Ο tempora, o mores!

Εδώ και τριάντα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει τόσα πολλά κείμενα και τόσες πολλές φορές (είτε ευκαιρίας δοθείσης, είτε στο.. ξεκούδουνο) για την Ολίμπια Μιλάνο, που τολμώ να πω ότι με σιχάθηκα!

Σιχάθηκα τον εαυτό μου, αλλά σιχάθηκα και τους λεγάμενους, μολονότι μεγάλωσα μαζί τους, όπως και ολόκληρη η γενιά μου, σε μια εποχή που με μπόλικη δόση αυταρέσκειας συστήνονταν κιόλας ως η 24η ομάδα του ΝΒΑ!

Τότε το ΝΒΑ είχε 23 ομάδες και οι Λομβαρδοί που βρίσκονταν στα ντουζένια τους ήταν τόσο επιδέξιοι ώστε ενίοτε έκλεβαν κιόλας πρωτοκλασάτους ή πολλά υποσχόμενους παίκτες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού (βλέπε Μπομπ Μακ Αντού, Τζόε Μπάρι Κάρολ, Ρας Σένι), αλλά με τα χάλια που έχουν τα τελευταία χρόνια ούτε απ' έξω (από τον πύργο του Ωνάση, στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης) δεν περνάνε!

«Ο tempora,o mores» (και επί το ελληνικότερον, ω καιροί, ω ήθη) που έλεγε και ο Κικέρων!

Περιέργως πως τόσο ο Παναθηναϊκός όσο και ο νυν προπονητής του άργησαν πολύ να ανταμώσουν με τους Μιλανέζους που τώρα αναγκαστικά τους τρώνε στη μάπα ελέω της νέας φόρμουλας της διοργάνωσης...

Ο Πασκουάλ ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Μπαρτσελόνα τον Φεβρουάριο του 2008 και χρειάστηκε να καρτερά έξι χρόνια μέχρι να αναμετρηθεί για πρώτη φορά μαζί τους, μάλιστα εκείνο το συναπάντημα υπήρξε τραυματικό για τον Τσάβι και θριαμβευτικό για έναν μέχρι πρότινος παίκτη του στον Παναθηναϊκό!

Τον Σάντρο Τζεντίλε, εννοώ, ο οποίος στις 2 Απριλίου του 2014 σε μια από τις πιο φαντασμαγορικές βραδιές της καριέρας του (με 24 πόντους, 8/13 δίποντα, 2/3 τρίποντα, 2/3 βολές, 7 ριμπάουντ, 6 ασίστ και ένα κλέψιμο) οδήγησε τα “scarpette rosse” στην επιβλητική νίκη επί των “μπλαουγκράνα” με 91-63!

Στον πρώτο γύρο εκείνης της σεζόν η Μπαρτσελόνα είχε νικήσει την Αρμάνι Μιλάνο με 80-70, ενώ οι δυο ομάδες αναμετρήθηκαν και την περίοδο 2014-15, με τους Καταλανούς να σημειώνουν δυο νίκες:78-63 στο Μιλάνο και 84-80 στη Βαρκελώνη.

Αλλά και ο Παναθηναϊκός δεν πάει πίσω σε αυτό το (καθυστερημένο) ραντεβού: οι “πράσινοι” έκαναν το ντεμπούτο τους στα Κύπελλα Ευρώπης τη σεζόν 1961-62, αλλά περίμεναν τριάντα επτά χρόνια μέχρι να συναντήσουν για πρώτη φορά τη Γιουβέντους του μπάσκετ!

Ιδού λοιπόν τα «scarpette rosse» που θα σκάσουν μύτη ξανά στο ΟΑΚΑ: τα «κόκκινα παπούτσια», όπως είναι το περίεργο, αλλά απολύτως δικαιολογημένο παρατσούκλι της ομάδας εδώ και επτά δεκαετίες!

Σε μια εποχή, λοιπόν, κατά την οποία όλες οι ομάδες στην Ευρώπη φορούσαν τα κλασικά άσπρα πάνινα και μάλιστα κοντά (και όχι μποτάκια) παπούτσια, αίφνης οι Μιλανέζοι εμφανίστηκαν με τα κόκκινα, που βεβαίως ταίριαζαν απολύτως με το χρώμα της φανέλας τους.

Η εικόνα μιας ομάδας που φορούσε κόκκινα παπούτσια στη δεκαετία του '50 συνιστούσε όντως ένα πολιτισμικό σοκ και όπως έγραψε κάποτε ο Σάντρο Γκάμπα, «αυτή η καινοτομία ήταν σαν να ερχόταν ξαφνικά να παίξει μαζί μας ο Τζαμπάρ»!

Εκείνη την εποχή στην προεδρία της ιταλικής ομάδας, που μετονομάσθηκε από Borletti σε Simmenthal (εταιρεία κατεψυγμένων κρεάτων) βρισκόταν ο Αντόλφο Μπογκοντσέλι, ο οποίος μάλιστα είχε ιδρύσει την ομάδα το 1936. Δεδομένου ότι το Μιλάνο θεωρείται ανέκαθεν η πρωτεύουσα ή έστω ένα διαχρονικό κέντρο της μόδας, η ιδέα του θεωρήθηκε μεν ρηξικέλευθη, αλλά συνάμα σχολιάσθηκε και ως... αντιπατριωτική διότι όλες οι ιταλικές ομάδες φορούσαν παπούτσια της τορινέζικης μάρκας Superga!

Τα συγκεκριμένα παπούτσια με το βαθύ κόκκινο χρώμα ήταν μάρκας Converse, παραγγέλθηκαν μέσω ενός αμερικανικού κολεγίου και κόστισαν έναν σκασμό λεφτά! Στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και για να μη χάσει την προβολή της , η Superga έσπευσε αμέσως να κατασκευάσει διακόσια ζευγάρια τα οποία διέθεσε κατ' αποκλειστικότητα στους παίκτες της Σίμενταλ, μεταξύ αυτών και στον Μίμη Στεφανίδη!

Ο περιβόητος «Κούκλος» που ήταν μέλος της χρυσής πεντάδας του Πανελληνίου, υπήρξε ο πρώτος ξένος παίκτης στην ιστορία των Μιλανέζων, ενώ στα ίχνη του βάδισαν αργότερα ο Γιώργος Καλαϊτζής, ο Γιώργος Σιγάλας, ο Αντώνης Φώτσης, ο Γιάννης Μπουρούσης, ο Γιώργος Τσιάρας και ο Γιάννης Αθηναίου.

Τη σεζόν 1955-56 ο... μπαμπάς της Τατιάνας (sic) έπαιξε σε 17 αγώνες της με μέσο όρο 15.6 πόντους, με προπονητή τον μακαρίτη Τσέζαρε Ρουμπίνι και με συμπαίκτες, μεταξύ άλλων, τον Σάντρο Γκάμπα και τον (επονομαζόμενο «ξανθό άγγελο») Σάντρο Ριμινούτσι.

Εξήντα ένα χρόνια αργότερα ο Στεφανίδης λατρεύεται ακόμη στο Μιλάνο και η εικόνα του παραμένει ανεξίτηλη, όπως επίσης και το πολύ ξεχωριστό αγωνιστικό στιλ του, που αποτελούσε καινό δαιμόνιον για τα στάνταρ εκείνης της εποχής.

Κάποια στιγμή βεβαίως αυτά τα διακόσια ζευγάρια κόκκινων παπουτσιών που έβγαλε εκτάκτως στην κυκλοφορία η Superga εξαντλήθηκαν και αναγκαστικά οι Μιλανέζοι απευθύνθηκαν και πάλι στην αμερικανική αγορά. Μαζί με τα παπούτσια μάλιστα παρήγγειλαν και ριγέ (κόκκινες-άσπρες) κάλτσες που έφταναν έως το γόνατο και όπως σχολιάζει ο Γκάμπα, «ήμασταν η καλύτερη ομάδα της Ιταλίας, αλλά και η πιο καλοντυμένη»!

Η μόδα των «scarpettes rosse» κράτησε έως το 1973, όταν η Ολύμπια Μιλάνο άλλαξε σπόνσορα και από Simmenthal μετονομάστηκε σε Innocenti, μια εταιρεία που παρήγαγε τις κλασικές ιταλικές βέσπες. Τότε η ομάδα εγκατέλειψε τις κόκκινες εμφανίσεις και φόρεσε μπλε, οπότε μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, τα κόκκινα παπούτσια έμεινα στο ράφι, αλλά διαιωνίζονται ως ένα ανεξίτηλο κομμάτι της ιστορικής μπασκετικής μνήμης.

Εκτός από τα κόκκινα παπούτσια, και πέραν των εθνικών και των διεθνών τίτλων τους και των διάσημων παικτών τους, οι αυριανοί αντίπαλοι του Παναθηναϊκού έχουν να επιδείξουν και μια σπουδαία κληρονομιά σε επίπεδο μπασκετικής τακτικής: την περίφημη ζώνη 1-3-1, που λόγω της διάταξης των παικτών επονομάστηκε «aquila», δηλαδή «αετός»!

H άμυνα αυτή ουσιαστικά καθιερώθηκε και... αποθεώθηκε επί ημερών Νταν Πίτερσον. Ο μικρός το δέμας, αλλά δαιμόνιος Αμερικανός προπονητής τη λάνσαρε το 1973 με τη Βίρτους Μπολόνια, αλλά έμελλε να απολαύσει τα αποτελέσματα της ακόμη περισσότερο από το 1978 έως το 1987, όντας στον πάγκο της Βilly και μετέπειτα Simac και Τracer του Μιλάνου. Η ζώνη 1-3-1 αναδείχθηκε σε άρμα μάχης των Λομβαρδών, ενώ είχε σπουδαία επίδραση στο ιταλικό και στο ευρωπαϊκό μπασκετικό γίγνεσθαι, ανάλογη με αυτήν τoυ zone press του UCLA, της τριγωνικής επίθεσης των Μπουλς και του pick n' roll των Γιούτα Τζαζ!

Σε αυτή την υπόθεση υπάρχει και μια ανέκδοτη ιστορία, την οποία μου διηγήθηκε ένα βράδυ σε μια ταβέρνα της Αθήνας, όπου είχε έλθει ως τηλεσχολιαστής, ο ίδιος ο Πίτερσον...

Στην κανονική περίοδο της σεζόν 1981-82 η Μπίλι που τερμάτισε τρίτη πίσω από τη Σκαβολίνι Πέζαρο και την Μπερλόνι Τορίνο, αλλά δεν το 'βαλε κάτω. Στους ημιτελικούς και σε πείσμα του μειονεκτήματος έδρας πέτυχε το sweep (2-0) κόντρα στην Μπερλόνι (στην οποία αγωνιζόταν μεταξύ άλλων ο νυν προπονητής της Σάσαρι, Ρομέο Σακέτι), νικώντας με 82-71 στο Τορίνο και με 66-65 στο Μιλάνο, όπου έμεινε ζωντανή χάρη στη χρησιμοποίηση της άμυνας ζώνης 1-3-1 στα τελευταία λεπτά.

Στους τελικούς βρέθηκε αντιμέτωπη με τη Σκαβολίνι Πέζαρο (η οποία μάλιστα είχε το πλεονέκτημα έδρας) με προπονητή τον Πέρο Σκάνσι που αργότερα κάθισε και στον πάγκο του ΠΑΟΚ και με σταρ τον Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς. Οι Μιλανέζοι επιβλήθηκαν στον πρώτο αγώνα εκτός έδρας με 89-86, χάρη στην εξαιρετική άμυνα του Μάικ Ντ' Αντόνι πάνω στη σερβική «κόμπρα», στο δεύτερο ημίχρονο, ενώ ο Ντίνο Μενεγκίν έδωσε ομηρικές μάχες με τον Ρούσβελτ Μπούι και ο Ρομπέρτο Πρεμιέρ κατάφερε να περιορίσει τον Μάικ Σιλβέστερ.

Μετά το «break» οι Μιλανέζοι χρειάζονταν μια νίκη στην έδρα τους, αλλά η Σκαβολίνι αποδείχτηκε πολύ σκληρό καρύδι και ο δεύτερος τελικός εξελίχθηκε σε θρίλερ ολκής. Τρία λεπτά πριν από τη λήξη οι φιλοξενούμενοι προηγούνταν με πέντε πόντους και είχαν την μπάλα στα χέρια τους. Τότε ο Πίτερσον κάλεσε τάιμ άουτ και απευθυνόμενος στον «εγκέφαλο» της ομάδας του, τον Ντ' Αντόνι, τον ρώτησε: «Τι λες Μάικ; Να παίξουμε την περίφημη... αμυνούλα μας»;

Ο Ντ' Αντόνι δεν απάντησε αμέσως, αλλά ρώτησε «πόσος χρόνος μένει;» για να δώσει μόνος του την απάντηση: «Τρία λεπτά και είμαστε στο μείον πέντε, ε; Όχι, κόουτς. Δεν θα κάνουμε αυτό που κάναμε και με την Μπερλόνι, γιατί ο Σκάνσι θα το περιμένει. Λέω να συνεχίσουμε στο man to man και είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουμε. Εμπιστέψου με»!

Όντως επιστρέφοντας στο παρκέ και χωρίς τη ζώνη 1-3-1, οι Μιλανέζοι -με τον Ντ' Αντόνι να κάνει δυο κλεψίματα και να επιβεβαιώνει το παρατσούκλι «Αρσέν Λουπέν»- έτρεξαν ένα σερί 6-0, πέρασαν μπροστά και εντέλει νίκησαν με 73-72 και στέφθηκαν πρωταθλητές!

Μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας '80- αυτοί μας κοίταζαν αφ' υψηλού κι εμείς τους τηράγαμε με το κιάλι! Τρώγαμε τη σκόνη τους και απλώς προσδοκούσαμε πως (θα) έχει ο καιρός γυρίσματα ή για να το θέσω σε πιο αγοραία βάση, θα γυρίσει ο τροχός, θα... αυτώσει κι ο φτωχός!

Είχε όντως ο καιρός γυρίσματα κι ο φτωχός έκανε την τύχη του ή για να το θέσω σε πιο λατινογενή βάση, οι πατρίκιοι έγιναν πληβείοι και τούμπαλιν! Η αριστοκρατική πνοή που ανέκαθεν εξέπεμπε η Ολύμπια Μιλάνο μυρίζει τώρα σαν μούχλα και μπορεί το κλέος αυτής της ομάδας να είναι αδιαμφισβήτητο, αλλά τόσα χρόνια που βρίσκεται στο περιθώριο, εξάντλησε τα αποθεματικά της δόξας της και τώρα ζητιανεύει στο δρόμο.

Δεν ξέρω σε ποιον δρόμο, αλλά ένας. Giorgio Armani μονάχα σε μια Via Monte Νapoleone μπορεί να επαιτεί , αν και πιστεύω πως ακόμη και αυτός ο (θεωρούμενος ως) πιο ακριβός δρόμος του κόσμου θα του πέφτει λίγος!

Φρόντισε επίσης ο «πατερούλης» των Μιλανέζων και ο «homo universalis» του ιταλικού αθλητισμού, να διασώσει σπουδαίους παίκτες, μεγάλους προπονητές και μια αυθεντική μπασκετική “legacy” που είχε ανέκαθεν ως λάβαρο την άμυνα ζώνης 1-3-1 και υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος όλων των αντιπάλων της!

Σε πείσμα του ένδοξου παρελθόντος της (τρις πρωταθλήτριας Ευρώπης, 1966, 1987, 1988) Ολίμπια, το Μιλάνο ήταν, είναι και παραμένει μια ποδοσφαιρική πόλη, καθώς στην πλατεία του Duomo η Μίλαν και η Ιντερ απλώνουν σαν τον... τραχανά, δέκα (7+3) Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης.

Η δόξα της Ολίμπια Μιλάνο μένει εδώ και χρόνια στο ράφι, προς θλίψιν του διάσημου μόδιστρου του οποίου η προσωπική περιουσία πλησιάζει τα εννέα δισεκατομμύρια δολάρια! Το τελευταίο Κύπελλο Πρωταθλητριών έχει πιάσει αράχνες από το 1988, όταν ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν μπόρεσε να ρυθμίσει το χέρι του Λευτέρη Σούμποτιτς, όσο για το ιταλικό πρωτάθλημα, αυτό βρισκόταν στη... ναφθαλίνη επί δέκα επτά συναπτά έτη: προτού ανακτήσει τα σκήπτρα (τις σεζόν 2013-14 και 2015-16) το λαχτάραγε από το 1997 όταν (υπό τη μαεστρική καθοδήγηση του Μπόγκνταν Τάνιεβιτς και με δύο αλλεπάλληλες ανατροπές πλεονεκτήματος έδρας) το σήκωσαν τρεις παίκτες οι οποίοι είτε νωρίτερα, είτε αργότερα αγωνίστηκαν στην Ελλάδα: ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα, ο (μπαμπάς του Σάντρο) Νάντο Τζεντίλε και ο Ρολάντο Μπλάκμαν!

Δόξα τω Θεώ κι όσο η μνήμη δεν εξασθενίζει, ως (ελληνικό) μπασκετικό έθνος έχουμε μπόλικα πράγματα να θυμόμαστε από το Μιλάνο: άλλα από αυτά είναι ευχάριστα, αλλά δυσάρεστα, αλλά ευκρινέστατα και άλλα τόσο μυστηριώδη, ώστε να καθίστανται αντικείμενο θεωριών συνωμοσίας, που δεν εξιχνιάστηκαν ποτέ!

Με κίνδυνο η φλυαρία μου να οδηγήσει σε μια ατέρμονα αναδρομή, σταχυολογώ κάποια από αυτά τα γεγονότα σε τίτλους κι ο Θεός κι η ψυχή μου!

• Η πρώτη ελληνική ομάδα που βρήκε απέναντι της η Ολύμπια υπήρξε η ΑΕΚ, τη σεζόν 1971-72 στο Κύπελλο Κυπελλούχων και το κοντέρ ων Μιλανέζων έγραψε δυο άνετες νίκες με 84-57 και 117-76.

• Χρειάστηκε να περάσουν 15 χρόνια για το δεύτερο συναπάντημα που υπήρξε τόσο ανατρεπτικό ώστε να συζητείται μέχρι σήμερα, χωρίς να έχει εξιχνιασθεί: τον Νοέμβριο του 1986, στο Αλεξάνδρειο στο πλαίσιο της προκριματικής φάσης του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, ο Αρης (χοροστατούντος του Νίκου Γκάλη που είχε πετύχει 44 πόντους με 15/20 σουτ και παρά το γεγονός ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης χρεώθηκε από πολύ νωρίς με τέσσερα φάουλ, πληρώνοντας τη λυσσασμένη άμυνα του πάνω στον Μάικ Ντ' Αντόνι) , διέλυσε εις τα εξ ων συνετέθη την τότε Τρέισερ Μιλάνο με 98-67! Το αποτέλεσμα προκάλεσε σοκ και δέος σε όλη την Ευρώπη, μάλιστα εκείνο το βράδυ ο (πρωταθλητής με τους Λέικερς και πρώτος σκόρερ του ΝΒΑ) Μπομπ Μακ Αντού είχε παραδεχτεί ότι «τέτοια ξεφτίλα δεν έχω γνωρίσει ούτε από τους Σέλτικς»! Μια εβδομάδα αργότερα (6 Nοεμβρίου) ο Αρης μπήκε σαν υπνωτισμένος στο «Palatroussardi», όπου παραδόθηκε άνευ όρων γνωρίζοντας τη συντριβή με 83-49! Για εκείνο το ματς όντως αναπτύχθηκαν διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, εκ των οποίων (κάποτε που τον ρώτησα) ο Γιάννης Ιωαννίδης προέκρινε εκείνη σύμφωνα με την οποία οι Ιταλοί είχαν ρίξει υπνωτικά χάπια στον καφέ που ήπιαν πριν από το ματς οι παίκτες του! Ο μόνος που στάθηκε αξιοπρεπώς ήταν ο Αμερικανός Ντέηβιντ Τζάκσον, επειδή δεν έπινε ποτέ καφέ!

• Την επόμενη σεζόν (1987-88) ο Αρης και η Τρέισερ αναμετρήθηκαν τρεις φορές: στις 21 Ιανουαρίου του 1988 οι «κίτρινοι» την κατατρόπωσαν και πάλι με 120-95, πρωτοστατούντων του Γκάλη που εκείνο το βράδυ παρέλαβε το βραβείο «Εuroscar» από την ιταλική εφημερίδα «Gazzetta dello Sport» (ως ο κορυφαίος Ευρωπαίος παίκτης του 1987) και σταμάτησε τους 50 πόντους με 21/29 σουτ και 8/12 βολές και του Λευτέρη Σούμποτιτς ο οποίος διέλυσε τη ζώνη 1-3-1 του Καζαλίνι με 37 πόντους, σουτάροντας 7/11 δίποντα, 7/9 τρίποντα και 2/3 βολές! Στον αγώνα του δευτέρου γύρου ο Αρης, αγωνιζόμενος χωρίς τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, ηττήθηκε με 97-82, ενώ ακολούθησε ο αλήστου μνήμης ημιτελικός στο Φάιναλ Φορ της Γάνδης. Τη Μεγάλη Τετάρτη του '88 ο Αρης αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων, και διωκόμενος και από τη... μαύρη γάτα η οποία κοσμούσε ως θυρεός το εξοχικό «Αuberge du Pecheur», όπου είχε καταλύσει η αποστολή, γνώρισε την ήττα με 97-82, με τον Ιωαννίδη να τα βάζει με όλον τον κόσμο. Ο πρώτος που τα άκουσε ήταν ο Σούμποτιτς , με το σκεπτικό «εγώ δεν μπορώ να σου ρυθμίσω το χέρι», ενώ στο αεροπλάνο της επιστροφής έλεγε «εγώ είμαι βουλγάρικο κεφάλι, γι αυτό λοιπόν ξεφωνήστε όσο θέλετε, διότι θα ξαναχάσω σ' έναν χρόνο»!

• Σε όλους τους αγώνες κόντρα στην Ολύμπια Μιλάνο, το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα ήταν το περίφημο «Ντίνο, Ντίνο Τσιτσιολίνο», το οποίο είχαν σκαρώσει και φώναζαν οι Αρειανοί για να πικάρουν τον Ντίνο Μενεγκίν, αντιπαραβάλλοντας τον με τη συμπατριώτισσα του πορνοστάρ και μετέπειτα Βουλευτή Τσιτσιολίνα!

• Ο Αρης και οι Μιλανέζοι ξανασυναντήθηκαν τις περιόδους 1989-90 και 1991-92 ενώ στη συνέχεια ανέλαβαν υπηρεσία ο Πανιώνιος, ο ΠΑΟΚ, ο Πανιώνιος, το Περιστέρι, ο Σπόρτιγκ, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Στην πιο δραματική και απρόβλεπτη από αυτές τις αναμετρήσεις, τη σεζόν 1997-98 οι Ιταλοί (παρόντος του Γιώργου Σιγάλα) ανέτρεψαν το 77-58 της ήττας τους από τον Παναθηναϊκό, επιβλήθηκαν με 86-61 και προκρίθηκαν ελόγου τους στον τελικό του Κυπέλλου Σαπόρτα.

• Οι αγώνες με την Ολύμπια Μιλάνο φέρνουν γούρι στον Ολυμπιακό! Την αντιμετώπισε για πρώτη φορά τη σεζόν 1996-97 στο δρόμο προς τη Ρώμη και τη συνάντησε και καθ' οδόν προς το θρόνο στο Λονδίνο. Στις 8 Νοεμβρίου του 2012 ο Ολυμπιακός άλωσε το «Mediolanum Forum» νικώντας την Εμπόριο Αρμάνι Μιλάνο με 84-71 σε μια βραδιά που δεν θα ξεχάσει ποτέ ο Βασίλης Σπανούλης: όχι για τους 23 πόντους (με 5/8 τρίποντα) και τις 9 ασίστ, αλλά για το πολύ εντυπωσιακό και σπάνιο «standing ovation», που του επιφύλαξαν οι πάντοτε σκληροί και ενίοτε άγριοι με τους αντιπάλους τους, Μιλανέζοι φίλαθλοι. Στον αντίποδα οι “Ερυθρόλευκοι” έχουν να θυμούνται την τριαντάρα (51-81), που έφαγαν τη σεζόν 2013-14 όταν οι Μιλανέζοι άλωσαν και το ΣΕΦ (86-88) και το νωπό φιάσκο της 25ης Ιανουαρίου 2017 (83-99) με το ρεσιτάλ του... άγραφτου Νταβίντε Πάσκολο!

• Ο εφιάλτης για τον Αρη αναβίωσε στις 12 Ιανουαρίου του 2016, όταν, στο πλαίσιο του Eurocup, πιάστηκε αιχμάλωτος στο Μιλάνο (54-95), αλλά πήρε το μισό αίμα του πίσω στον αγώνα του β' γύρου στο “Nick Gallis Hall” (83-68).

• Στον πρώτο γύρο της εφετινής Ευρωλίγκας στις 21 Δεκεμβρίου και ενώ ο Σάντρο Τζεντίλε προσγειωνόταν στην Αθήνα (για να υπογράψει το συμβόλαιο του, που απέβη βραχείας διαρκείας) στο Μιλάνο ο Παναθηναϊκός έκανε πασαρέλα νικώντας με 86-72 (Τζέιμς 19π., Καλάθης 16- ΜακΛιν 16, Σάντερς 10) και αυτή υπήρξε η ένατη νίκη των “πρασίνων” σε 13 αναμετρήσεις με τους Μιλανέζους. Μετά το πρώτο συναπάντημα στους ημιτελικούς τους Κυπέλλου Κυπελλούχων της σεζόν 1997-98 ξαναβρέθηκαν ενώπιος ενωπίω τη σεζόν 2009-10 (με δυο νίκες του Παναθηναϊκού, 75-67 εκτός και 80-68 εντός) και έκτοτε έχουν παίξει εννέα ματς. Σε ό,τι αφορά το χρονικό των αγώνων στο ΟΑΚΑ, σε έξι από δαύτους -και εν αναμονή του έβδομου-το σκορ είναι 5-1 υπέρ του Παναθηναϊκού, με τους Ιταλούς να έχουν καταγάγει τη μοναδική νίκη τους στις 23 Φεβρουαρίου του 2012 με 67-58. Το παράδοξο στοιχείο της υπόθεσης σε αυτή τη μοναδική εκτός έδρας νίκη των Μιλανέζων (με 10/23 τρίποντα, έναντι 2/16 των “πρασίνων”) είναι ότι τη θεμελίωσαν δυο νυν συμπαίκτες στον Παναθηναϊκό: ο Γιάννης Μπουρούσης με 12 πόντους και 8 ριμπάουντ και ο Αντώνης Φώτσης με 12 πόντους και 9 ριμπάουντ! Στο ρόστερ του ο Σέρτζιο Σκαριόλο είχε επίσης τον Σάντρο Τζεντίλε, τον παρ' ολίγον συμπαίκτη του στον Παναθηναϊκό στην εφετινή σεζόν Ομάρ Κουκ και δυο παίκτες που αργότερα αγωνίσθηκαν στην Ελλάδα: τον Μαλίκ Χέρστον (ΑΕΚ) και τον Τζέι Αρ Μπρέμερ (ΠΑΟΚ).