Το ψέμα νίκης του Μπέκαμ και οι εκλογές της πολύπαθης Μπαρτσελόνα!

• «Més que un club»
• Η αρπαγή του ωραίου Γιόχαν
• «Γκολάρα» του Λαπόρτα με τον Μπέκαμ

Το «Καμπ Νόου», για πρώτη φορά από την στιγμή που η πανδημία του κορονοϊού έκλεισε τα γήπεδα, θα γνωρίσει μεγάλες... πιένες στη διάρκεια της Κυριακής (7/3). Όχι, η Μπαρτσελόνα δεν θα δώσει συνεχόμενα παιχνίδια με κόσμο για να βγάλει το... άχτι της από την μοναξιά. Τα φίλαθλα μέλη θα σπεύσουν στο γήπεδο για να ψηφίσουν τον διάδοχο του ανεκδιήγητου Τζουσέπ Μαρία Μπαρτομέου στην προεδρική καρέκλα του καταλανικού συλλόγου.

Τζουάν Λαπόρτα (το φαβορί), Βίκτορ Φοντ και Τόνι Φρέισα διεκδικούν το χρίσμα του 42ου προέδρου της Μπάρτσα, σε μια διαδικασία που σημαδεύτηκε στο παρελθόν από φράσεις – τοτέμ, αρπαγές και μεταγραφικά «παραμύθια» που θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει την ιστορία ενός εκ των μεγαλύτερων αθλητικών κλαμπ στον πλανήτη.

«Més que un club»

Και όμως, ο ιδρυτής της Μπαρτσελόνα, ο Ελβετός Χανς Γκάμπερ, δεν ήταν ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία, αφού αυτή η τιμή ανήκει στον Άγγλο Γουόλτερ Γουάιλντ. Από την πρώτη ημέρα της ίδρυσης της, η Μπάρτσα προσπάθησε να είναι κάτι παραπάνω από ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος, το πέτυχε ως το καταφύγιο για τους κυνηγημένους Καταλανούς στην εποχή του εμφυλίου πολέμου και της δικτατορίας του Φρανθίσκο Φράνκο, προς το τέλος της οποίας ειπώθηκε το σλόγκαν που την ακολουθεί έκτοτε.

Στις 17 Ιανουαρίου του 1968, λίγα λεπτά μετά τη νίκη του ως επικεφαλής μιας ενωτικής υποψηφιότητας ο δικηγόρος Ναρσίς ντε Καρέρας, ο οποίος συνήθιζε να δίνει ομιλίες χωρίς να έχει μαζί του σημειώσεις, έκανε μια εξαίρεση γιατί ήξερε πολύ καλά τι ήθελε να πει.

Στην ομιλία της νίκης και της διαδοχής του Ενρίκ Γιαουδέτ (ο Ναρσίς ντε Καρέρας είναι αριστερά στην αγκαλιά της φωτογραφίας), εστίασε στον κοινωνικό ρόλο της Μπαρτσελόνα, πέραν του αθλητικού. «Εl Barça es més que un club de fútbol» ήτοι «η Μπάρτσα είναι κάτι παραπάνω από ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος».

Έκτοτε, έχουν περάσει πάνω από 50 χρόνια, αλλά η συγκεκριμένη φράση έχει γίνει σλόγκαν και οδηγός για τον σύλλογο, ακόμα και αν πολλοί βάλθηκαν με τα χοντροκομμένα λάθη τους να την ευτελίσουν και να την κάνουν να φαίνεται με κακόγουστο αστείο.

Η αρπαγή του ωραίου Γιόχαν

Ο Τζουσέπ Γιουίς Νούνιεθ διατηρεί την τιμή να είναι ο μακροβιότερος πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, αφού κάθισε στην καρέκλα επί 22 συναπτά έτη (1978-2000), προτού βεβαίως περιοριστούν, βάσει καταστατικού, οι θητείες σε δύο συνεχόμενες (το πολύ).

Σε μια από τις εκλογικές του νίκες, το 1988, ο μεγαλοεργολάβος ένιωσε να απειλείται από την υποψηφιότητα του Σίξτε Κάμπρα, η οποία είχε και την (σιωπηρή) στήριξη της τοπικής κυβέρνησης. Ένιωσε; Μάλλον όχι. Ο αντίπαλος του θεωρούσε πως είχε ένα πολύ δυνατό χαρτί για να πείσει τα μέλη και αυτό ήταν η πρόσληψη του θρυλικού Γιόχαν Κρόιφ σε ρόλο προπονητή.

«Εγώ, προσωπικά, μίλησα με τον Γιόχαν για να του εξηγήσω το πρότζεκτ μας ως υποψήφιοι για την προεδρία της Μπάρτσα. Και ο Γιόχαν, τρομερά έξυπνος, πονηρός, πολύ Ολλανδός, τόσο σοφοί με τα χρήματα όσο και οι Καταλανοί (σ.σ. λέγεται και... σφιχτοί), με υποδέχθηκε πολύ καλά» αποκάλυψε, χρόνια αργότερα, ο Κάμπρα.

«Στο τέλος, όμως, με ρώτησε 'και εσείς, συγνώμη, ποιοι είστε;' Γιατί εμένα ήρθε να με βρει ο πρόεδρος της Μπάρτσα, το αφεντικό δηλαδή, αυτός που έχει τα κλειδιά του ταμείου, αυτός που έχει τα λεφτά. Και, βεβαίως, τον χάσαμε, γιατί πήγε με τον Νούνιεθ» συμπλήρωνε με πίκρα.

Η συνέχεια, λίγο πολύ γνωστή. Ο Κρόιφ έφτιαξε την πρώτη «Dream Team» και έβαλε τα ποδοσφαιρικά θεμέλια για το μοντέλο που οδήγησε τον μαθητή του Πεπ Γκουαρδιόλα στη δημιουργία της κορυφαίας Μπαρτσελόνα όλων των εποχών. Όλα, όμως, ξεκίνησαν από τον Νούνιεθ...

«Γκολάρα» του Λαπόρτα με τον Μπέκαμ

Από την δεκαετία του '90 και, ειδικά με την αλλαγή του αιώνα, έγινε συνήθεια οι υποψήφιοι να τάζουν μεγάλες μεταγραφές, προκειμένου να πείσουν τα φίλαθλα μέλη για την δυναμική τους και, κυρίως, να τους θαμπώσουν με την λάμψη των αστέρων.

Το 2003, η υποψηφιότητα ενός νεαρού, φιλόδοξου δικηγόρου ονόματι Τζουάν Λαπόρτα, ήθελε να βάλει τέλος στη «δικτατορία» του Νούνιεθ, αλλά προς το φινάλε της προεκλογικής εκστρατείας, όλα έδειχναν νίκη του πιο έμπειρου, διαφημιστή Γιουίς Μπασάτ.

Τότε, ο Λαπόρτα αποκάλυψε ότι είχε συμφωνήσει με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πως, σε περίπτωση εκλογικής του νίκης, θα του πουλούσε τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Το όνομα του Άγγλου σούπερ σταρ, τον οποίο δεδομένα ήθελε και η μεγάλη αντίπαλος, Ρεάλ Μαδρίτης, έφερε τα πάνω – κάτω και, εντέλει, οδήγησε τον Λαπόρτα στη νίκη επί του Μπασάτ.

Στις ημέρες που ακολούθησαν της εκλογικής διαδικασίας, η υπόθεση Μπέκαμ αποδείχθηκε μια τεράστια «φούσκα», αφού ο παίκτης ναι μεν προσγειώθηκε στην Ισπανία, αλλά για να παίξει στη Ρεάλ, με την οποία είχε προ πολλού συμφωνήσει.

Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο τότε αντιπρόεδρος (και χρόνια αργότερα πρόεδρος) Σάντρο Ροσέλ, καλός φίλος με τον πρόεδρο της Βασίλισσας, Φλορεντίνο Πέρεθ, του ζήτησε (και πήρε) την «άδεια» για να χρησιμοποιήσει το όνομα – κράχτη του Μπεκς, παρ' ότι ήξερε ότι ο Άγγλος είχε ήδη κλείσει θέση στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου».

Το έτερο, πονηρό σενάριο ήθελε τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, ο οποίος είχε «σκοτωθεί» με τον Μπέκαμ (είχε γίνει το περιβόητο επεισόδιο με το ιπτάμενο παπούτσι του Σερ Άλεξ στο κεφάλι του ποδοσφαιριστή), να επιτρέπει στην πλευρά Λαπόρτα αυτή την κίνηση, με αντάλλαγμα να πάρει έναν πελάτη από το γραφείο εκπροσώπησης παικτών που είχε ο γιος του Σκωτσέζου προπονητή. Κάπως έτσι προσγειώθηκε στο «Καμπ Νόου» ο Τούρκος τερματοφύλακας Ρουστού Ρετσμπέρ...

Ο Μπέκαμ δεν φόρεσε ποτέ τα Μπλαουγκράνα, αλλά αντ' αυτού, λίγο καιρό αργότερα, το έκανε ο ποδοσφαιριστής που άλλαξε την σύγχρονη ιστορία της Μπάρτα. Ο Ροναλντίνιο αποδείχθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος στη κατάλληλη ομάδα την κατάλληλη στιγμή...