Ολυμπιακοί Αγώνες: Όταν ήμασταν στο Παρίσι...

Μετά από 27 μέρες στο Παρίσι οι λέξεις έχουν χαθεί και λίγο πολύ το σώμα μου μού φωνάζει να πάω να ξεκουραστώ. Αφού οι αγώνες ολοκληρώθηκαν αισίως, με την ομάδα να κάνει ό,τι μπορεί για να βγάλει ασπροπρόσωπη τη χώρα, ήρθε η στιγμή του απολογισμού. Και, αλίμονο, αν δεν ήταν θετικός.

Ανάμεσα στην κούραση και τη γκρίνια για τις μεταφορές αλλά και την αϋπνία, υπήρξαν στιγμές που με έκαναν να νιώθω σα να βλέπω όνειρο. Και μου το είχαν πει πριν έρθω «Θα ζήσεις φοβερά πράγματα εκεί». Και ήταν αλήθεια. Και θα έχουμε για καιρό να λέμε ιστορίες που θα ξεκινούν με την ατάκα: «Όταν ήμασταν στο Παρίσι...».

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αυτή τη φορά ήταν αλλιώς. Αλλιώς, γιατί την πρώτη φορά που κάλυψα Ολυμπιακούς δεν είχε ούτε μισό θεατή στις κερκίδες για να μοιραστώ μαζί του τον ενθουσιασμό μου. Αλλιώς, γιατί μπόρεσα να δω πραγματικά αγώνες, όχι απλά να γράψω σαν τρελή τα αποτελέσματα. Αλλιώς, γιατί έμαθα ακόμη κι εκείνους που δεν γνώριζα από την ελληνική αποστολή και επιβεβαίωσα για ακόμη μία φορά τη θεωρία πως για να φτάσει κανείς σε αυτό το επίπεδο του αθλητισμού πρέπει να είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος. Αλλιώς, γιατί είδα παιδιά μου μπορώ να αποκαλώ φίλους μου να το ζουν με την ψυχή τους και να χαίρονται όσο δεν πάει, όσο εγώ ήμουν εκεί δίπλα τους και μοιραζόμουν μαζί τους τις στιγμές.

Κάποια πράγματα, όμως, έμειναν ίδια. Ίδια με κάθε διοργάνωση που έχω τη χαρά να ζω από κοντά. Όπως, η συγκίνηση.

Όταν τα κορίτσια του πόλο έκλαψαν πριν τον πρώτο τους αγώνα σε Ολυμπιακούς, στο άκουσμα του Εθνικού ύμνου. Όταν η Δώρα πήρε την 5η θέση στη σπάθη και προσπαθούσε με όλη της τη δύναμη να μην κλάψει αλλά δεν μπόρεσε. Όταν ο Απόστολος ανέβηκε στο βάθρο και δεν κατάφερε να κρατήσει τα δάκρυά του από τη χαρά και τη συγκίνηση που ένιωθε, όταν φορούσε πια το αργυρό μετάλλιο στον λαιμό του. Όταν ο Μανόλο έκανε τον γύρο του θριάμβου στο στάδιο, με την ευτυχία του να κατακλύζει την ατμόσφαιρα, και με είδε από ψηλά που χοροπηδούσα και τον χειροκροτούσα και μου έκανε νόημα ότι θα με δει στη μεικτή, να πανηγυρίσουμε μαζί. Όταν ο Μίλτος φόρεσε το δεύτερο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο και είδα στις κερκίδες τη μαμά του να τον κοιτάζει με απέραντη συγκίνηση.

Όταν η Τατιάνα μπήκε σε τελικό και μάλιστα σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων, η δικαίωσή της με έκανε να χαρώ σα να έμπαινα εγώ στον τελικό. Όταν ήρθε η Αντιγόνη στη μεικτή ζώνη και δάκρυζε όσο μας έλεγε πως αυτή ήταν η τελευταία της κούρσα σε Ολυμπιακούς Αγώνες και πως κάθε φορά που την περιμένουμε για να μας μιλήσει είναι σα να έρχεται σε φίλους της για να πιουν μπύρα και να τα πουν. Όταν η Ελίνα μας έλεγε πως επιτέλους έζησε μία μεγάλη διοργάνωση με όλη της την οικογένεια, που καμία άλλη φορά δεν είχαν καταφέρει να τη δουν από κοντά. Όταν ο Πέτρος Γκαϊδατζής και ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου μου αφηγούνταν πως οι δικοί τους άνθρωποι ήταν εκεί δίπλα τους, πως είχε έρθει όλο το χωριό να τους δει και πως νιώθουν υπέροχα που τους έκαναν δώρο το χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο.

Το ίδιο ισχύει και με τη χαρά. Μιλάμε, όμως, για πολλή χαρά. Να θες να χοροπηδήξεις από τη χαρά σου, να φωνάζεις κι ας κοιτάζουν περίεργα οι διπλανοί σου.

Μπορεί να έτρωγα σχεδόν κάθε μέρα κρύα μακαρόνια από το σούπερ μάρκετ (τα οποία έπαιρνα για “παν ενδεχόμενο” και τελικά κάθε βράδυ κατέληγα σε αυτά λόγω χρόνου), μπορεί να έπινα για άλλη μια φορά νερό με χρώμ… εε κακό καφέ, μπορεί να φάγαμε τρελή βροχή τη μία μέρα και τρελή ζέστη την άλλη (κάποιες φορές και τα δύο μέσα στην ίδια μέρα), μπορεί κάποιους αγώνες να τους έχασα, μπορεί κάποια πράγματα να τα παρέλειψα πάνω στη βιασύνη αλλά… Το συναίσθημα των Ολυμπιακών Αγώνων σε κάνει να ξεχνάς τα πάντα. Κάθε φορά που είμαι σε διοργάνωση θυμάμαι για ποιο λόγο έχω επιλέξει αυτή τη δουλειά. Όσο κι αν γκρινιάζω, όσο κι αν αγχώνομαι για τα παιδιά ενώ πρέπει παράλληλα να γράφω, δεν θα άλλαζα με τίποτα από όλα αυτά που έζησα στο Παρίσι.

Οι Γάλλοι βοήθησαν σε αυτό. Ούτε αγενείς είναι, ούτε μόνο γαλλικά μιλάνε, ούτε τίποτα. Και αγγλικά μιλούσαν, και πρόσχαροι ήταν, και βοηθητικοί, και ωραίοι φαν, και γούσταραν. Εγώ τους ευχαριστήθηκα. Η διοργάνωση είχε προβλήματα, ναι, αλλά αυτό που έκαναν οι Γάλλοι με τις αρένες δεν ξέρω αν μπορεί να το φτάσει ποτέ άλλη οικοδέσποινα πόλη. Οι πιο όμορφες αρένες, μπροστά στα πιο γνωστά τοπόσημα, μέσα σε ιστορικά κτήρια, δίπλα στο κέντρο, εκεί που όλοι θέλουν να πάνε. Εντυπωσιακό.

Φυσικά, υπήρχαν και τα μελανά σημεία. Τα δύο κρούσματα ντόπινγκ, το ένα πριν και το άλλο κατά τη διάρκεια των Αγώνων, έριξαν μία σκιά στην ομάδα όμως είναι κρίμα να επαναφέρουμε αυτές τις υποθέσεις κάθε φορά που κάποιος κάνει μία τίμια προσπάθεια. Μην ισοπεδώνουμε προσπάθειες και θυσίες χρόνων κι ας αποφύγουμε τα λαϊκά δικαστήρια, δεν είμαστε όλοι επιστήμονες.

Το Gazzetta μου έδωσε τη δυνατότητα να βρίσκομαι και εδώ, όσο πίσω είχαν μείνει οι Δημήτρηδες, ο Βασίλης, ο Φώτης, η Μαριλένα και κάθε ένα από τα παιδιά που βοήθησαν για να είναι όλα στην εντέλεια καθημερινά. Ο στόχος είναι όλα τα αθλήματα τα οποία οι πολλοί αποκαλούν “σπορ” να βρουν τη θέση τους εδώ, να τα καλύπτουμε κάθε μέρα και όχι μόνο στη διάρκεια της Ολυμπιακής χρονιάς, να τα μάθετε και να τα διαβάζετε με ενδιαφέρον. Ξέρω πως η ξιφασκία, για παράδειγμα, δεν θα γίνει ποτέ ποδόσφαιρο όμως δεν αποσκοπούμε σε αυτό. Το 20% της προσοχής μας αν δίναμε, θα άλλαζαν πολλά.

Από σήμερα ξεκινά η νέα Ολυμπιάδα, μία ακόμη τετραετία που θα καταλήξει στο Λος Άντζελες. Ας την ευχαριστηθούμε δίνοντας σημασία στους πρωταγωνιστές και τους αφανείς ήρωες.

Ως τότε, ίσως να έχω ακόμη το μαράζι πως δεν έχει υπάρξει μέχρι και φέτος ούτε μία χρονιά που να έχουμε επιστρέψει από διοργάνωση το καλοκαίρι και να μην καίγεται ο τόπος...