Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Το skateboard έφερε τα «παιδιά του δρόμου» στο προσκήνιο

Αποστολή στο Παρίσι: Πηνελόπη Γκιώνη

Πολύ συχνά θα ακούσει κανείς πως ορισμένα αθλήματα δεν ανήκουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εγώ η ίδια έχω γράψει πως θεωρώ ότι το ποδόσφαιρο δεν θα έπρεπε να είναι στο ολυμπιακό πρόγραμμα, λόγω των φιλάθλων που νομίζουν πως οι ομάδες και τα γήπεδα τους ανήκουν -με αποτέλεσμα τραγικά σκηνικά- αλλά και λόγω του ότι υπάρχει μόνο μία ευκαιρία κάθε τέσσερα χρόνια να πάρουν προβολή και τα υπόλοιπα αθλήματα. Τα «άλλα σπορ». Από άλλους έχω ακούσει για τη σκοποβολή για παράδειγμα (φυσικά και έχει θέση στους Ολυμπιακούς) και τώρα για το skateboard. Και είναι λογικό να υπάρχει η αμφισβήτηση. Όμως πραγματικά το skateboard πρέπει να έχει θέση σε κάθε Ολυμπιακούς Αγώνες και θα σας εξηγήσω γιατί.

Το skateboard φέρνει τα παιδιά που αγαπούν να προσπαθούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Φέρνει τα παιδιά της γειτονιάς, τα παιδιά που ίσως να μη μεγάλωσαν με ανέσεις και ευκολία, τα παιδιά που άλλοι θεώρησαν παράσιτα γιατί έκαναν πολλή φασαρία με την ελευθερία τους.

Είναι τα παιδιά που «ενοχλούν» τους κατοίκους στις γειτονιές, γιατί γελάνε πολύ δυνατά και ως αργά το βράδυ. Είναι τα παιδιά που τα βλέπουν ορισμένοι ηλικιωμένοι και δυσανασχετούν, γιατί θεωρούν πως είναι «χαμένα κορμιά» επειδή φοράνε φαρδιά ρούχα και έχουν σκουλαρίκια. Είναι τα παιδιά που δεν μιλάνε πολύ, που δεν μπαίνουν σε καλούπια και που κυνηγούν την ελευθερία με κάθε τρόπο. Τα παιδιά που με τις παρέες τους λειτουργούν σαν αγέλη, αν πειράξεις έναν θα έχεις να κάνεις με όλους γιατί μεταξύ τους ποτέ και κανείς δεν μένει μόνος του. Είναι τα παιδιά που έχουν πείσμα, πολύ πείσμα. Που πέφτουν συνέχεια αλλά σηκώνονται αμέσως. Που θα επιμείνουν για να πετύχουν, που θα προσπαθήσουν ξανά και ξανά, που θα ματώσουν τα γόνατά τους, θα σκίσουν τα ρούχα τους αλλά δεν θα τους νοιάξει και θα συνεχίσουν.

Στον ρυθμό τον δικό τους, με τη μουσική που τους αρέσει και γουστάρουν, με την παρέα που έχουν από μικρά παιδιά, στο πάρκο της γειτονιάς. Μια σανίδα και τέσσερα ροδάκια. Όλη τους η ελευθερία βρίσκεται εκεί. Και ξαφνικά, αυτά τα παιδιά που ζουν τόσα χρόνια στη σκιά των «καλών παιδιών» και επιλέγουν να είναι στο περιθώριο, βρήκαν τη θέση τους στη μεγαλύτερη αθλητική σκηνή του κόσμου.

Και θα περίμενε κανείς πως η αρένα δεν θα είχε πολύ κόσμο ή έστω πως επειδή είναι ένα νέο άθλημα (για πρώτη φορά το είδαμε σε Ολυμπιακούς το 2021 στο Τόκιο) πως ο κόσμος δεν θα καταλαβαίνει ίσως πολλά. Αυτά τα παιδιά, όμως, που φορούσαν τα ακουστικά τους πριν από κάθε προσπάθεια και έδιναν εκείνοι ρυθμό στα κόλπα τους, κέρδισαν το κοινό. Οι θεατές απολάμβαναν τον αγώνα! Έβλεπαν παιδιά που έμοιαζαν με τα παιδιά τους, με τους φίλους τους, με τα παιδιά της γειτονιάς τους να έχουν την ευκαιρία να φέρουν τούμπα τα στερεότυπα.

Κανείς μας δεν καταλάβαινε πλήρως γιατί ένα κόλπο μπορεί να έπαιρνα 94 βαθμούς και άλλο 95 αλλά η χαρά των παιδιών όταν πετύχαιναν το κόλπο, ήταν απερίγραπτη. Στον τελικό του street ανδρών ήταν δύο Αμερικανοί, δύο Ιάπωνες, ένας Καναδός, ένας Βραζιλιάνος, ένας Αργεντίνος και ένας Σλοβάκος. Όλοι το ίδιο στυλ, εκτός από έναν. Όλοι ήταν χαλαροί, έκαναν τα κόλπα τους και γούσταραν πολύ όταν κατάφερναν να προσγειωθούν πάνω στη σανίδα τους και άρα να βγει το κόλπο, χαιρετούσαν το κοινό και απολάμβαναν το χειροκρότημα. Υπήρχε και ένας Ιάπωνας, ο ένας από τους δύο.

Ο συγκεκριμένος έκανε συνεχώς δοκιμαστικά και όλο έπεφτε. Και στις προσπάθειές τους, έπεφτε. Και σκέφτομαι «Καλά αυτός πάει για τα πολύ δύσκολα, γι’ αυτό πέφτει». Ο τύπος αυτός δεν ήθελε να τον κοιτάει το κοινό, δεν είχε καμία επαφή μαζί μας, έκανε το κομμάτι του δεν τον ενδιαφέραμε. Το μόνο που ήθελε ήταν να πετύχει το κόλπο του. Μπαίνουμε στην 4η από τις 5 προσπάθειες και αυτός είναι 7ος ενώ μόλις έχει ανέβει πρώτος ένας από τους δύο Αμερικανούς. Και τότε μπαίνει ο Ιάπωνας… Κάνει ένα φοβερό 360, περίεργο που δεν προλάβαμε καν να το δούμε, και προσγειώνεται. Και πιάνει τη σανίδα, τη ρίχνει κάτω, βγάζει τα ακουστικά του. Από μέσα του σίγουρα σκεφτόταν «Επιτέλους». Κι εμείς το ίδιο.

Δίπλα μας καθόταν ένας σκεϊτάς Γάλλος, ο τέταρτος από τους τρεις Γάλλους που είχαν δικαίωμα συμμετοχής στους Αγώνες και άρα δεν μπορούσε να αγωνιστεί εκεί. Εκείνος μας είπε πως το άλμα του Ιάπωνα ήταν το καλύτερο του αγώνα. Λίγο αργότερα, η βαθμολογία δικαίωσε τα λόγια του και ο Ιάπωνας ανέβηκε στην πρώτη θέση κλέβοντας το χρυσό. Ο τύπος αυτός ήταν ο Γιούτο Χοριγκόμε, ο χρυσός Ολυμπιονίκης του Τόκιο 2020 που μέχρι το τέλος πάλεψε για να επαναλάβει τον θρίαμβό του. Δεν ξέρω αν θυμίζει κάποιον γνωστό…

Και επανέρχομαι. Το άθλημα αυτό είναι δύσκολο, τεχνικό, απαιτητικό και χωράει όλα τα παιδιά του κόσμου. Όλους όσους προσπαθούν κάθε μέρα για κάτι. Κι ας χάσουν στο τέλος. Αυτοί, θα σηκωθούν ξανά και θα προσπαθήσουν πάλι. Αν υπάρχει στο Ολυμπιακό πρόγραμμα η ιππασία των γαλαζοαίματων και πλουσίων (χωρίς να μειώνω φυσικά την προσπάθεια των αθλητών/τριων αλλά θα ήταν άδικο αν λέγαμε πως η ιππασία είναι ένα άθλημα που απευθύνεται σε όλους), γιατί να μην υπάρχει και το skateboard;

Ο κόσμος εξελίσσεται, ο αθλητισμός το ίδιο, οφείλουμε να συμβαδίσουμε. Ό,τι δεν εξελίσσεται, σαπίζει. Και αν είναι να φέρουμε κι άλλα παιδιά στον αθλητισμό, να το κάνουμε έτσι. Μέσω του skateboard.