Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ' αυτό μου φέρνει τρόμο...

Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που οι λέξεις είναι λίγες για να περιγράψεις αυτό που είδες. Πώς να μεταφέρεις στον κόσμο την εικόνα φόβου που έβγαζε η ΤΣΣΚΑ και την εικόνα «θα σας ξανανικήσω» που έβγαζε ο Ολυμπιακός, όσο πλησίαζε το τέλος του αγώνα; Πώς να εξηγήσεις με απλά λόγια το σταθερό βλέμμα του Βασίλη Σπανούλη, είτε σούταρε το ένα... τούβλο μετά το άλλο, είτε τα έβαζε από τη... μασχάλη, όπως συνέβη σ' εκείνο το απίστευτο δίποντο που προσωπικά πιστεύω ότι έκρινε το ματς.

Ο συνδυασμός του ανίκητου Ολυμπιακού και της τρομαγμένης ΤΣΣΚΑ είναι πλέον φαινόμενο που θα έπρεπε να αναλύσουν οι ψυχολόγοι. Από τη μία να βλέπεις παίκτες εκατομμυρίων που να αποφεύγουν στο τελευταίο τρίλεπτο να αγγίξουν την μπάλα για να μη χρεωθούν την αποτυχία και από την άλλη να βλέπεις 12 κομάντο που έπαιρναν δύναμη από το φόβο του αντιπάλου. Ο Ολυμπιακός είναι σαν το πληγωμένο θηρίο που όσο πιο σκληρά τον τραυματίσεις, τόσο πιο αποφασισμένος σηκώνεται για να σε κατασπαράξει.

Στο μπάσκετ το βασικό ατού των μεγάλων ομάδων είναι η σωστή διαχείριση των συναισθημάτων κι αυτό που έκανε ο Βασίλης Σπανούλης στο φινάλε του ημιτελικού, τον καταγράφει στην ιστορία ως φαινόμενο του μπάσκετ. Δεν μ' άρεσαν ποτέ οι συγκρίσεις κι ούτε πρόκειται να μπω σ' αυτή την αστεία διαδικασία του ποιος είναι καλύτερος κι αν είναι ο κορυφαίος ή όχι, ωστόσο, θεωρώ πως είναι ο μοναδικός παίκτης στην Ευρώπη αυτή την στιγμή που θα παίξει σ' έναν ημιτελικό, θα σουτάρει με 0/11 και θα 'χει βλέμμα νικητή!

Το 4/4 στο τελευταίο τρίλεπτο το χουν κάνει πολλοί και δεν είναι κάτι που με εκπλήσσει. Αυτό που με άφησε άφωνο είναι το γεγονός ότι ο Σπανούλης ήταν αποφασισμένος και πανέτοιμος να καθαρίσει το παιχνίδι με ψυχολογία και συγκέντρωση ενός παίκτη που νωρίτερα έχει βάλει καμιά 20αριά πόντους.

Το δίποντο από τη... μασχάλη, το πρώτο τρίποντο μετά από τα σκριν και λιγότερο το τελευταίο που έκρινε το ματς, απέδειξαν για πολλοστή φορά πως ο Σπανούλης είναι ο κορυφαίος παίκτης στη διαχείριση του συναισθήματός του. Ούτε πρόκειται να απογοητευτεί, αν τα... σπάει σε όλο το ματς, ούτε πρόκειται να ξεφύγει αν βάζει το ένα μετά το άλλο, ούτε βεβαίως χάνει την συγκέντρωσή του για δύο, τρεις ή 10 τάπες που μπορεί να δεχτεί.

Το φαινόμενο Σπανούλης είναι σαφές πως μπολιάζει όλο τον Ολυμπιακό. Ο Παπαπέτρου είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Είναι η απόδειξη πως την ελληνοποίηση και την ανάδειξη ταλέντων δεν την κάνεις με απλές συμμετοχές νεαρών παικτών, αλλά με παρουσίες παιδιών που τους προσφέρεται η δυνατότητα να πρωταγωνιστήσουν μέσα από μια ομαλή μετάβαση, δίπλα σε παίκτες με τεράστια προσωπικότητα και εμπειρία.

Ο «Παπ» όχι μόνο δεν μπήκε ψαρωμένος απέναντι στον Κιριλένκο, αλλά πήγε να κάνει κατά γράμμα αυτό που του ζήτησε ο προπονητής του κι αυτό δεν είναι απλό σ' έναν ημιτελικό του Final 4. Οταν σ' αυτή την ηλικία, με μηδαμινή εμπειρία καταφέρνεις να είσαι πρωταγωνιστής του Ολυμπιακού επί 30 λεπτά, τότε δικαιούσαι να πιστεύεις ότι από την επόμενη χρονιά μπορείς να διεκδικήσεις μια θέση στην πεντάδα των «ερυθρόλευκων». Ετσι γίνονται τα ασφαλή βήματα για την καθιέρωση κι όχι με το «μπες και παίξε...».

Για το φαινόμενο ΤΣΣΚΑ δεν υπάρχουν λόγια. Θα συμφωνήσω με μια άποψη που άκουσα πως σ'΄αυτό το επίπεδο οι προπονητές πάνε τα ματς μέχρι το 35' κι από 'κει και πέρα «μιλάει» η προσωπικότητα των παικτών. Το είδαμε επί Καζλάουσκας, είδαμε παρόμοια πράγματα από τον Μεσίνα, μία από τα ίδια τώρα με τον Ιτούδη.

Δεν υπάρχει προπονητική εξήγηση για το γεγονός ότι κανείς δεν μπορούσε να κάνει σωστά την επαναφορά, ούτε υπάρχει εξήγηση για την κίνηση του Κιριλένκο να κατεβάσει ο ίδιος την μπάλα στα τελευταία 6'', όταν όλοι οι συμπαίκτες του κινούνταν σε διαφορετική κατεύθυνση από την πορεία του. Ούτε φυσικά υπάρχει εξήγηση για το... μεταφυσικό φαινόμενο που λέγεται Τεόντοσιτς, Ενα πλάνο που πάει ρολόι επί 35 λεπτά, στο φινάλε καταρρέει κυριολεκτικά και είναι απορίας άξιο με ποιο τρόπο θα καταφέρει η ΤΣΣΚΑ να ξεπεράσει αυτό το κόμπλεξ.

Ο τελικός είναι πλέον ένα άλλο story, αλλά αν με ρωτούσαν πριν από τον ημιτελικό για το ποιος αντίπαλος ταιριάζει περισσότερο στον Ολυμπιακό, θα ψήφιζα και με τα δύο χέρια Ρεάλ. Μια ομάδα που είναι ικανή για το καλύτερο και το χειρότερο, μια ομάδα που βασίζει τα πάντα στο ατομικό ταλέντο. Το ακριβώς αντίθετο απ' αυτό που εκφράζει τον Ολυμπιακό.

Σ' αυτό το επίπεδο ποντάρω περισσότερο στις ομάδες που έχουν πλάνο, ακόμη κι αν δεν έχουν τόση ποιότητα και υπό αυτή την έννοια δίνω πολύ περισσότερες πιθανότητες στον Ολυμπιακό απ' ό,τι έδινα πριν από το τζάμπολ με την ΤΣΣΚΑ.