Τεόφιλο Στίβενσον: Ο πυγμάχος της επανάστασης!

Οι μεγάλες επαναστάσεις αφήνουν το αποτύπωμα τους στην Ιστορία έντονο, ανεξίτηλο. Απ' αυτό “γεννιούνται” μορφές άγιες και συνθέτουν την ξεχωριστή εικονογραφία μιας εποχής, ενός κινήματος. Στο κάδρο της μετεπαναστατικής Κούβας κυριαρχούν, φυσικά, οι μορφές των Φιντέλ Κάστρο, Τσε Γκεβάρα. Υπάρχει όμως, μεταξύ άλλων, κι ένας αθλητής που στέκεται επάξια δίπλα στις εμβληματικές μορφές: Ο Τεόφιλο Στίβενσον. Με τον θάνατο του (60 χρόνων) πήρε μαζί του κι ένα κομμάτι του παρελθόντος που δεν πρόκειται να επανεξεταστεί. Δεν χρειάζεται κιόλας. Ο εν λόγω ήταν και είναι ο κορυφαίος ερασιτέχνης πυγμάχος όλων των εποχών. Κι αν αρνήθηκε να γίνει επαγγελματίας, το έκανε για να μην κηλιδώσει το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του: Την αγάπη του κόσμου και την αγάπη του για την Κούβα. Όρθιος μέχρι τέλους.

Ιδεολογική πρόκληση

Η πίστη του στα ιδεώδη της κουβανικής επανάστασης ήταν τόσο μεγάλη, που ήταν αναπόφευκτο να δεχτεί ανάλογη πρόκληση. Αυτή δεν ήταν ένοπλη, ήταν ιδεολογική. Καπιταλιστική. Η φρασεολογία δεν είναι τυχαία, καθώς το 1974 (σ.σ πρωτιά στο παγκόσμιο πρωτάθλημα) που “απλώθηκαν” στα πόδια του πέντε εκατομμύρια δολάρια, ο “Ψυχρός Πόλεμος” όριζε τα πάντα. Για τη Δύση κάθε νίκη έναντι των “κόκκινων” ήταν σημαντική. Έτσι, οι ΗΠΑ θα ήθελαν, έστω κι αν δεν εκφράστηκε ποτέ ανοιχτά, να δουν τον Μοχάμεντ Άλι να κερδίζει τον “επαναστάτη” Στίβενσον. Ο επαγγελματίας απέναντι στον ερασιτέχνη. Φυσικά, ο διοργανωτής αυτού του σούπερ αγώνα θα έβγαζε απίστευτο κέρδος. Κάπου εδώ μπαίνουν στην υπόθεση οι προωθητές πυγμαχικών αγώνων Μπομπ Άρουμ, Ντον Κινγκ. Αμφότεροι προσπάθησαν να τον δελεάσουν να φύγει από την Κούβα και να σταθεί απέναντι στον Άλι. Μάταια.

Η αγάπη του κόσμου πάνω απ' όλα

Το σίγουρο είναι ότι αν γινόταν ο αγώνας, θα δικαίωνε τον τίτλο “η μάχη του αιώνα”. Οι γνωρίζοντες το σπορ εκτιμούν ότι ο Στίβενσον θα έβγαινε νικητής. Ο Άλι ήταν στη δύση της καριέρας του και ο Κουβανός στα 22. Μάλιστα, είχε μόλις κερδίσει (το 1972 στο Μόναχο) το πρώτο από τα τρία χρυσά ολυμπιακά μετάλλια. Ο Στίβενσον διέθετε “φονικό” δεξί και εξαιρετικές κινήσεις στο ρινγκ. Αν και ψηλός κινούνταν με χάρη, κάτι που έκανε καλά στο παρελθόν ο Άλι. Βέβαια, οι διαφωνούντες επικαλούνταν τις διαφορές μεταξύ ενός ερασιτεχνικού ματς τριών γύρων και ενός επαγγελματικού που διαρκούσε περισσότερο.

Το ποιος θα επικρατούσε δεν είχε σημασία, μια και ο Στίβενσον είχε πάρει την απόφαση του. Με μια απλή φράση έβγαλε άπαντες νοκ άουτ:

“Δεν θα αντάλλαζα το κομμάτι της Κούβας που μου ανήκει για όλα τα χρήματα του κόσμου. Προτιμώ την αγάπη οκτώ εκατομμυρίων Κουβανών”.

Η αντίδραση ήρθε από το Sports Illustrated, το οποίο έγραψε: “Προτιμά να είναι κόκκινος παρά πλούσιος”.

Γροθιά στο πρόσωπο των ΗΠΑ

Η απόρριψη του Στίβενσον δεν ενόχλησε, φυσικά, μόνο το γνωστό περιοδικό. Ερέθισε γενικά την αμερικανική κοινωνία. Οι Άρουμ, Κινγκ στράφηκαν στους Άλι, Φόρμαν και τους πρόσφεραν τα ίδια χρήματα για να πάρουν μέρος στο “Rumble In The Jungle” στο Ζαΐρ. Η επιλογή του τόπου δεν είναι τυχαία. Οι Αμερικανοί ήθελαν να δείξουν τη δύναμη τους σε κάθε ευκαιρία. Εδώ έκαναν επίδειξη θράσους βοηθώντας ένα πολύ πιο βίαιο καθεστώς απ' αυτό της Κούβας. Για τις ΗΠΑ ο Κάστρο ήταν το απόλυτο κακό και η Κούβα το πιο δαιμονοποιημένο κράτος του κόσμου. Ακόμη και η γειτνίαση ενοχλούσε, ενώ η πίστη στον Φιντέλ εξόργιζε τους Αμερικανούς. Το Ζαΐρ μπορούσε να υπάρξει ήσυχα στη απομόνωση της Αφρικής.

Η απάντηση του Στίβενσον, σε αυτό το πλαίσιο, ήταν γροθιά στο πρόσωπο, όχι μόνο για τους εκπροσώπους του επαγγελματικού μποξ, αλλά, κυρίως, για τους πολλούς και ποικιλόμορφους εχθρούς του σοσιαλιστικού ιδεώδους της Κούβας. Ήτοι, τη CIA, την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τους αναρίθμητους πράκτορες του καπιταλισμού οι οποίοι ένιωθαν ότι απειλούνται από την Κούβα. Ότι απειλούνταν τα προνόμια και η ηγεμονία τους. Πριν 13 χρόνια ο κόσμος συγκλονιζόταν από την εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων. Η πιο γνωστή απόπειρα των ΗΠΑ να ανατρέψουν τον Φιντέλ Κάστρο. Η πολιορκία κράτησε τρεις μέρες, αλλά ο Φιντέλ έστεκε αγέρωχος και συνέχιζε να δραστηριοποιείται.

Δόξα παγκόσμια, αλλά απλήρωτη

Ο πατέρας του πυγμαχούσε πριν την επανάσταση, όταν η μαφία ήλεγχε το σπορ και ξέπλενε τα χρήματα στα κλαμπ της Αβάνας. Ο Τεόφιλο μπήκε σε ρινγκ σε ηλικία εννιά ετών, δύο χρόνια μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος Μπατίστα. Εκείνη την περίοδο ο Κάστρο κήρυττε την επαγγελματική πυγμαχία παράνομη. Για χρόνια ήταν το βασικό αθλητικό, εμπορικό, προϊόν του νησιού. Έκτοτε, η δόξα θα ήταν παγκόσμια, αλλά απλήρωτη.

Για τον Στίβενσον, βέβαια, δεν υπήρξε ποτέ ζήτημα εγκατάλειψης της Κούβας. Όχι μόνο ήταν πιστός, αλλά λατρευόταν από τους συμπατριώτες του. Τιμήθηκε από τη χώρα του, απόλαυσε μια ειδυλλιακή ζωή μεταξύ ανθρώπων που δεν του ζητούσαν τίποτε άλλο από το να μείνει. Ό,τι απέκτησε το οφείλει στην πυγμαχία και στο καθεστώς, το οποίο χρησιμοποίησε την ωμή γοητεία του για προπαγανδιστικούς λόγους και για να νιώσει περήφανο. Ήταν μια αμοιβαία ευχάριστη συμφωνία. Μέχρι τον θάνατο του, ο Στίβενσον έπινε ρούμι και απολάμβανε την αγάπη του κόσμου.

-Πληροφορίες αντλήθηκαν από Guardian, Independent.