Φαιά ουσία έχω, λέγετε!

Ν' αγιάσει και συνάμα να... χιλιάσει το στόμα του Παναγιώτη Γιαννάκη, που τον θυμάμαι χρόνια σαν την κολλημένη βελόνα του πικ απ να λέει πως "μια πάσα κάνει ευτυχισμένους δυο παίκτες". Με αυτή την έννοια-και για να εξηγηθεί κιόλας η αναφορά μου στις χιλιάδες, οι 3.086 πάσες που έχουν μοιράσει όλα αυτά τα χρόνια στην Ευρωλίγκα ο Δημήτρης Διααντίδης, ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Βασίλης Σπανούλης και ο Νίκος Ζήσης έχουν κάνει ευτυχισμένους όχι μόνο τους ίδιους, αλλά κι εκατοντάδες τυχερούς συμπαίκτες τους!

Τρεις χιλιάδες ογδόντα έξι ασίστ και η καταμέτρησις από τους τρεις εκ των τεσσάρων, συνεχίζεται: αυτές έχουν καταγραφεί μονάχα στην Ευρωλίγκα, χώρια οι απειράριθμες πάσες που έχουν μοιράσει οι τέσσερις Ελληνες "μυαλοπώλες" σε αγώνες Πρωταθλημάτων, Κυπέλλων, Εθνικών ομάδων και δεν συμμαζεύεται!

Ούτε συμμαζεύεται, θαρρώ, ούτε υπολογίζεται αυτό το νούμερο, μάλιστα αναρωτιέμαι πόσα παραπάνω λεφτά θα είχαν βγάλει οι λεγάμενοι, εάν ο Βέλγος σέντερ Τόμας Βαν Ντεν Σπίγκελ υλοποιούσε τη δίκην αστεϊσμού, δέσμευση του προς τον Παπαλουκά, όταν αγωνίζονταν παρέα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας...

Ημουν αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς στη σκηνή (στο ΝΒΑ Europe Live Tour της Κολωνίας), που τον αγκάλιασε, του έδωσε ένα φιλί στη... μύτη και του είπε "Τεό, τόσο πολύ μου έχεις φτιάξει την καριέρα που υπόσχομαι ότι θα σου δίνω μίζα το 20% κάθε συμβολαίου μου"!

Α, για να μην τον ξεχάσω: τον αλληγορικό χαρακτηρισμό "μυαλοπώλες" τον δανείστηκα από τον Νίκο Παπαδογιάννη, που με πρόλαβε στο χθεσινό σημείωμα του περιγράφοντας την αγία τριάδα και ορίζοντας την ως "μυαλοπωλείον η Ελλάς": κανονικοί μυαλοπώλες, που πουλάνε τη φαιά ουσία τους, όχι όπως με ειρωνικό τόνο αποκαλούσε τους δοκησίσοφους και τους πάσης φύσεως εξυπνάκηδες, ο συχωρεμένος Φίλιππος Συρίγος!

Τα νούμερα δεν εντυπωσιάζουν απλώς, αλλά σοκάρουν! Τρεις Ελληνες φιγουράρουν στις κορυφαίες θέσεις των πασέρ της Ευρωλίγκας, ενώ ο Ζήσης ακολουθεί στη 13η θέση. Συν τοις άλλοις παίκτες που βρίσκονται σε περίoπτες θέσεις του Τοp-50 έχουν κοσμήσει την πινακοθήκη του ελληνικού μπάσκετ: ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στο Νο 5, ο Μίλος Τεόντοσιτς στο Νο 6, ο Τζέι-Αρ Χόλντεν στο Νο 8, ο Γιάκα Λάκοβιτς στο Νο 10, ο (σέντερ ε;) Νίκολα Βούιτσιτς στο Νο 15, ο Ρόκο Λένι Ούκιτς στο Νο 23, ο Τάιους Εντνι στο Νο 24, ο Τζαμόν Γκόρντον στο Νο 26, ο Πέπε Σάντσεζ στο Νο 38, ο Σκούνι Πεν στο Νο 40, ο Ντρου Νίκολας (που παρεμπιπτόντως προτού πέσει στην... ανάγκη του Ομπράντοβιτς δεν έδινε την μπάλα ούτε από το δεξί στο αριστερό) στο Νο 41, ο Σάνι Μπετσίροβιτς στο Νο 42, ο Γιοτάμ Χαλπερίν στο Νο 47 και ο Βρμπίτσα Στεφάνοφ στο Νο 49.

Ουφ!

Γιατί τους αραδιάζω όλους αυτούς; Μα απλούστατα για να καταδείξω το προφανές: πόσους χαρισματικούς δημιουργούς (και κατ' επέκταση παίκτες ολκής) απολαύσαμε στη σημερινή Ψωρωκώσταινα, η οποία, ωστόσο σε πείσμα των ...τριών θεσμών και των εκπτώσεων, κατάφερε να κρατήσει δυο κειμήλια της (Διαμαντίδης, Σπανούλης) και φιλοδοξεί να επαναπατρίσει ένα τρίτο (Ζήσης) την επόμενη σεζόν.

Ποιος τη χάρη μας, λοιπόν, που όλους αυτούς τους μεγάλους πασέρ τους υποδεχτήκαμε, τους φιλοξενήσαμε, τους καλοπληρώσαμε βεβαίως βεβαίως, τους απολαύσαμε όσο έμειναν και τώρα τους αναπολούμε. Αλλοι από αυτούς έχουν αποσυρθεί, άλλοι κολλάνε τα τελευταία ένσημα, άλλοι έχουν ακόμη σελίδες στα βιβλιάρια τους, ωστόσο δεδομένου ότι ο Πριτζιόνι βρίσκεται εδώ και τρεις σεζόν στο ΝΒΑ, οι μόνοι που μπορούν να εκφράσουν ένα είδος απειλής προς τους Ελληνες μεγιστάνες της πάσας είναι ο Τεόντοσιτς (όταν δεν τσατίζεται και δεν την πέφτει στους... Κορομηλάδες) και ο Χουέρτας. Απέχουν όμως πολύ, διότι ο Σπανούλης χθες έγραψε 801 ασίστ, ενώ ο Σέρβος γκαρντ της ΤΣΣΚΑ έχει δώσει 608 και ο Βραζιλιάνος πλέι μέικερ της Μπαρτσελόνα 544.

Ας τους προσπεράσουν, όμως, εάν αυτό ορίζει το πεπρωμένο, άλλωστε ο Μήτσος, ο Τεό κι ο Μπίλης κάποιους άλλους άφησαν πίσω τους για να αναρριχηθούν στα υπερώα της λίστας. Σε κάθε περίπτωση οι τρεις τους (κι από κοντά κι ο Ζήσης) μπορούν να υπερηφανεύονται τόσο για τα ατομικά επιτεύγματα τους, όσο και για την άξια εκπροσώπηση της μεγάλης ελληνικής σχολής, που πρεσβεύει το δημιουργικό και σκεπτόμενο (όπως το 'χει προσδιορίσει ο Αργύρης Πεδουλάης) μπάσκετ.

Ναι, από μόνο του το μπάσκετ δεν σκέπτεται, αλλά,διάβολε, σκέπτονται πολύ εκείνοι που το διακονούν και δεν εννοώ μονάχα τους Ελληνες, ούτε εγείρω θέμα DNA κοκ: το είχε τονίσει, άλλωστε εδώ και εβδομήντα χρόνια, ο Συμεών Μαυροσκούφης, λέγοντας ότι "το μπάσκετ είναι το σκάκι των αθλοπαιδιών".

Επειδή, λοιπόν, δεν έχουμε πλέον πολλούς λόγους για να καμαρώνουμε και πολλά πρόσωπα για να μας κάνουν υπερήφανους στο εξωτερικό (και ταυτόχρονα να επιζούν της περιρρέουσας μιζέριας και του δημοφιλούς εθνικού σπορ του... ξεκατινιάσματος), ας θεωρήσουμε πως οι Ελληνες πασέρ είναι οι grandmasters, τους οποίους όλοι ζηλεύουν!

Από την ώρα που ο V-Span άφησε πίσω του τον (ομόσταβλο, πλέον του Κώστα Παπανικολάου στους Ρόκετς) Πριτζιόνι εντρύφησα αρκετά στη λίστα των κορυφαίων πασέρ της Ευρωλίγκας και ιδού τι αλίευσα:

Ο Διαμαντίδης οδηγεί την κούρσα στο σύνολο με 1090 σε 242 αγώνες, δηλαδή έχει 4.50 κατά μέσο όρο, έναντι 3.88 του Παπαλουκά (977 σε 252) και 4.36 του Σπανούλη (801 σε 192). Με το κριτήριο των ασίστ σε σαράντα λεπτά, είναι λογικό να προηγείται (με 7.68) ο Παπαλουκάς, ο οποίος πάντοτε ερχόταν από τον πάγκο και είχε μικρότερο χρόνο συμμετοχής έναντι των άλλων δυο (Διαμαντίδης 6.10, Σπανούλης 5.90).

Με κριτήριο τον μέσο όρο των ασίστ ανά αγώνα, στο Νο 1 βρίσκεται ο Μαρσελίνιο Χουέρτας με 5.18, ενώ επί τη βάσει της αναλογίας στα 40 λεπτά προηγείται ο Ζόραν Πλάνινιτς (ο οποίος συναντάται στο Νο 11) με 8.74.

Είναι καλό και πολύ κολακευτικό το γεγονός ότι τέσσερις Ελληνες παίκτες βρίσκονται στην πρώτη δεκαπεντάδα των πασέρ, αλλά φαντάζει ακόμη καλύτερο και κολακευτικότερο ότι οι πάσες τους δεν έκαναν μονάχα ευτυχισμένους τους συμπαίκτες τους, αλλά και πλούσιες της ομάδες τους! Το εννοώ αυτό, διότι πίσω από τις 3.086 ασίστ, κρύβονται εννέα τρόπαια της Ευρωλίγκας, που κι αυτά μπορούν να αυξηθούν, όσο ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης και ο Ζήσγης βρίσκονται ακόμη στην κεντρική σκηνή και μάλιστα κρατούν πρωταγωνιστικούς και πάντως πολύ ουσιαστικούς ρόλους.

ΥΓ-1: Επειδή είναι νωπό το επίτευγμα του Σπανούλη και πολύ φρέσκες οι εντυπώσεις (και) από τη χθεσινή εμφάνιση του, τείνω να πιστέψω ότι στην περίπτωση του η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Αφήνω στην άκρη τα απανωτά ρεκόρ του ως σκόρερ και πασέρ, την αναμφισβήτητη αξία του, την ηγετική φυσιογνωμία του κοκ και μένω μονάχα στον άλλο εαυτό που παρουσιάζει εσχάτως: σαν κάποιος να τον έχει τσιγκλίσει ότι είναι κηφήνας στην άμυνα (όπου μεταξύ μας, θα είχε δικαίωμα να "κλέβει" πού και πού) και τάχα τρώει από τα έτοιμα, φροντίζει να δίνει από μια απάντηση σε κάθε αγώνα. Τις προάλλες στο Νόγβκοροντ έκανε βουτιά αλά... Λουγκάνις για να σώσει την μπάλα, ενώ προχθές τάπωσε τον Γκρέιντζερ που πήγαινε στο λέι απ. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η παροιμιώδης αποφασιστικότητα του τον κάνει να σκυλιάζει και να δαγκώνει φανέλες, όταν η μπάλα δεν του κάνει το χατίρι να του χαρίσει ένα γκολ φάουλ!

ΥΓ-2: Ασχετο, αλλά επίκαιρο: Στην Ελλάδα λέμε πως "για να γίνει κάτι, δεν θέλει κόπο, αλλά τρόπο" και αυτή την έκφραση πρέπει να την κάνουν ταμπέλα τους οι Αμερικανοί. Περιέγραφα σήμερα τα ξημερώματα στον ΟΤΕ TV το θρίλερ ανάμεσα στους Μπλέιζερς και στους Θάντερ στον δραματικό επίλογο του οποίου συνέβη το εξής: Εξι δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη και με το σκορ στο 111-110, ο άρτι αφιχθείς στο Πόρτλαντ Ααρον Αφλάλο με 2/2 βολές "έγραψε" το 113-110 και είχα την περιέργεια εάν ο Τέρι Στοτς θα δώσει εντολή για φάουλ. Οι Θάντερ έκαναν την επαναφορά, η μπάλα πήγε στα χέρια του φοβερού και τρομερού Ράσελ Γουέστμπρουκ (ο οποίος είχε ήδη πετύχει το τρίτο σερί triple double figure) κι αυτός διάνυσε μερικά μέτρα, χωρίς να δεχτεί ούτε πίεση, ούτε φάουλ. Οταν λοιπόν έφτασε στη γραμμή των 7μ.25 κι ενώ έμειναν δυόμισι δευτερόλεπτα, ο Γουέσλεί Μάθιους έπεσε βλακωδώς πάνω του και του έκανε φάουλ πάνω στο σουτ της απελπισίας! Ο Στοτς τράβαγε τα μαλλιά του, ο Μάθιους ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα, οι θεατές κοιτούσαν τα δρώμενα με απόγνωση, αλλά ο από μηχανής θεός είχε αποφασίσει να είναι καλός με τους Μπλέιζερς: ο Γουέστμπρουκ έβαλε δύο από τις τρεις βολές και το ματς έληξε με 113-112. Από τέτοιες σπασμωδικές αντιδράσεις, η ταπεινότης μου προτιμά χίλιες φορές τη δογματικότητα του Πόποβιτς, όσο επώδυνη κι αν αποβαίνει...

ΥΓ-3: Αιωνία η μνήμη του Τζέρι Ταρκένιαν, του Τζερόμ Κέρσι, του Ερλ Λόιντ και του Αντονι Μέισον που ακολούθησαν τον Ρόι Τάρπλεϊ και τον Ντιν Σμιθ εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός. Εδώ κι ενάμιση μήνα το αμερικανικό μπάσκετ φυλλορροεί και φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον, παίκτες και προπονητές με τους οποίους μεγαλώσαμε...