσιμεντόλιθους, τούβλα, κουτάκια και μπουκάλια μπίρας. Κάποιοι πιο τολμηροί κολλούσαν τις μινέρβες ανά πεντάδες με μονωτική ταινία με συνέπεια να προκαλείται κανονική έκρηξη!

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό για έναν πιτσιρικά που ένιωθε για λίγες ώρες σαν τον Τσακ Νόρις. Η βραδιά της Ανάστασης εξελίσσονταν στο κυρίως πιάτο για τον επίδοξο κομάντο. Την επομένη, άραγμα κάτω από την κληματαριά με συνοδευτικό τα περιοδικά της νιότης μας και μια μερίδα μιξ λουκάνικο/μπιφτέκι κόντρα στο ρεύμα και στα έθιμα που επιτάσσουν μαγειρίτσα. Ωραίες εποχές ξεγνοιασιάς και αθωότητας που πέρασαν ανεπιστρεπτί... Θα τις ξαναζούσα, αλλά δίχως τα πυροτεχνήματα που μια μικρή καθυστέρηση μπορεί να κοστίσει. Don't try this at home!

Νίκος Αθανασίου - Πάσχα στον... γύψο!

Επιστροφή στο 2001. Δεκαεννιά χρόνια πίσω. Πως περνούν τα άτιμα, ρε γαμώτο! Τελευταία μέρα στο σχολείο πριν το κλείσιμο για την Μεγάλη Εβδομάδα. Για κάποιο περίεργο λόγο, στην ώρα της γυμναστικής δεν παίξαμε ούτε ποδόσφαιρο εκείνη την ώρα, ούτε μπάσκετ, αλλά βόλεϊ! Φοβερά πράγματα. Σε μία φάση πάνω στο φιλέ, ο Νικόλας ο Αναστασίου, καλός μου συμμαθητής για αρκετά χρόνια, πάτησε πάνω στο πόδι μου, αυτό έκανε δύο τρεις στροφές μέσα στο πολύ αθλητικό... μποτίνι που φορούσα και αυτό ήταν!

Η κατηφόρα, περίπου ενός χιλιομέτρου, που χώριζε το σχολείο από το σπίτι έμοιαζε με Γολγοθά! Δεν θυμάμαι γιατί δεν πήρα κανέναν να έρθει να με μαζέψει, μάλλον γιατί πίστευα πως δεν ήταν κάτι σοβαρό. Μέσα έπεσα. Ράγισμα στον αστράγαλο και δεκαπέντε μέρες στο γύψο!

Το Πάσχα που ακολούθησε ήταν σίγουρα ιδιαίτερο και μοναδικό. Ναι δεν μπορούσα να παίξω μπάλα, ναι πήγαινα βόλτες με πατερίτσα αλλά την special περιποίηση που είχα εκείνες τις ημέρες, δεν την ξαναβρήκα ποτέ! ᾽᾽Τι θέλει ο Νικολάκης και τι θέλει ο Νικολάκης᾽᾽άκουγα όλη την ώρα ενώ κατά την διάρκεια της ημέρας, όταν τα αδέλφια μου δεν είχαν τι να κάνουν, έκαναν ζωγραφιές στον γύψο!

Δημήτρης Τομαράς - Το Πάσχα που το έβγαλα με τηγανητές πατάτες και σαλάτα!

Παραδοσιακά το Πάσχα είναι μία οικογενειακή γιορτή. Οπότε όπου και να βρίσκεσαι εφόσον είσαι με τους δικούς σου ανθρώπους όλα τα προβλήματα λύνονται. Φτάνει να είστε όλοι μαζί και όλοι καλά και αγαπημένοι.

Επειδή όμως το Πάσχα έχει να κάνει και με το σούβλισμα και το φαγητό εγώ φέρνω στο μυαλό μου ένα Πάσχα στο χωριό του πατέρα μου. Παρότι είμαι ένα παλικάρι που γενικά δεν λέει 'όχι' στο φαγητό με αρνί και κατσίκι δεν θέλω να έχω καμία σχέση. Και δεν ήθελα γενικά ποτέ να έχω σχέση. Μόνο που τα μυρίζω έχω 'θέμα'.

Έτσι λοιπόν ήταν ένα Πάσχα που οι επιλογές στο τραπέζι ήταν πολύ συγκεκριμένες και είχαν μπόλικο αρνί. Οπότε λοιπόν έμεινα στο... ράφι που λέμε και περιορίστηκα σε πατάτες τηγανητές και σαλάτα. Μάλιστα θυμάμαι και τις σχετικές σκληρές διαπραγματεύσεις για να πειστώ να φάω κάτι αλλά έμεινα αμετακίνητος. Ήταν δεδομένα ένα παράξενο και ιδιαίτερο Πάσχα από αυτήν την άποψη. Τουλάχιστον αναδείχθηκα νικητής στο τσούγκριμα αυγών... Κάτι ήταν και αυτό...

Κάτια Πετροπούλου - Θα κάψουμε και λίγο μαλλί, και τι έγινε!

Όταν ήμουν μικρή, το Πάσχα σήμαινε χωριό. Μεγαλώνοντας, σημαίνει πόλη. Αυτό που θυμάμαι, είναι τους γονείς μου να με αφήνουν στην γιαγιά, γιατί δούλευαν, και έρχονταν Μεγάλη Παρασκευή, για να πάμε στον Επιτάφιο, να κάνουμε μετά Ανάσταση και να φάμε όλοι μαζί την Κυριακή. Όσο ήμουν εκεί - δίπλα στο μαγευτικό Κιάτο που θα έλεγε κι ο Καρακούσης - θα έβρισκα τρόπους να περάσω την ώρα μου και να παιδέψω τη συγχωρεμένη την κυρά Βασιλική. Είτε θα έπαιζα με την σκυλίτσα μας, την Ήρα (γιατί τα βγάζουν όλα τα σκυλιά έτσι;), είτε θα πότιζα άνευ λόγου κι αιτίας τα λουλούδια και τα λαχανικά στον κήπο, είτε θα έπαιρνα το ποδήλατο για καμιά βόλτα. Το σίγουρο, πάντως, ήταν πως ήμουν δίπλα στη γιαγιά μου σε όλο το... τελετουργικό του Πάσχα και την παρακολουθούσα. Τι σημαίνει αυτό; Πως την έβλεπα με τι... μαεστρία χειριζόταν τα αρνάκια και τα εντεράκια. Μάλλον από εκεί θα μού έμεινε η απέχθεια και το «κρίμα» και δεν μπορώ ούτε να τα φάω, εν αντιθέσει με άλλους που ορέγονται ακόμα και τα... μυαλά! Την βγάζω, δηλαδή, με πατάτες και σαλάτα που λέει κι ο Τομαράς πιο πάνω. Το μόνο που μού άρεσε και δεν έβλεπα την ώρα να έρθει, ήταν η βόλτα που κάναμε παρέα μέχρι το κοτέτσι, όπου μαζεύαμε τα αυγά κι εγώ έβρισκα ευκαιρία να πειράξω τις κότες και να χαϊδέψω τα κουνέλια. Α, και τα απογεύματα, που έφτιαχνε ελληνικό για εκείνη και μού έβαζε μια στάλα κι εμένα με μπόλικο νερό, για να έχω την ψευδαίσθηση ότι είμαι κι εγώ μεγάλη και πίνω καφέ, κι άκουγα με τις ώρες ιστορίες από τον πόλεμο και το πως γνώρισε τον παππού Γιώργο.

Το σπίτι στο χωριό έδινε το προνόμιο να είναι ακριβώς δίπλα από την Εκκλησία. Ένας φράχτης μας χώριζε μόνο. Οπότε, ξεκούραστα πήγαινες, ξεκούραστα γύρναγες. Θυμάμαι να περνάμε από ό,τι στενό υπήρχε και δεν υπήρχε με τον Επιτάφιο. Και φυσικά πολύ συνωστισμό - και συγχρωτισμό για να μιλάμε κι επίκαιρα - το βράδυ της Ανάστασης. Την τιμητική τους φυσικά είχαν τα βεγγαλικά, τα δυναμιτάκια, τα πυροτεχνήματα - όπως θέλετε πείτε το - τα οποία δημιουργούσαν ένα υπέροχο σκηνικό, αφού η Εκκλησία ήταν ψηλά σε βουναλάκι και το μάτι σου χανόταν πέρα στην θάλασσα. Μια φορά, λοιπόν, που λέτε, κοριτσάκι μικρό δεν είχα και πολλή συναίσθηση, όταν κρατούσα τη λαμπάδα. Η μητέρα μου με είχε ταράξει στην παρατήρηση. «Πρόσεχε μην κάψεις κανέναν!». Χαλαρή εγώ, ένιωθα ότι το είχα. Σε κάποια φάση, όμως, που γύρισα από την άλλη, δεν πρόσεξα και το χέρι μου, μαζί και η λαμπάδα, έφυγε στο μαλλί της μπροστινής - το πρόλαβε εντάξει! - και συναίσθηση μπορεί να μην είχα, αλλά το πνεύμα δεν μού έλειπε από τότε! «Μαλλί είναι, θα ξαναβγεί!». Τι να μου πουν μετά; (thug life)

Η αλήθεια είναι πως αυτό που θα μού λείψει φέτος είναι η Ακολουθία του Επιταφίου στα στενάκια του Παγκρατίου, με κόσμο να ψάλει, να πετά από το μπαλκόνι του ροδοπέταλα και να έρχεται η στιγμή που διασταυρώνεται ο Επιτάφιος του Προφήτη Ηλία με εκείνον του Αγίου Σπυρίδωνος. Δεν με πειράζει, όμως, που φέτος θα μείνουμε μέσα, γιατί ξέρω πως είναι για καλό. Κι αν μείνετε κι εσείς, του χρόνου θα μπορέσετε να αγκαλιάσετε τη δική σας «κυρά Βασιλική», ενώ κάποιοι από εμάς δεν θα μπορούν για ακόμα μια φορά...

Δημήτρης Βέργος - Πάσχα σημαίνει... Ναύπακτος!

Το φετινό Πάσχα δυστυχώς δεν θα είναι όπως τα προηγούμενα, λόγω της κατάστασης που επικρατεί με τον κορονοϊό και μας αναγκάζει όλους να παραμείνουμε στην Αθήνα και μέσα στο σπίτι. Δεν θα έχω τη δυνατότητα δηλαδή να πάω στη Ναύπακτο, όπως έκανα κάθε Πάσχα όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ποιο όμως ήταν το πιο όμορφο και ιδιαίτερο από όλα; Δεν θα πω ένα συγκεκριμένο, αλλά θα χαρακτηρίσω έτσι όσα πέρασα στα μέσα της δεκαετίας του 90’.

Μικρό παιδάκι τότε, στη Ναύπακτο, όταν είχαμε τη δυνατότητα να περνάμε μαζί τις αυτές τις γιορτές χωρίς να λείπει κανείς. Το Πάσχα στις μικρές πόλεις ή στα χωριά το ζεις πραγματικά, το καταλαβαίνεις. Από τη Μεγάλη Παρασκευή που πηγαίναμε στο ενετικό λιμάνι της Ναυπάκτου για να δούμε τους επιτάφιους να περνούν, τις φωτιές και τα πυροτεχνήματα, ένα μοναδικό θέαμα για το οποίο έρχονται στην πόλη άνθρωποι από όλη την Ελλάδα, ως το Μεγάλο Σάββατο όπου μετά από την Ανάσταση πηγαίναμε στο σπίτι των συγχωρεμένων παππούδων μου για να φάμε όλοι μαζί τη μαγειρίτσα και το αρνάκι.

Και φυσικά την επόμενη μέρα την Κυριακή του Πάσχα όταν βρισκόμασταν όλοι μας στο εξοχικό της θείας μου σε ένα παραθαλάσσιο χωριό της Φωκίδας, το Σκάλωμα, όπου γυρίζαμε το αρνί, πετάγαμε δυναμιτάκια, παίζαμε μπάλα, τσουγγρίζαμε αυγά και καθόμασταν όλοι μαζί στο πασχαλινό τραπέζι. Δυστυχώς τα επόμενα χρόνια κάποιοι «έφυγαν» και τα πράγματα στη συνέχεια δεν γίνονταν ακριβώς έτσι. Οι αναμνήσεις όμως μένουν όμορφες μέσα στο μυαλό και δεν ξεχνιούνται ποτέ…

Αντώνης Πατσούρας - Το Πάσχα της εφηβείας στην Αιδηψό

Κάθε Πάσχα οι δρόμοι οδηγούσαν στο χωριό. Και όπου χωριό, η Αιδηψός στην Εύβοια. Δυο φορές μονάχα δεν είχε Πάσχα στο χωριό το πρόγραμμα. Το 2002 που για τη μαμά πατρίδα το γλεντήσαμε στην Καρωτή Διδυμοτείχου και το 2020 που θα μείνουμε στην Αθήνα λόγω του κορονοϊού.

Στα παιδικά χρόνια το Πάσχα ήταν... μαγεία. Κλειστά τα σχολεία για 15 ημέρες. Βασικό αυτό. Η Μεγάλη Εβδομάδα ήταν πάντα μαγική στο χωριό. Οι βόλτες, η εκκλησία, οι φίλοι από την Αθήνα, μα πάνω απ' όλα η άνοιξη. Για να γυρίσει το αρνί στη σούβλα θέλει δουλειά πολλή. Το αρνί πάντα ήταν δικό μας και την Μεγάλη Πέμπτη έφτανε στο σπίτι για να... σιτέψει. Άλλη μέρα τα κουλουράκια, άλλη τα κόκκινα αυγά, άλλη τα κλίματα για τη φωτιά, άλλη η προετοιμασία για το φαγητό στην Ανάσταση.

Όσο μεγαλώνεις "μπλέκεις" και με βεγγαλικά, δυναμιτάκια και τα συναφή και η Ανάσταση είχε άλλο χρώμα. Το Πάσχα είναι η γιορτή της οικογένειας. Συνήθως εκείνα τα χρόνια τρώγαμε το πρώτο παγωτό της χρονιάς και πάντα τα κιλά αύξαναν... Κληρονομιά και το αβγό στην πρώτη Ανάσταση που είναι το Μεγάλο Σάββατο στις 10 το πρωί.

Όταν πέρασαν λίγο τα χρόνια το Πάσχα και συγκεκριμένα η Μεγάλη Παρασκευή ταυτίστηκε και με τα πένθιμα εμβατήρια που παίζαμε ως μέλη της φιλαρμονικής της Αιδηψού... Βήμα αργό, μουσική πένθιμη και χιλιάδες αναμμένα κεριά...Η πιο κουραστική ημέρα στη φιλαρμονική αλλά η μέρα με τα πιο μαγικά τραγούδια...

Γιώργος Καραμάνος - Πάσχα με σούμες και Live Ρεάλ - Βαγιαδολίδ

Από το 2011 που έμπλεξα με το site, σε μία δουλειά που κουβαλάει αμέτρητα καλά και ορισμένα στραβά, κατέληξα να δουλεύω σε όλες τις γιορτές. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα, όλες οι ελληνικές αργίες, στις οποίες αυτοί οι φλώροι οι ξένοι πάνε και παίζουν ματσάκια ή ντερμπάρες. Μα αυτοί οι «άθεοι», αλλόφρονες», που δεν ξέρουν να ζουν, καταλήγουν όλα τα… Πάσχα(τα) του κόσμου να τσουλάνε το τόπι. Τουλάχιστον θα πεις, υπάρχει η ευελιξία του internet. Καλή σύνδεση και μπορείς να εργαστείς απ’ όπου σου λάχει. Όπως συνέβη σε μένα πέρσι.

Ολοι ήθελαν Πάρο. Και ήταν πολλοί, ζωή να έχουν. Οπότε, ακολούθησα. Μόνο που εκεί που το κέφι ήταν στην κορύφωση της 20ετίας και η σούμα η παριανή του Δαβερώνα σιγόκαιγε το στομάχι το λιπάκι από τη γαρδούμπα. Εκεί που όλοι ήταν μεθυσμένοι κ εσύ ήξερες ότι πλέον χρειαζόταν ένα πιο σκληρό ξύδι. Εκεί που άρχιζε να σουρουπώνει και όλοι ετοιμάζονταν για μία βόλτα στα στενά της Παροικιάς και της Νάουσας για το ολοκαύτωμα. Εκεί εσύ έπρεπε να φύγεις, να κλειστείς στο δωμάτιο. Είχες να κάνεις εκείνο το υπερlive των πέντε ηπείρων και δεν ξέρω πόσων θαλασσών. Ένα μυθικά αδιάφορο Ρεάλ – Βαγιαδολίδ, στο οποίο δεν πάτησε ψυχή. Δεν είχε όμως σημασία. Μπήκες μεθυσμένος, πάλεψες να περιγράψεις και συνέχισες το βράδυ σου λες και δεν είχε σταματήσει ποτέ. Εννοείται ότι κάμποσες ώρες πριν είχες κάνει Ανάσταση μόνος στο δωμάτιο με live της Μπαρτσελόνα. Και όλα αυτά που τότε σιχτίριζες, τώρα σου φαίνονται μαγικά μέσα από την κλεισούρα της καραντίνας.

Κωνσταντίνος Κωλαΐτης - Πάσχα με το... κορίτσι-κόλλημα

Πάσχα 2013. Από τα ωραία, τα μαγιάτικα (5 του μήνα η Κυριακή), με την Πρωτομαγιά να πέφτει Μεγάλη Τετάρτη και τα πάντα να θυμίζουν ήδη καλοκαίρι. Το σκηνικό στο δικό μου τετραήμερο δεν άλλαζε ποτέ μέχρι πέρυσι, σταθερά το περνούσαμε οικογενειακά στο εξοχικό μας στη Σαλαμίνα. Εκείνη η χρονιά, όμως, έχει μείνει πιο βαθιά χαραγμένη από κάθε άλλη, για πολλούς λόγους.

Ήταν περίοδος «διαβάσματος», πλησίαζαν εξετάσεις και για λίγες μέρες στο «κάτι σαν χωριό μου» ήταν σαν να άνοιξε μια τρύπα στο χωροχρόνο. Αδειάζαμε την θερινή κλεψύδρα, αλλά ξέραμε ότι η χαμένη άμμος θα ανανεωθεί. Θερμοκρασία διαρκώς στους 30 συν - πλην, μπάνια στη θάλασσα, βόλτες κάθε στιγμή της ημέρας κι όλα αυτά μαζί με την ολοκληρωμένη έκδοση της καλοκαιρινής παρέας.

Εκείνο τον καιρό γνωρίσαμε μερικά νέα μέλη της, που χωρίς αυτά πλέον θα ‘χαμε «σπάσει» σαν πρόχειρα συνδεδεμένη αλυσίδα (Σοφία για σένα λέω). Τα βράδια σε ένα μεγάλο κύκλο πάνω στην… αμμουδιά (όποιος ξέρει την παραλία του Αγ. Νικολάου στα Περιστέρια απλά γελάει), το πρώτο δυνατό κορίτσι-κόλλημα έκανε την εμφάνισή του και μετέτρεψε ένα ήδη «σούπερ» Πάσχα στο μακράν ονειρικό της εφηβικής ζωής μου. Κι είμαι σίγουρος ότι η ζωή έχει να διηγηθεί ακόμη πιο όμορφα στο μέλλον, μακριά από το κλειστοφοβικό που (μαθαίνουμε να) περνάμε στο 2020.

Νίκος Ζέρβας - Τα δυναμιτάκια ήταν... ζήτημα τιμής!

Ήμουν γύρω στα 10 όταν έζησα για πρώτη φορά το περιβόητο Πάσχα στο χωριό (Κριεζά Ευβοίας). Τα καλοκαίρια που πήγαινα, άκουγα πολλές ιστορίες για το πως ζουν εκεί τα παιδιά τη γιορτή. Όλες οι ιστορίες αφορούσαν το ίδιο θέμα... Δυναμιτάκια. Πολλά δυναμιτάκια. Όσο το δυνατόν περισσότερα.

Η φάση δεν ήταν απλά για να περνάει η ώρα. Ήταν ζήτημα τιμής. Έπρεπε να ακουστεί ότι ο «χαμός» στο δικό μας χωριό την ώρα που θα ακουστεί το πρώτο «Χριστός Ανέστη» στην εκκλησία, ήταν μεγαλύτερος από εκείνο των άλλων χωριών.

Όλη η Μεγάλη Εβδομάδα ήταν μια προετοιμασία για την Ανάσταση. Τα παιδιά μάζευαν το μπάτζετ τους και έψαχναν τα καλύτερα, τα πιο φανταχτερά δυναμιτάκια. Σκοπός δεν ήταν μόνο ο θόρυβος, αλλά και η ποικιλία. Το θέαμα! Η εκτέλεση της επιχείρησης ήταν βέβαια στα χέρια των εφήβων του χωριού. Εμείς οι μικρότεροι είχαμε πιο εργατικό ρόλο.

Όταν έφτασε η ώρα της Ανάστασης, περιττό να πω ότι σαν rookie... είχα κατατρομάξει. Ο ξάδερφός μου, σαν μεγαλύτερος, ήταν ο οδηγός μου στην όλη φάση και την ώρα της Ανάστασης απαρνήθηκε τον ρόλο του στην επιχείρηση, για να μείνει δίπλα μου στο «μέτωπο». Η εμπειρία ήταν πολεμική. Δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Τρόμος, αδρεναλίνη και κάπου μια υπερηφάνεια.

Μεγαλώνοντας βέβαια, αυτό που θυμάμαι πιο έντονα δεν είναι τα δυναμιτάκια. Είναι ο ξάδερφός μου δίπλα μου. Τα γέλια των παιδιών και οι πανηγυρισμοί τους όταν έσβησε και ο τελευταίος κρότος. Οι φήμες πάντως λένε ότι τα διπλανά χωριά τα κερδίσαμε.