Υπάρχει ελπίδα στον ελληνικό αθλητισμό, αλλά και παραδείγματα προς αποφυγήν

Μετά από κάθε τελετή βραβείων των κορυφαίων αθλητών της χρονιάς, συνηθίζεται στο συνάφι μας (υποθέτω και έξω από αυτό…) να γίνεται ένα άτυπο debate για το αν δόθηκαν δίκαια τα βραβεία ή αδικήθηκαν κάποιοι.

Θα μπορούσε για παράδειγμα να πει κάποιος πως φέτος άξιζε λόγω του χρυσού μεταλλίου στο Τόκιο, να πάρει το βραβείο του κορυφαίου στον ΠΣΑΤ ο Τεντόγλου ή ο Ντούσκος και όχι ο Αντετοκούνμπο.

Ο Greek Freak όμως δικαιωματικά (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον) παίρνει αυτό το βραβείο γιατί πλέον τα έχει κάνει… όλα στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ.

H ίδια κουβέντα θα μπορούσε να γίνει και για το δίδυμο Σάκκαρη – Ντουντουνάκη καθώς η πρώτη ναι μεν έκανε ξέφρενη πορεία και έφτασε σε δύο ημιτελικούς grand slam, αλλά παράλληλα και στο Νο6 του κόσμου, αλλά η δεύτερη αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης και κατέκτησε δύο μετάλλια σε μεγάλη διοργάνωση, σπάζοντας παράλληλα το ένα πανελλήνιο ρεκόρ μετά το άλλο. Κουβέντα να γίνεται…

Η ουσία κατά την άποψή μου είναι μία: ότι σε καιρό πανδημίας, σε καιρό που ο αθλητισμός (πλην ποδοσφαίρου και μπάσκετ) απλά… επιβιώνει, οι Ελληνες αθλητές έχουν καταφέρει πράγματα σε συνολικό επίπεδο, που αξίζουν κάτι παραπάνω από μια απλή αναφορά ή λίγη προβολή όταν αγωνίζονται σε μεγάλη διοργάνωση. Για να μην πάω στο οικονομικό κομμάτι...

Αν δει κανείς την λίστα στα Gazzetta Awards (ακόμη δεν έχετε ψηφίσει;;) μπορεί να καταλάβει από το «βιογραφικό» των αθλητών για τι μιλάμε. Και να σκεφτεί κανείς ότι έχουν κοπεί αθλητές από την τελική λίστα μετά από μπόλικη σκέψη και προβληματισμό μην αδικήσουμε κανέναν (που πιθανότατα το έχουμε κάνει, αλλά έπρεπε να επιλέξουμε δέκα…).

Ας αφήσω όμως τα δικά μας (σας) βραβεία και ας πάω πίσω σε αυτά που έγιναν χθες από τον ΠΣΑΤ. Τα βραβεία που ήταν… διαφορετικά φέτος. Η εικόνα που είδαμε μου άφησε μία κρυφή ελπίδα ότι μέσα από τους αθλητές και τον τρόπο σκέψης και έκφρασής τους, μπορεί να βελτιωθούμε όλοι ως άνθρωποι και ως κοινωνία.

Αυτό το γράφω γιατί είδα την Σάκκαρη να αφήνει στην άκρη τις προπονήσεις και να παραλαμβάνει το βραβείο της συγκινημένη και να μιλά για την Ελλάδα και το πόσο καταλαβαίνει την δύσκολη κατάσταση την οποία βιώνουν όλοι οι συμπατριώτες της.

Γιατί είδα τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Θοδωρή Βλάχο να παραλαμβάνει το βραβείο του και αντί να μιλάει για τον εαυτό του, να μιλά με τα πιο όμορφα λόγια για έναν άλλον ΤΕΡΑΣΤΙΟ προπονητή, που δεν είναι καν του συναφιού του (του υγρού στίβου), τον Γιώργο Πομάσκι.

Ακόμη και γιατί είδα μία εικόνα που δεν έχουμε ξαναδεί και μου προκαλεί εντύπωση που δεν την έχω δει να αναπαράγεται και τόσο στα ΜΜΕ. Μιλώ για την στιγμή που η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ναι, η ΠτΔ, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, βούρκωσε για την εθνική ομάδα πόλο, όταν θύμισε την ατάκα του Φουντούλη μετά την κατάκτηση του αργυρού μεταλλίου στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων, ότι «ντρέπονται» που χαίρονται με την επιτυχία τους, την ώρα που καίγεται η Ελλάδα. Πόσο αλήθεια συγκινηθήκαμε όλοι μας με όσα είπε στο Τόκιο ο Φουντούλης; Με το ξέσπασμα του Ιακωβίδη; Με τα δάκρυα της Ντουντουνάκη; Και γι΄αυτές τις ανθρώπινες στιγμές θα θυμόμαστε πάντα το Τόκιο.

Αλήθεια, μιας και ο λόγος για την ΠτΔ... Εχετε δει ποτέ Ελληνα πολιτικό να βουρκώνει για Ελληνα αθλητή; Και εδώ μιλάμε για την Νο1 πολίτη της χώρας... Οποια άποψη κι αν έχει κάποιος για την κα Σακελλαροπούλου, αυτό που ξέρω (και είδα) ήταν πως μίλησε και αντέδρασε σαν ένας κοινός άνθρωπος και όχι σαν ένας ακόμη πολιτικός που το μόνο που έχει σημασία είναι να πει δύο κουβέντες στο μικρόφωνο και να βγάλει τις φωτογραφίες με τους πρωταθλητές για να τις… καμαρώνει. Τρομερή στιγμή…

Αυτές ήταν οι εικόνες που αξίζει να κρατήσουμε και όχι το ποιος πήρε το βραβείο και αν το άξιζε περισσότερο από κάποιον άλλο. Λίγη σημασία έχει για μένα. Ισως και για τους ίδιους τους αθλητές. Δεν το γνωρίζω. Όλα τα υπόλοιπα είναι που πρέπει να κρατήσουμε και να πούμε πως ίσως… υπάρχει ελπίδα στον ελληνικό αθλητισμό από αυτή τη φουρνιά των αθλητών (και προπονητών) που πέρα από ταλέντο, έχει και την παιδεία, αλλά και την προσωπικότητα για να φέρει επιτυχίες, αλλά και -το κυριότερο- να δώσει τα σωστά παραδείγματα στις επόμενες γενιές.

ΥΓ1: Υπήρχαν βέβαια και οι… παραφωνίες καθώς τρανταχτά ονόματα δεν έδωσαν καν το παρών. Κάποιοι δικαιολογημένα, κάποιοι άλλοι όχι. Όπως αρνητική ήταν και η εικόνα να διαβάζεται ένα μήνυμα του Γιάννη για την βράβευσή του. Ενα βίντεο θα ήταν πιο «κομψό».

ΥΓ2: Ανάμεσα στους αθλητές που ψηφίστηκαν ήταν και ο Γιώργος Πιλίδης. Δεν ήταν στην τελική τριάδα, αλλά συγκαταλέγεται στους κορυφαίους της χρονιάς. Όμως στα μάτια μου, είναι ο αρνητικός πρωταγωνιστής της ημέρας. Ενώ μπαίνουμε σε μια σημαντική χρονιά με μεγάλες διοργανώσεις για την πάλη, προτίμησε να πάει στο Survivor. Προφανώς το κίνητρο είναι οικονομικό, αλλά αποτελεί αρνητικό παράδειγμα για έναν αθλητή ο οποίος σε νεαρή ηλικία έχει να πετύχει πολλά, αλλά επί της ουσίας παρατά το πρώτο μισό της σεζόν (αν όχι όλο το 2022) για να συμμετέχει σε ένα ριάλιτι.

Εν ενεργεία αθλητής -και μάλιστα τόσο σημαντικός- σε Ολυμπιακό κύκλο (και με τις χορηγίες να… τρέχουν) να παρατά προπονήσεις και πρωταθλήματα, για να πάει στον Αγιο Δομίνικο, είναι κάτι που προκαλεί απογοήτευση. Και η κίνησή του αυτή δεν έχει προκαλέσει καθόλου καλή εντύπωση (το θέτω όσο πιο κομψά γίνεται) τόσο στον χώρο της πάλης (δεν ενημέρωσε καν την ομοσπονδία του για την απόφασή του και στην ΕΛΟΠ το έμαθαν από τα ΜΜΕ) όσο και από χορηγούς (απ’ ότι μαθαίνουμε).

Αν… τραβήξει μάλιστα ως το τέλος του ριάλιτι, θα μείνει ουσιαστικά εκτός για όλη την σεζόν (θα χάσει δεδομένα το Ευρωπαϊκό και πιθανότατα και το παγκόσμιο που θα γίνει τον Σεπτέμβριο) και θα πάει μια χρονιά στα σκουπίδια. Κάτι που θα έχει συνέπειες και σε άλλα πράγματα εκτός ταπί, που ίσως τα λύσει με τα χρήματα που θα βγάλει από το ριάλιτι. Το θέμα είναι ότι κάποιος θα έπρεπε να τον συμβουλέψει (και προστατέψει), αλλά δυστυχώς η έπαρση του νεαρού πρωταθλητή, τον οδηγεί σε επιλογές που φέρνουν ρίσκο στο αθλητικό του μέλλον…