Τελετή Έναρξης Ολυμπιακών: Άξιζαν οι τέσσερις ώρες κάτω από τη βροχή, για ένα ιστορικό 20λεπτο;

Αποστολή στο Παρίσι: Πηνελόπη Γκιώνη

Ας ξεκινήσουμε με μερικά ξεκάθαρα πράγματα γιατί δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ. Κατ’ εμέ οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι η μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση του κόσμου και η Τελετή Έναρξης πάντα καταφέρνει να μεταφέρει την ατμόσφαιρα που θα ακολουθήσει, δίνει τον παλμό. Στο Παρίσι, αυτό δεν συνέβη για εμάς.

Και είμαι πολύ συγκεκριμένη όταν μιλάω για το Παρίσι, καθώς όπως άκουσα από άλλους που παρακολούθησαν την Τελετή από την τηλεόραση του σπιτιού τους, η προσπάθεια των Γάλλων αλλά και το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικά. Ωστόσο, όσοι βρεθήκαμε εκεί δεν πήραμε ακριβώς αυτή τη γεύση.

Τα δρώμενα ήταν απλωμένα στον αρκετά μακρύ Σηκουάνα και σχεδόν τίποτα δεν έφτασε στην κεντρική αρένα στο Τροκαντερό, με αποτέλεσμα όλα να τα παρακολουθούμε μέσα από μία οθόνη. Μάλιστα, η ένταση του ήχου -για κάποιον λόγο- ήταν χαμηλή και υπήρξαν ελάχιστες στιγμές που νιώσαμε τον ρυθμό να μας παρασύρει. Για την ακρίβεια, κάποιες στιγμές ο ρυθμός θύμιζε περισσότερο club παρά Ολυμπιακούς Αγώνες. Άλλες στιγμές, η μία από τις δύο οθόνες που είχαμε απέναντί μας έσβηνε, γιατί υπήρχε πρόβλημα στο δίκτυο λόγω της βροχής ενώ ορισμένες φορές δεν μπορούσαμε να δούμε την οθόνη γιατί φορούσαμε τις κουκούλες από τα αδιάβροχα μέχρι τα μάτια και βάζαμε πάνω μας κομμάτια νάιλον για να προστατευτούμε. Φυσικά, δεν πήγε και πολύ καλά αυτή η προσπάθεια αφού ώσπου να φύγουμε δεν υπήρχε πάνω μας κανένα στεγνό σημείο. Χωρίς υπερβολή, τα χέρια μας είχαν μουλιάσει και τα γραφεία μας έμοιαζαν κάπως έτσι… (ελπίζω να φαίνονται τις λιμνούλες νερού πάνω στο νάιλον, στην παραπάνω φωτογραφία)

Δεν είχα καμία απαίτηση να ρυθμίσουν οι Γάλλοι τον καιρό (αν και οι Κινέζοι το είχαν κάνει στο Πεκίνο το 2008, just saying) αλλά είχα την απαίτηση να μην αφήσουν τους δημοσιογράφους/φωτογράφους τους να παλεύουν να σώσουν τον ακριβό εξοπλισμό τους όσο προσπαθούσαν να δουλέψουν γιατί από την τσιγκουνιά τους δεν έβαλαν ένα στέγαστρο πάνω από τα θεωρεία. Η ΕΡΤ, όπως και όλα τα μεγάλα μέσα του κόσμου σαν το BBC, έδιναν μάχη για να μπορέσουν να κάνουν αναμετάδοση αφού με τα νάιλον έπρεπε να καλύπτουν τις οθόνες μπροστά τους, τους υπολογιστές τους, τις σημειώσεις τους και τους εαυτούς τους ενώ παράλληλα θα παρακολουθούν όλα όσα συμβαίνουν. Και δεν ήταν τόσο μεγάλα τα κομμάτια νάιλον που μας είχαν δώσει…

Παράλληλα, ο Εμανουέλ Μακρόν πρέπει να αντιλήφθηκε ότι έβρεχε από τις ομπρέλες που κρατούσαμε καθώς εκεί που καθόταν, οι σταγόνες εμποδίζονταν από ένα στέγαστρο. Απίστευτο, ε; Είμαστε όλοι ένα στους Ολυμπιακούς και αηδίες…

Η παρέλαση, για μένα, δεν ήταν καλή. Που ήταν ο Γιάννης, καταρχάς, και γιατί δεν ενημέρωσε κανείς τα παιδιά στο πλοιάριο της Εθνικής πως πρόκειται να τους δείξουν εκείνη τη στιγμή που συνέβη ώστε να το ζήσουν όπως τους αρμόζει; Αλλά, πάλι ρωτώ, που ήταν ο Γιάννης; Είδαμε μόνο την Αντιγόνη κι αυτό για λίγο, πολύ λίγο για τη σημαιοφόρο. Το να είσαι σημαιοφόρος στους Ολυμπιακούς είναι φοβερό, σαν να τους έκλεψαν τη μαγεία από αυτή τη στιγμή με τον τρόπο που τους παρουσίασαν. Όλους, όχι μόνο τους Έλληνες. Μοναδική εξαίρεση ήταν οι Ιταλοί και συγκεκριμένα ο Ιταλός υψίστας, Τζιανμάρκο Ταμπέρι. Τον τύπο αυτόν όπου κι αν τον “πετάξεις” θα βρει τρόπο να γίνει το επίκεντρο της προσοχής, σοβαρό χάρισμα.

Ήταν όμως και το σόου που δεν ικανοποίησε το μάτι μας. Εγώ από κοντά έχω ζήσει μόνο τις Τελετές του Τόκιο 2021 όμως έχω παρακολουθήσει και όλες τις προηγούμενες μέχρι και το 2004. Όμως, σας θύμισε κι εσάς Eurovision η Τελετή; Πολλά τραγούδια και καθόλου Σελίν Ντιόν βρε παιδί μου. Η μέταλ μπάντα με την όπερα, και την Μαρία Αντουανέτα που κρατούσε στο χέρι το κεφάλι της, ήταν έπικ. Αυτό, μου άρεσε. Ωστόσο, υπήρχε ένα turning point και εδώ σταματώ τη γκρίνια.

Αφού ολοκληρώθηκε η παρέλαση των εθνών, περιμέναμε η δράση να μετατοπιστεί στο Τροκαντερό όπως και έγινε. Ξαφνικά… εμφανίζεται ο Ζινεντίν Ζιντάν με την Ολυμπιακή Φλόγα. Το κοινό ξετρελάθηκε και ακόμη και εγώ, που δεν συμπαθώ το ποδόσφαιρο και θεωρώ πως δεν έχει και καμία θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, χάρηκα. Οριακά ήμουν να αρχίσω να φωνάζω κι εγώ «Ζιζού, Ζιζού» μαζί με το κοινό γιατί ο συγκεκριμένος αθλητής έχει ένα κύρος, εμπνέει σεβασμό και διαχειρίστηκε όλη την κατάσταση με πολλή σοβαρότητα. Επίσης, τον αγώνα που έδωσε εκείνη τη θρυλική κουτουλιά στον αντίπαλό του τον έβλεπα live με τον μπαμπά μου και αν μη τι άλλο το όνομά του έκτοτε μου είχε μείνει ανεξίτηλο. Αντιλαμβάνομαι απόλυτα τον σεβασμό των Γάλλων προς το πρόσωπό του, ήταν μία πολύ ωραία και αναγκαία προσθήκη στο πρόγραμμα της Τελετής.

Και αφού έχουμε ενθουσιαστεί με τον Ζιντάν, ωπ εμφανίζεται ο Ράφα Ναδάλ. Και έτσι απλά, δύο μορφάρες του παγκόσμιου αθλητισμού βρίσκονται στην ίδια σκηνή και αγκαλιάζονται. Αυτό, ναι, αυτό είναι Ολυμπιακοί Αγώνες! Τώρα ναι, βρέξε όσο θες δεν μας νοιάζει γιατί η στιγμή εκείνη ήταν μοναδική.

Ο Ναδάλ πήρε τη Φλόγα και έφυγε για να βρεθεί μαζί με την Νάντια Κομανέτσι, την Σερένα Γουίλιαμς και τον Καρλ Λούις. Ξαναδιαβάστε το αν θέλετε, κι εμένα μου πήρε λίγο χρόνο να το συνειδητοποιήσω. Όλοι αυτοί οι θρύλοι του αθλητισμού βρέθηκαν στο ίδιο πλοιάριο. Ήθελε πολλή μαγκιά (ή πολλά λεφτά) για να συνδέσεις αυτούς τους αθλητές και να τους ενώσεις στο Παρίσι. Όσο οι τέσσερίς τους διέσχιζαν τον Σηκουάνα, στον Πύργο του Άιφελ έγινε ένα εξαιρετικό light show, το οποίο ευχαριστηθήκαμε και μας έκανε να πούμε «Τώρα μάλιστα, είναι ωραία».

Οι Γάλλοι αθλητές ανέλαβαν τα υπόλοιπα, για να φτάσει η Φλόγα στα χέρια των Τέντι Ρινέρ και Μαρί Ζοζέ Μπερέκ οι οποίοι άναψαν το… αερόστατο, το οποίο ήταν ουσιαστικά ο βωμός της διοργάνωσης. Και ψάχναμε εμείς εκεί γύρω να δούμε το αερόστατο, πουθενά αυτό. Και ρωτώ, αυτό πως θα το σβήσουν; Θα περιμένω τις 11 Αυγούστου για να μάθω.

Όπως και να ‘χει και για να είμαστε ειλικρινείς, όλα τα παραπάνω έμοιαζαν σχεδόν με ζέσταμα για την εμφάνιση της Σελίν Ντιόν μέσα από τον Πύργο του Άιφελ, κάτω από τους Ολυμπιακούς κύκλους. Το living icon Σελίν Ντιόν έκανε φοβερή εμφάνιση, ξεσήκωσε το κοινό και έκλεισε την Τελετή Έναρξης με τον πιο ιδανικό τρόπο. Iconic στιγμή.

Και εκεί ήταν που είπαμε «επιτέλους». Φύγαμε σχεδόν τρέχοντας, με προσοχή να μην γλιστρήσουμε στα σκαλιά που είχαν γίνει λιμνούλες ενώ κανείς δεν ακουμπούσε κανέναν για να μην κολλήσουν πάντου τα βρεγμένα ρούχα του.

Λυπάμαι πολύ που βρέθηκα στην Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, την οποία περίμενα τα τελευταία τρία χρόνια, και ένιωσα να βαριέμαι. Λυπάμαι πολύ που οι Γάλλοι σκέφτηκαν μόνο την τηλεοπτική εικόνα και καθόλου τον λαό τους, τους επισκέπτες τους και τους δημοσιογράφους τους. Και λυπάμαι, επίσης, που βγήκε να μιλήσει ο πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του Παρίσι 2024, Τόνι Εστανγκέτ, και είχε από πίσω μία εθελόντρια να του κρατάει την ομπρέλα για να μη βραχεί, η οποία συνέχισε να κάνει το ίδιο ακόμη και όταν είχε σταματήσει την ομιλία του. Κράτα τη μόνος σου ή κάτσε να βραχείς βρε Τόνι, ήμαρτον.

Χαίρομαι, όμως, που επιτέλους οι Αγώνες ξεκινούν. Αυτό δεν μπορεί με τίποτα να πάει λάθος! Όλα τα αστέρια του αθλητισμού συγκεντρώνονται πλέον μόνο στους αγώνες τους και ξεκινούν την πορεία τους προς το όνειρο. Μακάρι να είμαστε αρκετά τυχεροί να το ζήσουμε μαζί τους.