«Οι Τρεις Σωματοφύλακες» της Αργεντινής

Προτού αρχίσουμε να απαριθμούμε τα κατορθώματα τους και να μιλάμε για την αφοσίωση τους και την αγάπη τους για την εθνική τους ομάδα ας δούμε τι ήταν αυτή προτού εμφανιστούν και την οδηγήσουν στην κατάκτηση του Παναμερικανικού Πρωταθλήματος το 2001 στο Νεουκέεν. Μέχρι τότε η Αργεντινή δεν είχε κατακτήσει ποτέ τη συγκεκριμένη διοργάνωση (είχε πάρει το ασημένιο μετάλλιο το 1995 και το χάλκινο το 1980, το 1993 και το 1999), στους Ολυμπιακούς Αγώνες ότι καλύτερο είχε να επιδείξει ήταν η 4η θέση στο Ελσίνκι το 1952 και έτσι η μεγαλύτερη της επιτυχία ήταν η κατάκτηση του πρώτου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στην ιστορία που είχε φιλοξενήσει η ίδια το 1950 (έκτοτε δεν είχε τερματίσει ποτέ πάνω από 6η).

Από το «σπίτι» της όμως έμελλε να ξεκινήσει την πορεία της αυτή η μεγάλη γενιά που με μπροστάρηδες τον Τζινόμπιλι, τον Σκόλα και τον Νοτσιόνι την μετέτρεψε σε παγκόσμια υπερδύναμη. Τον Αύγουστο του 2001 λοιπόν η Αργεντινή διοργάνωσε το Παναμερικανικό Πρωτάθλημα και πήρε για πρώτη φορά το χρυσό μετάλλιο πετυχαίνοντας 10 νίκες σε ισάριθμους αγώνες με τον 24χρονο τότε Τζινόμπιλι να αναδεικνύεται MVP της διοργάνωσης.

Στην Ελλάδα ήταν ο μόνος που ξέραμε. Όχι τόσο γιατί πριν πάει στην Κίντερ Μπολόνια το προηγούμενο καλοκαίρι είχε δεχτεί πρόταση από τον Ολυμπιακό αλλά γιατί το 2001 είχε σαρώσει τα πάντα με την ιταλική ομάδα κατακτώντας την Euroleague, το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ιταλίας (είχε πάρει το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη στους δυο πρώτους τίτλους). Τον Σκόλα τον είχε πάρει το μάτι μας γιατί εκείνη τη χρονιά η Ταουγκρές (σημερινή Λαμποράλ Κούτσα) είχε αντιμετωπίσει στην Euroleague τον Ολυμπιακό, το Περιστέρι και την ΑΕΚ και για τον Νοτσιόνι δεν είχαμε ακόμα ιδέα, αφού πήγε στους Βάσκους μετά τον θρίαμβο του Νεουκέεν.

Γι' αυτό και δεν περιμέναμε με τίποτα τα όσα συνέβησαν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2002 στην Ιντιανάπολις των ΗΠΑ. Αυτό που πιστεύαμε ήταν πως αν μια ομάδα είχε την παραμικρή πιθανότητα να κοντράρει τους αστέρες του ΝΒΑ ήταν η Γιουγκοσλαβία και είχαμε επίσης την προσοχή μας στραμμένη στην Γερμανία του Ντιρκ Νοβίτσκι και στην Ισπανία του Πάου Γκασόλ. Όλα αυτά μέχρι τις 4 Σεπτεμβρίου εκείνης της χρονιάς καθότι μετά από εκείνη τη μέρα το παγκόσμιο μπάσκετ δεν ήταν πλέον το ίδιο. Με 15 πόντους από τον Τζινόμπιλι, 14 από τον Νοτσιόνι και 13 από τον Σκόλα η Αργεντινή είχε επικρατήσει των ΗΠΑ 87-80 και είχε γράψει ιστορία, αφού ήταν η πρώτη ομάδα που τις κέρδισε από τότε που η 12άδα τους άρχισε να απαρτίζεται από παίκτες του ΝΒΑ.

Τότε ήταν λοιπόν που τους μάθαμε για τα καλά και όχι μόνο εδώ στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον πλανήτη. Με αυτή τη νίκη έκλεψαν από τους Αμερικανούς την πρώτη θέση του ομίλου γιατί η αναμέτρηση ήταν η τελευταία για την δεύτερη φάση της διοργάνωσης και τους έστειλαν επάνω στους Γιουγκοσλάβους με τους οποίους συναντήθηκαν στον τελικό. Στις 8 Σεπτεμβρίου του 2002 οι δυο ομάδες που είχαν κάνει το αδιανόητο έως τότε και είχαν νικήσει τους Αμερικανούς σταρ του ΝΒΑ διεκδίκησαν την κορυφή του κόσμου στην οποία ανέβηκε η Γιουγκοσλαβία επικρατώντας στην παράταση 84-77 με τον Τζινόμπιλι, που είχε τραυματιστεί στον ημιτελικό με τη Γερμανία, να παίζει κουτσαίνοντας από το ένα πόδι και να αντέχει 12 λεπτά.

Το 2003 βρέθηκαν και οι τρεις στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο για το Παναμερικανικό Πρωτάθλημα όπου η Αργεντινή συγκρούστηκε με τις ΗΠΑ στον τελικό και έχασε 106-73. Ο στόχος όμως είχε επιτευχθεί και δεν ήταν άλλος από την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας όπου γράφτηκε το πιο λαμπερό κεφάλαιο στην ιστορία του αργεντίνικου μπάσκετ και είχε την υπογραφή αυτής της μυθικής πια τριάδας.

Αφού στα προημιτελικά απέκλεισε την Ελλάδα επικρατώντας 69-64 στα ημιτελικά η Αργεντινή έκανε κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ ξανά. Κέρδισε (89-81) πάλι τις ΗΠΑ (είναι η μόνη ομάδα που τα έχει καταφέρει δυο φορές απέναντι στους σούπερ σταρ του ΝΒΑ) με τον Τζινόμπιλι να βάζει 29 πόντους έχοντας 4/6 τρίποντα και στη συνέχεια έφτασε στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου επικρατώντας στον τελικό της Ιταλίας 84-69 με 25 πόντους και 11 ριμπάουντ από τον Σκόλα.

Από τότε το μπάσκετ στην Αργεντινή έγινε σχεδόν ισάξιο με το ποδόσφαιρο σε επίπεδο εθνικής ομάδας και ο Τζινόμπιλι ο αντίστοιχος Μαραντόνα, ενώ ο Σκόλα και ο Νοτσιόνι επίσης λατρεύτηκαν από τους συμπατριώτες τους. Μπορεί να μην επανέλαβαν αυτή την τεράστια επιτυχία αλλά αυτό δεν τους απέτρεψε από το να ενισχύουν σχεδόν κάθε καλοκαίρι το αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα.

Ήταν μαζί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006 στην Ιαπωνία για να οδηγήσουν την Αργεντινή (τερμάτισε 4η) μέχρι τα ημιτελικά όπου αποκλείστηκε από την Ισπανία που κατέκτησε τη διοργάνωση. Πήγαν το 2008 στο Πεκίνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και πήραν το χάλκινο μετάλλιο. Το 2011 πανηγύρισαν το χρυσό μετάλλιο στο Παναμερικανικό Πρωτάθλημα που έγινε στη χώρα τους και συγκεκριμένα στην Μαρ ντε Πλάτα με τον Σκόλα να είναι ο MVP και ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης. Το 2012 συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου οδηγώντας ξανά στα ημιτελικά την Αργεντινή, που τερμάτισε 4η και φέτος δήλωσαν «παρών» στο Ρίο.

Ο Τζινόμπλι στα 39 του, ο Νοτσιόνι να κοντεύει 37 και ο Σκόλα να έχει φτάσει τα 36 έδωσαν μια τελευταία παράσταση όλοι μαζί, αφού οι δύο πρώτοι αποφάσισαν να αποσυρθούν από την εθνική ομάδα μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων. Η Αργεντινή μπορεί να αποκλείστηκε στα προημιτελικά από τις ΗΠΑ όμως μας χάρισε μια αλησμόνητη αναμέτρηση με τη Βραζιλία στη φάση των ομίλων όπου επικράτησε 111-107 μετά από δύο παρατάσεις με τον Νοτσιόνι να κάνει το καλύτερο του παιχνίδι με τη φανέλα της έχοντας 37 πόντους με 8/12 τρίποντα και 11 ριμπάουντ.

Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία των «Τριών Σωματοφυλάκων» της Αργεντινής. Με την αφοσίωση τους και την αγάπη τους για την εθνική τους ομάδα ο Μάνου Τζινόμπιλι, ο Λουίς Σκόλα και ο Αντρές Νοτσιόνι είναι τρεις αχώριστοι φίλοι που ενσαρκώνουν απόλυτα το «ένας για όλους και όλοι για έναν» όπως ο Άθως, ο Πόρθος και ο Άραμις στους «Τρεις Σωματοφύλακες» του Αλέξανδρου Δουμά.

Τα λόγια άλλωστε του Φακούντο Καμπάτσο, που στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες μπορεί να πει κανείς πως είχε το ρόλο του Ντ' Αρτανιάν σε αυτή την παρέα, συνοψίζουν με τον καλύτερο τρόπο όλα όσα έχουν προσφέρει στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της πατρίδας τους: «Τζινόμπιλι, Σκόλα, Νοτσιόνι... αυτή η γενιά δεν θα θέλαμε να σταματήσει ποτέ. Αφήνουν μια παρακαταθήκη για την επόμενη. Πρέπει να είμαστε σαν σφουγγάρια και να απορροφήσουμε τις αξίες που μας δίδαξαν».