Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Το μεγαλύτερο πρόβλημα της διοργάνωσης, από την πρώτη κιόλας μέρα

Αποστολή στο Παρίσι: Πηνελόπη Γκιώνη

Επιτέλους, ήρθε η ώρα να πάμε στις αρένες, να τρέχουμε σαν παλαβοί να προλάβουμε τα λεωφορεία, να προλάβουμε τους αθλητές στις μεικτές ζώνες και μετά να απλώνουμε την κούρασή μας στα κέντρα τύπου για να γράφουμε όσο ατελείωτοι αντιπερισπασμοί μας βομβαρδίζουν από παντού. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ξεκίνησαν και παρ’ όλο που νιώθω απέραντη χαρά που βρίσκομαι εδώ, δεν μπορώ να μην μαρτυρήσω τις μάλλον άπληστες σκέψεις μου και τα δύο προβλήματα που θα μας βασανίσουν σε αυτή τη διοργάνωση.

Οι αποστάσεις δεν είναι τραγικά μεγάλες συνήθως, όμως οι Γάλλοι αντί για ένα σύστημα μεταφορών που να καλύπτει τις ανάγκες των δημοσιογράφων, δημιούργησαν αντ’ αυτού μία εφαρμογή στην οποία βάζει κανείς το σημείο έναρξης και τον προορισμό του και του εμφανίζει την καλύτερη διαδρομή (google maps δηλαδή + μερικά λεωφορεία από τη διοργάνωση). Η φάση είναι: «Πάρτε το μετρό, μετά το τρένο, μετά ένα λεωφορείο, μετά περπατήστε 1 χιλιόμετρο ή περιμένετε εδώ κάτω από τη βροχή για 40 λεπτά για το λεωφορείο της διοργάνωσης, το οποίο μπορεί να κάνει και μια στάση στο ενδιάμεσο και άρα να φτάσετε ακόμη πιο αργά στον προορισμό σας». Θα μπορούσαν να έλεγαν και αυτό βασικά, σχεδόν αλήθεια θα ήταν. Αν, μάλιστα, κάνεις κάποιο λάθος όπως κακή ώρα κάναμε εμείς σήμερα; Την πάτησες.

Ωστόσο, Ολυμπιακοί Αγώνες είναι και δεδομένα θα γίνεται πανικός. Αλίμονο αν δεν υπήρχε ζήτημα με τις μεταφορές οπότε το παραπάνω πρόβλημα θα το βάλω στο Νο2 της λίστας καθώς το Νο1 είναι άλλο και δεν επιδέχεται καμία λύση.

Τα παιδιά που αγωνίζονται αυτή τη στιγμή στους Ολυμπιακούς Αγώνες τα γνωρίζω, τα περισσότερα τουλάχιστον, και θα ήθελα να τα γνωρίσω όλα. Τα έχω δει να αγωνίζονται ξανά, έχουμε μιλήσει, έχουμε γελάσει, έχουμε κλάψει, έχουμε συναντηθεί ξανά σε μεικτές ζώνες και έξω από αυτές και είναι κάθε φορά το ίδιο μοναδικό. Εδώ, όμως, πρέπει μέσα σε 17 μέρες να χωρέσουν όλα τα αθλήματα και 10.500 αθλητές/τριες να έχουν την ευκαιρία τους να λάμψουν. Το πρόβλημα είναι πως η ανθρώπινη φύση δεν επιτρέπει σε εμάς τους αχάριστους και άπληστους, που τα θέλουμε όλα δικά μας, να είμαστε σε δύο, τρία, τέσσερα σημεία ταυτόχρονα.

Να ήμουν και στον προκριματικό του Ντούσκου στην κωπηλασία, που είναι περίπου μία ώρα μακριά από το Παρίσι, αλλά και σε αυτόν του Πετρούνια. Αν το έκανα αυτό, θα έχανα τον δεύτερο και ποιος ξέρει τι άλλο. Να είμαι και στις δύο Άννες, στην Κορακάκη στο Σατορού και στην Ντουντουνάκη στη La Defense, και να μπορέσω να συζητήσω μαζί τους σε μία προσπάθεια να μην έχουν άλλα δάκρυα στα μάτια τους. Η σκοποβολή είναι περίπου 3 ώρες μακριά από το Παρίσι. Να είμαι και στο τζούντο και στον στίβο και στο πινγκ πονγκ και στο πόλο και παντού. Για να μπορέσω να δω πρόσωπα να λάμπουν, όπως εκείνο της Έλενας Ξενάκη όταν τη ρώτησα για τον πρώτο αγώνα της ζωής της σε Ολυμπιακούς Αγώνες- κι ας μην είχε το αποτέλεσμα που ήθελε. Βούρκωσε, ζει το όνειρό της, όλη η ομάδα ζει το όνειρό της. Ξέρετε τι είναι να βλέπεις τόσο ευτυχισμένα πρόσωπα; Ρουφάς την ενέργειά τους, νιώθεις την ευτυχία τους σα να είναι δική σου και έτσι ούτε κούραση καταλαβαίνεις, ούτε αϋπνία.

Και θέλεις να γράψεις για όλους. Ας είναι μία κουβέντα αλλά να τη γράψεις. Να δει ο κόσμος τα ονόματα αυτών των παιδιών που βρίσκονται εδώ. Να καταλάβουν οι πολλοί πως το να βρίσκεται κανείς εδώ δεν είναι εύκολο, δεν είναι απλό, δεν γίνεται από τύχη. Αυτό μπορούμε να κάνουμε εμείς από εδώ, να δώσουμε στον κόσμο να καταλάβει πως αν ένας αθλητής πάρει ένα μετάλλιο, είναι τόσο σπουδαίο που δεν το αφήνει καν από τα χέρια του. Το πιάνει, το δαγκώνει, το δείχνει, το κοιτάζει, το καμαρώνει. Θα κλάψει, θα φωνάξει, θα γελάσει. Είναι τόσο συγκινητικό να βλέπεις τόση χαρά να κατακλύζει έναν άνθρωπο, εκεί θέλουμε να είμαστε. Σε όλα.

Ξέρουμε, όμως, πως δεν γίνεται. Στην τεράστια αυτή διοργάνωση υπάρχουν πολύ περιορισμοί και ένας από αυτούς είναι πως τα μέσα που δεν έχουν δικαιώματα τηλεοπτικής μετάδοσης (non right holders) δικαιούνται από μία μόνο διαπίστευση, ειδικά στην Ελλάδα που οι Ολυμπιακές διαπιστεύσεις μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα των χεριών μας. Γι’ αυτό θα ευχαριστηθούμε όσα θα είμαστε τυχεροί να ζήσουμε και θα στηρίζουμε τους πάντες, όπου κι αν βρίσκονται.

Η δεύτερη μέρα των αγώνων θα έχει πολύ τρέξιμο, όπως και η τρίτη, και η τέταρτη και μακάρι να πηγαίνουν όλα καλά για τα παιδιά και να τρέχουμε 15 μέρες συνεχόμενα. Άλλωστε, γι’ αυτό δεν ήρθαμε εδώ;