Πάλεψε για να δώσεις ελπίδα, πάλεψε για να ζήσεις. Πάλεψε με ελπίδα για ζωή. Από όλες τις θαυμαστές ιστορίες των πρωταθλητών, ανεξαρτήτως αθλήματος. Όλα έκείνα τα storylines που χαρακτηρίζονται από υπερβάσεις και θυσίες, η ομάδα των Προσφύγων σχεδόν σε αφοπλίζει. Αν τους παρατηρήσεις δε διαφέρουν πραγματικά. Προπονούνται καθημερινά για να αποδώσουν και να βελτιωθούν. Περπατούν στους διαδρόμους των πρωταθλημάτων όπως εκατοντάδες άλλοι αθλητές και προπονητές. Κι όμως η ιστορία τους. Οι ιστορίες τους. Είναι ξεχωριστές. Η ζωή δεν ήταν ευγενική μαζί τους. Μάλλον άδικη και σκληρή. Όμως σήμερα, τώρα, είναι μέλη της μεγάλης οικογένειας του αθλητισμού και μέσα σε αυτήν την οικογένεια έχουν ξεκινήσει μια νέα ζωή που εμπνέει σεβασμό και δίνει ελπίδα σε εκατομμύρια πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο.
Η Ιρανή Μουνά Νταχούκ και η Αφγανή Νιγάρα Σαχίν συνοδευόμενες από τον προπονητή τους τον Ιρανό Βαχίντ Σαρλάκ βρέθηκαν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Τζούντο στη Ντόχα και μίλησαν στο site της παγκόσμιας ομοσπονδίας για το ταξίδι της προσφυγιάς που δέθηκε με μια αόρατη κλωστή με εκείνο του πρωταθλητισμού και μαζί έφτιαξαν το κάδρο μιας νέας ζωής.
Οι δυο τους, μαζί, χαμογελαστές εξήγησαν πως: «Το να είμαστε εδώ είναι λίγο ξεχωριστό για εμάς γιατί πριν από τους Αγώνες του Τόκιο 2020, όλοι οι πρόσφυγες αθλητές που ήταν μέλη της Ομάδας Προσφύγων της ΔΟΕ είχαν συγκεντρωθεί εδώ για να προετοιμαστούν για τους Αγώνες. Περάσαμε χρόνο στο Κατάρ και το να επιστρέψουμε τώρα εδώ είναι αρκετά συγκινητικό γιατί φέρνει πίσω πολλές όμορφες αναμνήσεις. Νιώθουμε λίγο σαν στο σπίτι μας.Το να νιώθεις σαν στο σπίτι σου έχει μια ιδιαίτερη γεύση όταν έπρεπε να φύγεις από τη χώρα σου για να ξεκινήσεις μια νέα ζωή σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον και κουλτούρα. Όλοι έχουμε λάβει μέρος στον ατομικό διαγωνισμό εδώ στη Ντόχα, αλλά αυτό που πραγματικά περιμένουμε είναι το τουρνουά μικτών ομάδων. Μας θυμίζει ότι στη ζωή είναι σημαντικό να είμαστε περιτριγυρισμένοι και ενωμένοι. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μόνοι μας. Όταν παλεύουμε ως ομάδα βρίσκουμε αυτό το αίσθημα σύνδεσης και συνοχής», εξηγεί ο Νιγάρα, πριν προσθέσει, «Το παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι ο αγαπημένος μου διαγωνισμός. Αν πρέπει να χάσω ένα γκραν σλαμ, θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω, αλλά δεν θα ήθελα με τίποτα στον κόσμο να χάσω το παγκόσμιο».
Η Μουνά από πλευράς της τονίζει: «Είμαστε σαν μια οικογένεια με μεγάλα αδέρφια και νέα «παιδιά» που συνοδεύουμε για να ενσωματωθούν γρήγορα». «Αυτή η ενσωμάτωση είναι ουσιαστική», όπως επισημαίνει ο Βαχίντ, «Είναι ευθύνη μας να ενσωματωθούμε στη μεγάλη οικογένεια του τζούντο. Πρέπει να αποδεχτούμε πώς λειτουργεί και να ταιριάξουμε στο καλούπι, ενώ είμαστε περήφανοι για τις ιδιαιτερότητες και την ιστορία μας. Καταλαβαίνω πλήρως τι έχουν περάσει οι αθλητές μου καθώς είμαι και ο ίδιος πρόσφυγας. Το 2009 αγωνίστηκα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Τζούντο στο Ρότερνταμ και το 2010 αγωνίστηκα με έναν Ισραηλινό αθλητή, κάτι που ήταν απόλυτα λογικό για μένα. Είμαστε αθλητές και έχουμε ανάγκη να αντιμετωπίσουμε όποιον βρεθεί μπροστά μας. Δυστυχώς, μετά δεν μπόρεσα να γυρίσω σπίτι και έμεινα στη Γερμανία. Για περισσότερα από 13 χρόνια είμαι πρόσφυγας».
Η ιστορία του Βαχίντ είναι η ιστορία όλων στην ομάδα. Οι παγίδες της ζωής στέκονταν μπροστά τους αλλά κατάφεραν να βρουν το μονοπάτι της ελπίδας. «Δεν είμαστε εδώ για να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους, αλλά για να βρούμε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Όλοι έκαναν το ταξίδι τους και όλοι πρέπει να πιστεύουν ότι υπάρχει πάντα ελπίδα. Πραγματικά, θέλω να πω σε όλους να μην συγκρίνονται με τους άλλους αλλά συγκρίνουν τον εαυτό τους με τον εαυτό τους, ώστε το αύριο να είναι καλύτερο από το σήμερα», λέει η Νιγάρα.
Το τζούντο υψηλού επιπέδου παραμένει ένας αγώνας, εξ ορισμού, πρέπει να συγκρίνετε τον εαυτό σας με τους αντιπάλους σας, αλλά είναι αυτό πραγματικά το σημαντικό; «Δεν είναι πάντα εύκολο γιατί το επίπεδο του ανταγωνισμού είναι πολύ υψηλό, αλλά θέλω να πω ότι παρά τις ήττες υπάρχει και μια υπέροχη νίκη. Δείχνοντας ότι μπορούμε να είμαστε εδώ, δίνουμε ελπίδα. Πρέπει να προσπαθείς και να προσπαθείς ξανά και ξανά. Μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή. Τέλος, η ατομική ήττα της στιγμής είναι μόνο μέρος της μεγάλης νίκης που έχουμε στη ζωή», τονίζει η Μουνά.
Πέρα από την παράσταση, επομένως, υπάρχει ένα βαθύ ανθρωπιστικό μήνυμα που ξεφεύγει από το αθλητικό πλαίσιο. Όταν ο αθλητισμός και το τζούντο ειδικότερα φέρνουν ελπίδα στις καρδιές εκείνων που έχουν χάσει τα πάντα, μπορούμε να πούμε χωρίς δισταγμό ότι ο στόχος του Τζιγόρο Κάνο, «δασκάλου» του αθλήματος, η αλληλοβοήθεια και η αμοιβαία ευημερία (jita kyoei) επιτυγχάνεται. «Η ζωή δεν ήταν πάντα ευγενική μαζί μας, αλλά έχουμε ένα μεγάλο χαμόγελο, γιατί το τζούντο μας έχει δώσει τα πάντα και θα δώσουμε πίσω ό,τι μπορούμε», καταλήγουν και οι τρεις μαζί.