Οι αθλητές «όμηροι» ενός πολέμου που δεν διάλεξαν ποτέ

Ο αποκλεισμός της Ρωσίας (πρωτίστως) και της Λευκορωσίας από κάθε άθλημα και κάθε διοργάνωση, έχει ανοίξει μία μεγάλη κουβέντα.

Ο πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας έδωσε μία καλή ευκαιρία στην ΔΟΕ να περάσει μία γραμμή διάλυσης του Ρωσικού αθλητισμού.

Για να προλάβω τους… δύσπιστους, δεν σκοπεύω να κάνω τον υπερασπιστή του Πούτιν (αυτό έλειπε δηλαδή, να υπερασπιστώ έναν ηγέτη που επέλεξε να βομβαρδίσει μία χώρα σκοτώνοντας και άμαχο πληθυσμό), αλλά να εξηγήσω το γιατί ο αποκλεισμός των Ρώσων είναι πέρα για πέρα άδικος και δείχνει πως η ΔΟΕ λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Η Ρωσία πάντα ήταν και θα είναι στο στόχαστρο στην αθλητική κοινότητα. Πάντα ήταν ο εύκολος στόχος όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο αυτό για μία υπερδύναμη). Και οι λόγοι δεν είναι πάντα αθλητικοί. Υπάρχουν κι άλλα ζητήματα κάτω από το χαλί…

Το 2015 η Ρωσία δέχτηκε διεθνή αποκλεισμό για ομοσπονδιακό ντόπινγκ. Ακόμη και τώρα σε πολλά ολυμπιακά αθλήματα, οι αθλητές της χώρας αγωνίζονται χωρίς το εθνόσημο, χωρίς να ακούνε τον εθνικό τους ύμνο. Αγωνίζονται ως «ουδέτεροι».

Σε αυτό σωστά έχουν πράξει όλες οι αθλητικές αρχές. Την πληρώνει και ο «άμαχος πληθυσμός» μεν, αλλά είναι οι σωστές επιπτώσεις όταν μιλάμε για ομοσπονδιακό ντόπινγκ και όχι για μεμονωμένες περιπτώσεις.

Ομως ο αποκλεισμός τους από τους αγώνες εξαιτίας ενός πολέμου, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Να πούμε πρώτα απ’ όλα το αυτονόητο. Οτι οι αθλητές δεν επέλεξαν αυτόν τον πόλεμο. Ορισμένοι μάλιστα τάχθηκαν ανοιχτά κατά του Πούτιν για την εισβολή στην Ουκρανία. Άλλοι τον υπερασπίστηκαν και άλλοι απλά δεν μιλούν γιατί φοβούνται να μιλήσουν.

Το ερώτημα είναι εδώ όμως τι πράττει η ΔΟΕ;

Οταν στη Λοζάνη «ωρύονται» πως η πολιτική πρέπει να μείνει έξω από το αθλητικό κίνημα, πως ακριβώς υπερασπίζονται αυτή την γραμμή, με το να λένε στις παγκόσμιες ομοσπονδίες «αποκλείστε τους Ρώσους και Λευκορώσους αθλητές από όλες τις διοργανώσεις»;

Γιατί δεν έκανε ποτέ το ίδιο με άλλες χώρες που έπραξαν το ίδιο στο παρελθόν; Γιατί, στην τελική, για τα εγκλήματα του (εκάστοτε) Πούτιν, πρέπει να την πληρώσουν οι ίδιοι οι αθλητές; Σε τι ακριβώς φταίνε;

Οι Ρώσοι αθλητές με επιστολή τους έκαναν λόγο για «αθλητική γενοκτονία» από την πλευρά της ΔΟΕ και προσφεύγουν στα δικαστήρια. Λογικό το βρίσκω γιατί η ΔΟΕ με αυτό που κάνει καταπατά ξεκάθαρα τα δικαιώματα αθλητών που δεν ευθύνονται για τα εγκλήματα του προέδρου της χώρας τους.

Είναι ένα μέτρο πέρα για πέρα παράλογο και οι κυρώσεις θα πρέπει να περιοριστούν στους παράγοντες και στις ρωσικές ομοσπονδίες (που και για τις ομοσπονδίες τραβηγμένο το βρίσκω) και όχι να την πληρώνουν οι αθλητές για τους οποίους εξαρτάται η επιβίωσή τους από αυτό που κάνουν. Δεν έκλεψαν, δεν ντοπαρίστηκαν, δεν πήραν τα όπλα να πάνε να σκοτώσουν.

Ο αθλητισμός υποτίθεται πως είναι ένα «εργαλείο» ειρήνης και όχι διαχωρισμού. Και η ΔΟΕ με την γραμμή που περνά (και υιοθετούν οι παγκόσμιες ομοσπονδίες) φέρνει μόνο διχόνοια και στοχοποιεί αθλητές μόνο και μόνο επειδή είναι Ρώσοι ή Λευκορώσοι. Δεν μπορεί να κάνεις έναν αθλητή να νοιώθει… ενοχές για την καταγωγή του. Ειδικά όταν έχεις επιλέξει να κάνεις τα στραβά μάτια σε άλλες περιπτώσεις όπως η Κίνα για παράδειγμα, ή ακόμη και η οι ΗΠΑ.

Στην Ρωσία το κάνει γιατί απλά μπορεί. Το αθλητικό λόμπι δεν κυριαρχείται από τους Ρώσους. Και αυτό «πληρώνουν» τώρα οι ίδιοι οι αθλητές και οι σύλλογοι στα ομαδικά αθλήματα. Κρίνονται ένοχοι για έναν πόλεμο που δεν τον επέλεξαν αυτοί…