Αξέχαστες ελληνικές σκηνές! (vids, pic)

• Ο μονόλογος στον “Θίασο” του Θόδωρου Αγγελόπουλου
• Η τελευταία σκηνή στον “Δράκο” του Νίκου Κούνδουρου
• Η τελευταία σκηνή στη “Στέλλα” του Μιχάλη Κακογιάννη
• Η σκηνή του μακελειού στην “Παραγγελιά” του Παύλου Τάσιου
• Η σκηνή του ζεϊμπέκικου στην “Ευδοκία” του Αλέξη Δαμιανού
• Το συρτάκι στον “Ζορμπά” του Μιχάλη Κακογιάννη
• Το “Ηλία, ρίχτο!” στο “Όλα είναι δρόμος” του Παντελή Βούλγαρη

Το ελληνικό σινεμά κάνει αίσθηση σήμερα. Την τελευταία δεκαετία η παγκόσμια κινηματογραφική βιομηχανία έχει μάθει την ελληνική άποψη, την ελληνική οπτική γύρω από την τέχνη του κινηματογράφου. Δεν ήταν πάντα έτσι. Η κοινωνική, πολιτική, οικονομική, καθυστέρηση, πήγε πίσω και το σινεμά στη χώρα μας. Παρ’ όλα αυτά, υπήρξαν δημιουργοί που μας έδωσαν σπουδαίες ταινίες και μερικές αξέχαστε σκηνές. Το Gazzetta Weekend Journal ξεχωρίζει αυτές που κατά την άποψη του γράφοντος είχαν τη μεγαλύτερη επίδραση τόσο στον κινηματογράφο, όσο και στη σκέψη και το συναίσθημα του θεατή. Σκηνές περίτεχνες, εμπνευσμένες, πολυεπίπεδες… Σκηνές που εύστοχα προσέγγισαν την πολιτική ιστορία, την κοινωνική ανησυχία, τη φιλία, την οργή, τον έρωτα, την απόγνωση. Οι εν λόγω σκηνές έδειξαν τις ικανότητες, το ταλέντο, την ενσυναίσθηση, τη διορατικότητα, την τόλμη των ελλήνων δημιουργών. Φυσικά υπάρχουν κι άλλες, πολλές, που σημάδεψαν τον ελληνικό κινηματογράφο. Ας τις θυμηθούμε!

Ο μονόλογος στον “Θίασο” του Θόδωρου Αγγελόπουλου

Η Ευά Κοταμανίδου κοιτά τον φακό, κοιτά εμάς και μας συγκλονίζει. Η κάμερα σταθερή, το κάδρο ευρύ, από τη μέση και πάνω της ηρωίδας. Η μεγάλη εξομολόγηση. Η διαμόρφωση της πολιτικής/κοινωνικής φυσιογνωμίας της Ελλάδας μεταπολεμικά σε λίγα λεπτά. “Νιώσαμε πως μας πρόδωσαν…” λέει η Κοταμανίδου και νιώθεις ένα σφίξιμο στην καρδιά. Τα Δεκεμβριανά. Η ημέρα που η προδοσία, το μίσος, ο φόνος, πέρασε από ξένα χέρια σε ελληνικά!

Η τελευταία σκηνή στον “Δράκο” του Νίκου Κούνδουρου

Σαν σκηνή από αρχαία τραγωδία! Ο Ντίνος Ηλιόπουλος λαβωμένος, μόνος, βγαίνει από το σκοτάδι του κέντρου διασκεδάσεως στο φως της ημέρας. Ξημερώνει. Μόνος, μακριά από τον θόρυβο του κόσμου περπατά, περπάτα προς τον θάνατο του, προς τη λύτρωση. Δεν είναι πια “Ο Δράκος” , είναι κάποιος που του μοιάζει. Μέσα στις βρισιές και τις βλαστήμιες βρήκε τη δύναμη να ζήσει και να πεθάνει. Συγκίνηση, μαγεία, λυρισμός...

Η τελευταία σκηνή στη “Στέλλα” του Μιχάλη Κακογιάννη

Το “Στέλλα φύγε, κρατάω μαχαίρι”, του Γιώργου Φούντα προς τη Μελίνα Μερκούρη ακόμη ηχεί στα αυτιά μας. Ο Κακογιάννης σε αυτό το πλάνο ερημώνει το τοπίο, απλώνει τον χώρο, καταργεί τον χρόνο και βάζει τον θεατή να παρακολουθήσει την κορύφωση του δράματος. Η τελική αναμέτρηση είναι συγκλονιστική. Η “Στέλλα” και ο “Μίλτος” πλησιάζουν την κάμερα, πλησιάζουν τη μοίρα τους. Αγάπη και θάνατος, καταστροφή και θρήνος.

Η σκηνή του μακελειού στην “Παραγγελιά” του Παύλου Τάσιου

Το περιμένεις και όμως σε ξαφνιάζει, σε ακινητοποιεί. Η κραυγή του Αντώνη Αντωνίου όταν τραβά το μαχαίρι και θερίζει, αξέχαστη. Η ιστορία του Νίκου Κοεμτζή, η στιγμή της καταδίκης, του ξεσπάσματος, της τιμωρίας. Σε γκρίζο τοπίο, μέσα κακόγουστο σκηνικό και βίαιες συνθήκες συντελείται το ανεπανόρθωτο. Ιερή η στιγμή της παραγγελιάς. Αυτός που τη ζητά, αυτός και χορεύει. Ο μικρός αδερφός του Κοεμτζή εκτελεί το καθήκον του, όμως τα τέρατα εισβάλλουν και ο Νίκος Κοεμτζής γίνεται ανήμερο θεριό.

Η σκηνή του ζεϊμπέκικου στην “Ευδοκία” του Αλέξη Δαμιανού

Το δίχως λόγια ζεϊμπέκικο που είπε τα πάντα! Ο Αλέξης Δαμιανός έστησε μια σκηνή εικαστικής αντίληψης και θεατρικής εκτέλεσης. Η κάμερα σταματά όσο χρειάζεται και αφήνει στα σώματα τον πρώτο ρόλο. Λες και ζωντανεύει πίνακας του Τσαρούχη! Ο χορός του στρατιώτη εκφράζει τον πόθο, τη λεβεντιά, τον θαυμασμό, την ελευθερία του ατόμου που ασφυκτιά. Αυτή η σκηνή διαθέτει κάτι το μυσταγωγικό και η μουσική του Μάνου Λοΐζου της δίνει την απαιτούμενη ενέργεια.

Το συρτάκι στον “Ζορμπά” του Μιχάλη Κακογιάννη

Η περιγραφή και μόνο αρκεί. Ακούς το όνομα και αμέσως σου έρχεται η σκηνή. Ο Άντονι Κουίν και ο Άλαν Μπέιτς χορεύουν συρτάκι στην παραλία. Δεν υπάρχει κανείς. Μόνο η θάλασσα τους “βλέπει” και τους “ακούει”. Τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη με κάποιο μαγικό τρόπο χωρούν σε ένα πλάνο. Ενέργεια απελευθερωτική ξεχύνεται. Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη “συνομιλεί” με τους Καζαντζάκη, Κακογιάννη και ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου.

Το “Ηλία, ρίχτο!” στο “Όλα είναι δρόμος” του Παντελή Βούλγαρη

Τα “σκυλάδικα”, αυτά τα εξομολογητήρια που ακούνε τη σιωπή και πνίγουν τον καημό, τώρα δικαιώνονται! Το ντέρτι, ο καημός, η καψούρα και ο πόνος της καρδιάς χρειάζονται –ενίοτε- ουίσκι, γαρίφαλα, τσιγάρο, παρέα και πολλά σπασίματα. Αν δεν γίνει ζημιά, το αγκάθι δεν βγαίνει από την καρδιά. Ο Γιώργος Αρμένης δίνει πνοή στον “Μάκη Τσετσένογλου” και στην ανάγκη του να γκρεμίσει ό,τι τον βασανίζει. Παίρνει φορά, λοιπόν, και τα γκρεμίζει όλα! Μοναδική σύλληψη από τον Παντελή Βούλγαρη και τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη (συνεργασία στο σενάριο).