Σπανούλης: O άνθρωπος που λατρεύει να περνάει μέσα από... τοίχους

Στην περίπτωσή του οι συστάσεις περισσεύουν! Μία φορά διεθνής, άλλωστε, για πάντα Ελλαδάρα ολέ! Πολλώ δε μάλλον, όταν μιλάμε για ένα παιδί που μεγάλωσε στα σπλάχνα του αναπτυξιακού προγράμματος της ομοσπονδίας και το περιβάλλον της Εθνικής ομάδας, ήταν η πρώτη και παντοτινή μπασκετική του οικογένεια...

Άλλωστε, τα 17-18 καλύτερα χρόνια της καριέρας του, οι 211 συμμετοχές σε όλες τις βαθμίδες (πλην της παίδων), τα τέσσερα μετάλλια, οι πολυάριθμες διακρίσεις και οι αμέτρητες εμπειρίες που είναι «συνυφασμένες» με το εθνόσημο στο στήθος, «μιλούν» από μόνες τους για την σύνδεσή του με την «επίσημη αγαπημένη»...

Από όλες τις απόψεις, λοιπόν, ο άνθρωπος αυτός, που δεν χρειάζεται ούτε καν καλωσόρισμα γιατί θεωρεί (και δικαίως) εαυτόν μόνιμα στην διάθεση του μπάσκετ και δη του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, είναι ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός!

Ο 36ος στην ιστορία της «γαλανόλευκης» σε επίπεδο ανδρών κι εκείνος που καλείται να επαναφέρει την Ελλάδα στο διεθνές μπασκετικό διαμέτρημα, που είχε στην εποχή που ο ίδιος βρισκόταν στην ακμή του σαν παίκτης.

Ο λόγος για τον Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος έχει όνομα βαρύ σαν ιστορία για το ελληνικό και το ευρωπαϊκό μπάσκετ και που όμως στην προπονητική, κάνει ακόμη τα πρώτα προσεκτικά και πολλά υποσχόμενα βήματα ως coach του Περιστερίου, αφήνοντας υποσχέσεις για ένα λαμπρό μέλλον.

Δεν σας κρύβω ότι, σαν άνθρωπος που αγαπώ τον “Kill Bill” και κάλυψα από αρκετά κοντά το σύνολο της επαγγελματικής του θητείας μέσα στις τέσσερις γραμμές, αρχικώς ήμουν αντίθετος στην προοπτική να αναλάβει την Εθνική ομάδα. Και αυτό γιατί τον πιστεύω πολύ σαν προπονητή και φοβόμουν τον κίνδυνο να «καεί» πρόωρα μία τόσο μεγάλη προσωπικότητα.

Και υπήρχαν ένας σωρός λόγοι για να μην το κάνει. Τι να πρωτοαναφέρω; Το ότι η ανδρών είναι η πιο δύσκολη και τοξική ομάδα που υπάρχει; Το ότι η πρώτη του πρόκληση, το προολυμπιακό τουρνουά και η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έχει τον υψηλότερο βαθμό δυσκολίας των τελευταίων 16 ετών (από το 2008 και μετά);

Το ότι η συντριπτική πλειοψηφία των προπονητών που πέρασαν από τον πάγκο της στον 21ο αιώνα, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την αποδόμηση μετά το τέλος της συνεργασίας τους; Το ότι η φίλαθλη κοινή γνώμη στην πατρίδα μας είναι αδηφάγα αν κι εφόσον δεν την ταϊσεις με νίκες;

Ή το ότι ο ίδιος ο “V-Span” βρίσκεται στο ξεκίνημα μίας προπονητικής διαδρομής που προβλέπεται μακρά και το τελευταίο που του έλλειπε την δεδομένη στιγμή, είναι μία «εθνική φθορά», η οποία ενδεχομένως να τον οδηγούσε σε ένα αχρείαστο πισωγύρισμα;

Όλα τα παραπάνω αλλά και μερικές ακόμη αρνητικές παράμετροι που έχουν να κάνουν με την επίδραση των ατζέντηδων στο ατομικό συμφέρον του εκάστοτε διεθνούς παίκτη αλλά και με τα συμφέροντα των δύο μεγαλύτερων συλλόγων της χώρας (Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός), είναι περισσότερο από γνωστά σε όλους όσοι δραστηριοποιούνται στο οικοσύστημα του ελληνικού μπάσκετ.

Για όλους τους λόγους που προανέφερα αλλά και για αρκετούς ακόμη, ήθελα πολύ να ακούσω πρώτα τις σκέψεις του ίδιου του “Μπίλη”, στο πλαίσιο της παρουσίασής του από την ομοσπονδία, και εν συνεχεία να καταθέσω μία πιο ολοκληρωμένη άποψη.

Θα μου πείτε κι εύλογα «τώρα θα τον μάθεις τον Σπανούλη; Δεν ξέρεις ότι ο τύπος ζει κι αναπνέει για το μπάσκετ, έχει μόνο θετική προσέγγιση απέναντι στα πράγματα και ότι δεν δίνει δεκάρα για τα αρνητικά και την τοξικότητα;»...

Θα συμφωνήσω απόλυτα αλλά θα προσθέσω δύο-τρία πραγματάκια ακόμη, που ακούγοντάς τον να εξηγεί το σκεπτικό της απόφασής του, μου έκαναν μεγάλο κλικ.

Προσπερνάω το όμορφο μπασκετικό σκηνικό της εκδήλωσης με την παρουσία έξι μελών από την δευτεραθλήτρια κόσμου του 2006 (Ντικούδης, Ζήσης, Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής, Σχορτσανίτης και Σπανούλης), αλλά και την εισαγωγή του προέδρου με τις εύστοχες τοποθετήσεις περί συστράτευσης, ενότητας και μετάβασης από τον ρόλο του στρατιώτη σε εκείνο του στρατηγού.

Ο Βαγγέλης Λιόλιος, άλλωστε, είναι ένας έξυπνος άνθρωπος που ξέρει καλά ότι η ομοσπονδία βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι (μετράμε ανάποδα για τις επόμενες εκλογές γαρ) και μία ενδεχόμενη επιστροφή της Εθνικής ομάδας στις επιτυχίες, θα αυξήσει τις μετοχές της διοίκησής του και πέραν του μπασκετικού καλού και της ιστορικής παρακαταθήκης, θα αποτελέσει διαβατήριο για την ανανέωσης της θητείας της.

Γι' αυτό, άλλωστε, επέλεξε τον Βασίλη. Γιατί στην θεωρία, είναι ίσως ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για να ενώσει πρώτα τους παίκτες. Να τους πείσει να βάλουν τα εγώ τους κάτω από το εμείς και προς όφελος της ομάδας και εν συνεχεία να εμπνεύσει τον κόσμο και να τον κάνει να βλέπει τα πρόσωπα της Εθνικής χωρίς την παραμικρή οπαδική σύνδεση με το παρόν ή το παρελθόν τους.

Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση περισσότερο και από τα λόγια του, όμως, ήταν η γλώσσα του σώματος του Σπανούλη, μιλώντας για την Εθνική ομάδα.

Καλές οι ατάκες του στυλ «δεν σκέφτομαι καν την αποτυχία, ούτε το βάρος της “ξηρασίας” και της απόστασης 14 χρόνων από την τελευταία διάκριση, αλλά μόνο το χρέος που νιώθω να βοηθήσω και το πάθος και την επιθυμία να αφήσουμε κληρονομιά!», αλλά όταν αυτές συνδυάζονται με μία αυθεντικότητα, μία καθαρότητα στο βλέμμα, μία σιγουριά για την επιτυχία κι έναν ενθουσιασμό για την ευκαιρία, τότε νομίζω ότι με τέτοιο mindset δεν έχουμε τίποτε να φοβόμαστε!

Το αντίθετο μάλιστα! Οι αντίπαλοί μας είναι εκείνοι που έχουν πολλούς λόγους πλέον για να φοβούνται... Όταν ξέρεις ότι μία ζωή ο Σπανούλης λάτρευε να περνάει μέσα από τοίχους και να επιλέγει τα δύσκολα και τον βλέπεις να μειδιά και να σου λέει «ούτε δύο δευτερόλεπτα δεν αφιέρωσα στα πλην της όλης ιστορίας», δεν έχεις παρά να αισθάνεσαι προσμονή για το καλοκαίρι που έρχεται...

Η προοπτική επιστροφής του brand “Εθνική Ελλάδας” στο διεθνές μπασκετικό στερέωμα, με Μπίλι, Γιάννη και όλα τα υπόλοιπα παιδιά, είναι ίσως η πιο όμορφη ιστορία που θα μπορούσε να σκηνοθετήσει κανείς, με φόντο την δυναμική επανεκκίνηση του αθλήματος που τόσο πολύ έχει αγαπήσει αυτή η χώρα...

• LIVE TV η παρουσίαση του Βασίλη Σπανούλη