Το τσακάλι και τα λιοντάρια

Δεν είχε άδικο ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, όταν είπε ότι ο Ολυμπιακός είναι η κορυφαία ευρωπαϊκή ομάδα της τελευταίας επταετίας. Μπορεί να ερέθισε οπαδικά αισθητήρια, αλλά χτύπησε το καρφί στο δόξα πατρί.

Υπάρχει κι άλλη με δύο τρόπαια στην Ευρωλίγκα στο ίδιο διάστημα (ο Παναθηναϊκός του 2009 και 2011), υπάρχει ομάδα με περισσότερα από πέντε φάιναλ-φορ (η ΤΣΣΚΑ μετράει έξι με το φετινό), αλλά ουδείς έχει παίξει σε 3 τελικούς μετά το Βερολίνο και ουδείς μπορεί να φτάσει φέτος τους τρεις τίτλους σε ορίζοντα έξι ετών.

Εάν ο Ολυμπιακός επιστρέψει θριαμβευτής από τη Μαδρίτη, εγχείρημα βεβαίως πάρα πολύ δύσκολο, θα γίνει η ομάδα-σύμβολο της δεκαετίας του '10. Ασχετα αν η γλυκιά του περιπέτεια ξεκίνησε στα τέλη της προηγούμενης...

Οι βάσεις τοποθετήθηκαν το καλοκαίρι του 2008, όταν οι Αγγελόπουλοι έσπασαν τον κουμπαρά και θεμελίωσαν μία καινούρια ομάδα πάνω σε πακτωλό δολαρίων και ευρώ, με όλους fantasy basketball παρά αληθινού μπάσκετ.

Ο Ολυμπιακός που προκρίθηκε στο φάιναλ-φορ του Βερολίνο με προπονητή τον Παναγιώτη Γιαννάκη θύμιζε ελάχιστα τον Ολυμπιακό που έναν χρόνο νωρίτερα αποκλείστηκε στα πλέι-οφ από την ΤΣΣΚΑ (παρά το βροντερό διπλό του πρώτου αγώνα στη Μόσχα).

Έμειναν οι Τεοντόσιτς, Σχορτσανίτης, Μπουρούσης, Γκρηρ, ο προβληματικός λόγω τραυματισμών Βασιλόπουλος και ο ακόμη άγουρος Πρίντεζης. Στη χρυσοποίκιλτη παρέα, προστέθηκαν ο Παπαλουκάς, ο Τσίλντρες των 20 εκατομμυρίων δολαρίων, ο Βούιτσιτς, ο Τζανέρο Πάργκο, ο Έρτσεγκ, ο Χαλπερίν, ο Βουγιούκας και ο Πελεκάνος, μαζί με τον αμούστακο Σλούκα.

Ο ημιτελικός του Βερολίνου θα μπορούσε να εξελιχθεί σε "πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής του Ολυμπιακού", αλλά το σουτ της τελευταίας στιγμής (Μπουρούσης) σταμάτησε στο σίδερο και ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε στον τελικό.

Όσο περισσότερο θυμάμαι και ξαναβλέπω εκείνους τους αγώνες, τόσο επιμένω στον αφορισμό που διατυπώνω στο βίντεο με τους κορυφαίους όλων των εποχών: οι τέσσερις ομάδες που αναμετρήθηκαν το 2009 στη Γερμανία μπορεί να ήταν οι τέσσερις ισχυρότερες που εμφανίστηκαν ποτέ σε φάιναλ-φορ!

Η τρίτη του Βερολίνου Μπαρτσελόνα σάρωσε την Ευρώπη έναν χρόνο αργότερα, χωρίς να ενισχυθεί με υπερόπλα...

Το 2010, στο Παρίσι, ο Ολυμπιακός νικήθηκε περισσότερο από τον εαυτό του παρά από τους αντιπάλους του. Παλιά του τέχνη κόσκινο, άλλωστε...

Μολονότι στελεχωμένος από αστέρια πρώτης γραμμής (με τις προσθήκες των Κλέιζα, Μπέβερλι, Πεν, Παπανικολάου, Μαυροκεφαλίδη), χρειάστηκε ένα μικρό θαύμα του Τζος Τσίλντρες για να αποκλείσει την ταπεινή Παρτίζαν στον ημιτελικό.

Ο τελικός γέμισε το "Παλέ ντε Μπερσί" με κόκκινη γκρίνια και μάλλον δυσφήμισε το δημιούργημα των Αγγελόπουλων, παρά το διαφήμισε. Το Παρίσι ήταν η αρχή του τέλους για τους πρωτεργάτες της μίρλας, για τον ανήμπορο να την αντιμετωπίσει Παναγιώτη Γιαννάκη και για τη συνταγή των χρυσών συμβολαίων.

Η σελίδα γύρισε οριστικά και αμετάκλητα μετά τον πικρό αποκλεισμό από τη Σιένα στα προημιτελικά του 2010. Φλουρί κωνσταντινάτο στη μάχη των εντυπώσεων αλλά και καμωμένος από άθραυστο μέταλλο, ο Βασίλης Σπανούλης παρέλαβε τα κλειδιά της ομάδας και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έδωσε το σύνθημα της ριζικής αναδόμησης.

Ο Παπαλουκάς, ο Τεοντόσιτς και ο Μπουρούσης αποδεσμεύτηκαν και έφυγαν για άλλες πολιτείες. Οι βαριεστημένοι βετεράνοι (Λούκας, Νεστέροβιτς και σια) αποχώρησαν και άφησαν τα πόστα τους σε διψασμένα νιάτα που πέρασαν σε ρόλους πρωταγωνιστικούς: Παπανικολάου, Μάντζαρης, Σλούκας, ο Πρίντεζης που επέστρεψε δριμύτερος, ο Κατσίβελης.

Μετά και τις διορθωτικές κινήσεις του Ιανουαρίου, το ρόστερ γέμισε με παίκτες που είχαν πολλά να αποδείξουν και άφθονη ενέργεια για ξόδεμα: Χάινς, Κέσελι, Λο, Ντόρσεϊ, Άντιτς, Γκετσέβιτσιους. Από ομάδα μισθοφόρων, ο Ολυμπιακός έγινε ομάδα πολεμιστών.

Η επιστροφή στην κορυφή συνοδεύτηκε από ένα πονηρό χαμόγελο της τυφλής θεάς, αλλά η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς, τους ικανούς, τους ατρόμητους και τους πεινασμένους.

Εγώ τη διαβάζω ανάποδα την εξίσωση. Ο Ολυμπιακός θα ήταν άτυχος, αν αστοχούσε στο τελευταίο σουτ (φωτ.) αυτής της άψογης επίθεσης ο Γιώργος Πρίντεζης...

Ο Ίβκοβιτς έφυγε, αλλά άφησε παρακαταθήκη τη συνταγή της επιτυχίας. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχτισε πάνω σε στέρεα θεμέλια, προσέθεσε ανεξίτηλη τη δική του σφραγίδα, έκανε τον Ολυμπιακό πολύ πιο ελκυστικό και μετέτρεψε την ξέχειλη αυτοπεποίθηση σε κηροζίνη.

"Refuse to lose", ήταν το σύνθημα της νέας εποχής.

Με μπροστάρη τον νεοσύλλεκτο Στράτο Περπέρογλου, οι υπολοχαγοί τοποθέτησαν το εφαλτήριο για τη διαστημική εκτόξευση του Βασίλη Σπανούλη και το ανυποψίαστο Λονδίνο είδε έκπληκτο μία ομάδα από άλλον πλανήτη.

Ο Ολυμπιακός του 2013 ισοπέδωσε την ΤΣΣΚΑ παίζοντας το δικό της παιχνίδι και διαμέλισε τη Ρεάλ με σβουριχτή 100άρα. Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτή ήταν η καλύτερη ομάδα που εμφανίστηκε ποτέ σε ένα φάιναλ-φορ.

Ο Παναθηναϊκός του 2009 χρειάστηκε δύο άστοχα σουτ αντιπάλων για να σφραγίσει την υπεροχή του (και έχασε και μια διαφορά +20 πόντων σε ένα ημίχρονο τελικού), ενώ ο Ολυμπιακός του 2013 βρήκε απέναντί του εξίσου ισχυρούς μνηστήρες και τους ξεγύμνωσε δίχως έλεος.

Το σερί σταμάτησε πέρυσι, όταν ο εξουθενωμένος από τραυματισμούς -αλλά και κάπως αποδυναμωμένος και άπειρος- Ολυμπιακός ηττήθηκε στα πλέι-οφ με 3-2 από την σπουδαία Ρεάλ.

Δεν εξαφανίστηκε όμως από το προσκήνιο. Ανασυγκροτήθηκε και επέστρεψε φέτος με ηχηρό πυροτέχνημα, που ελάχιστες ομάδες μπορούν να κατορθώσουν: τρεις συνεχόμενες νίκες επί της Μπαρτσελόνα.

Ο Παπανικολάου με τον Αντιτς και τον Ντόρσεϊ μετέχουν στα πλέι-οφ του ΝΒΑ, ο Χάινς παίζει στους απέναντι χάρη στην υπεραξία που απέκτησε όταν φορούσε κόκκινα, ο Περπέρογλου είναι κάτοικος Τουρκίας, ο Έισι Λο αγνοείται, ο Ίβκοβιτς με τον Μπαρτζώκα ανήκουν στο χρονοντούλαπο, αλλά το dna της ομάδας που κατέκτησε τα δύο back-to-back ευρωπαϊκά τρόπαια παραμένει ισχυρό, στα πρόσωπα του Σπανούλη, του Πρίντεζη, του Μάντζαρη, του Σλούκα, του Κατσίβελη, αλλά και των νεώτερων Παπαπέτρου, Αγραβάνη, Καββαδά.

Οι ξένοι του σημερινού Ολυμπιακού, από Ντάνστον μέχρι Χάντερ, από Ντάρντεν μέχρι Λοτζέσκι και από Πέτγουεϊ μέχρι Λαφαγιέτ, δεν έχουν τίτλους, αλλά καίγονται από επιθυμία και έμαθαν να αρνούνται την ήττα. Αυτούς θα έπαιρνα εγώ μαζί μου στον πόλεμο και όχι τον Κλέιζα, τον Τσίλντρες, τον Τεοντόσιτς.

Κι ας βγήκαν από το κάτω ράφι! Μερικές φορές, εκεί κρύβονται οι θησαυροί, στα αζήτητα και στα σκονισμένα.

Ο Ολυμπιακός της Μαδρίτης δεν μπορεί να θεωρηθεί φαβορί, αλλά είναι το μπαρουτοκαπνισμένο αουτσάιντερ που όλοι θα ήθελαν να αποφύγουν. Όταν μαζεύονται τα λιοντάρια για να τσακωθούν, συνήθως χαίρονται τα τσακάλια.