To βύσμα και ο... αίγαγρος!

Την έχει που την έχει τη μανία να κολλάει παρατσούκλια ο Βαγγέλης Ιωάννου, είδε κιόλας χθες τον Θανάση Αντετοκούνμπο να ανεβαίνει για να κατεβάσει τον γενικό στους Ισλανδούς και ξεσάλωσε...

Να λοιπόν πώς μετά τον Βασίλη Σπανούλή («Kill Bill»), τον Κώστα Σλούκα («Σλούκι Λουκ»), τον Γιώργο Πρίντεζη («Αϊ Γιώργης») και τον Ερικ Γκριν («Eric- the Gunner- Green»), μπορεί και ο Θανάσης να βλέπει τον Βαγγέλη και να τον φωνάζει «νονό»!

Μπορεί επίσης κάθε Πάσχα να περιμένει από τον Βαγγέλη να του χαρίσει ιδιοχείρως ή να του στείλει τη λαμπάδα του!

Στην πρώτη τάπα το είπε σιγανά, αλλά στη δεύτερη ανέβασε τους τόνους και ούτως ειπείν, ιδού το ασανσέρ του ελληνικού μπάσκετ: «Τhe Εlevator», όπως παρεμπιπτόντως αποκαλούνταν ο Χάρολντ Ελις, o οποίος αγωνίσθηκε στο ελληνικό πρωτάθλημα με τον Αρη (1995-96), με τον Απόλλωνα Πατρών (1996-97) και με το Ηράκλειο (1998-99).

Για την Ιστορία και μιας και το ΄φερε η κουβέντα στα…πτητικά παρατσούκλια νωρίτερα είχε απογειωθεί πάνω από τα μέρη μας πρώτα με τον Παναθηναϊκό (1988-90) και εν συνεχεία με τον Αρη (1991-92) ο Εντγκαρ Τζόουνς, ο οποίος από τα κολεγιακά χρόνια του επονομαζόταν «Ελικόπτερο».

Πλάκα πλάκα, με τόσα γέλια που έβαλε στη μικτή ζώνη (όταν δέχθηκε την ερώτηση για το φρέσκο παρατσούκλι του) το ούτως «γελαστό παιδί» απέδειξε για άλλη μια φορά ότι δεν πάσχει από κλειστοφοβία!

Δεν πάσχει επίσης από το σύνδρομο του Γιάννη και μπορεί να συστήνεται ως αυτός που ο ίδιος είναι και όχι ως «ο αδερφός του οποίου»...

Τι εννοεί ο ποιητής; Το έχω ξαναγράψει εδώ και μάλιστα σε τίτλο άρθρου στις 7 Ιουλίου του 2016, μετά τη νίκη της Εθνικής επί του Μεξικού στο Προολυμπιακό Τουρνουά του Τορίνο, αλλά επιβάλλεται να το επαναλάβω, διότι ταιριάζει γάντι και στη χθεσινή περίσταση...

Πριν από καμιά εικοσιπενταριά χρόνια λοιπόν, ανάμεσα στα διάφορα «κτυπήματα» με τα οποία διακοσμούσε το ούτως ή άλλως πλούσιο πρωτοσέλιδο του «Φωτός των Σπορ», ο συχωρεμένος Θόδωρος Νικολαϊδης υπήρχε κι ένα με τη φωτογραφία του Φάνη Χριστοδούλου και την εξής λεζάντα: «Ο Φάνης Χριστοδούλου, ο αδελφός του οποίου Χρήστος οδήγησε χθες τον Πανιώνιο στη νίκη»!

Ο «Μάο» δεν είχε βρει καμιά φωτογραφία της προκοπής για τον Χρήστο και γι’ αυτό κότσαρε τον Φάνη!

Πενία (από πλευράς ηλεκτρονικού αρχείου) τέχνας κατεργάζεται, που έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες...

Τώρα όμως από φωτογραφίες του Θανάση, να φαν’ κι οι κότες σε όλες τις φάσεις: είτε περπατάει, είτε πετάει, είτε αμύνεται, είτε επιτίθεται, είτε κλέβει μπάλες, είτε ταπώνει, είτε καρφώνει στον αιφνιδιασμό, είτε μπαίνει στη μέση για να τραβήξει τον Παπαγιάννη και να αποτρέψει την κλιμάκωση ενός καυγά...

Το βέβαιο λοιπόν είναι ότι ο Θανάσης είναι ο... Θανάσης και όχι ο αδελφός του Γιάννη. Και το σπουδαιότερο, για να λουφάξουν κιόλας οι εξυπνάκηδες και οι ξερόλες που παρεπιδημούν στη χώρα στην οποία το κουτσομπολιό και οι θεωρίες συνωμοσίας αποτελούν εθνικό σπορ: ο Θανάσης αγωνίζεται με το σπαθί του στην Εθνική και όχι επειδή έβαλε βύσμα ή έθεσε βέτο για πάρτη του ο Γιάννης.

Ο Θανάσης αποδεικνύει εαυτόν καθ’ όλα άξιο της τιμής να φορά τη φανέλα με το εθνόσημο. Παίζει κάθε φορά σαν να πρόκειται για το τελευταίο ματς της ζωής του.

Μοιάζει με έναν αίγαγρο (σε κάθε ονομασία με την οποία αναφέρεται: αγριοκάτσικο, αγρίμι, κρι κρι) σαν αυτούς που σεργιανάνε αμέρωτοι, λεύτεροι και περήφανοι στο φαράγγι της Σαμαριάς και στις χιονισμένες μαδάρες των Λευκών Ορέων της Κρήτης.

Κάθε στάλα ιδρώτα που πέφτει στη φανέλα του μια είναι μια κατάθεση, θέλησης, αυταπάρνησης και ψυχής.

Τρυγάει όλες τις στιγμές από εκείνα τα (χθεσινά) δέκα πέντε λεπτά δημοσιότητος που έχει τάξει σε κάθε άνθρωπο πάνω σε αυτόν τον πλανήτη ο Αντι Γουόρχολ..

Δεν ξέρω για τους άλλους, πάντως ο Θανάσης όχι απλώς τα τρυγάει, αλλά και τα πατάει και βγάζει κιόλας τα τσίκουδα!

Στην πραγματικότητα, όσο βρίσκεται πάνω στο παρκέ ή ακόμη κι όταν κάθεται στον πάγκο (και κουνάει την πετσέτα, όπως ο συχωρεμένος Αμερικανός σέντερ Τζακ Χέιλι, που πέρασε για ένα φεγγάρι από την ΑΕΚ) είναι μια αστείρευτη πηγή ενέργειας...

Χθες ο Θανάσης ήταν τα πάντα όλα. Ένας πασπαρτού. Ένα αληθινό πολυεργαλείο. Ένας τηρουμένων των αναλογιών do it all ρολίστας!

Έγινε το ξυπνητήρι της Εθνικής. Ο συναγερμός που βάρεσε ακαριαία. Η μάλλον -για να μείνω κιόλας πιστός στην ισλανδική σημειολογία - ο Θανάσης έμοιαζε πότε με ένα ενεργό ηφαίστειο από το οποίο ξεχυνόταν ακατάπαυστα η λάβα και πότε με έναν θερμοπίδακας (γκέιζερ) που εκτόξευε τις θερμές στήλες νερού...

Σκέτο υγρόν πυρ!

Βεβαίως όλη αυτή η αποθέωση, οι διθύραμβοι και τα εγκώμια ενέχουν έναν σοβαρό κίνδυνο: να παρασυρθήκαμε όλοι από την όντως καταλυτική και εντυπωσιακή χθεσινή εμφάνιση του ενώ, διάβολε, παίζαμε με τους Ισλανδούς και όχι με τους Γάλλους, τους Σλοβένους, τους Φινλανδούς και δεν συμμαζεύεται...

Καλομελέτα κι έρχονται κι ελόγου τους, όμως!

Υπάρχει ωστόσο μια βασική και αδιαμφισβήτητη συνθήκη: στην πρεμιέρα του Eurobasket ο Θανάσης υπήρξε τόσο κινητικός, τόσο γρήγορος, τόσο ενεργητικός και τόσο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ώστε εν τη παρουσία του η Εθνική έδινε την εντύπωση πως έπαιζε με έξι παίκτες!

Όλα αυτά πάντως έχουν και κόστος: στη δική του περίπτωση αυτό μεταφράσθηκε στα πέντε φάουλ που έκανε, αλλά (όπως ορθώς επισήμανε και ο Κώστας Σωτηρίου στην εκπομπή της ΕΡΤ), «καλύτερα πέντε, παρά κανένα»!

Γράφτηκαν πολλά, ακούστηκαν πολλά, αναρτήθηκαν πολλά και κυκλοφόρησαν πολλά από χθες το βράδυ για τον Θανάση, συμπεριλαμβανομένης της ανάρτησης του Γιάννη στο Instagram με τη φάτσα του αδερφού του σαν ταπετσαρία στην πόρτα ενός ανελκυστήρα...

Α, ναι, κάπου είδα να τον αποκαλούν «Έλληνα Ρόντμαν» για το σφρίγος, την αποφασιστικότητα, την ενέργεια και την αμυντική προσήλωση του...

Σαν να λέμε, ο Ρόντμαν των Σεπολίων!

Δεν ξέρω εάν ο Θανάσης είναι όντως ο «Έλληνας Ρόντμαν» και εάν μπορεί να επονομάζεται κι ελόγου του «Σκουλήκι» (Worm), αποκλείεται πάντως να ντυθεί νύφη ή να κόβει βόλτες στην Πιονγκγιάνγκ και να χαριεντίζεται με τον Κιμ Γιονγκ Ουν!

Χθες το βράδυ ο Θανάσης έδωσε ρέστα τόσο με τα έργα, όσο και με τα λόγια του: ασφαλώς τα πρώτα μετρούν περισσότερο, αλλά και στα δεύτερα έσκισε...

Η δήλωση του «ο καθένας μας πρέπει να το πάρει εγωιστικά και όχι εγωκεντρικά για να το πόσο καλός μπορεί να γίνει για την ομάδα» αποτελεί μνημείο και (μετά από σχεδόν σαράντα χρόνια σε αυτό το νταλαβέρι) τολμώ να τη χαρακτηρίσω ως μια από τις κορυφαίες που έχω ακούσει από παίκτη...

Τόσο για το νόημα της, όσο και για από πλευράς ορθής διατύπωσης, θαρρώ πως αυτή η ατάκα πρέπει να γραφτεί σε ταμπέλες και να μοιραστεί στα σχολεία και στα αποδυτήρια όλων των ομάδων...

Ο Θανάσης είπε και κάτι άλλο εξόχως σημαντικό και ουσιώδες ενόψει του αυριανού αγώνα με τη Γαλλία και έχει απόλυτο δίκιο: «Πρέπει να παίξουμε απέναντι τους σαν να είμαστε εμείς η Ισλανδία και αυτοί η Ελλάδα. Να παίξουμε με το πείσμα και με την αισιοδοξία των Ισλανδών. Να παίξουμε για να τους νικήσουμε».

Και για να τελειώνω με αυτή την υπόθεση: στο Ευρωμπάσκετ του 2017 η Εθνική Ελλάδος (δεν έχει, αλλά) έχει Αντετοκούνμπο!

Δεν είναι ο Γιάννης...

Δεν είναι ο αδερφός του οποίου...

Είναι ο Θανάσης!