Ζαγοράκης for president!

• Οι βασικές αρχές και προτεραιότητες
• Μια υποψηφιότητα που πέρασε από χίλια κύματα
• Το έντονο παρασκήνιο και η... επιστροφή
• Οι αντιδράσεις και οι δεύτερες σκέψεις
• Η πορεία στο χρόνο…

Ο Θόδωρος Ζαγοράκης φανταζόμαστε θα έχει βάλει το κουστούμι του και θα προβάρει στον καθρέπτη τα πρώτα λόγια ως πρόεδρος της ΕΠΟ. Πριν από σχεδόν δεκαέξι χρόνια, φορώντας ακόμη κοντό παντελονάκι και τη φανέλα με το 7 στην πλάτη, έκανε μια ανάλογη πρόβα παρέα με τον Λουίς Φίγκο ως αρχηγοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας. Είχαν βρεθεί στα έγκατα του Ντα Λουζ, σ' ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο από την UEFA λίγες ώρες πριν από τον τελικό της 4^ης Ιουλίου του 2004.

Αν, πάντως, ξαναφέρουμε στο φιλμ του μυαλού μας, τις εικόνες από εκείνο το ιστορικό βράδυ για το ελληνικό ποδόσφαιρο, θα θυμηθούμε καλά τον «κάπτεν» της Εθνικής να παραμερίζει κάθε οδηγία, που είχε πάρει από τα στελέχη της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, να σηκώνει την κούπα πρώτα προς το γαλανόλευκο πέταλο και το πρωτόκολλο να… πηγαίνει περίπατο!

Ο αρχηγός της Πρωταθλήτριας Ευρώπης 2004 ετοιμάζεται να «εξαργυρώσει» τη υψηλή δημοφιλία του και την αγάπη για το ποδόσφαιρο. Για να είμαστε ειλικρινείς αποκόμισε τα οφέλη αυτής της δημοτικότητας, με τη διπλή εκλογή του ως ευρωβουλευτής, αλλά ενόψει της σημερινής εκλογικής διαδικασίας -της πρώτης ηλεκτρονικά μέσω του συστήματος «Ζευς»- για την ανάδειξη του 31^ου προέδρου στην ιστορία της Ελληνική Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, το πιθανότερο είναι να μην είχει την παραμικρή αγωνία.

Βλέπετε, εδώ και καιρό, η υποψηφιότητα του για την προεδρία της «νέας ΕΠΟ», έχει την «ευλογία» από το Μέγαρο Μαξίμου, την στήριξη του πρωθυπουργού, των υπερκείμενων αρχών, FIFA – UEFA, και του συνόλου του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ο Θόδωρος Ζαγοράκης κρίθηκε ως ο καταλληλότερος για πρόεδρος «κοινής αποδοχής», άλλο όμως η Ευρωβουλή κι άλλο η μεγαλύτερη αθλητική ομοσπονδία της χώρας.

Ιδού λοιπόν το Πάρκο Γουδή, ιδού και το πήδημα του προς τα εκεί!

Δεν ξέρουμε αν η εικασία μας θεωρείται «politically correct», σίγουρα πάντως ο νέος «πρωθυπουργός της μπάλας», από την πρώτη στιγμή που αποφάσισε να κατέβει στις προεδρικές εκλογές της ΕΠΟ, ένοιωθε σε μεγάλο βαθμό εξασφαλισμένη την εκλογή του.

Η αποδοχή δε, δια της ψήφου, από την συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιρικών Ενώσεων (66 στα 68) είναι η καλύτερη και ηχηρότερη απάντηση προς όλους όσοι το τελευταίο διάστημα αμφισβήτησαν ανοικτά την υποψηφιότητα του εμβληματικού αρχηγού της Πρωταθλήτριας Ευρώπης 2004.

Η Ελλάδα και όχι μονάχα η ποδοσφαιρική πιάτσα περιμένει από τον Ζαγοράκη να λειτουργήσει πέρα από τις οπαδικές διαχωριστικές γραμμές καταθέτοντας προς όφελος του αθλήματος: τις καθαρές ποδοσφαιρικές ιδέες, την αφοσίωση στο δόγμα της αλλαγής (με αιχμή του δόρατος την ισονομία και την αξιοκρατία), το πάθος και την (δική του λέξη επ' αυτού) καύλα για την αγαπημένη του Εθνική ομάδα, παράλληλα με τον σεβασμό στις αρχές που (πρέπει να) διέπουν τη λειτουργία μιας ομοσπονδίας και στις αξίες του παιχνιδιού.

Αυτές τις (διαχρονικές, πάντοτε επίκαιρες και... παγκοσμιοποιημένες) αξίες του παιχνιδιού, τα «Values of the game», όπως τιτλοφόρησε ένα εξαιρετικό βιβλίο στις ΗΠΑ πριν δύο δεκαετίες, ο δις πρωταθλητής του ΝΒΑ με τους Νικς, Μπιλ Μπράντλεϊ, το νέο αφεντικό της ΕΠΟ ακολουθεί πιστά από τη μέρα που αποφάσισε να γίνει ποδοσφαιριστής.

​

Ο μικρός Θοδωρής δεν είχε κι άλλη επιλογή μεγαλώνοντας μαζί με την αδελφή του Ντίνα, υπό την επίβλεψη της γιαγιάς και του παππού, στη Λυδίας Καβάλας, μια ιστορική περιοχή, διανθισμένη από το Αρχαίο Θέατρο των Φιλίππων, τη φυλακή του Αποστόλου Παύλου και το Ιερό Βαπτιστήριο της Αγίας Λυδίας, Πού τον έχανες τον γιο του Γιάννη και της Μαρίας Ζαγοράκη, σε ένα χωράφι του χωριού με μια μπάλα στα πόδια, τον έβρισκες.

Σ’ εκείνα τα μέρη πριν από τέσσερις δεκαετίες και βάλε, ο σχεδόν 50αρης σήμερα «Ζαγόρ», σφυρηλατήθηκε σε καταστάσεις πίεσης χαρακτήρα, εγωισμού και της καλής εννοούμενης μαγκιάς, της υπερηφάνειας, της προσωπικότητας, αλλά κυρίως της αδάμαστης θέλησης για να πετύχει. Και πέτυχε.

Οι βασικές αρχές και προτεραιότητες

Προς επίρρωσιν όλων αυτών παραθέτουμε τους κύριους άξονες της «πολιτικής Ζαγοράκη», ώστε να καταστεί απολύτως σαφές ποιες είναι αυτές οι διαχρονικές αξίες του παιχνιδιού στα δικά του μάτια. Βασική επιδίωξη του είναι να οδηγήσει την ΕΠΟ σε μια νέα εποχή, όπως ακριβώς περιγράφεται στην ολιστική μελέτη των FIFA, UEFA με τον διευθύνοντα σύμβουλο (CEO) να είναι αυτός που θα τρέχει την καθημερινότητα και θα οργανώσει τη νέα της δομή και τον ίδιο να έχει την ευθύνη για την αναδιοργάνωση του ποδοσφαιρικού κομματιού.

Η αναβάθμιση του τρόπου λειτουργίας όλων των Εθνικών ομάδων, η κατασκευή νέου υπερσύγχρονου αθλητικού κέντρου, το αποκαλούμενο κι ως «Σπίτι του Ποδοσφαίρου», σε συνδυασμό με την αξιοποίηση των άριστων σχέσεων που έχει με τις Διεθνείς Ομοσπονδίες, οι τομές που αφορούν το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, η έξωθεν καλή μαρτυρία με τη δημιουργία θεσμικού πλαισίου για τα χειραγωγημένα παιχνίδια (match fixing) αποτελούν βασικούς άξονες του τριετούς πλάνου του, ωστόσο γνωρίζει πολύ καλά πως οι «καυτές πατάτες» διαιτησίας και αθλητικής δικαιοσύνης παραμένουν να είναι οι δύο βασικοί πυλώνες που προκαλούν τις μεγαλύτερες εντάσεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό και βασική προτεραιότητα του θα είναι η διασφάλιση της ανεξάρτητης λειτουργίας τους, όπως αυτή προβλέπεται στο σχέδιο των διεθνών Ομοσπονδιών, που παρουσιάστηκε από την αθλητική ηγεσία του τόπου στις 17 Νοεμβρίου.

Ακριβώς μια εβδομάδα νωρίτερα έγινε η πρώτη (ανεπίσημη) κρούση προς τον «κάπτεν» της Πρωταθλήτριας Ευρώπης και MVP του Euro 2004. Mε τις προγραμματισμένες, για τις 9 Οκτωβρίου, εκλογές της Ομοσπονδίας να έχουν αναβληθεί, ο «Ζαγόρ» μετέφερε τα μαντάτα σε ένα-δύο ανθρώπους της απόλυτης εμπιστοσύνης του και ταυτόχρονα άρχισε να δουλεύει στο μυαλό την ιδέα της πιθανής εμπλοκής στα κοινά του ποδοσφαίρου, οκτώ χρόνια μετά την παραίτησή του από την προεδρία της ΠΑΕ ΠΑΟΚ.

Δεν ξεχνά ότι φορούσε «κοντό παντελονάκι» όταν κλήθηκε άρον-άρον από τον κόσμο του «Δικεφάλου» να βγει μπροστά για να σωθεί το καράβι. Τα όποια λάθη έκανε στα 4,5 χρόνια της διακυβέρνησής του στην «ασπρόμαυρη» πολιτεία θα αποτελέσουν χρήσιμο οδηγό, όσοι τον γνωρίζουν καλά αντιλαμβάνονται ότι έχει ωριμάσει και το κυριότερο έχει πάρει το μάθημά του. Εξάλλου, όπως, επιμένει να λέει, «ο ΠΑΟΚ ήταν ένα μεγάλο σχολείο…».

Επί των ημερών του ο «Δικέφαλος» έγινε ξανά πρωταγωνιστής, αλλά τον Ιανουάριο του 2012, λίγους μήνες πριν αναλάβει ο Ιβάν Σαββίδης, αποχώρησε από τον προεδρικό θώκο, με τον ίδιο να αναφέρει στην ανακοίνωση του ότι πήρε αυτήν την απόφαση «...προκειμένου να επιστρέψει στον σύλλογο το κλίμα αγάπης και ενότητας». Παρότι είχε παραιτηθεί από την προεδρία ήταν ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο ο Πόντιος επιχειρηματίας συνομίλησε και εξέφρασε το ενδιαφέρον του για την εμπλοκή του στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ανέκαθεν ο Σαββίδης είχε καλή άποψη για τον αρχηγό της πρωταθλήτριας Ευρώπης γι’ αυτό τον πήρε στο πλευρό του ως έμμισθο «στρατηγικό σύμβουλο» και του συμπαραστάθηκε με κάθε τρόπο στις δικαστικές περιπέτειες που είχε μπλέξει για το διάστημα που είχε διατελέσει πρόεδρος της ΠΑΕ. Ανέντιμος δεν υπήρξε ποτέ! Μπορεί ένα κομμάτι του κόσμου να του είχε προσάψει διοικητικές αδυναμίες και εν μέρει διαχειριστική ανεπάρκεια, αλλά ο Ζαγοράκης δικαιώθηκε πανηγυρικά από το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης για τη δήθεν υπεξαίρεση 320.000 ευρώ από το ταμείο της ομάδας.

Μια υποψηφιότητα που πέρασε από χίλια κύματα

Από τον περασμένο Νοέμβριο όταν για πρώτη φορά έπεσε στο τραπέζι η ιδέα του «προέδρου κοινής αποδοχής», µε στόχο την αποκατάσταση της αξιοπιστίας του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο άλλοτε πρόεδρος του ΠΑΟΚ και δύο φορές εκλεγμένος ευρωβουλευτής, είχε ξεκινήσει να βολιδοσκοπεί παράγοντες, αξιωματούχους και παρατρεχάμενους των ποδοσφαιρικών ενώσεων που ψηφίζουν στις αρχαιρεσίες της ΕΠΟ, το κυριότερο είχε φροντίσει να πάρει κλίμα και να διερευνήσει τα προθέσεις των Big-4. To feedback που πήρε από τις πρώτες κιόλας συνομιλίες με τους ισχυρούς του ελληνικού ποδοσφαίρου ήταν θετικό, όλοι οι «μεγάλοι» από την πρώτη στιγμή είδαν «με καλό μάτι» την εμπλοκή στα διοικητικά της ομοσπονδίας ενός ανθρώπου που είναι βγαλμένος από τα σπλάχνα του αθλήματος.

Για την κυβέρνηση είναι το πρόσωπο κοινής αποδοχής, το οποίο μπορεί να εμπνεύσει και να συσπειρώσει, λειτουργώντας όπως ακριβώς την εποχή που φορούσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού της γαλανόλευκης, ενώ κι ο ίδιος ήταν ξεκάθαρος ως προς το πως θέλει να λειτουργήσει και να διοικήσει. Σ’ όλους τους συνομιλητές του (Μέγαρο Μαξίμου, Big-4, διεθνείς ομοσπονδίες), φρόντισε να ξεκαθαρίσει και να διαμηνύσει σ’ όλους τους τόνους, ότι δεν προτίθεται να αναλάβει την προεδρία για να κάνει δημόσιες σχέσεις ή για να του χρεωθούν όλες οι παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου, που με μαθηματική ακρίβεια θα τον οδηγούσαν στην έξοδο.

Αυτοί που έπρεπε γνώριζαν από την πρώτη ώρα ότι δεν ήθελε να έχει (και δεν είχε…) την παραμικρή εμπλοκή στη διαμόρφωση της Εκτελεστικής Επιτροπής, ούτε στην πρόσληψη του CEO. Ο Ζαγοράκης που ξέρει πως ακριβώς «παίζεται η μπάλα» (κι) έξω από τα γήπεδα, έμεινε απλός παρατηρητής στα «παιχνίδια εξουσίας», ας μη γελιόμαστε μέχρι και οι πέτρες, που είναι στρωμένες έξω από τα γραφεία της ΕΠΟ στο Πάρκο Γουδή, γνωρίζουν ότι η πλειονότητα των ποδοσφαιρικών ενώσεων από το 2017 ανήκει σε ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, με τους «κιτρινόμαυρους» να έχουν τη δεδομένη χρονική στιγμή το «πάνω χέρι».

Οι δύο μεγάλες ΠΑΕ, αμφότερες µε έμβλημα τον Δικέφαλο Αετό, απέφυγαν όλο αυτό το διάστημα, για τους δικούς τους λόγους, να τοποθετηθούν επίσημα για την υποψηφιότητα Ζαγοράκη. Το ίδιο έκαναν τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και ο Παναθηναϊκός. Οι δυο «αιώνιοι» του ελληνικού ποδοσφαίρου φρόντισαν, μέσω των media που διαθέτουν οι ιδιοκτήτες τους, να μεταφέρουν προς τα έξω τις θέσεις και τις όποιες αντιρρήσεις είχαν το διάστημα των διεργασιών στο παρασκήνιο, όλοι όμως με την σιωπηλή στάση τους έδειχναν ευθύς εξαρχής πρόθυμες να συναινέσουν στο πρόσωπό του.

Θα το δείξουν, άλλωστε, και μέσα από την… κάλπη. Κοντός ψαλμός, αλληλούια…

Το έντονο παρασκήνιο και η... επιστροφή

Στα μέσα Δεκεμβρίου, στο πλαίσιο επαφών που είχε στη Ρόδο µε τον περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου κ. Γιώργο Χατζημάρκο για ευρωπαϊκά θέματα, ανέπτυξε τις σκέψεις του για το ελληνικό ποδόσφαιρο. «Ως μέλος της Εθνικής Ομάδας του 2004, συζητώντας με τους συναθλητές μου, διαπιστώνουμε, με λύπη, ότι η εικόνα του ποδοσφαίρου αυτή την στιγμή δεν είναι ευχάριστη και πρέπει να αλλάξουν πολλά. Και εμείς θα είμαστε από τους πρώτους που θα πανηγυρίσουν. Οι ισχυροί του ποδοσφαίρου θα πρέπει να κάτσουν στον ίδιο τραπέζι. Πρέπει επιτέλους να ενωθούν όλες οι δυνάμεις που θα μας επιτρέψουν να πανηγυρίσουμε νέες νίκες σε εθνικό επίπεδο», είχε πει σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Δημοκρατική». Προφανώς εκείνη η τοποθέτηση είχε εκληφθεί απ' όλους ως η πρώτη δημόσια επιβεβαίωση των πληροφοριών που τον εμφάνιζαν ως τον «εκλεκτό» της κυβέρνησης αλλά και των «μεγάλων» της μπάλας ώστε να ηγηθεί της προσπάθειας για την πραγματική επανεκκίνηση του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τα πράγματα για τον άλλοτε εμβληματικό αρχηγό της Εθνικής έμπαιναν σε καλό δρόμο ώστε να γίνει, μετά τις σημερινές εκλογές, ο 30^ος πρόεδρος της μεγαλύτερης αθλητικής ομοσπονδίας της χώρας και ο δεύτερος ποδοσφαιριστής που θα βρίσκεται στο τιμόνι της, μετά τον Λουκά Πανουργιά στη περίοδο της Μεταπολίτευσης, ωστόσο η διαγραφή του από την ομάδα ευρωβουλευτών της Ν.Δ. παρέμενε ένα «αγκάθι» που με τον έναν ή άλλον τρόπο έπρεπε να λυθεί, παράλληλα με τις όποιες νομοθετικές ρυθμίσεις από πλευράς του υφυπουργού αθλητισμού, Λευτέρη Αυγενάκη, έπρεπε να γίνουν προκειμένου να ξεπεραστούν τυπικά ζητήματα που είχαν να κάνουν με τα δύο καταστήματα ΠΡΟ-ΠΟ που διατηρεί στη Θεσσαλονίκη και τη συνέχιση της ενεργούς παρουσίας στο Ευρωκοινοβούλιο.

Εξάλλου, θα συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντα του ευρωβουλευτή και δε θα έχει το παραμικρό οικονομικό αλισβερίσι με την ΕΠΟ, όπου θα είναι αμισθί.

​

Στα τέλη του Ιανουαρίου συναντήθηκε µε το πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μαξίμου. Εκεί επικυρώθηκε πως ο χρόνος είναι «ο καλύτερος γιατρός» και μαζί με την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης προς το πρόσωπό του επέστρεψε στην «ευρωομάδα» της Νέας Δημοκρατίας από την οποία είχε διαγραφεί ακριβώς πριν από έναν χρόνο. Αφορμή υπήρξε η εισήγηση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού, που ανακαλούσε το πιστοποιητικό συμμετοχής του ΠΑΟΚ, για τη φερόμενη πολυϊδιοκτησία με την Ξάνθη. Ο πρώην πρόεδρος του «Δικεφάλου», λειτουργώντας ως «σημαία» του συλλόγου, ανέβηκε στα κάγκελα δηλώντας ευθέως ότι «...εάν ο ΠΑΟΚ δεν δικαιωθεί, εγώ δεν μπορώ να συνευρίσκομαι στην ίδια πολιτική στέγη με όλους αυτούς».

Οι αντιδράσεις και οι δεύτερες σκέψεις

Λίγο η πανδημία που έχει προκαλέσει ουκ ολίγες ανατροπές στην καθημερινότητα όλων (κι ανέβαλλε τρεις φορές την εκλογική γενική συνέλευση μέχρι να αποφασιστεί η ηλεκτρονική ψηφοφορία), λίγο οι έντονες αντιδράσεις των οργανωμένων οπαδών του ΠΑΟΚ κάποια στιγμή έφεραν δεύτερες σκέψεις. Ο Ζαγοράκης αμφιταλαντεύθηκε αρκετά και για πολλές μέρες, έκανε ένα νέο κύκλο επαφών με όλους τους εμπλεκομένους, με το αδιέξοδο να παραμένει σ’ ότι είχε να κάνει με τα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής και τη θέση του CEO.

Την ώρα που διέρρεε προς τα έξω μια πιθανή εμπλοκή του προέδρου της ΕΠΣ Αθηνών, Παναγιώτη Δημητρίου, εκείνος παρέμεινε σταθερός και αμετακίνητος στις απόψεις του, σα να φώναζε «μη με μπλέκετε, εμένα, μ’ όλα αυτά». Οι εγγυήσεις που έλαβε, από υψηλότατα κυβερνητικά στελέχη το βράδυ της 9^ης Μαρτίου, για οριστική συμφωνία με την πλευρά των Big-4 τον οδήγησαν την επομένη στη δημοσιοποίηση της υποψηφιότητας για την προεδρία της ομοσπονδίας, που βρήκε σύμφωνους το σύνολο των ομάδων, προέδρων και παραγόντων με τους οποίους φρόντισε και επικοινώνησε για να τους ενημερώσει και τους ευχαριστήσει για την εμπιστοσύνη.

Κι όταν λέμε όλους, εννοούμε όλους. Από τον Μελισσανίδη, τον Σαββίδη, τον Μαρινάκη και τον Αλαφούζο, που εκπροσωπούν το Big-4, μέχρι τους Καρυπίδη, Κωστούλα, Μπέο, Πανουργιά, Κούγια και τους λοιπούς ιδιοκτήτες των ομάδων της Superleague 1 και της Superleague 2. Επικοινώνησε και μίλησε για ώρα ακόμα και με τον πρόεδρο της ΕΠΣ Λέσβου και μέλος της απερχόμενης Εκτελεστικής Επιτροπής, Σταύρο Ψαρόπουλο, ο οποίος πικραμένος από το «κάψιμο» της δικής του υποψηφιότητας είχε αφήσει αιχμές για τον Ζαγοράκη υποστηρίζοντας πως είναι «άλλο παίζω μπάλα κι άλλο διοικώ την ΕΠΟ…».

Το μότο του «Theo», όπως τον αποκαλούσαν με τη βαριά εγγλέζικη προφορά τον καιρό που έβγαζε το ψωμί του στο «Filbert Steat» του Λέστερ, σ’ ότι αφορά το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου παραμένει ένα και μοναδικό: «Να γίνουμε μια μεγάλη ΟΜΑΔΑ, να παίζουμε μπάλα όλοι μαζί». Άλλωστε, «βασικός στόχος και προτεραιότητα», όπως λέει στους συνομιλητές του, «είναι η ΕΠΟ να γίνει συμπαίκτης και όχι “βάρος” για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο».

Η πορεία στο χρόνο…

Ο Θόδωρος Ζαγοράκης ποτέ δεν υπήρξε ο καλύτερος ποδοσφαιριστής με την μπάλα στα πόδια. Η κοψιά του μέσα στο γήπεδο δε θύμιζε σε τίποτα τους παικταράδες της προηγούμενης γενιάς, όπως ο Κούδας, ο Δεληκάρης, ο Παπαϊωάννου κι ο Δομάζος, υστερούσε σε τεχνικά χαρακτηριστικά από τους περισσότερους της γενιάς του. Όμως, σε σχέση με τον Καραγκούνη, τον Νικολαΐδη, τον Τσιάρτα, τον Μπασινά, ήταν ο αληθινός ηγέτης, ο πραγματικός αρχηγός και κάτι παραπάνω από ένας αναντικατάστατος παίκτης. Εμπαινε μπροστάρης στη μάχη και τον ακολουθούσαν όλοι οι υπόλοιποι.

Η καρδιά του χτυπούσε πάντα για την Εθνική ομάδα. Δεν έλειψε από επίσημο ματς για σχεδόν 11 χρόνια, διαλύοντας το ρεκόρ του Μπίλι Ράιτ, που έμοιαζε ακατάρριπτο. Από εκείνη την πρώτη εμφάνισή του στα Νησιά Φερόε τον Σεπτέμβριο του 1994 μέχρι και την 120^η συμμετοχή σ’ ένα φιλικό παιχνίδι στην Τούμπα κόντρα στην Ισπανία ήταν εκεί, στρατιώτης παρά τα γαλόνια του. ο Ζαγοράκης ήταν καθρέπτης της ελληνικής ψυχής.

«Μόνο αν το "εγώ" μπει κάτω από το "εμείς" έρχονται οι επιτυχίες», είχε πει και επιμένει να το λέει όταν η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από την πορεία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Βίωσε στο πετσί του για σχεδόν δέκα χρόνια τις αποτυχίες της Εθνικής, δεν έκανε πίσω, δεν λύγισε, πάντα μπροστάρης μέχρι που σήκωσε πρώτος το τρόπαιο του Εuro στον ουρανό της Λισαβόνας το βράδυ της 4^ης Ιουλίου του 2004. Το ότι η ΟΥΕΦΑ τον ανέδειξε κορυφαίο παίκτη του Euro της Πορτογαλίας, το ότι βγήκε πέμπτος στην ψηφοφορία για τη «Χρυσή Μπάλα», όπως και το ότι οι ομοσπονδιακοί τεχνικοί τον είχαν στην τελική δεκάδα για την ανάδειξη του κορυφαίου της ΦΙΦΑ για το 2004 ήταν απλά κερασάκια στην τεράστια τούρτα της μοναδικής στιγμής που κάθε ποδοσφαιριστής ονειρεύεται να ζήσει.

Έπαιξε από πιτσιρικάς μπάλα στα χωράφια χωριού του και ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα στον ΑΟ Καβάλας στο δεξί άκρο της άμυνας αλλά και ως αμυντικός μέσος. Αγωνίστηκε στα γήπεδα της Β' και Γ’ Εθνικής, στις μικρές Εθνικές ομάδες, προτού πάρει στα 21 του μεταγραφή στον ΠΑΟΚ. Μετά από μια ήττα των «ασπρόμαυρων» στην Έδεσσα, ο συγχωρεμένος πρόεδρος του «Δικεφάλου», Θωμάς Βουλινός, ταξίδεψε για τα μάτια του μέχρι την Ελευθερούπολη Καβάλας, όπου μέσα σε λίγα λεπτά έδωσε τα χέρια και ντυνόταν στα «ασπρόμαυρα». Οι παράγοντες του «Δικεφάλου» φοβόντουσαν μη τυχόν και τον αρπάξει η ΑΕΚ, στην οποία βρέθηκε τελικά να αγωνίζεται μια τριετία, μετά από το πέρασμα 2,5 ετών από την Αγγλία και τη Λέστερ με την οποία κατέκτησε το Λιγκ Καπ.

Ο Σταύρος Σαράφης στο ντεμπούτο του κόντρα στη Δόξα Δράμας για το κύπελλο, και όχι εναντίον του Άρη, όπως λανθασμένα αναφέρεται τόσα χρόνια, του έδωσε τη φανέλα με το «10», λέγοντάς του: «Είσαι μεγάλος παίκτης και οι μεγάλοι παίκτες αυτή τη φανέλα φοράνε…», ενώ μετά το έπος της Πορτογαλίας και με την Ένωση να ταλανίζεται από οικονομικά προβλήματα, αποχωρεί χαρίζοντας ένα σημαντικό ποσό και μεταναστεύει για δεύτερη φορά καθώς συμφωνεί με την ιταλική Μπολόνια. Υπογράφει διετές συμβόλαιο, αλλά οι «ροσομπλού» υποβιβάστηκαν κι ο Ζαγοράκης αφήνει το παχυλό συμβόλαιο των Ιταλών για να επιστρέψει το 2005 στην πρώτη και μεγάλη αγάπη. Τον ΠΑΟΚ. Αδιαφορώντας για τα χιλιάδες διοικητικά και οικονομικά προβλήματα που ταλάνιζαν τον λαοφιλή σύλλογο της Βορείου Ελλάδας.

Στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» τον υποδέχονται ως Μεσσία, αλλά ο ΠΑΟΚ εκείνης της εποχής δεν μπορούσε να πετύχει και πολλά. Στις 13 Μαΐου του 2007 αγωνίζεται για τελευταία φορά απέναντι στον ΟΦΗ και ένα μήνα αργότερα επιβεβαιώνει ότι κρεμά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και φορά το κουστούμι του προέδρου της μεγαλύτερης ομάδας της Βορείου Ελλάδας.

«Νιώθω ότι έφτασε η στιγμή να αποσυρθώ από την ενεργό δράση. Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση της καριέρας μου μέχρι σήμερα. Χρειάστηκαν ατέλειωτες ώρες σκέψης και προβληματισμού μέχρι να δεχθώ μέσα μου ότι έφτασα στο τέλος της διαδρομής. Αυτό το συναίσθημα και η συμπαράσταση του κόσμου, επώνυμου και ανώνυμου, μου δίνει τη δύναμη, την πίστη και το όραμα να υπηρετήσω την ομάδα από ένα άλλο πόστο. Από μια άλλη θέση. Εκτός του αγωνιστικού χώρου. Σε έναν χώρο άγνωστο μέχρι σήμερα για μένα. Γνωρίζω τις δυσκολίες του. Δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Είμαι εδώ. Για να υπηρετήσω τον ΠΑΟΚ, όπως τον υπηρέτησα ως ποδοσφαιριστής μέχρι σήμερα», ανέφερε η γραπτή δήλωσή του με την οποία έμπαινε μπροστάρης στην αναγέννηση του «Δικεφάλου».