Γιάννης Κουρκουρίκης: «Διεθνής Μαραθώνιος "Μέγας Αλέξανδρος" Θεσσαλονίκης, ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα»

Είναι κωπηλάτης - φαινόμενο, ένας υπεραθλητής 51 ετών και δρομέας μεγάλων αποστάσεων.

Το νερό ήταν η μεγάλη του αγάπη, αφού ήταν μέλος της Εθνικής Ομάδας Κωπηλασίας για σχεδόν 20 χρόνια (1987-2006) με πολλές διακρίσεις. Το τρέξιμο, όμως, έγινε η αδυναμία κι η εξάρτησή του. Κι όπως συμβαίνει με τους περισσότερους που αγαπούν το τρέξιμο, έτσι με τον Γιάννη Κουρκουρίκη, ο Μαραθώνιος αποτελεί ένα προσωπικό στοίχημα με τον εαυτό τους, που πρέπει να το κερδίσουν.

Μετράς τις αντοχές σου, τις ανάσες σου, τη συναισθηματική σου κατάσταση και την (ψυχική) δύναμη. Ο ίδιος, από μικρό παιδί, μέχρι και σήμερα, αναζητά συνεχώς νέα όρια. Αυτό είναι το «παιχνίδι» του. Ούτε οι τραυματισμοί δεν είναι ικανοί να τον αφήσουν εκτός. Ακόμα και τότε, πάλι κάτι θα βρει να κάνει.

Ο Γιάννης Κουρκουρίκης τώρα είναι έτοιμος να λάβει μέρος στον 16ο Διεθνή Μαραθώνιο «Μέγας Αλέξανδρος» Θεσσαλονίκης - bwin, που θα γίνει στις 10 Απριλίου, κι αφηγείται στο Gazzetta το υπέροχο, προσωπικό του ταξίδι.

«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι η σχέση αυτή θα είχε τέτοια εξέλιξη.

Από μικρό παιδί ήμουν της... αλάνας και του παιχνιδιού, οπότε το τρέξιμο καταλάμβανε μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Ωστόσο, όταν αυτό κλήθηκε να αξιολογηθεί σε σχολικούς αγώνες ή σε δοκιμασίες αντοχής στο άθλημα της κωπηλασίας, με το οποίο ασχολούμουν, δεν μπορώ να πω ότι είχε και πολύ υψηλά νούμερα! Με ταλαιπωρούσε το παρατεταμένο τρέξιμο και δυσκολευόμουν να βρω τις ανάσες μου. Όμως, η ενασχόλησή μου με την κωπηλασία σε επίπεδο πρωταθλητισμού σταδιακά με δυνάμωσε, η αντοχή μου βελτιώθηκε και, καθώς το τρέξιμο αποτελούσε "εργαλείο" προπόνησης, αλλά… και το "μεταφορικό μου μέσο" - ο Ναυτικός Όμιλος ήταν αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου - άρχισαν σταδιακά να διαλύονται τα σύννεφα απογοήτευσης που μέχρι τότε με σκέπαζαν.

Το τρέξιμο αποτελούσε αναγκαστική λύση στην εξέλιξή μου στην κωπηλασία, αλλά και το πιο μετρήσιμο ανταγωνιστικό μέσον μεταξύ των συναθλητών μου. Η αίσθηση έλλειψης αέρα είχε αρχίσει να γίνεται πλέον γνώριμη και διαχειρίσιμη και ο χρόνος που αφιέρωνα, μας έφερνε ολοένα και "πιο κοντά", τόσο, που άρχισα να συμμετέχω και σε αγώνες, ανάλογους με την ηλικία μου, εκεί κοντά στην πόλη μου. Διαπίστωσα ότι ήταν τελικά ο ευκολότερος τρόπος να γυμνάζομαι, όπου και να βρίσκομαι.

Φοιτητής στα ΤΕΦΑΑ πλέον στη Θεσσαλονίκη, το δρομολόγιο Πέλλα - Θεσσαλονίκη με το ΚΤΕΛ ήταν συχνό. Μία ώρα δρόμος. Είχα μάθει κάθε πινακίδα και κάθε λακκούβα του. Κι όσο ταξίδευα, ταξίδευε και η σκέψη μου να κάνω αυτό το δρομολόγιο πεζός... Τρέχοντας, δηλαδή! Θα άντεχε, άραγε, το σώμα; Πάντα αναζητούσα νέα όρια, πάντα ήθελα να πηγαίνω πιο μακριά, ήταν και είναι ακόμη το "παιχνίδι" μου.

Ο πρωταθλητισμός στην κωπηλασία κράτησε πολλά χρόνια. Παράλληλα, η σχέση μου με το τρέξιμο γινόταν πιο δυνατή. Το 1989 άρχισα να συμμετέχω συστηματικά σε αγώνες δρόμου και το 1997 στον πρώτο μου μαραθώνιο δρόμο στα Βασιλικά Θεσσαλονίκης.

Αυτή είναι και η στιγμή που πραγματικά λάτρεψα το τρέξιμο και, παρόλο που το σώμα μου πονούσε για μέρες, εγώ είχα ένα μόνιμο χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη μου, γιατί απλά είχα καταφέρει να με ξεπεράσω. Να ξεπεράσω τις αμφισβητήσεις μου! Στη διαδρομή, το μυαλό μου γυρνούσε στα πρώτα μου βήματα, στα στοιχήματα με τον εαυτό μου, στον μικρό Γιάννη που βαριανάσαινε σε χίλια μόλις μέτρα και στη διαπίστωση ότι, το πείσμα και η αγάπη σ' αυτό που κάνεις, τα ανατρέπει όλα. Ήξερα ότι είχα δουλέψει πολλές ώρες, γι’ αυτό και τώρα το πιστοποιούσα.

Η φλόγα άναψε, λοιπόν, και από τότε πάντα στο αυτοκίνητο και τα ταξίδια μου με συνοδεύει ο εξοπλισμός του τρεξίματος απαραίτητα. Γιατί αυτό είναι το τρέξιμο: γίνεται παντού και εύκολα, αρκεί να σου αρέσει και να είσαι αποφασισμένος.

Το 2005, μία βδομάδα πριν τον Αυθεντικό Μαραθώνιο, τραυματίζομαι από ατύχημα στο ποδήλατο και μένω εκτός τρεξίματος για 5 μήνες σχεδόν. Ευτυχώς, ο τραυματισμός μου μού επέτρεπε να κωπηλατώ και, μάλιστα σε επίπεδο Εθνικής Ομάδας. Όλο αυτό το διάστημα το τρέξιμο μού έλειπε, όχι μόνο ως προπόνηση. Ήταν και το αίσθημα της ελευθερίας της κίνησης, η άνεση στην επιλογή της ώρας άσκησης, αλλά και η εξερεύνηση διαφορετικών διαδρομών, που πάντα αλληλοεπιδρούν πάνω μου θεραπευτικά, και ειδικά αυτές που είναι μέσα σε φυσικό περιβάλλον.

Αυτό που με συγκλόνισε ήταν η ανακοίνωση της πρώτης διοργάνωσης του Μαραθωνίου Μέγας Αλέξανδρος" στις 16/04/2006. Απροσδόκητα, ήρθα αντιμέτωπος με το νεανικό μου όνειρο, εκείνο που είχε "χτιστεί" πίσω από το παράθυρο του λεωφορείου ΚΤΕΛ. Ήταν η ευκαιρία να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα, να φτάσω από τον τόπο που μεγάλωσα, στην πόλη που αγάπησα και κατοικώ.

Ήταν Μάρτιος κι εγώ δεν είχα κάνει ακόμη ούτε μέτρο τρεξίματος. Σκληρή κωπηλατική προπόνηση και οτιδήποτε άλλο μού επέτρεπε το πόδι μου να κάνω, με κρατούσαν συγκεντρωμένο στον στόχο, τον οποίο δε θα άφηνα να μου φύγει για κανέναν λόγο. Σκεφτόμουν θετικά και ότι όλα θα φτιάξουν ξαφνικά, όπως και παρουσιάστηκαν. Από θέμα κινησιολογίας και μυϊκής σύσπασης, θα έλεγε κανείς ότι ήταν ατέρμονη η προετοιμασία μου. Γνώριζα, όμως, καλά, και θα το αποδείκνυα εκ των υστέρων, τη βαρύτητα που έχει η εναλλακτική προπόνηση σε συνδυασμό με την εγκεφαλική προετοιμασία και την εσωτερική αισιοδοξία.

Δέκα μέρες πριν, κατάφερα τελικά να τρέξω μέχρι και 10χλμ, η μεγαλύτερη απόσταση πριν τον αγώνα. Την Πέμπτη, πριν τον αγώνα, αναχωρώ από το κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά, μετά από τριπλή προπόνηση με την Εθνική Ομάδα, και οδηγώ 500χλμ επιστροφής. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, δεν μπορούσα να ξεδιπλώσω το σώμα μου. Είχα μπροστά μου 48 ώρες. Η συνταγή ήταν ξεκούραση και όχι πανικός. Σε δύο μέρες δεν μπορώ να χωρέσω 3 μήνες προετοιμασίας, λάθος που κάνουν πολλοί αθλητές που, όσο πλησιάζει ο αγώνας, προσπαθούν να καλύψουν κάποιες χαμένες προπονήσεις.

Κυριακή πρωί, στις 16 Απριλίου είμαι στην εκκίνηση και απέναντι οι γονείς μου, που μέχρι τότε με είχαν συνηθίσει μόνο μέσα σε μια βάρκα. Την χρονιά εκείνη είχε στην Πέλλα είχαν έρθει Αιθίοπες και Κενυάτες, που είχαν στηθεί κάτω από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και περίπου 500 δρομείς, που κάναμε αυτό το μοναδικό ταξίδι. Κι όμως, το πόδι μου άντεξε και με πήγε μέχρι το τέλος!

Επιτέλους, "ένωσα" τα δύο αγάλματα σε μια νοητή γραμμή στο μυαλό μου, απλά τρέχοντας. Το σώμα θυμήθηκε την κίνηση και η καρδιά άντεξε λόγω της εναλλακτικής προετοιμασίας.

Κάθε "ταξίδι" έχει την αξία που τού δίνουμε και αυτό για μένα είχε μεγάλη αξία. Ίσως, ήταν που για πρώτη φορά στερήθηκα κάτι που αγαπούσα, σε συνδυασμό με τα βιώματά μου για τη διαδρομή, αλλά και τους συμβολισμούς που αυτή φέρει: "Διεθνής Μαραθώνιος Μέγας Αλέξανδρος - Λευκός Πύργος - Τερματισμός Άγαλμα Μεγάλου Αλεξάνδρου". Πώς μπορεί να μην είχε για μένα ανεκτίμητη αξία;

Από τότε, πάντα το μυαλό μου είναι εκεί! Όποτε γίνεται ο αγώνας, "τρέχω" ξανά και ξανά σαν εκείνη την πρώτη φορά, καθώς αξίες που μας συνδέουν με τις ρίζες μας και την καταγωγή μας, είναι αυτές που πάντα θα μας τρέφουν συναισθηματικά, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα πράγματα κι αν αλλάξουν στην πορεία».