Στην αίθουσα του μαυροπίνακα

Ο Παναθηναϊκός θα νικήσει το Λαύριο παστρικά κι ωραία, είτε την Πέμπτη είτε την Κυριακή (διότι δεν έχουμε άλλες δουλειές και μας παίρνει να καθόμαστε ολόκληρα τριήμερα από αγώνα σε αγώνα...) και το πρωτάθλημα του ενός θα αρχειοθετηθεί, για να κάνει παρέα στο περυσινό και στο προπέρσινο.

Κάποιοι τολμηροί μπορεί ακόμα και να το πανηγυρίσουν. Καλού κακού, ας μη ξεκινήσουν οι φωτογράφοι για τις μπουζουκλερί. Ακόμα και αν στο μεταξύ επιστρέψουν τα όργανα στην εστίαση, δεν προβλέπεται ομαδική έξοδος για γλέντι. Το αυτονόητο δεν γιορτάζεται.

(Εάν πάλι το σηκώσει το Λαύριο, από κάποιο θαύμα, προβλέπω να νοικιάζει ο Ψαρράκης ένα από τα φέρι μποτ που πηγαίνουν στην Κύθνο και να ανοίγει σαμπάνιες μέχρι καταβύθισης. Όχι ότι περισσεύουν λεφτά για κορονοπάρτι στην ταπεινή ομάδα, αλλά κάποιες φορές πρέπει να σπάει ο κουμπαράς).

Δεν είμαι βέβαιος ότι η κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος είναι προς το συμφέρον του Παναθηναϊκού. Ακόμα και στο μαγαζί όπου οι σπασμωδικές καρατομήσεις αποτελούν μόδα, θα είναι άκυρο να δρομολογηθεί αλλαγή προπονητή και να δοθεί σύνθημα ανασυγκρότησης, όταν αυτός είναι εστεμμένος πρωταθλητής.

Η αίσθηση που μου αφήνουν οι «πράσινοι», στην Euroleague και ακόμα περισσότερο στη Basket League, είναι ότι απαιτείται να επιστρέψουν άμεσα στην αίθουσα του μαυροπίνακα.

Η τωρινή ομάδα έχει στα θεμέλιά της κάποια βαριά λιθάρια, αλλά χτίζεται στρεβλά και χωρίς πρόγραμμα, σαν να προσπαθεί να μπήξει τετράγωνα καδρόνια σε στρογγυλές τρύπες.

Παγιδευμένη κάπου ανάμεσα στη δική της απειρία και στην αλλόκοτη κληρονομιά Γιαννακόπουλου, η νέα διοίκηση σκοντάφτει συνεχώς και χάνει τη μπάλα, παρά τις καλές προθέσεις της.

Το πρώτο στοιχείο που χρειάζεται είναι ένα στιβαρό χέρι μέσα στα αποδυτήρια. Ο παγερός Όντεντ Κάτας δεν είναι τέτοιο.

Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί Παναθηναϊκό τόσο κακό όσο αυτός που εμφανίστηκε στους αγώνες με την ελλιπέστατη ΑΕΚ και το ουρανοκατέβατο Λαύριο.

Οι δύο ήττες παραείναι πολλές, όταν δεν υπάρχει αντίπαλο δέος. Οι τέσσερις αμφίρροποι ημιτελικοί με την «Ένωση», των τόσων προβλημάτων, στα όρια του ασυγχώρητου.

Αναφέρομαι όχι τόσο στα αποτελέσματα, όσο στην προπονητική εικόνα του Παναθηναϊκού.

Το αμυντικό πρόβλημα είχε επισημανθεί από τους ευρωπαϊκούς αγώνες, αλλά η εικόνα στην άλλη άκρη του γηπέδου, με το ατελείωτο και ενοχλητικό «iso», την ανύπαρκτη δημιουργία και τους υποτυπώδεις αυτοματισμούς Ιούνιο μήνα, γίνεται βούτυρο στο ψωμί όποιου προπονητή έχει τα όπλα να την αντιμετωπίσει.

Ο Βαγγέλης Αγγέλου κέρδισε κατά κράτος τη μάχη της σκακιέρας από τον Ισραηλινό, ενώ ο Χρήστος Σερέλης τον παγίδευσε με τη σειρά του δύο φορές, άσχετα αν η δεύτερη ολοκληρώθηκε με ήττα.

Το χθεσινό ματς μπορεί να τελείωσε με 30άρα, ωστόσο το Λαύριο έμεινε σε μονοψήφια απόσταση μέχρι τα μισά του β’ ημιχρόνου.

Ο Παναθηναϊκός κερδίζει επειδή έχει καλύτερους παίκτες, βαθύτερο πάγκο, υψηλότερο δείκτη πείρας και κυρίως «μέγεθος». Δηλαδή, με αυτόματο πιλότο.

Δεν υπάρχει στο ελληνικό στερέωμα σχήμα ικανό να κοιτάξει στα μάτια τη δίμετρη πεντάδα των Σαντ-Ρόος, Χέζονια, Παπαπέτρου, Μήτογλου, Παπαγιάννη, ιδίως όταν έρχονται από τον πάγκο βοήθειες επιπέδου Ουάιτ και Μπεντίλ.

Αλλά η τακτική «μπείτε μέσα και κερδίστε επειδή είστε καλύτεροι» δεν μπορεί να γίνεται modus operandi ολόκληρου Παναθηναϊκού. Το ευρωπαϊκό ναυάγιο υπενθυμίζει πόσο χαμηλά βρίσκεται το ταβάνι αυτής της τακτικής.

Ομάδα που σε τρεις εγχώριους τελικούς έχει συνολικά +45 ριμπάουντ θα έπρεπε να βρίσκεται ήδη στις αμμουδιές. Όχι να ξορκίζει τη στραβή μέσα στο γήπεδο.

Η απόκτηση του Τι Τζέι Μπρέι σε ρόλο πόιντ-γκαρντ ισοδυναμεί με ομολογία προπονητικής τεμπελιάς.

Ο Αμερικανός είναι εξαίρετος σουτέρ από το τρίποντο, αλλά τη δημιουργία δεν την έχει στο παιχνίδι του. Δύο ασίστ σε ισάριθμους αγώνες εχει γράψει το κοντέρ των τελευταίων ημερών.

«Θα κερδίσουμε επειδή ξέρουμε να σουτάρουμε έξω από την ταμπουρωμένη άμυνα και επειδή έχουμε το ειδικό βάρος για να προσελκύσουμε παίκτες επιπέδου Εuroleague Μάρτιο μήνα», είναι το μήνυμα. Σχεδόν ερασιτεχνικό, όσο και τα κολοκοτρωνέικα του Χέζονια.

Αυτό το μπάσκετ είναι αρκετό για να νικηθεί το Λαύριο, αλλά δεν πρόκειται να φτουρήσει παραέξω από τα ελληνικά σύνορα. Μετά βίας το λες μπάσκετ.

Στον Ολυμπιακό χτυπάνε τα κεφάλια τους στον τοίχο, για τη χαμένη ευκαιρία. Τόσο το καλύτερο βέβαια, γιατί αν υπάρχει στη Basket League Ολυμπιακός δεν θα υπήρχε Εθνική ομάδα. Θα έμενε ο Πιτίνο με τους «παραθυράτους».

Προσπαθώ να πω, ότι ο απρόσωπος και νερόβραστος Παναθηναϊκός του Κάτας δεν είναι αρκετά καλός. Τουλάχιστον όχι για να χτιστούν πάνω του ευρωπαϊκά όνειρα.

Εκτός των άλλων, η πελαγοδρόμηση απειλεί να απογοητεύσει τους δύο αναντικατάστατους του φετινού καλοκαιριού (Παπαπέτρου και Μήτογλου) και να τους στρέψει προς την κατεύθυνση από όπου ακούγεται το τραγούδι των σειρήνων.

Εάν ο Παναθηναϊκός θέλει να κρατήσει στο ΟΑΚΑ τον ήδη περιζήτητο Ιωάννη Παπαπέτρου, που θα δει στο τραπέζι του προτάσεις 1,2-1,5 εκατομμυρίου, θα πρέπει να τον πείσει ότι τρέφει φιλοδοξίες. Όχι στο μιλητό, αλλά στην πράξη.

Και οι φιλοδοξίες ξεκινούν από χειροπιαστό προπονητικό πλάνο, πνοής που με λίγο φύσημα μπορεί –για μια φορά- να φτάσει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.