Η ομάδα που ζωντανεύει τα κύτταρα

Kαταλάβατε τώρα γιατί δεν αλλάζω με τίποτα τα Ευρωμπάσκετ και τα Μουντομπάσκετ; Βραδιές σαν την αποψινή αναζωογονούν τα κύτταρα του φιλάθλου, αλλά και του δημοσιογράφου. Ταξιδεύοντας με το μυαλό στο παρελθόν, υπολογίζω ότι έχω ζήσει καμιά σαρανταριά τέτοια σουαρέ σε ξένους τόπους, με αφετηρία το 1989 στο Ζάγκρεμπ. Ακολούθησαν η Ατλάντα, η Βαρκελώνη, το Μπόρας, το Βελιγράδι, το Τόκιο, η Γρανάδα, η Μαδρίτη, το Πεκίνο, το Κατοβίτσε και άλλες πόλεις πολλές.

Παρακολουθείς το ματσάκι με βλέμμα που κυμαίνεται μεταξύ αγωνίας και ευφορίας, γουρλώνεις τα μάτια σου από την έκπληξη, δοκιμάζεις τις δυνατότητες των φωνητικών σου χορδών, υποκλίνεσαι στην ομάδα και βγαίνεις στους δρόμους για να μαζέψεις τα συγχαρητήρια των γαλαντόμων ξένων.

Κι ας μην έχεις συμμετοχή στην επιτυχία. Το μόνο που έχεις κάνει είναι να φορέσεις το μπλε μπλουζάκι και να δώσεις ψήφο εμπιστοσύνης στην ομάδα στα δύσκολα. Όχι στα εύκολα. Τα εύκολα είναι τα εύκολα. Στα δύσκολα είναι που χρειάζεται στήριξη μια ομάδα. Άλλοι επιλέγουν να σκαρφαλώσουν στο άρμα του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, του Άρη, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ. Ορισμένοι, σε κανένα.

Εγώ, πάλι, ακολουθώ την Εθνική ομάδα, ώστε να πολλαπλασιάζω τα κύτταρά μου ενώ δουλεύω και πληρώνω. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς από τους παίκτες της…

Έκανε καταπληκτική εμφάνιση η Εθνική απέναντι στους Σλοβένους. Το πρώτο της δεκαπεντάλεπτο ήταν να το πιεις στο ποτήρι. Εξίσου απολαυστικό ήταν το «όχι» που φώναξε στους αντιπάλους της όταν βρέθηκε κατάματα με την ήττα. Ενδιάμεσα, άφησε να εμφανιστούν στο παρκέ οι αδυναμίες της. Κόλλησε απέναντι στη ζώνη και δεν βρήκε διαδρόμους όταν ο Μάλκοβιτς επιστράτευσε σχήμα με δύο θηρία (Μπέγκιτς, Λόρμπεκ).

Προσοχή, όμως. Απέναντί της είχε τον Μάλκοβιτς και μια πλειάδα από παίκτες έμπειρους και ποιοτικούς. Όχι τίποτε παιδαρέλια. Οι βιαστικοί που σπεύδουν να κατηγορήσουν τους «ανίκανους» παίκτες ή τον «κοιμισμένο» προπονητή, θα πρέπει να θυμούνται πότε πότε ότι υπάρχει και αντίπαλος. Η Σλοβενία είχε διαπρέψει ως τώρα στο Ευρωμπάσκετ. Ένα σουτ του Μόνια της στέρησε το αήττητο στην α’ φάση.

Υποθέτω ότι όσοι ξιφουλκούν εναντίον του Νίκου Ζήση και ισχυρίζονται ότι παίζει στην Εθνική με μέσον, απόψε κρύφτηκαν. Εκεί που κρύφτηκαν μπορεί να συνάντησαν εκείνους που θεωρούν χαμένο ταλέντο τον Κώστα Παπανικολάου και αυτούς που χαρακτηρίζουν λάθος την παρουσία του Δημήτρη Μαυροειδή.

Η αποψινή Εθνική έδωσε μαζεμένες απαντήσεις και αποδείξεις. Είχε σχέδιο και το εφάρμοσε στην εντέλεια, μέχρι που ο αντίπαλος βρήκε αντίδοτο. Έδειξε ψυχραιμία και χαρακτήρα στα κρίσιμα σημεία και βρήκε ηγέτες ικανούς να αναλάβουν –και να αξιοποιήσουν– τα κρίσιμα σουτ.

Όταν ακούστηκε η κόρνα της λήξης, έκλεινες τα μάτια και νόμιζες ότι βρίσκεσαι ακόμα στο Βελιγράδι ή στη Μαδρίτη τη βραδιά εκείνου του προημιτελικού. Οι καημένοι οι Σλοβένοι ακούνε Ελλάδα και παίρνουν δρόμο. Τρία Ευρωμπάσκετ στη σειρά, η Εθνική μας τους κληροδότησε ψυχικά τραύματα. Ακόμα και όταν τη νίκησαν, το 2005 στο Βελιγράδι, την είδαν στο τέλος να πανηγυρίζει αγκαλιά με το τρόπαιο.

Tο θλιβερό είναι ότι κάποιοι κουτοπόνηροι βρήκαν τρόπο να ρίξουν σκιά στις προσπάθειες των παικτών και του προπονητή. Ο Σταύρος Ελληνιάδης κυκλοφορούσε επί μία εβδομάδα στο Αλίτους με διαπίστευση που έγραφε «assistant team manager» και απ’ ό,τι φαίνεται έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να πουλήσει εκδούλευση στην Ομοσπονδία που τον προσκάλεσε και του έδωσε διαπίστευση για να τον βάλει στο γήπεδο.

Όχι, δεν ήταν μέλος της αποστολής. Ούτε είχε επαφές μαζί της. Με τους δημοσιογράφους έμενε, με τους δημοσιογράφους έβγαινε, με τους δημοσιογράφους παρακολουθούσε τον αγώνα. Έκρινε όμως σκόπιμο να βάλει το χεράκι του και να διεκδικήσει μερίδιο στην όποια επιτυχία, υπενθυμίζοντας με τρόπο γελοίο στους διαιτητές το… καθήκον τους.

Εάν έδρασε αυτοβούλως για να πουλήσει εκδούλευση στην Ομοσπονδία, όπως ισχυρίζεται, δικαιούται Όσκαρ ανοησίας. Εάν είχε τέτοιου είδους εντολές από τον Βασιλακόπουλο, είναι συνυπεύθυνος μαζί του για μια θλιβερή σελίδα στην ιστορία της Εθνικής ομάδας. Ας μας πει όμως ο Ελληνιάδης τι είναι: συνένοχος ή βλαξ;

Όπως κι αν έχει το πράγμα, η υπόθεση είναι φαιδρή, εξ ου και η υποβάθμισή της από την ίδια τη FIBA. Προσπάθεια να… στηθεί αγώνας με γραπτά μηνύματα νερόβραστου, μάλιστα, περιεχόμενου δεν γίνεται ούτε σε σχολικό πρωτάθλημα.

Αργά το βράδυ στο Βίλνιους, μπήκα σ’ ένα μπαρ να πιω μια μπίρα και να ανεβάσω αυτό το κείμενο και είδα μπροστά μου τον… Ελληνιάδη. «Είναι η χειρότερη μέρα της ζωής μου», μου εξομολογήθηκε. Και αποδέχθηκε χωρίς δεύτερη κουβέντα τον τίτλο του βλάκα. «Ευτυχώς που πούλησα ένα σπίτι και έχω λεφτά για να πληρώσω το πρόστιμο», είπε.