Ο Ζλάταν και οι άλλοι: Επιστροφή στην Εθνική μετά την απόσυρση (Top-10)

Η πρώτη απόσυρση στον διεθνή Γκανέζο είχε απόσταση μόλις… ενός χρόνου από την παρθενική του συμμετοχή με το εθνόσημο. Ο αδελφός του Τζερόμ Μπόατενγκ, πήρε το «πράσινο φως» να αγωνιστεί για τη Γκάνα κι όχι για τη Γερμανία τον Μάιο του 2010, πριν από το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Ωστόσο, τον Νοέμβριο του 2011, σε ηλικία μόλις 24 ετών, ο τότε μεσοεπιθετικός της Μίλαν ανακοίνωσε ότι σταματά από την εθνική, με την αιτιολογία της… κούρασης από τα πολλά ταξίδια. Παρ’ όλα αυτά, τον Οκτώβριο του 2013 τελικά επέστρεψε για μια δεύτερη θητεία, που κράτησε μέχρι και το Μουντιάλ του 2014 στη Βραζιλία. Εκεί, πριν από το τελευταίο ματς ομίλων κόντρα στην Πορτογαλία, αποβλήθηκε από την αποστολή της ομάδας μαζί με τον Σάλεϊ Μουντάρι για λεκτική επίθεση στον ομοσπονδιακό τεχνικό και κάπως έτσι, η διεθνής καριέρα του νυν στράικερ της Μόντσα, έληξε άδοξα.

Ο άλλοτε ρέκορντμαν συμμετοχών με την Κ-21 της Αγγλίας, είχε χάσει το Μουντιάλ του 2002 λόγω τραυματισμού κι έκτοτε περιορίστηκε σε ρόλο «κομπάρσου» στην οπισθοφυλακή των Τριών Λιονταριών, δίχως, μάλιστα, να αγωνιστεί λεπτό στο Euro 2004. Το γεγονός αυτό δεν ικανοποιούσε τις φιλοδοξίες του ηγετικού σέντερ μπακ της Λίβερπουλ, ο οποίος και τον Ιούλιο του 2007, στα 29 του, αποφάσισε να σταματήσει από την εθνική, θέλοντας, όπως είχε δηλώσει, να αφοσιωθεί στην προετοιμασία με τη Λίβερπουλ και στην οικογένειά του. Ωστόσο, ο νυν τηλεσχολιαστής του SkySports επέστρεψε το καλοκαίρι του 2010, αποδεχόμενος το κάλεσμα ανάγκης της FA και του Φάμπιο Καπέλο, λόγω της λειψανδρίας στους αμυντικούς για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Νότιας Αφρικής. Με τον αποκλεισμό των Άγγλων από τους «16» και τη Γερμανία, έριξε οριστικά τους τίτλους τέλους.

Παρά το ντεμπούτο του σε μεγάλη διοργάνωση στο Μουντιάλ του 2002, ο σπουδαίος αμυντικός χαφ των Ρεάλ Μαδρίτης, Τσέλσι και Παρί Σεν Ζερμέν πήρε την απόφαση να σταματήσει από την εθνική Γαλλίας, μόλις δύο χρόνια αργότερα, μετά το τέλος του Euro και τον αποκλεισμό από την Ελλάδα. Τότε, δήλωνε πως ήθελε να επικεντρωθεί στο νέο κεφάλαιο της καριέρας του με τους Λονδρέζους, όντας 31 ετών, αλλά τον Σεπτέμβριο του 2005, έγινε ένας από τους αρκετούς παίκτες της γενιάς του που δέχθηκαν την έκκληση του Ραϊμόντ Ντομενέκ, για να ενισχύσουν την εθνική να προκριθεί στο Μουντιάλ του 2006. Αμέσως μετά τον χαμένο τελικό από την Ιταλία, ανακοίνωσε για δεύτερη φορά πως αποχωρεί, μόνο και μόνο για να επανέλθει λίγους μήνες αργότερα για τα προκριματικά του Euro. Μετά την τελική φάση, «κρέμασε» οριστικά παπούτσια σε ηλικία 35 ετών.

Οι φίλοι των Μουντιάλ θα τον θυμούνται έντονα, κυρίως για το μοιραίο πέναλτι στην παράταση του Γκάνα-Ουρουγουάη το 2010, όταν ο Λουίς Σουάρες είχε ντυθεί… τερματοφύλακας αποκρούοντας με το χέρι τη μπάλα πριν περάσει τη γραμμή. Ο ρέκορντμαν τερμάτων των «Black Stars» έβαλε άνω τελεία τον Φλεβάρη του 2012, αμέσως μετά το Κύπελλο Εθνών Αφρικής, όπου είχε «στιγματιστεί» ξανά ως μοιραίος, χάνοντας πέναλτι στον ημιτελικό που τελικά έληξε 1-0 σε βάρος της Γκάνας. Τρεις μήνες μετά, επανήλθε στην αποστολή της εθνικής, για να φτάσουμε στον Μάιο του 2019, όποτε και ανακοίνωσε οριστικά την απόσυρσή του, σε ηλικία 33 ετών. Πόσο του πήρε για να επιστρέψει ξανά; Μόλις μία ημέρα, αφού ο πρόεδρος της ομοσπονδίας της Γκάνας τον έπεισε να ανακαλέσει και πλέον, δύο χρόνια αργότερα, ο Γκιαν παραμένει ενεργός με το εθνόσημο στα 36 του.

Η σχέση του πάλαι ποτέ «iconic» σταρ της Σέλτικ με την εθνική Σουηδίας είναι από τις πλέον περιπετειώδεις. Όχι μία, ούτε δύο, αλλά τρεις φορές, ο άλλοτε φορ των Μπαρτσελόνα και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αποσύρθηκε από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, επιστρέφοντας στις δύο εξ αυτών. Η πρώτη του απόφαση σημειώθηκε αμέσως μετά το Μουντιάλ του 2002 στα γήπεδα της Άπω Ανατολής, όταν ο Λάρσον ήταν 31 ετών. Κατόπιν παράκλησης της ομοσπονδίας και λαϊκής απαίτησης, όμως, έκανε το comeback για το Euro 2004 και συνέχισε σταθερά μέχρι και το Μουντιάλ του 2006, όταν και ανακοίνωσε το τέλος δεύτερης θητείας του. Παρ’ όλα αυτά, ο νέος προπονητής της Σουηδίας, Λαρς Λάγκερμπακ, τον «έψησε» για έναν… τελευταίο χορό στα 37 του χρόνια κι εκείνος είπε το «ναι», παίζοντας στην τελική φάση του Euro 2008, όπου και μοίρασε την ασίστ στο γκολ του Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς κόντρα στην Εθνική Ελλάδος. Το οριστικό, «κύκνειο άσμα» του με το εθνόσημο σημειώθηκε τον Οκτώβριο του 2009, με τους Σκανδιναβούς να έχουν χάσει και μαθηματικά το «τρένο» για το Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής.

Έδωσε το παρών σε επτά σερί διεθνείς διοργανώσεις, από το Euro 1996 ως το Euro 2008, φτάνοντας και παραμένοντας στην κορυφή των παικτών με τις περισσότερες συμμετοχές στην Εθνική Γαλλίας μέχρι και σήμερα (142). Ενδιάμεσα, όμως, όπως και αρκετοί συμπαίκτες από τη γενιά των δύο σερί κατακτήσεων (Μουντιάλ 1998-Euro 2000) είχε διακόψει την πορεία του με τους Τρικολόρ. Αυτό συνέβη μετά το Euro 2004 και τον αποκλεισμό από την Ελλάδα, όμως, όπως και ο Μακελελέ, ο Τιράμ επέστρεψε τον Σεπτέμβριο του 2005 για τα προκριματικά του Μουντιάλ της Γερμανίας και ρίζωσε ξανά μέχρι να «κρεμάσει» οριστικά τα παπούτσια του από συλλογικό και διεθνές επίπεδο το καλοκαίρι του 2008.

Διεθνής για 21 χρόνια με τη Σκουάντρα Ατζούρα, ο θρυλικός «Τζίτζι» σκόπευε να ρίξει τους τίτλους τέλους στο τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του το 2018. Ωστόσο, η απογοητευτική πορεία της Ιταλίας στα προκριματικά και ο αποκλεισμός από τη Σουηδία στα μπαράζ χάλασε τα σχέδιά του, με αποτέλεσμα να ανακοινώσει απογοητευμένος τον Νοέμβριο του 2017 την απόσυρσή του από την εθνική. Παρ’ όλα αυτά, λίγους μήνες μετά δέχθηκε να επιστρέψει για τα φιλικά ματς τον Μάρτιο του 2018, θέλοντας όπως είχε δηλώσει, να ενώσει, να βοηθήσει τα νέα παιδιά, αλλά και να τιμήσει τη μνήμη του Νταβίντε Αστόρι, του αρχηγού της Φιορεντίνα που είχε χάσει αιφνιδίως τη ζωή του νωρίτερα στη χρονιά. Η επιστροφή του αποδείχθηκε πρόσκαιρη, αλλά ιστορική, καθώς με την 176^η συμμετοχή του ξεπέρασε τον Φάμπιο Καναβάρο στην 1^η θέση της all-time λίστας των «Ατζούρι».

Μία κατηγορία μόνος του. Ο μύθος του Καμερούν και του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1990, θα μπορούσε να μην έχει καν γράψει ιστορία, αν επέμενε στην απόφαση να αποσυρθεί το 1988. Ήταν, βέβαια, ήδη 36 ετών, όμως, μετά το τηλεφώνημα που είχε δεχθεί από τον πρόεδρο του Καμερούν, πείστηκε να συμμετάσχει στο Μουντιάλ της Ιταλίας, όπου και έχτισε τον μύθο του. Με τέσσερα γκολ και τον μνημειώδη χορό-πανηγυρισμό του στο σημαιάκι, ο Ροζέ Μιλά κέρδισε μια θέση στην καρδιά των οπαδών σε όλον τον πλανήτη, αλλά και το βραβείο του Αφρικανού Παίκτη της Χρονιάς! Τα ρεκόρ δεν σταμάτησαν στα ιταλικά γήπεδα, αφού ο θρυλικός φορ του Καμερούν έδωσε το παρών και στη διοργάνωση των Η.Π.Α., όντας 42 ετών, γράφοντας ιστορία τότε ως ο γηραιότερος που αγωνίζεται και σκοράρει σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Το κεφάλαιο «εθνικη Αργεντινής» αποτέλεσε πονεμένη ιστορία για τον Λέο, με τους τρεις σερί χαμένους τελικούς σε τέσσερα χρόνια (Μουντιάλ 2014, Κόπα Αμέρικα 2015-2017 από τη Χιλή) να τον οδηγούν στο πρόωρο τέλος, μόλις σε ηλικία 30 ετών. Το γεγονός αυτό κινητοποίησε ολόκληρη τη χώρα, με τους φίλους των «Γκαούτσος» να εκλιπαρούν τον θρύλο της Μπάρτσα να το ξανασκεφτεί και να επιστρέψει. Κι αυτό έκανε, ανακοινώνοντας την επιστροφή του τον Αύγουστο του 2017 και οδηγώντας επί προσωπικού την Αργεντινή στο Μουντιάλ της Ρωσίας. Μετά το κάκιστο πρόσωπο που έδειξε η Αλμπισελέστε και τον αποκλεισμό στους «16» από τη μετέπειτα τροπαιούχο, Γαλλία, υπήρχαν ενδείξεις ότι θα αποσυρθεί για δεύτερη φορά, αλλά μετά από μία αποχή 8 μηνών, επανήλθε κανονικά στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Στον ίδιο δρόμο με τον Λιλιάν Τιράμ και τον Κλοντ Μακελελέ, ο Ζιζού αιφνιδίασε τη Γαλλία όταν ανακοίνωσε την απόσυρσή του μετά το Euro 2004, σε ηλικία 32 ετών. Η περίοδος απουσίας του, όμως, διήρκεσε έναν χρόνο και… κάτι, με τον «Ζιζού» να επιστρέφει για το τελευταίο διεθνές τουρνουά της καριέρας του. Στα γήπεδα της Γερμανίας το 2006, ο Ζιντάν «ζωγράφιζε», αναδείχθηκε MVP και χάρισε μια απίθανη παράσταση, που είχε, όμως και δραματικό, με την περιβόητη κουτουλιά στον Ματεράτσι στην παράταση του τελικού Ιταλία-Γαλλία να κλείνει άδοξα και με κόκκινη κάρτα, ένα ολόχρυσο κεφάλαιο στην ιστορία της εθνικής Γαλλίας.