Ριζούπολη, Λεωφόρος... σπασμένα ελενίτ!

Εζησε τον Ολυμπιακό στο ξεκίνημα της απόλυτης κυριαρχίας του την τελευταία 20ετία! Είναι ένας από τους ανθρώπους που για 11 χρόνια (2000-2011) ήταν πίσω από κάθε τραυματισμό παίκτη των νταμπλούχων Ελλάδας, ήταν ένα λιθαράκι πίσω από κάθε μεγάλη επιτυχία των «ερυθρόλευκων». Τα φώτα συνήθως πέφτουν πάνω στους προπονητές, στους παίκτες... Τα μέλη του τιμ συνήθως αποτελούν τους αφανείς ήρωες. Ενας απ' αυτούς, ο Βαγγέλης Κανέλλος, ο οποίος... σκάλισε στο Gazzetta Journal Weekend τις αναμνήσεις που έζησε στο Λιμάνι.

Σήμερα είναι στον ΑΠΟΕΛ, προσφέροντας τις υπηρεσίες του ως ένας από τους κορυφαίους στο είδος του.

Ο Βαγγέλης Κανέλλος, θυμήθηκε το 1-4 στη Λεωφόρο, την Ριζούπολη, που αν γινόντουσαν τότε αυτά εις βάρος του Ολυμπιακού θα είχαν πωρωθεί οι παίκτες περισσότερο, τον απλό Κόκκαλη, τον ταπεινό Βαλβέρδε και τον Αλέφαντο που είχε πλουραλισμό στις προπονήσεις του. Παράλληλα, μας μίλησε για τον δυνατό Ζιοβάνι, τους Ριβάλντο-Καρεμπέ που έκαναν βάρη μόνοι τους στο γυμναστήριο και τον Ζεβλάκοφ που αν δεν τον έβλεπε δεν έκανε προπόνηση!

Το ξύλο στα γήπεδα της Β' και της Γ' εθνικής, τα κυνηγητά και το πόδι που είχε σπάσει τα ελενίτ, από τα οποία ήταν φτιαγμένα τα αποδυτήρια. Η πρώτη του αποστολή στον Ηρόδοτο και ο τσαμπουκάς από έναν παίκτης της αντιπάλου ομάδας.

Απολαύστε τον...

Πως... έκατσε και πήγες στον Ολυμπιακό;

«Ήμουν στην Εθνική βόλεϊ, στο τμήμα βόλεϊ του Ολυμπιακού ήταν ο Άρης Χελιουδάκης που είναι μέχρι και σήμερα στο ποδόσφαιρο. Είχαμε μια δυνατή γνωριμία και εκείνος μεσολάβησε για να πάω στην ομάδα. Βέβαια, ήμουν και εγώ στο βόλεϊ του Ολυμπιακού, στην ομάδα που πανηγύρισε στο ΣΕΦ το Ευρωπαϊκό».

Bαγγέλη, πως θυμάσαι τις πρώτες σου μέρες στον Ολυμπιακό;

«Επειδή ήμουν και Ολυμπιακός από παιδάκι, όταν μου έγινε η πρόταση να πάω να δουλέψω στην ομάδα που υποστηρίζω ήταν το κάτι άλλο, δεν το πίστευα. Ξέρεις τι είναι να συνεργάζεσαι με όλους αυτούς που θαύμαζες; Γεωργάτος, Τζόρτζεβιτς, Ελευθερόπουλος, Ζιοβάνι... παίκτες που με έκαναν να πανηγυρίζω ήταν μέρος της καθημερινότητάς μου».

Απ' όλους αυτούς ποιος σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;

«Δεν θέλω να αδικήσω κάποιον. Θυμάμαι όμως πολύ έντονα το πόσο επαγγελματίες ήταν οι Ζιοβάνι, Ριβάλντο και Καρεμπέ. Μετά την προπόνηση πήγαιναν και έκαναν βάρη - όπως κι ο Κωστούλας ή ο Βενετίδης. Ο Ζιοβάνι ήταν ο πιο δυνατός - έπαιρνε την μπάρα που ζύγισε 25-30 και τη σήκωνε με το ένα χέρ. Ζεβλάκοφ ερχόταν και μου έλεγε "αν δεν σε δω δεν μπορώ να βγω για προπόνηση", τρομερός τύπος. Απίστευτοι επαγγελματίες και χαρακτήρες οι Γκαλέτι-Πάντος επίσης».

Θα έζησες και την ταλαιπωρία του Πατσατζόγλου...

«Μεγάλη αδικία για το παιδί αυτό... Σαν παίκτης θα μπορούσε να πάει στην Ρεάλ Μαδρίτης, αν και νομίζω ότι υπήρχε ενδιαφέρον και από την Ίντερ. Τότε, αν δεν κάνω λάθος η Ρεάλ είχε κάνει προσφέρει στον Γιούρκα Σεϊταρίδη λευκή επιταγή αλλά εκείνος είχε υπογράψει με την Πόρτο. Πιστεύω ότι αν ο Χρήστος δεν είχε αυτή την ατυχία θα πήγαινε στην Ρεάλ Μαδρίτης. Ήμουν μαζί του στο χειρουργείο όταν έκανε την επέμβαση, έζησα όλη του την περιπέτεια... δυστυχώς».

Εζησες και τον Κώστα Μήτρογλου στο ξεκίνημά του. Η γνώμη σου;

«Από τις προπονήσεις φαινόταν ότι ξέρει πολύ μπάλα, ότι είναι ένας παίκτης με υψηλή τεχνική».

Οι στιγμές που δεν θα ξεχάσεις;

«Ο τελικός Κυπέλλου με την ΑΕΚ σίγουρα, το πρώτο μας διπλό στη Βέρντερ Βρέμης, το 1-4 στη Λεωφόρο, το 3-0 στην Ριζούπολη».

Από τον τελικό του ΟΑΚΑ τι είναι αυτό που σου έχει μείνει στο μυαλό;

«Στο 89' με 90', πήγα να πάρω ηλεκτρολύτες από τα αποδυτήρια και θυμάμαι ότι μερικοί φίλοι της ΑΕΚ με κορόιδευαν, γελούσαν μαζί μου όντας σίγουροι ότι το ματς δεν θα πάει στην παράταση. Μετά ισοφαρίσαμε, το ματς πήγε στα πέναλτι και εκεί το πήραμε, Αδικο να κρίνεται εκεί ένα τρόπαιο αλλά έτσι είναι οι κανονισμοί».

Στη Βρέμη σπουδαίο βράδυ, έτσι;

«Ναι, σίγουρα... Έγινε η αρχή για έρθουν στην ομάδα και τα υπόλοιπα διπλά. Επρεπε νωρίτερα να είχαμε πανηγυρίσει εκτός έδρας στο Champions League, αλλά πότε η τύχη, πότε κάποια διαιτητικά λάθη τα έφεραν έτσι ώστε κόντρα στη Βέρντερ Βρέμης να γραφτεί στην ιστορία το πρώτο μας διπλό στο Champions League».

Το 1-4 της Λεωφόρου τι σου έχει αφήσει;

«Το σημαντικότερο ήταν ότι ήρθε μια τόσο μεγάλη νίκη, με τους οπαδούς των δύο ομάδων να είναι παρόντες. Όπως επίσης μού έχει μείνει και το πανέμορφο γκολ του Λουτσιάνο. Φοβερό φάουλ!»

Μας είπες και για την περίφημη «Ριζούπολη». Πως θυμάσαι εκείνη τη μέρα;

«Όλοι μας είχαμε πολύ άγχος, υπήρχε μεγάλη ένταση πριν από το ματς. Όσο έμεινα στον Ολυμπιακό, ήταν το ματς με τη μεγαλύτερη πίεση. Μου το έλεγε αυτό κι ο Ελευθερόπουλος. Η ομάδα έκανε όμως το τέλειο ματς, νίκησε και πήραμε ακόμη ένα πρωτάθλημα».

Στον Παναθηναϊκό λένε ότι τα επεισόδια αλλοίωσαν και το τελικό αποτέλεσμα... Εσύ τι πιστεύεις;

«Μέχρι να πάμε στο γήπεδο δεν ξέραμε ότι είχαν γίνει. Εχω δουλέψει σε ομάδες Β' και Γ' εθνικής όπου το ξύλο και τα επεισόδια είναι χαρακτηριστικό φαινόμενο κάθε εβδομάδα. Φυσικά, αυτό δεν δικαιολογεί τα όσα έγιναν. Όμως, ξέρω ότι τέτοια γεγονότα σε πορώνουν. Αν είχαν γίνει αυτά εις βάρος του Ολυμπιακού, σίγουρα οι παίκτες θα είχαν φτιαχτεί περισσότερο».

Θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει το ματς φέτος στη Λεωφόρο; Κατά τη γνώμη σου αν γινόντουσαν αυτά που έγιναν τότε στις μέρες σου θα είχε ξεκινήσει το ματς;

«Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι είναι άσχημο τα αποτελέσματα να κρίνονται στα χαρτιά και όχι μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Για το δεύτερο μέρος της ερώτησης, νομίζω ναι. Τα επεισόδια έγιναν, νομίζω, εφόσον έγινε γνωστή η αναβολή του ματς».

Μας είπες ότι έχεις ζήσει διάφορα ευτράπελα σε γήπεδα της Β' και Γ' εθνικής. Τι θυμάσαι;

«Είναι πολλά... Όταν ήμουν στον Ασπρόπυργο, παίζαμε με τον ΑΟ Αγερσανί Νάξου. Μας είχαν πει "αν δεν χάσετε, δεν θα μπείτε στο πλοίο". Γενικότερα σε νησιά και σε χωριά της Κρήτης γίνονται διάφορα. Στην πρώτη μου αποστολή, όταν ήμουν 22 ετών το 1992, στον Ηρόδοτο με κυνήγησε ένας παίκτης, όταν είχα μπει στο γήπεδο με το φαρμακείο. Στο Λήλα Βασιλικού κυνηγούσαν έναν παίκτη μας, ο οποίος έκανε... 100άρι για να προλάβει να μπει στα αποδυτήρια και εγώ επειδή είχα τα κλειδιά, έτρεχα μαζί του.

Βέβαια δεν είναι τα μόνα αυτά. Πάλι όταν ήμουν στον Ασπρόπυργο, σε ένα ματς με τον Απόλλωνα Ερέτριας μάς είχαν κλείσει σε ένα δωματιάκι με ελενίτ. Το βαρούσαν από παντού, ώσπου ένα πόδι τρύπησε τη λαμαρίνα από πάνω. Και όταν ήμουν στον Αγιο Δημήτριο στα Χανιά μας κυνηγούσαν για να μας χτυπήσουν μέσα στα αποδυτήρια».

Σε ποιο απ' αυτά φοβήθηκες;

«Δεν το λέω για να δείξω κάτι, αλλά γενικά δεν έτυχε να φοβηθώ κάπου. Ίσως να μην... πρόλαβα» (γέλια)

Ο Κόκκαλης πως ήταν;

«Απλός άνθρωπος. Ενδιαφερόταν πολύ για την ομάδα, αλλά και τον αθλητισμό γενικότερα, μας ρωτούσε πόσο είχε έρθει μέχρι κι ο Μακεδονικός. Στο Ρέντη παίζαμε καμιά φορά ποδοσφαιράκι».

Συνεργάστηκες με τόσους προπονητές. Ποιους ξεχωρίζεις;

«Είναι πολλοί και όλοι κάτι μου άφησαν... Ο Μαντζουράκης, ο Λεμονής, ο Σόλιντ, ο Κάτανετς, ο Κόλλιας, ο Αλέφαντος, ο Βαλβέρδε...»

Ωραία, θα σε ρωτάω και θα μου λες.

«Οκ».

Λεμονής;

«Δύο φορές μας έγινε αύξηση στον Ολυμπιακό το διάστημα που ήμουν εγώ. Αυτό συνέβη κατόπιν εισήγησης του Λεμονή για αύξηση στους υπαλλήλους».

Βαλβέρδε;

«Η ταπεινότητα είναι το μεγαλύτερο αγαθό. Θυμάμαι ότι μια φορά μέχρι και την πόρτα μού είχε ανοίξει να περάσω. Στο Βιετνάμ είχε δακρύσει όταν του είπα "θα επιστρέψεις στον Ολυμπιακό"».

Σόλιντ;

«Επαγγελματίας. Αυτό».

Αλέφαντος;

«Ακουγα από τους παίκτες να λένε ότι έκανε καθημερινά διαφορετικές προπονήσεις. Ήταν πολύ καλές οι προπονήσεις του».

Ποιο από τα τόσα ταξίδια, που έκανες με τον Ολυμπιακό, σε έχει σημαδέψει;

«Αναμφισβήτητα αυτό στο Βιετνάμ. Εκεί βλέπεις τη δύναμη της ψυχής. Μόνο και μόνο που κάθε πρωί αντικρίζεις το λαό να κάνει ομαδική γυμναστική στις 6 το πρωί, αρκεί».

Τώρα είσαι στον Θρύλο, αλλά της Κύπρου. Πως είναι τα πράγματα στον ΑΠΟΕΛ;

«Στον ΑΠΟΕΛ θυμήθηκα το επίπεδο που υπήρχε στον Ολυμπιακό, κυρίως λόγω της πορείας που είχε η ομάδα στο Champions League τα προηγούμενα χρόνια. Τελευταία δεν έχουν έρθει τα αποτελέσματα που θέλουμε, αλλά στο χέρι μας είναι να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση».

Η ζωή εκεί πως είναι;

«Είναι διαφορετική συγκριτικά με την Ελλάδα και η ζωή στη Λευκωσία είναι εντελώς άλλη απ' αυτή που υπάρχει στη Λεμεσό. Στη Λευκωσία υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα και πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι».

Είναι μεγάλη η ερυθρόλευκη παρέα εκεί. Πάρντο, Ντε Βινσέντι, Γιαννιώτας... Η άποψή σου;

«Ο Πάρντο είναι γνωστό ότι μαζί με τον Χιώτη συνέβαλαν τα μέγιστα στις μεγάλες πορείες του ΑΠΟΕΛ στην Ευρώπη. Ο Ντε Βινσέντι είναι ο παίκτης που με μια του ενέργεια σου αλλάζει την ροή ενός αγώνα. Ο Γιαννιώτας, από το λίγο που τον είδα, με την ταχύτητα και την ευκολία στο να τελειώνει φάσεις που το διακρίνουν, μπορεί να κάνει την διαφορά στον ΑΠΟΕΛ».