Γκουαρδιόλα, Τσάβι και «Λούτσο» είναι τα φαβορί για τις κούπες

• Το κίνητρο του ιστορικού καρέ
• Ξέρει τι θέλει να παίξει
• Ένα επίπεδο πάνω

Τους συνδέουν πολλά. Πεπ Γκουαρδιόλα και Λουίς Ενρίκε ήταν συμπαίκτες στην Μπαρτσελόνα και στην Εθνική Ισπανίας, αλλά και πολύ καλοί φίλοι, κάτι που εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα, ως επιδραστικοί και πετυχημένοι προπονητές πλέον και οι δύο.

Πεπ Γκουαρδιόλα και Τσάβι υπήρξαν επίσης συμπαίκτες, ο δεύτερος διαδέχθηκε τον πρώτο σε ρόλο μαέστρου της Μπάρτσα και, χρόνια αργότερα, ήταν η προέκταση του Πεπ στο γήπεδο, στην κορυφαία Μπαρτσελόνα όλων των εποχών.

Και ο Λουίς Ενρίκε με τον Τσάβι έπαιξαν επίσης μαζί, με τον τελευταίο να κλείνει την καριέρα του στην ομάδα της καρδιάς του με τρεμπλ και προπονητή τον πρώτο, με τον οποίο επίσης διατηρούν εξαιρετικές έως και φιλικές σχέσεις.

Οι δύο Καταλανοί και ο Αστουριάνος με καταλανική καρδιά καθοδηγούν τις ομάδες που πέρυσι κατέκτησαν τα πρωταθλήματα σε Αγγλία (Μάντσεστερ Σίτι), Ισπανία (Μπαρτσελόνα) και Γαλλία (Παρί Σεν Ζερμέν) και οι οποίες έχουν τον πρώτο λόγο για να τα καταφέρουν και φέτος, στις κούρσες που εκκινούν απόψε. Και εξηγούμαι.

Το κίνητρο του ιστορικού καρέ

Η Μάντσεστερ Σίτι κατέκτησε πέρυσι τα πάντα (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Champions League), στην κορυφαία σεζόν της ιστορίας της. Και το έκανε παρ’ ότι για πάρα πολλές αγωνιστικές έβλεπε την πλάτη της Άρσεναλ.

Οι Κανονιέρηδες του Μίκελ Αρτέτα (παλιός συνεργάτης και καλός φίλος του Γκουαρδιόλα) επένδυσαν πάνω από 230 εκατομμύρια ευρώ σε μεταγραφές προκειμένου να είναι (ακόμα) πιο ανταγωνιστικοί και φρονώ πως θα είναι.

Μαζί τους, οι ενισχυμένες Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Λίβερπουλ, ερωτηματικό αποτελεί η Τσέλσι του Μαουρίσιο Ποτσετίνο και δεν θεωρώ ότι η φιλόδοξη (και πλούσια) Νιούκαστλ μπορεί να μπει στην εξίσωση για τον τίτλο.

Ο Γκουαρδιόλα προειδοποίησε ότι δεν μπορεί κάθε χρόνο η Σίτι να κατακτά το τρεμπλ. Από την στιγμή, όμως, που οι Πολίτες έκαναν δικό τους το πολυπόθητο Champions League, έβγαλαν από πάνω τους ένα πολύ μεγάλο βάρος.

Καμία ομάδα στα 134 χρόνια ιστορίας του αγγλικού πρωταθλήματος δεν έχει κατακτήσει τέσσερις διαδοχικούς τίτλους. Και αυτός είναι ο μεγάλος στόχος και κίνητρο για την Σίτι, η οποία πιθανόν να νοσταλγήσει τα γκολ του Ιλκάι Γκιντογκάν, αλλά φροντίζει να ενισχυθεί για να μην εμφανιστεί λίγο πιο… θνητή απ’ ότι τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Γκουαρδιόλα ξέρει να προετοιμάζει ιδανικά μια ομάδα για έναν μαραθώνιο, γνωρίζει καλά ότι στην Αγγλία προτεραιότητα είναι ο εγχώριος τίτλος και εκεί θα ρίξει το βάρος, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει ότι θα… σνομπάρει τις άλλες διοργανώσεις.

Παραδοσιακά, η ομάδα που κατέκτησε τον τίτλο έχει τον πρώτο λόγο και για τον επόμενο. Και η Σίτι, παρά την ενίσχυση των διεκδικητών, έχει την τεχνογνωσία και την ποιότητα για να γράψει ιστορία με το τέταρτο σερί.

Ξέρει τι θέλει να παίξει

Είχαμε… καλομάθει από την Μπαρτσελόνα του Λιονέλ Μέσι. Γι’ αυτό και «το πρωτάθλημα του 1-0», όπως βαφτίστηκε αυτό που κατέκτησε πέρυσι η ομάδα του Τσάβι, με πολλές νίκες με το συγκεκριμένο σκορ, μας (και προφανώς σας) κακοφάνηκε.

Ο άλλοτε αρχηγός των Μπλαουγκράνα, βεβαίως, κατάφερε να νοικοκυρεύσει μια ομάδα που κόντευε να γίνει περίγελος, πληρώνοντας τα ολέθρια λάθη της διοίκησης, εξαιτίας των οποίων άλλωστε δεν μπόρεσε φέτος να κάνει μεταγραφές.

Ακόμα και έτσι, φρόντισε να ενισχύσει και άλλο την μεσαία γραμμή με τον πολύπειρο Ιλκάι Γκιντογκάν, ελπίζει ότι στο πρόσωπο του Οριόλ Ρομέου βρήκε έναν αξιοπρεπή (σε καμία περίπτωση ίδιου επιπέδου) διάδοχο του Σέρχιο Μπουσκέτς και πλέον αναζητά αντικαταστάτη του ταλαντούχου, πλην προβληματικού Ουσμάν Ντεμπελέ.

Η Μπάρτσα του Τσάβι ξέρει τι θέλει να παίξει και, όπως φάνηκε πέρυσι από την μέση της σεζόν και μετά, θα το κάνει πρωτίστως στηριζόμενη σε διάταξη με τέσσερις μέσους, με τον έναν εκ των οποίων να εκκινεί ως ψευτό – εξτρέμ, ώστε να έχει την απαιτούμενη ισορροπία μέσα στο παιχνίδι.

Και ο φαβοριτισμός των Καταλανών δεν προκύπτει μόνο από την δική τους δυναμική, στηριζόμενη πλέον στην άμυνα, αλλά και από τα προβλήματα που έχει το μοναδικό αντίπαλο δέος, αφού ούτε φέτος πείθει η Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε ότι μπορεί να μπει «σφήνα» στο δίπολο.

Προ διετίας, η Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε το 14ο Champions League με ήρωες τον Τιμπό Κουρτουά και τον Καρίμ Μπενζεμά. Ο Γάλλος αποφάσισε να μην εξαντλήσει το συμβόλαιό του και είπε «adieu» στις αρχές καλοκαιριού για να πάρει τα λαχταριστά πετροδόλαρα της Αλ Ιτιχάντ.

Και ο Βέλγος τερματοφύλακας – χταπόδι, ο οποίος έδινε σταθερά νίκες και βαθμούς στην Βασίλισσα, υπέστη ρήξη πρόσθιου χιαστού στο αριστερό γόνατο και αναμένεται να μείνει εκτός δράσης τουλάχιστον μέχρι τον Μάρτιο.

Η Ρεάλ, βεβαίως, θα αποκτήσει «αντί – Κουρτουά». Κανένας, όμως, δεν εγγυάται ότι θα είναι τόσο αποτελεσματικός όσο ο Βέλγος και αυτό υποχρεώνει όλη την ομάδα να κάνει ένα βήμα μπροστά στην αμυντική σταθερότητα, αλλά και την επιθετική δημιουργία. Και ο (εξαιρετικός κατά τα άλλα) Τζουντ Μπέλινγκχαμ δεν μπορεί μόνος του να καλύψει όλα τα κενά, αφού και στην επίθεση απουσιάζει το 9άρι.

Τόσο κυριολεκτικά, αφού την φανέλα με το «9» του Μπενζεμά δεν την πήρε κανείς, όσο όμως και ουσιαστικά, αφού ο (φιλότιμος και δουλευταράς) Χοσέλου φαντάζει απελπιστικά «λίγος» για να είναι το βασικό σέντερ φορ της Βασίλισσας.

Ένα επίπεδο πάνω

Τον ρόλο του 9αριού, παρ’ ότι δεν του αρέσει καθόλου αυτή η θέση, θα έπρεπε να το παίξει ο Κιλιάν Μπαπέ, ο οποίος όμως όλα δείχνουν ότι τελικά θα παραμείνει στην Παρί, παρ’ ότι αυτή απειλεί να τον στείλει στην εξέδρα για μια ολόκληρη σεζόν και μέχρι να λήξει το συμβόλαιό του.

Συνιστά, βεβαίως, πολυτέλεια να έχεις τέτοιον παικταρά στις τάξεις σου και να μην τον χρησιμοποιείς. Ακόμα, πάντως, και εάν ο Μπαπέ φύγει ή απενεργοποιηθεί πλήρως, η Παρί έχει τον πρώτο λόγο για να κατακτήσει και το φετινό πρωτάθλημα της Ligue 1.

Οι Σκρίνιαρ, Ουγκάρτε, Κανγκ Ιν Λι, Ασένσιο, Ράμος και Ντεμπελέ (οσονούπω ο τελευταίος) δίνουν βάθος και εναλλακτικές σε ένα ήδη «γεμάτο» ρόστερ, έστω και αν, εκτός από τον Μπαπέ, παραμένουν στον αέρα παίκτες που λογίζονταν ως απολύτως βασικοί όπως ο Μάρκο Βεράτι ή ο Νεϊμάρ.

Ο Λουίς Ενρίκε έχει στη διάθεσή του πλούσιο ρόστερ και, αναμφίβολα, καλύτερο από αυτών υπολοίπων ομάδων του γαλλικού πρωταθλήματος, έστω και εάν η Μαρσέιγ επένδυσε πολλά και ελπίζει να κοντράρει τους Παριζιάνους.

Πέραν αυτής όμως; Τίποτα, μηδέν. Διαχρονικά, ο διακαής πόθος της Παρί είναι το Champions League. Ακόμα, όμως, και αν χάνει δεκάδες βαθμούς όπως συνέβη πέρυσι με τον Κριστόφ Γκαλτιέ, είναι ένα επίπεδο πάνω και εξαρτάται αποκλειστικά από την ίδια η εξέλιξη του πρωταθλήματος.

Μόνο αν πάει μέχρι τέλους στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση κινδυνεύει να… αποπροσανατολιστεί (έστω και θετικά) από την προσπάθεια κατάκτησης του πρωταθλήματος, το οποίο θα της ξεφύγει μόνο αν η Μαρσέιγ κάνει υπέρβαση και η ίδια επιδείξει τάσεις (ποδοσφαιρικής) αυτοκτονίας...