Λίβερπουλ: Reds και... μη του gazzetta γράφουν για την κούπα!

• Σερέτης: Kloppάροντας για τη διεύρυνση του “Λιβερπουλισμού”
• Καραμάνος: Ξενέρωσα... ξεκάθαρα
• Λοθάνο: Λίβερπουλ, μην κάνεις άλλα 30 χρόνια να πάρεις πρωτάθλημα
• ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ GAZZETTA.GR ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ
• Παπαδόπουλος: Να πω πώς δεν ζηλεύω;
• Κωλαϊτης: Και μπάλα χορτάσαμε και σοφότεροι ποδοσφαιρικά γίναμε
• Αθανασίου: Δεν είναι απλό πρωτάθλημα, είναι λύτρωση!
• Βέργος: Ευτυχώς που δεν το σηκώνει η Τότεναμ...
• Καρακούσης: Δεν το χάρηκα όσο του άξιζε
• Zάλιαρης: Χαλάλι γιατί έχει αυτό τον ωραίο τύπο...
• Σουντουλίδης: Μια ιστορική εκπομπή της ΥΕΝΕΔ

Ο Φαν Ντάικ, ο Σαλάχ, ο Μανέ, ο Κλοπ, ο Αλεξάντερ-Άρνολντ, ο Χέντερσον μαζί με τα εκατομμύρια φίλων της Λίβερπουλ σε όλο τον πλανήτη, το βράδυ της Πέμπτης δεν χρειάστηκε να... ιδρώσουν ιδιαίτερα. Το είχαν κάνει άλλωστε όλους τους προηγούμενους μήνες. Την Πέμπτη, βυθισμένοι σε καναπέδες και πολυθρόνες με ένα μπουκάλι μπύρα στο πλευρό τους απλά περίμεναν. Η αναμονή αυτή την φορά ήταν γλυκιά. Η πιο γλυκιά εδώ και τρεις δεκαετίες. Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Μαζί και το πάρτι τίτλου. 10, 9, 8, 7, 6... και «Campeones, Campeones».

Η Τσέλσι έκανε τη χάρη στην Λίβερπουλ και έβαλε τέλος σε μια αναμονή που κράτησε... μια καραντίνα κορονοϊού κι άλλα 30 χρόνια πριν. Πλέον είναι όλα όμορφα για τους Reds καθώς 7 αγωνιστικές πριν πέσει η αυλαία μιας «διαφορετικής σεζόν» πανηγυρίζουν και μαθηματικά την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Μαζί με τα εκατομμύρια οπαδών της Λίβερπουλ σε όλο τον πλανήτη πανηγυρίζουν φυσικά και οι χιλιάδες Reds στην Ελλάδα. Το gazzetta.gr συμμετέχει στη χαρά τους. Άλλωστε και στην δική μας αίθουσα σύνταξης δεν έλειψαν οι πανηγυρικές εκδηλώσεις (πάντα σε... κόσμιο επίπεδο) από δημοσιογράφους που δεν κρύβουν την αγάπη τους για την ομάδα του Λίβερπουλ. Αλλά και οι άλλοι που δεν... τρελάθηκαν κιόλας από την χαρά τους είχαν μια καλή κουβέντα να πουν. Είπαμε, η ομάδα του Κλοπ όχι άδικα, φέτος κέρδισε τον σεβασμό όλων. «Κόκκινοι» και μη, πληκτρολογούν στο Gazzetta Weekend τα συναισθήματά τους για το τέλος μιας... κατάρας που κράτησε 30 χρόνια!

Σερέτης: Kloppάροντας για τη διεύρυνση του “Λιβερπουλισμού”

Λίβερπουλ από το 1984. Από τον τελικό της Ρώμης. Παιδάκι, 9 ετών. Λίγο μετά τους δύο ημιτελικούς με τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Με Ρας και Σαραβάκο μεγαλώσαμε... Από τότε και για τα επόμενα χρόνια απλώς την... παρακολουθούσα. Χέιζελ αμέσως μετά, αποκλεισμός των αγγλικών ομάδων από την Ευρώπη, λιγοστές οι παραστάσεις και οι εικόνες αγγλικών ομάδων στην ελληνική τηλεόραση.

Μεγάλη συμπάθεια και στην Τότεναμ. Λόγω Κλίνσμαν! Αλλά πιο αγαπησιάρα η Λίβερπουλ. Παρά τις πίκρες. Τις αμέτρητες πίκρες. Ναι, θυμόμαστε και τις χαρές, οι οποίες πάντα στο βάθος του χρόνου αποτυπώνονται πιο βαθιά στον σκληρό μας δίσκο. Την Πόλη, τη Μαδρίτη, τις τρομερές ανατροπές στο Ανφιλντ, τις μεγάλες νίκες επί της Γιουνάιτεντ, τους ημιτελικούς με την Τσέλσι...

Γέννησε πολλές νέες γενιές οπαδών η Λίβερπουλ του Τζέραρντ. Ανέθρεψε εκατομμύρια οπαδούς της ο μύθος της Κωνσταντινούπολης. Και μετά, τουβλάκι – τουβλάκι, παρά τους χαμένους τελικούς, ο μύθος στέριωνε. Η καζούρα, οι λοιδορίες, η Loserpool, η Neverpool, το γιγάντιο τέρας της Σίτι και του Πεπ, οι χαμένοι τελικοί (και με τον Κλοπ), δεν πτόησαν κανέναν. Κι ας το' κοψε ο Τζέραρντ, κι ας έφυγε ο Σουάρες, κι ας ήθελε Μπάρτσα ο Κουτίνιο...

Με αξίωσε η ζωή να τη ζήσω την ατμόσφαιρα του περυσινού τελικού στη Μαδρίτη. Δεν ήθελα να είχε το ίδιο τέλος με τον τελικό εναντίον της Μίλαν στο ΟΑΚΑ, όπου (πάλι δίπλα στο... Kop) πήραμε την πίκρα τη μεγάλη. Με αξίωσε η ζωή να δω (από μακριά) και το πρώτο πρωτάθλημα μετά από την εποχή της... πρώτης σεζόν του Βαζέχα στον Παναθηναϊκό.

Ο κορονοϊός έστειλε στα σκουπίδια τα όποια πλάνα του περασμένου Δεκεμβρίου για να το “ζήσουμε κι αυτό από κοντά αν μπορούμε” με ταξίδι στην Αγγλία. Δεν πειράζει. Kloppάρουμε και συνεχίζουμε... Κι εύχομαι σε όλους – ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων – να δουν έστω για μια φορά τον Φαν Ντάικ από την εξέδρα. Οχι τον Σαλάχ, ούτε τον Μανέ και τον Φιρμίνο.

Οχι τον Ρόμπερτσον και τον Αλεξάντερ – Αρνολντ, όχι τον Βαϊνάλντουμ και τον Φαμπίνιο. Τον Ολλανδό. Πώς κινείται, πώς σκέφτεται, πού βρίσκεται, τι αποφάσεις παίρνει στο ματς. Αυτός και ο Αλισον την έκαναν (και) πρωταθλήτρια. Αλλά ο Κλοπ διεύρυνε τον “Λιβερπουλισμό”. Πολλαπλασίασε με τις επιτυχίες του συλλόγου και αυτό που εκπέμπει συνολικά το club υπό την ηγεσία του τους followers μιας ομάδας που έμεινε 30 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, αλλά όπως έχει πει και ο Σωτήρης Κυργιάκος “είναι η μεγαλύτερη οικογένεια στον κόσμο”. Walk on!

Καραμάνος: Ξενέρωσα... ξεκάθαρα

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015. Ο τίτλος ήταν απλός, λιτός και ξεκάθαρος. “Εγώ πάντως ξενέρωσα με Κλοπ – Λίβερπουλ”. Ενα blog-άποψη, μία προαναγγελία για όλα όσα θα συνέβαιναν. Και που τελικά συνέβησαν. Και μόνο η εξήγηση κάτω από τον τίτλο, το λιντάκι που λέμε στη δική μας γλώσσα στη δουλειά, ήταν αρκετό για να καταδείξει την εν λόγω προφητεία (“Κόντρα στο κλίμα ευφορίας, ένας οπαδός της Εβερτον βγάζει τα... εσώψυχα του και ομολογεί ότι φοβάται πως ο Γερμανός μπορεί να επαναφέρει τη Λίβερπουλ στην κορυφή”).

Κατά συνέπεια δεν είναι δύσκολο να εξηγήσω το πόσο χαλιέμαι. Το ότι δεν γουστάρω καθόλου, μα καθόλου. Από την άλλη όμως οφείλω να το αποδεχτώ. Και οφείλω να το παραδεχτώ. Ο Κλοπ έφτιαξε ομαδάρα και αυτή αξίζει τα πάντα. Για την μπάλα που παίζει. Για το feeling που βγάζει στους οπαδούς της.

Λοθάνο: Λίβερπουλ, μην κάνεις άλλα 30 χρόνια να πάρεις πρωτάθλημα

Η κατάκτηση του πρωταθλήματος από την Λίβερπουλ με πήγε τριάντα χρόνια πίσω. Τότε που πήγαινα ακόμα γυμνάσιο (στο 18ο στα Πατήσια) και δεν μπορούσα να φανταστώ τι μου επιφύλασσε η συνέχεια. Έκτοτε, γύρισα τον μισό πλανήτη χάρη σε αυτή την ευλογημένη δουλειά – χόμπι, έχασα τους γονείς μου και γνώρισα τον άνθρωπο της ζωής μου. Με πήγε, όμως, και στην μοναδική φορά που πήγα στο «Άνφιλντ». Το «You'll never walk alone» ακόμα ηχεί στα αυτιά μου και με κάνει να ανατριχιάζω από συγκίνηση. Μια ευχή: Λίβερπουλ, μην κάνεις άλλα τριάντα χρόνια να πάρεις ξανά πρωτάθλημα, δεν αξίζεις τέτοιο βάσανο. Μπράβο Reds!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ GAZZETTA.GR ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ

Παπαδόπουλος: Να πω πώς δεν ζηλεύω;

Πως τα φέρνει αυτή η πόρνη μπάλα κι από το «Fergie, Fergie, on the dole”, φτάσαμε να έχουμε δυναστεία στην Αγγλία και η Γιουνάιτεντ να είναι στα δημοφιλέστερα club του πλανήτη. Κι εκεί που δεν την... έβλεπες τη Λίβερπουλ, φεύγει ο Φέργκιουσον, έρχεται ο Κλοπ κι έρχονται όλα τούμπα! Να πω πως δεν ζηλεύω;;; Ψέματα...

Ο Γερμανός ήρθε κι άλλαξε τη νοοτροπία και τη φιλοσοφία ενός συλλόγου, δίνοντας του ξανά το dna πρωταθλητή! Ναι, η Λίβερπουλ ήρθε για να μείνει κι αν δεν το πάρουν χαμπάρι στο Μάντσεστερ, τότε το Άνφιλντ θα κάνει... λίγους μήνες να ξαναδεί πρωτάθλημα. Α, αυτό ήταν σωστό. Καμία διακοπή λόγω κορονοϊού, αλλά κούπα στο γήπεδο, όπως το άξιζε από την πρώτη αγωνιστική του φετινού πρωταθλήματος.

Κωλαϊτης: Και μπάλα χορτάσαμε και σοφότεροι ποδοσφαιρικά γίναμε

Αν εύχομαι να έγραφα για άλλη ομάδα αυτές τις λέξεις; Σίγουρα. Αν υπάρχει, όμως, άλλη που να μπορεί να πλησιάσει έστω, αυτό που κατάφερε φέτος η Λίβερπουλ; Καμία απολύτως. Όσο σουρεάλ, παράδοξο, για κάποιους ίσως και απευχές να είναι το πρωτάθλημα στα χέρια των Reds, οι επιδόσεις, το στυλ και η πολυμορφία που «έντυσαν» την πορεία τους φέτος, τους καθιστούν, δίχως άλλο, τον ένοχο πειρασμό (sic) μου/σου.

Μπορεί να άργησε, αλλά η επιστροφή της στο θρόνο έρχεται τόσο εμφατικά που δεν αφήνει περιθώριο για υποτίμηση. Ακόμα κι αν μέχρι τη μαθηματική εξασφάλιση περιτριγύριζε το μυαλό, μεταξύ σοβαρού και αστείου, η ιδέα «φαντάζεσαι να το χάσει;», στο τέλος κάθε υπόθεσης στέκεται η παραδοχή ότι και μπάλα χορτάσαμε και δυνατές αφηγήσεις αποκομίσαμε και σοφότεροι ποδοσφαιρικά γίναμε από τα τεχνάσματα του «Κλόπο» και της χρυσής, πλην όμως καταΚόκκινης φαμίλιας του.

Αθανασίου: Δεν είναι απλό πρωτάθλημα, είναι λύτρωση!

Λίβερπουλ δεν ήμουν από μικρό παιδί. Βλέπετε δεν μεγάλωσα σε κάποια… γειτονιά κοντά στο Άνφιλντ, ούτε είχα το «κόλλημα» από πιτσιρικάς να έχω κάποια αγαπημένη ομάδα από το εξωτερικό και να την παρακολουθώ φανατικά. Την αδυναμία στην Λίβερπουλ την απέκτησα περίπου πριν μια δεκαπενταετία. Για το φοβερό και τρομερό KOP, το 100% ποδόσφαιρο που πρεσβεύει ο σύλλογος, για το τρομερό «you’’ll never walk alone». Είναι λίγες οι ομάδες που αποπνέουν τόσο pure football!

Ίσως το βράδυ της επικής ανατροπής στην Πόλη να με έκανε οπαδό της!

Από την ημέρα που ο αγαπημένος και λατρεμένος μου Κλοπ ανέλαβε τα ηνία της ομάδας, αυτό ήταν. Περίμενα την σεζόν που αυτή η τεράστια ομάδα θα φτάσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά το 1990! Τριάντα χρόνια μετά.

Οι εικόνες που θα αντικρίσουμε (και που θα αντικρίζαμε αν δεν υπήρχε η πανδημία), νομίζω θα είναι πολλά περισσότερα από την στέψη μίας πρωταθλήτριας ομάδας. Εδώ δεν μιλάμε απλά για ένα πρωτάθλημα, μιλάμε για λύτρωση…

Βέργος: Ευτυχώς που δεν το σηκώνει η Τότεναμ...

Υποστηρίζοντας την Άρσεναλ στην Αγγλία δεν με παίρνει πλέον να μιλάω και πολύ με την κατρακύλα που έχει πάρει το κλαμπ. Κατρακύλα που έχει εξήγηση. Αφενός λόγω των χειρισμών του Αρσέν Βενγκέρ τα τελευταία χρόνια πριν φύγει και αφετέρου εξαιτίας των καταστροφικών επιλογών της διοίκησης που βλέπει την ομάδα ως επιχείρηση και μόνο. Το γεγονός ότι παίρνει τον τίτλο φέτος η Λίβερπουλ για πρώτη φορά μετά το 1990 να πω την αλήθεια δεν μου δημιουργεί κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα.

Δεν είχα ποτέ καμία αντιπάθεια, αλλά ούτε και κάποια συμπάθεια για τον συγκεκριμένο σύλλογο. Αλλά πάντοτε εκτιμούσα τον κόσμο τους που όντως δημιουργεί μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα στο Άνφιλντ. Οπότε ας το γιορτάσουν!

Παρεμπιπτόντως όμορφη πόλη το Λίβερπουλ και ομολογώ ότι πέρναγα καλά εκεί όταν πεταγόμουν συχνά πυκνά από το διπλανό Μάντσεστερ όπου έμενα για μια τριετία την περίοδο που ζούσα στην Αγγλία. Οκ, θα μας... πρήξουν λίγο στα social media, όπως γίνεται κάθε φορά που οι «Κόκκινοι» κατακτούν κάποιο ευρωπαϊκό, αλλά εντάξει θα το αντέξουμε! Το θέμα είναι να μην δούμε ποτέ κάτι ανάλογο από την Τότεναμ. Γιατί αυτό όντως δεν θα το αντέξουμε! Και μιας και το έφερε η κουβέντα, του χρόνου συμπληρώνονται 60 χρόνια από την τελευταία φορά που οι γείτονες κατέκτησαν το πρωτάθλημα...

Καρακούσης: Δεν το χάρηκα όσο του άξιζε

Η αλήθεια είναι πως ενώ περίμενα πως και πως να κατακτηθεί αυτό το πρωτάθλημα δεν το χάρηκα όσο του άξιζε. Υποστηρίζοντας την Λίβερπουλ από μικρό παιδί, περίπου στα 14 μου άρχισα να τρελαίνομαι με τον Μπαρνς, στην συνέχεια με Φάουλερ, ΜακΜάναμαν και του άλλους παικταράδες. Και μπορεί στην Ευρώπη η ομάδα να πήγαινε τρένο, ωστόσο από το 90 και μετά το πρωτάθλημα ήταν το μεγάλο όνειρο που πάντα μετατρεπόταν σε εφιάλτη.

Φέτος με τον Κλόπαρο να έχει φτιάξει την καλύτερη ομάδα στον κόσμο αυτή την περίοδο, το όνειρο έγινε πραγματικότητα και προσωπικά περίμενα πως και πως όχι απλά να το σηκώσουμε, αλλά στο τελευταίο εντός έδρας ματς με την Τσέλσι να βρεθώ στο Λίβερπουλ με δύο φιλαράκια μου, όχι στο γήπεδο, αλλά έξω να πανηγυρίσουμε πίνοντας αμέτρητες μπύρες.

Όλα αυτά προ κορονοϊού. Τώρα ναι θα το χαρώ εννοείται γιατί η φετινή ομάδα ήταν διαστημική και δίκαιη πρωταθλήτρια, αλλά ως εκεί. Δεν υπάρχει όρεξη για κάτι παραπάνω και σίγουρα με τον φόβο την πανδημίας δεν υπάρχει καν σκέψη για να πάμε Αγγλία. Δεν πειράζει μωρή Λιβερπουλάρα θα κανονίσουμε το ταξίδι του χρόνου που και πάλι θα το σηκώσεις...

Zάλιαρης: Χαλάλι γιατί έχει αυτό τον ωραίο τύπο...

Αν ήταν κάποια άλλη, ίσως και να με ενοχλούσε περισσότερο. Δεν είναι όλες οι ομάδες συμπαθείς, βλέπετε. Είναι κι εκείνες για τις οποίες λες «έλα μωρέ με δαύτους...». Για τη Λίβερπουλ δεν ήταν έτσι. Το έβλεπες. Το αντιλαμβανόσουν από πέρυσι. Δεν θα ήταν πυροτέχνημα εκείνη η στιγμή που μέχρι το τέλος κυνήγησε τη Σίτι. Δεν θα ήταν μια κι έξω. Κι ας με νίκησαν φέτος στο «Στάμφορντ Μπριτζ».

Κι ας τους είδα να πανηγυρίζουν με Άρνολντ και Φιρμίνο. Πήρα την «εκδίκηση» στο Κύπελλο και συνεχίζω για να το πάρω εγώ αυτό. Αν πω ότι δεν είναι δικαιο όλο αυτό που συμβαίνει στη Λίβερπουλ, θα ήμουν ψεύτης. Και επειδή ο Κλοπ είναι ένας άνθρωπος που θα γούσταρα να καθίσω σε τραπέζι για μπύρα και μεζέ, ας το πάρει να το γλεντήσει γιατί είναι ωραίος τύπος. Ωραίος άνθρωπος με ωραίο δυνατό γέλιο. Και κάτι τέτοιους να τους γουστάρετε παιδιά. Και χαλάλι του για φέτος!

Σουντουλίδης: Μια ιστορική εκπομπή της ΥΕΝΕΔ

Αν και γεννήθηκα, μεγάλωσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και όχι στην προκειμένη περίπτωση σε κάποιο σοκάκι του Mersey, μια ιστορική εκπομπή της ΥΕΝΕΔ, το «Αθλητικό Απόγευμα», όπως λεγόταν και μας πρόσφερε ένα ματς του αγγλικού πρωταθλήματος κάθε Σάββατο μεσημέρι ήταν η αιτία που λάτρεψα τη Λίβερπουλ.

Αρχικά, πιτσιρίκι 7-8 ετών, είχα όπως και οι περισσότεροι ένα πρόβλημα μέχρι να αντιληφθώ ποια ήταν η «δική μου ομάδα» και ποια η αντίπαλος καθισμένος μπροστά στην ασπρόμαυρη τηλεόραση.

Συνήθως έπαιζαν τα καλύτερα στιγμιότυπα του ματς της προηγούμενης εβδομάδας, όμως μέχρι ο Γιάννης Αργυρίου να πει «η Λίβερπουλ παίζει με τις σκούρες εμφανίσεις και τα άσπρα παντελονάκια», δεν καταλάβαινα Χριστό! Όλα αυτά μέχρι να αντιληφθώ και να καψουρευτώ πρώτα τον Κέβιν Κίγκαν και στη συνέχεια τον διάδοχό του με το «7» στην πλάτη, «Βασιλιά Κένι», φιγούρες θρυλικές και εμβληματικές στα μάτια μου.

Όπως είχα γράψει και στο αφιέρωμα του G-Weekend, «17 συντάκτες του Weekend γράφουν για τις «πιο Μουντιαλικές στιγμές» τους!», «για χρόνια το «England Sport» ήταν το μοναδικό αθλητικό μαγαζί σ’ ολόκληρη την πόλη, που έφερνε ποδοσφαιρικές φανέλες ξένων ομάδων, σημαίες, κασκόλ, καπέλα και άλλα μπιχλιμπίδια «απευθείας από το Λονδίνο», όπως έλεγε με καμάρι ο ιδιοκτήτης του, που αν δεν κάνω λάθος λεγόταν Θόδωρος, ενώ λίγο πιο πάνω επί της Τσιμισκή ήταν το βιβλιοπωλείο του «Μόλχο», που χάζευες ελεύθερα τα ξένα αθλητικά περιοδικά της εποχής, “Onze”, “Guerin Sportivo”, “Shoot”.

Μερικές φορές, χωρίς φράγκο στην τσέπη σχεδόν πάντα, αλλά με περίσσιο θράσος, έμπαινα στα ενδότερα του μικρού μαγαζιού, έτσι για να κάνω καμιά χαζή ερώτηση, του στυλ «πόσο κάνει αυτό το στυλό», «πόσο έχει εκείνο το σταχτοδοχείο με το σήμα της Λίβερπουλ», αν και ο στόχος μου ήταν ένας και μοναδικός: η φανέλα της εθνικής Αγγλίας του ’82».

Η Λίβερπουλ της δεκαετίας του '70 ήταν χωρίς αμφιβολία μία από τις ομάδες που έχουν βάλει τη σφραγίδα τους στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, συνέχισε και την επόμενη δεκαετία, όπου κατέκτησε τίτλους, δε θυμάμαι πόσες φορές είχα βάλει την βιντεοκασέτα (που έγραψα με θρησκευτική ευλάβεια, πατώντας το pause και το rec στις διαφημίσεις του ημιχρόνου και πριν την απονομή…) και είχα δει τον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας το 1986.

Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η φωνή του μεγάλου Γιάννη Διακογιάννη, σ’ έναν από τους ωραιότερους τελικούς, όπου η Έβερτον προηγήθηκε με τον Γκάρι Λίνεκερ, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο η αρμάδα του Κένι Νταλγκλίς ήταν εντυπωσιακή και κέρδισε σκοράροντας τρεις φορές 3-1. Τα δυο γκολ ήταν με τον Ίαν Ρας. Όμως, όπως είχε πει ο Γιάννης Διακογιάννης, «ίσως κορυφαίος εκείνη την ημέρα για τη Λίβερπουλ να ήταν ο Δανός Γιαν Μέλμπι».

Κάπως έτσι έπεσε ο… σπόρος και άνθισε η αγάπη μου για την «κόκκινη αρμάδα» του μεγάλου αγγλικού λιμανιού, την οποία δεν «απάτησα» ούτε μια φορά στα 30 χρόνια που έκανε για να στεφθεί ξανά πρωταθλήτρια Αγγλίας.

Ούτε καν όταν μπροστά στα μάτια του η «αιώνια αντίπαλος», Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε μια από τις πιο επικές ανατροπές όλων των εποχών στον τελικό του Champions League το 1999 απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου.

We stand together. You’ll Never Walk Alone.

Η πίστη και η αγάπη παρέμεινε για μια ομάδα, που αν εξαιρέσεις το «Θαύμα της Πόλης», το 2005, με την κατάκτηση του κυπέλλου πρωταθλητριών, κάποια σκόρπια κύπελλα, όπως το ΟΥΕΦΑ το 2001 και μερικούς χαμένους τελικούς το 2007 στην Αθήνα και το 2018 στη Βασιλεία, κατόρθωνε να «γεννήσει» νέους «scousers» στη χώρα μας.

Μέχρι που πήγε στο μεγάλο λιμάνι ο Γιούργκεν Κλοπ. Ο μεταμορφωτής της Λίβερπουλ, ο προπονητής το όνομα του οποίου θα μπει με τιμές και δόξες δίπλα σε θρυλικές μορφές του «Άνφιλντ», αυτές των Μπιλ Σάνκλι, Μπομπ Πέισλι, Τζο Φάγκαν και Κένι Νταλγκλίς.

We stand together. You’ll Never Walk Alone.