Καλαπόδης: «Γίνε αυτός που έχεις ονειρευτεί, αυτός που καμάρωνες κάποτε σε μια εκκίνηση»

Όταν κάνεις πρωταθλητισμό, χρειάζονται κόποι και θυσίες για να φτάσεις στον επιθυμητό στόχο. Αυτό το ταξίδι, βέβαια, εκτός από ατελείωτες ώρες προετοιμασίας, έχει και πολλές αναποδιές, τραυματισμούς κι απογοητεύσεις. Κρύβει, όμως, και πολλές χαρές κι επιτυχίες, που όταν τις βιώνεις, ζεις την απόλυτη ικανοποίηση.

Ο Γιώργος Καλαπόδης το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Τα τελευταία χρόνια έχει αφοσιωθεί στην μεγάλη του αγάπη, το τρέξιμο, για να φτάσει σήμερα να ζήσει την μεγαλύτερή του επιτυχία: να αναδειχθεί νικητής του 16ου Διεθνή Μαραθωνίου «Μέγας Αλέξανδρος» - bwin με ατομικό ρεκόρ.

Ο 33χρονος δρομέας διένυσε 42χλμ σε 2 ώρες 26 λεπτά 23 δεύτερα - από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Πέλλα μέχρι το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Εκεί, όπου τον περίμενε αγωνιωδώς η οικογένειά του, και πάνω από όλα, ο γιος του.

Ο ίδιος αφηγείται στο Gazzetta την... πολυτάραχη πορεία του στο τρέξιμο, η οποία δεν είχε μόνο δυσκολίες, αλλά και πολλές χαρές.

«Με το βλέμμα σε εικόνες που γίνονται πραγματικότητα.

Από τότε που κατάλαβα ότι το τρέξιμο ήρθε για να μείνει στη ζωή μου, αυτό με συντροφεύει, όταν αναμένω στις εκκινήσεις, όταν θέτω στόχους, όταν συναντώ δυσκολίες.

Το πρώτο "καρδιοχτύπι” με το τρέξιμο το ένιωσα το 2014 στον Μαραθώνιο του Ναυπλίου στα 21χλμ. Ήταν η πρώτη φορά που έφτασα στα όρια μου, όντας εντελώς άπειρος αθλητής, και αυτό με συνεπήρε. Είπα στον εαυτό μου “εδώ είμαστε, αυτό είμαι εγώ”! Από μικρός, βέβαια, ήμουν αρκετά υπερκινητικός. Στο δημοτικό, ο γυμναστής μου με είχε επιλέξει στα 1000χλμ στους σχολικούς αγώνες και θυμάμαι ότι όταν έφτασα στο τέρμα του αγώνα, αντίκρισα τους συμμαθητές μου να απέχουν μέτρα μακριά και αναρωτιόμουν αν όντως μπόρεσα να τρέξω τόσο γρήγορα.

Μετά, ακολούθησε η πρώτη στενοχώρια σε αγώνα, στον οποίο δεν μπόρεσα να πάω λόγω αδιαθεσίας. Γρήγορα, όμως, ήρθαν οι χαρές, με πρωτιές σε αγώνες ανώμαλου εδάφους στο χωριό του πατέρα μου, στα Καλάβρυτα. Πάντα συγκινούμαι όταν φέρνω στη μνήμη μου αυτούς τους πρώτους αγώνες, λόγω της παρουσίας του πατέρα μου. Έτρεχε το παιδί του και το καμάρωνε. Αυτό το παιδί τώρα έγινε πατέρας και έχοντας πάντα το γιο μου μαζί, θέλω και εκείνος να είναι υπερήφανος για εμένα!

Ως έφηβος, έχασα την επαφή με το άθλημα, όμως, λόγω της υπερκινητικότητας, έκανα άλλα σπορ, crossfit, κ.λπ. Έκανα οικογένεια στα 23 μου κι εκεί άρχισα να εντάσσω δειλά - δειλά το γνώριμο για εμένα άθλημα. Ο φίλος μου και γυμναστής, Γιάννης Παπαδόπουλος, μού έδωσε το κίνητρο να πάμε σε αγώνες και έτσι, λοιπόν, βρέθηκα στο Ναύπλιο το 2014. Την επόμενη ημέρα του αγώνα και από την έξαψη που δεν ένιωθα τα πόδια μου, πήρα την απόφαση να τρέχω παντού, Λουτράκι - Κόρινθο, να πηγαίνω σε λαϊκούς αγώνες, να διεκδικώ καλές θέσεις, να είμαι κοντά σε αθλητές που γυμνάζονταν χρόνια.

Παράλληλα, άρχισα να ψάχνομαι πιο στοχευμένα όσον αφορά το τρέξιμο και αισθάνομαι πολύ τυχερός που βρήκα τον καλύτερο - τον Γιώργο Δούση. Έξι χρόνια γεμάτα ευγνωμοσύνη για αυτά που μού δίνει στις προπονήσεις και προσωπικά σαν άνθρωπος. Ακολούθησαν γνωριμίες με αθλητές υψηλού επιπέδου που με παρακίνησαν σε αυτό που είμαι σήμερα.

Το 2016 αποτελεί σταθμό της ζωής μου με τον ερχομό του γιου μου. Θυμάμαι μια εβδομάδα αφότου γεννήθηκε, συμμετείχα στα 10χλμ στον κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Ήμουν απροπόνητος, λόγω της κατάστασης, όμως, δεν γινόταν να μην τρέξω. Είμαι στην εκκίνηση, σκέφτομαι το γιο μου να είναι μεγάλος και να με περιμένει στον τερματισμό. Με αυτή την εικόνα τερμάτισα σε χρόνο 34.37 που ήταν το πρώτο μου ατομικό ρεκόρ!

Ένα χρόνο μετά, τρέχω στον Μαραθώνιο του Ναυπλίου - τον πρώτο μου αγώνα το 2014 - η διαφορά, όμως, είναι ότι αυτή τη φορά είμαι προετοιμασμένος. Ο γιος μου με περιμένει στο τέρμα και σκέφτομαι πόσο θέλω να κερδίσω! Με 2.46:29 κατάφερα να βγω πρώτος, σε ένα υπερβολικά συγκινησιακό κλίμα με κλάματα, οικογένεια, φίλους, και τον γιο μου στο βάθρο!

Τον Νοέμβριο του 2017 ήμουν πλέον στο σύλλογο του Ποσειδώνα Λουτρακίου, ο οποίος με στήριξε πολύ στα πρώτα μου βήματα, και έτσι συνέχισα την προετοιμασία, για να τρέξω την κλασική διαδρομή στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Είχα τρέξει και το 2014 κλασική, απροπόνητος, αλλά με την πεποίθηση ότι θα τερματίσω, έστω και μπουσουλώντας.

Το αποτέλεσμα ήταν απερίγραπτος πόνος σε όλο μου το κορμί, όμως, ένιωθα ότι ήταν ό,τι καλύτερο είχα κάνει στη ζωή μου! Βρισκόμαστε στην εκκίνηση του πανελληνίου πρωταθλήματος Μαραθωνίου, elite Κενυάτες αθλητές, κορυφαίοι Έλληνες, τους κοίταζα και τους καμάρωνα! Έκανα εικόνες στο μυαλό μου ότι μια μέρα θα είμαι και εγώ σαν αυτούς... Ακούγεται το "μπαμ"... Μετά το 30όχλμ στο Σταυρό, αφόρητες κράμπες μέχρι τον αυχένα, έσφιγγα τα δόντια από τον πόνο, σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θα τα παράταγα. Προσπάθησα να κρατήσω σταθερά τον ρυθμό μου και να συγκεντρωθώ στο στόχο του τερματισμού.

"Ηδονή" μέσα στο Καλλιμάρμαρο. Είναι απίστευτο το συναίσθημα με τις φωνές και τα χειροκροτήματα... Ο συναθλητής μου, ο Αντώνης Παπαδημητρίου, ο οποίος είχε τερματίσει πριν από εμένα, με πήρε στα χέρια του, με σήκωσε ψηλά και φώναζε "Μπράβο Γιώργο, Μπράβο Γιώργο!".

Το χρονόμετρο έγραψε 2.43:13 και 15 γενική κατάταξη. Το μυαλό μου είχε φύγει πλέον, έτρεχε σε έναν μονόδρομο που λεγόταν “τρέξιμο”.

Μετά την κλασική διαδρομή, έδωσα βάση στις πιο μικρές αποστάσεις και στη βελτίωση της ταχύτητάς μου, κάτι που αποδείχτηκε αρκετά δύσκολο εγχείρημα, λόγω τραυματισμών. Όμως, η βελτίωση που παρατηρούσα στη δρομική μου κίνηση, μού έδωσε ώθηση να συνεχίσω, με αποτέλεσμα να ρίχνω όλο και περισσότερο το χρόνο μου στα 10.000μ. Το ξυπνητήρι σταθερά στις 05:30 - 06:00 προπόνηση, δουλειά, οικογένεια, 16:00 πάλι προπόνηση, δουλειά, οικογένεια.

Δεν με πτόησε τίποτα, όσο πιεσμένος και να αισθανόμουν, γιατί ήξερα, πλέον, τι πρέπει να κάνω και που πρέπει να αφοσιωθώ.

Το 2020 και λίγο πριν το lockdown έγινε ο τελευταίος ημιμαραθώνιος στο Σχοινιά, ένας πραγματικά φοβερός αγώνας, που μού έδωσε ένα ατομικό ρεκόρ 1.11:46 και την 6η θέση στην γενική κατάταξη.

Η χειρότερη και ταυτόχρονα καλύτερη στιγμή για να πιστέψω στις δυνατότητές μου και ότι μπορώ να ανταγωνιστώ elite Έλληνες αθλητές. Χειρότερη στιγμή, λόγω Lockdown και ματαίωση αγώνων, και καλύτερη, λόγω διαθέσιμου χρόνου να αφοσιωθώ στο 100% στην προπόνηση μου, με δύο φορές την ημέρα ενδυνάμωση, αποκατάσταση και σωστή διατροφή. Ένιωθα πραγματικά ότι ήμουν επαγγελματίας αθλητής συγκεντρωμένος μόνο σε αυτό - είχε και τα καλά της η πανδημία.

Τα άσχημα ήταν η ματαίωση αγώνων, όπου όλοι οι συναθλητές μου, όπως και εγώ, στεναχωρηθήκαμε και σκεφτόμασταν ότι τόσες ώρες προπονήσεων και προσωπικών θυσιών πήγαν χαμένα. Τελικά, όμως, τίποτα δεν χάνεται όταν έχεις δουλέψει γι' αυτό. Συνέχισα να προπονούμαι με εντατικούς ρυθμούς για το "άγνωστο". Όμως, ο στόχος ήταν πάντα εκεί: Γίνε καλύτερος, γίνε αυτός που έχεις ονειρευτεί, γίνε αυτός που καμάρωνες κάποτε σε μια εκκίνηση!

Η εξαντλητική προπόνηση μού προκάλεσε τραυματισμούς που με ταλαιπώρησαν μήνες, με αποτέλεσμα να χάσω τον Μαραθώνιο και τον Ημιμαραθώνιο του 2021, λόγω μη εμβολιασμού. Λίγο καιρό αργότερα νόσησα με Covid-19, που με άφησε εκτός της προπονητικής μου ρουτίνας. Η πίκρα και η απογοήτευση στο απόγειο. Αν δεν υπάρχουν, όμως, απογοητεύσεις, σημαίνει ότι δεν έχεις προσπαθήσει και πολύ. Και ακόμα και όταν συμβαίνουν άσχημες καταστάσεις, πρέπει να μάθεις να τις αποδέχεσαι και απλά να συνεχίζεις πιστός σε αυτό που έχεις βάλει στο μυαλό σου με θετικό mindset. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χάνεις την μεγάλη εικόνα από το κάδρο της σκέψης σου.

Ο Πανελλήνιος ανώμαλου δρόμου στα Τρίκαλα στις 20 Φεβρουαρίου 2022 δεν με βρήκε στα καλύτερά μου, αλλά όπως είπαμε, δεν σταματάμε πουθενά. Συνεχίζεται η προετοιμασία για το πανελλήνιο πρωτάθλημα ημιμαραθωνίου στην Αθήνα στις 20 Μαρτίου, και εγώ επιτέλους ένιωθα έτοιμος, με πολύ καλή ψυχολογία και με τον αγαπημένο μου καιρό, κρύο και αέρα! Στο Λουτράκι έχουμε μεγαλώσει με τα μποφόρ! Εκκίνηση για άλλη μια φορά, συγκεντρωμένος αφοσιωμένος στην εικόνα που έχω φτιάξει στο μυαλό μου για μια καλή επίδοση! Το χρονόμετρο έγραψε ένα ατομικό ρεκόρ 1.9:32 και ο τίτλος “τρίτος πανελληνιονίκης” ήταν η ανταμοιβή για όλα αυτά που δεν εγκατέλειψα τις δύσκολες στιγμές!

Πριν από λίγες ημέρες έφτασε εκείνη η στιγμή, για την οποία δούλευα χρόνια, μπορεί μικρός να την είχα φανταστεί και περνώντας τα χρόνια να ξεχάστηκε: Μια νίκη στο Μαραθώνιο. Η προετοιμασία δεν ήταν επιθυμητή, όμως, ήμουν σίγουρος για τις δυνατότητές μου. Πίστευα σε εμένα. Ήταν η στιγμή που, όπως γράφει και ο Σεφέρης “καταλαβαίνει κανείς πως δουλεύει καλά, όταν κάθε περιστατικό, το πιο μικρό και ασήμαντο, της καθημερινής ζωής του και της σκέψης του, έρχεται, σαν μοναχό του, και βάζει ένα πετραδάκι στο πράγμα που φτιάνει".

16ος Διεθνής Μαραθώνιος Μέγας Αλέξανδρος - bwin. Και το ταξίδι ξεκινάει μαζί με τη δύναμή μου, το στήριγμά μου, την οικογένεια μου. Είμαι συγκεντρωμένος, ήρεμος και χαλαρός. Την Κυριακή το πρωί, την ημέρα του αγώνα, βγαίνω έξω, κοιτάω τον ουρανό, βλέπω συννεφιά και χαίρομαι απίστευτα!

Έρχεται το αμάξι της διοργάνωσης και πάω στην εκκίνηση γεμάτος θετική ενέργεια και εικόνες στο μυαλό μου φυσικά. Κάνω το χαλαρό μου ζέσταμα, συγκεντρώνομαι, και... "μπαμ". Σταθερός στο στόχο μου και το το ρυθμό μου, δεν με επηρεάζει καθόλου που ο Βέλγος έχει φύγει μπροστά. Μέχρι το 30όχλμ κατάφερα να είμαι αρκετά χαλαρός και η ψυχολογία μου ανέβηκε ακόμα πιο πολύ όταν άρχισα να διακρίνω τον πρώτο αθλητή. Στο 35οχλμ όλο και πλησιάζω τον αθλητή και τελικά τον φτάνω, ανεβάζοντας παράλληλα το ρυθμό μου. Εκείνος εγκαταλείπει την προσπάθεια και το αίσθημα μοιάζει με αναγέννηση, σαν να είχα ξεκινήσει μόλις τον αγώνα!

Συγκεντρωμένος μέχρι το τέλος, με το βλέμμα επίμονα μπροστά κοιτούσα στα κλεφτά το ρολόγια να μην χάσω το ρυθμό μου. Στην τελική ευθεία της παραλιακής, έσφιξα τα δόντια, άνοιξα τις παλάμες μου και τα μάτια μου κόλλησαν στην αψίδα του τερματισμού. Μέσα στην έκστασή μου, ένιωθα ότι το σώμα και το μυαλό μου ήταν "ένα", ένιωθα πραγματικά την απόλυτη ολοκλήρωση! Ο παλμός του κόσμου κι οι φωνές των φίλων μου με απογείωσαν. Το σώμα μου κόβει την κορδέλα και πέφτω στην αγκαλιά του φίλου μου Αντώνη Παπαδημητρίου.

Το χρονόμετρο έγραψε 2.26:23 ατομικό ρεκόρ και καλύτερη επίδοση Έλληνα και στις 16 διοργανώσεις!

Περιττό να πω ποιον είχα στο βάθρο... Είναι πολύ σημαντικό να σε στηρίζουν οι άνθρωποί σου, είναι πολύ σημαντικό να στηρίζεις και εσύ τον εαυτό σου. Πιστεύω ότι σε αυτές τις στιγμές θα γυρνάω ξανά και ξανά, θα τις ζω πάλι μέσα στο μυαλό μου, όταν περάσουν τα χρόνια, γιατί είναι στιγμές που μού άλλαξαν τη ζωή και καθόρισαν την πορεία μου. Ευγνωμοσύνη, ταπεινότητα και με το βλέμμα σε καινούριες εικόνες!».