André Vieirinha: Μια φορά ΠΑΟΚ, για πάντα ΠΑΟΚ! (info & vids)

• Η πρώτη αποχώρηση
• Η επιστροφή
• Η υπόσχεση
• Οι στιγμές

Οι δρόμοι τους φαίνεται να χωρίζουν για δεύτερη φορά λες και είναι στη μοίρα τους γραφτό να συμβαίνει, όπως είχε συμβεί και πριν από οκτώ μισή χρόνια. Μόνο που τότε στον (πρώτο) αποχαιρετισμό από την Τούμπα, ο Πορτογάλος, μισός Έλληνας επί της ουσίας, φρόντισε να αφήσει ορθάνοικτο το παράθυρο της επιστροφής.

Τώρα, αυτό δεν υπάρχει… Το μόνο που υπάρχει είναι το «μια φορά ΠΑΟΚ, για πάντα ΠΑΟΚ», που είπε ως απλός φίλαθλος της ομάδας, πια, ο Βιεϊρίνια την επομένη του αποχαιρετιστήριου μηνύματός του προς τον κόσμο του «Δικεφάλου».

Ο Adelino André Vieirinha γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου του 1986 στην Γκόντσα, ένα χωριό επτά – οκτώ χιλιόμετρα βόρεια της πόλης του Γκιμαράες, ήταν το τρίτο από τα επτά παιδιά της οικογένειας που έστησαν ο Ζοάο Φρέιτας και η Μαρία Βιέιρα. Αν καταλάθος ο δρόμος σε βγάλει προς τα εκεί και περάσεις από το κέντρο του χωριού, θα πέσεις πάνω σε μια μεγάλη αφίσα, με έναν χαμογελαστό ποδοσφαιριστή στα χρώματα της εθνικής Πορτογαλίας, και στην επιγραφή θα διαβάσεις «Somos Campeões! Obrigado Vieirinha!» («είμαστε πρωταθλητές, ευχαριστούμε Βιεϊρίνια»).

Μ’ αυτόν τον τρόπο οι κάτοικοι αναγνωρίζουν την προσφορά του στον τόπο τους, προφανώς λοιπόν, η πρώτη λέξη που είπε δεν θα ήταν «ΠΑΟΚ». Καλά-καλά δεν ήξερε κατά που πέφτει η Θεσσαλονίκη. Όμως, έγινε ΠΑΟΚτσής. Σαλονικιός. Οικογενειάρχης και πατέρας, όπως έγραψε στο δικό του δεύτερο «αντίο», που ήταν πολύ διαφορετικό από το πρώτο πριν από οκτώ (και βάλε) χρόνια.

Μέχρι, όμως, να φτάσουμε στο χειμώνα του 2012, ας θυμηθούμε πως μπήκε ο «Δικέφαλος» στη ζωή ενός 22χρονου Πορτογάλου, ο οποίος από τα επτά του και μέχρι να φτάσει στα δεκαεπτά έπαιξε στη Βιτόρια Γκιμαράες, ακολούθησε η κλήση στην εθνική U16 της Πορτογαλίας, κάπως έτσι τον εντόπισαν και τον πήραν στην Πόρτο και έπεσε πάνω στον Ζοζέ Μουρίνιο!

Μιλάμε για έρωτα, αυτόν ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Βιεϊρίνια, όχι αστεία! Ένας έρωτας, σε ασπρόμαυρο φόντο, που προέκυψε στα… τυφλά κι εντελώς τυχαία, ενώ έκανε διακοπές στη νότια παραλία της Πορτογαλίας, στο Αλγκάβρε, που θυμίζει το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής με την πολυκοσμία του και είναι ένας δημοφιλής προορισμός πολλών ευρωπαϊκών ομάδων για προετοιμασία. Χτύπησε το κινητό του και στην άλλη άκρη ήταν ο τότε τεχνικός διευθυντής της Πόρτο και μέχρι πριν ένα χρόνο της Παρί Σεν Ζερμέν, ο Αντέρο Ενρίκε. Το μόνο που του είπε επί λέξη ήταν: «Αύριο πρέπει να είσαι στο γραφείο μου, γιατί υπάρχει ένας Πορτογάλος προπονητής στο εξωτερικό, που σε θέλει στην ομάδα του».

Η παραμικρή νύξη στο όνομα του προπονητή, δεν ανέφερε καν τη χώρα που εργάζεται, γιατί θα του ήταν εύκολο να το βρει, τίποτα απολύτως. Σκοτάδι. Ο Βιεϊρίνια μπήκε στο αυτοκίνητο, κάλυψε σε χρόνο ρεκόρ τα 580 χιλιόμετρα ως το Οπόρτο, για να είναι συνεπής στο… «ραντεβού στα τυφλά»! O Ενρίκε σχημάτισε το νούμερο και του έδωσε το τηλέφωνο: «Μίλα, είναι ο προπονητής που σε θέλει στην ομάδα του…».

Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο Φερνάντο Σάντος. «Μου λέει, “μου αρέσεις σαν παίκτης, σε ξέρω και σε θέλω, έχουμε συμφωνήσει για το δανεισμό σου, εσύ τι θέλεις”, τι να θέλω μίστερ, θέλω να παίζω…», μου είχε πει σε μια κουβέντα μας πριν από δύο χρόνια. Κάπως έτσι, λοιπόν, προέκυψε ο ΠΑΟΚ στη ζωή του, λίγες μέρες πριν βγει και ο Ιούνιος το καλοκαίρι του 2008, κάπως έτσι ήρθε και η πρώτη συνεργασία με τον Σάντος, υπό τις οδηγίες του οποίου στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης το 2016.

Ο Αντρέ πήρε έναν δικηγόρο και πέταξαν την άλλη μέρα για τη Θεσσαλονίκη, που ήδη είχε πληροφορηθεί από τα «Σπορ του Βορρά» για το νεαρό διεθνή εξτρέμ της Πόρτο, που ερχόταν στον ΠΑΟΚ, με προσωπική εισήγηση του Πορτογάλου προπονητή. Στο αεροδρόμιο δεν τον περίμενε κανένας άνθρωπος της διοίκησης, παρά μόνο ο τότε εκπρόσωπος Τύπου και σημερινός αντιπρόεδρος της ΠΑΕ, Κυριάκος Κυριάκος. Τα φώτα δεν είχαν αρχίσει να πέφτουν πάνω του

Το ημερολόγιο έδειχνε «2 Ιουλίου 2008». Ο Σάντος είχε ορίσει διπλή προπόνηση, πρωί - απόγευμα, μάλιστα η δεύτερη θα γινόταν στην Τούμπα και ήταν ανοικτή για το κοινό του «Δικεφάλου». «Μπαίνοντας στο γήπεδο και βλέποντας 15.000 κόσμο, κατάλαβα τι σημαίνει ΠΑΟΚ, μέχρι τότε δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος της ομάδας, αν και μου είχαν πει τι επρόκειτο να συμβεί το απόγευμα. Όμως, δεν είχα στο μυαλό αυτό που αντίκρισα. Είπα από μέσα μου, “πώς γίνεται να μην αγαπάς αυτή την ομάδα”, μέχρι τότε στην Πορτογαλία μόνο στα ντέρμπι είχα δει τόσο κόσμο και εδώ το έβλεπα στην πρώτη προπόνηση της σεζόν. Ένιωθα ότι είχα έρθει σε μια μεγάλη ομάδα».

Η πρώτη αποχώρηση

Ο Φερνάντο Σάντος αποχώρησε από την Τούμπα το καλοκαίρι του 2010, όμως είχε αφήσει το στίγμα του και μια παρακαταθήκη για το μέλλον. Ο Βιεϊρίνια της σεζόν 2010-11, με 11 γκολ και 10 ασίστ, είχε αρχίσει να προκαλεί το ενδιαφέρον ελληνικών και ξένων ομάδων που έστησαν… ουρά έξω από την Τούμπα. Η νεόπλουτη ουκρανική Ντνίπρο, η ομάδα του Λέο Μάτος και του Εβγέν Σάχοφ, που εμφανίστηκε σαν κομήτης στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, «χτύπησε την πόρτα» του ΠΑΟΚ και ήταν έτοιμη να δαπανήσει πάνω από 5 εκατομμύρια ευρώ για να μπορέσει να αντέξει στον ανταγωνισμό με Αγιαξ και Ολυμπιακό.

Για κακή τους τύχη, ο Αντρέ ούτε καν μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί ότι θα πήγαινε να ζήσει στο παγωμένο Ντνιπροπετρόφσκ, ενώ για προφανείς λόγους δεν μπορούσε να γίνει ποτέ να κατηφορίσει στον Πειραιά. Για τον Βιεϊρίνια, που ετοιμαζόταν να ρίξει άγκυρα στη Θεσσαλονίκη έχοντας προχωρήσει σε δεσμό με την Βάσω Βεργίδου, μια μετακόμιση στον Πειραιά θα έκλεινε μια για πάντα τη πόρτα της πόλης.

Ο Θόδωρος Ζαγοράκης δε θα έβαζε ποτέ την υπογραφή του σε μια τέτοια μεταγραφή, όσα εκατομμύρια κι αν έστρωναν (που το έκαναν…) οι «ερυθρόλευκοι» στα πόδια του. Ο πρώην πρόεδρος της ΠΑΕ ΠΑΟΚ δεν ήθελε να του συμβεί κάτι τέτοιο στο διάστημα της προεδρίας του παρότι η ομάδα απειλούνταν με οικονομική καταστροφή και την ίδια ώρα ο Πορτογάλος εξτρέμ «έβγαζε μάτια» στο γήπεδο (στο πρώτο μισό της σεζόν 2011-12, είχε 9 γκολ και 5 ασίστ σε 14 συμμετοχές), βοηθώντας τον «Δικέφαλο» να προκριθεί στα νοκ άουτ ματς των «32» του Europa League.

Ο ΠΑΟΚ πήγε στο Λονδίνο χωρίς τον Πορτογάλο σούπερ σταρ και πήρε μια σπουδαία και ιστορική νίκη – πρόκριση με 2-1 επί της Τότεναμ, ωστόσο ο φάκελος της αδειοδότησης από την UEFA παρέμενε σχεδόν άδειος και ελλιπής, Ενα μυστικό ταξίδι του Ζαγοράκη στη Νυόν της Ελβετίας και τα όσα άκουσε από την αρμόδια Επιτροπή αδειοδοτήσεων, το Δεκέμβριο του 2011, έφταναν για να κρίνουν το μέλλον του και να ανοίξουν την πόρτα της εξόδου από την Τούμπα. Στο αεροπλάνο προς τη Θεσσαλονίκη, ο τότε διοικητικός ηγέτης του «Δικεφάλου», είχε αποφασίσει την πώληση του. Όχι στην Ντνίπρο, αλλά στη Βόλφσμπουργκ που πλησίασε στα οικονομικά «θέλω» του ΠΑΟΚ.

​

Στις 3 Ιανουαρίου του 2012 ανακοινώθηκε η πώληση του στη γερμανική ομάδα αντί 3.5 εκατομμυρίων ευρώ συν 500.000 ευρώ σε περίπτωση που «έπιανε» ένα νούμερο συμμετοχών στην Bundesliga και οι «ασπρόμαυροι» πήραν βαθιά ανάσα. Την επομένη με δάκρυα στα μάτια αποχαιρετά την Τούμπα, στον αγώνα με το Λεβαδειακό, μπαίνει στο αεροπλάνο κι από τη Θεσσαλονίκη, που 24 ώρες το 24ωρο έχει ζωή, προσγειώνεται στο Braunschweig Wolfsburg Airport και παθαίνει σοκ!

Του ήταν απίστευτα δύσκολο να προσαρμοστεί και όπως έχει παραδεχθεί, αν ήξερε που πήγαινε, δεν πρόκειται να πήγαινε με τίποτα! Δεν ήταν τόσο ότι έφευγε από τη Θεσσαλονίκη, αλλά εκεί που πήγε δεν υπήρχε τίποτα. Αφήστε που είχε αφήσει πίσω μια γυναίκα, ένα νεογέννητο παιδί και το μυαλό του ήταν διαρκώς στην Ελλάδα.

Η επιστροφή

Φεύγοντας για τη Γερμανία ήταν δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη, όλοι γνώριζαν ότι ο ΠΑΟΚ θα είχε τον πρώτο λόγο στην προτίμηση του, όμως ο Αντρέ φρόντισε να το κάνει πιο εύκολο με την υπόσχεση που έδωσε για να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα που ένιωθε να του λείπει μετά τη προσπάθεια που έγινε τη σεζόν 2009-10.

Στα 5,5 χρόνια που έλειψε στο εξωτερικό το σενάριο της επιστροφής του στην Τούμπα είχε παίξει πολλές φορές, ωστόσο ο ίδιος μου επιβεβαίωσε ότι μόλις μία φορά είχε γίνει ουσιαστική κουβέντα με τους ανθρώπους του Ιβάν Σαββίδη κι αυτή ήταν μετά τον πρώτο χρόνο του στη Γερμανία όταν ακόμα δεν είχε ωριμάσει στο μυαλό του η ιδέα της επιστροφής και μόλις είχε μεταφέρει την οικογένεια του στο Βόλφσμπουργκ.

Όταν πλέον και οι δύο πλευρές ήταν έτοιμοι έγινε η δεύτερη σοβαρή κουβέντα. Το καλοκαίρι του 2017 είχε έρθει η ώρα της επιστροφής, μόνο που και τότε έπρεπε να φτάσουμε την τελευταία μέρα των μεταγραφών για να ξαναπεράσει το κατώφλι της Τούμπας.

«Είχα πει τη μέρα που έφυγα, ότι θέλω να γυρίσω για να παίξω στην ομάδα της καρδιάς μου, να κερδίσω τίτλους μαζί της», έλεγε και χωρίς να διεκδικώ τον τίτλο του εξ απορρήτων του, ούτε καν του καθημερινού συνομιλητή του, νομίζω ότι ο Αντρέ, τον οποίο γνώριζα από τις πρώτες μέρες του στην Ελλάδα και τον ΠΑΟΚ, ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι επέστρεφε με τη σφοδρή επιθυμία να πάρει το αίμα του πίσω!

Θυμηθείτε τι έλεγε στην πρώτη του συνέντευξη μετά την επιστροφή του στο επίσημο κανάλι του «Δικεφάλου»:

Η υπόσχεση

Επιστρέφοντας το καλοκαίρι του 2017 δεν βρήκε ούτε τη φανέλα με το αγαπημένο του «20» διαθέσιμη, ούτε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Δεν την απαίτησε, αν και θα μπορούσε να το κάνει, ούτε στράβωσε όταν ο Ραζβάν Λουτσέσκου έβγαλε «φύλλο πορείας» και του έδωσε… δυσμενή μετάθεση για το αριστερό άκρο της άμυνας. Ξέρω πως δεν πετούσε τη σκούφια του για να παίζει ως μπακ, αλλά ποτέ δεν το έκανε θέμα εις βάρος της ομάδας.

Μπορεί, τελικά, να’ ταν της μοίρας του γραφτό να γυρίσει πίσω κι ως αρχηγός να το σηκώσει στον ουρανό της Τούμπας… «Όταν έφυγα είχα πει ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψω για να κερδίσω τίτλους μ΄ αυτή την ομάδα. Δεν το είπα, έτσι απλά για να εντυπωσιάσω τον κόσμο, εσείς στην Ελλάδα το λέτε λαϊκισμό, το είπα γιατί το πίστευα. Αυτό το πρωτάθλημα πέραν της δικαίωσης που θα νιώσουμε όλοι, για μένα θα σημαίνει ότι κράτησα την υπόσχεση που είχα δώσει στον κόσμο της ομάδας. Λίγες φορές στη ζωή μου έχω υποσχεθεί σε κάποιον το οτιδήποτε, αλλά αυτόν τον τίτλο τον ήθελα πάρα πολύ να τον κατακτήσω με τον ΠΑΟΚ», έλεγε στην αποκλειστική συνέντευξή του στο gazzetta.gr και το G-Weekend, τις μέρες που η Θεσσαλονίκη παραληρούσε για χάρη των πανάξιων αήττητων πρωταθλητών και μετέπειτα νταμπλούχων Ελλάδας.

Οι στιγμές

Ο Αντρέ δεν έπεσε μέσα στην ατάκα, που έγινε τίτλο εδώ στο gazzetta.gr - «θα μπω να παίξω στη Νέα Τούμπα»- όμως έκανε πράξη τη βασική υπόσχεσή του. Κατέκτησε ένα πρωτάθλημα, έχασε ένα άλλο στις δικαστικές αίθουσες, πήρε δύο κύπελλα και κάποια δικά του γκολ να σημαδεύουν τη δεύτερη παρουσία του στη Τούμπα, που ολοκληρώθηκε με 218 συμμετοχές, 42 γκολ και 39 ασίστ.

Από το μυαλό του θα περνούν σαν φιλμ, όλες οι μεγάλες στιγμές που μοιράστηκε με τους συμπαίκτες του, τη διοίκηση, τον κόσμο και δεν είναι ούτε λίγες, ούτε ευκαταφρόνητες...

Στιγμές μιας καριέρας σε δύο δόσεις, αλλά μιας ολόκληρης ζωής, που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στην ιστορική μνήμη ολόκληρου του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Το «όχι» στον Ιβάν Σαββίδη με την Τούμπα να βράζει στο ντέρμπι του Κομίνη με την ΑΕΚ, το γκολ-«τιναφτορε» στον τελικό του 2018 πάλι απέναντι στην Ένωση.

Το γυαλισμένο μάτι τη χρονιά του αήττητου πρωταθλήματος, το γκολ-φάουλ στην Τρίπολη, η αντίδραση ενός μανιακού τύπου που μέσα σε πέντε λεπτά γυρίζει ένα εις βάρος του σκορ εξαπολύοντας μια οβίδα που τράνταξε συθέμελα ολόκληρο το Αγρίνιο. Τα γκολ με τον Ολυμπιακό και τον Άρη. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το βλέμμα απόγνωσης βγαίνοντας από τα αποδυτήρια στη Λάρισα, το βράδυ του δεύτερου σοβαρού τραυματισμού, την Τούμπα να λυγίζει φωνάζοντας ρυθμικά το όνομά του στη φιέστα του τίτλου, τα δάκρυα χαράς όταν σήκωνε την κούπα του πρωταθλήματος 2018-19.

Φεύγει, όπως έγραψε στο αποχαιρετιστήριο μήνυμα του, γιατί «θέλω ακόμη να παίξω ποδόσφαιρο, νιώθω και έχω την ανάγκη να προσφέρω ακόμη...», εξάλλου όπως ο ίδιος είχε πει τη μέρα της επιστροφής του δε θα γύριζε στον ΠΑΟΚ ούτε «για τα τελευταία ένσημα», ούτε απλά για να «κρεμάσει τα παπούτσια του».

Με εντολή του Ιβάν Σαββίδη η «ασπρόμαυρη» ΠΑΕ δεν αποχαιρέτισε όλο αυτό το διάστημα τον Αντρέ Βιεϊρίνια, το θέμα σύρθηκε για πολύ μεγάλο διάστημα, έστω κι αν μετά και την τελευταία επικοινωνία των δύο πλευρών δεν προέκυψε συμφωνία.

O ΠΑΟΚ πάντως κρατάει ορθάνοικτη την πόρτα του για τον Πορτογάλο ποδοσφαιριστή και τίποτε δεν αποκλείεται. Άλλωστε, και στο ποδόσφαιρο ισχύει το «ποτέ μη λες ποτέ...».