Η μυρωδιά της παρακμής

Στον κανονικό κόσμο, η νίκη ενός αουτσάιντερ επί ενός φαβορί σε ημιτελικό, έστω εντός έδρας, έστω στα ξεκινήματα της σειράς, θα ήταν χαράς ευαγγέλιο για τους ουδέτερους και πόλος έλξης για τους βαριεστημένους, όπως ήταν το διπλό της Γαλατασαράι επί της εστεμμένης ευρωπρωταθλήτριας Εφές στην Τουρκία.

Στο ελληνικό μπάσκετ του απόλυτου διπολισμού, όπου κοντεύει …αιώνας από την τελευταία φορά που αμφισβητήθηκε το κραταιό δίδυμο των «αιωνίων», ο θρίαμβος της Λάρισας επί του Παναθηναϊκού, και χίλια μπράβο της, αντιμετωπίζεται ως τυχαίο γεγονός, βραδιά ντροπής για τους ηττημένους, μία συγκυρία που θα ξεχαστεί σε χρόνο μηδέν μόλις μουγκρίσει το κοιμώμενο θηρίο.

Ποια Λάρισα, άλλωστε και ποιος Κολοσσός; Εάν αφήσουμε στην άκρη την ιδιάζουσα περίπτωση της Πάτρας (που έφτασε να ανεβάζει τις ομάδες στην Α1 δύο-δύο και τρεις-τρεις), πού βρίσκονται σήμερα οι ελάχιστες επαρχιακές ομάδες που τόλμησαν έστω ευκαιριακά να βγάλουν τα ρουθούνια έξω από την επιφάνεια του νερού; Βυθίστηκαν αύτανδρες και σε πολλές περιπτώσεις εξαφανίστηκαν από τον χάρτη.

Σας θυμίζω μερικές για να περάσει η ώρα και αφήνω εσάς να σκαλίσετε τη στέρφα γη για να ανακαλύψετε τα ίχνη τους: Ρέθυμνο, Καβάλα, ΚΑΟ Δράμας, Αρκαδικός, Κόροιβος, Τρίκαλα εις διπλούν, Κύμη, Ηράκλειο, Δόξα Λευκάδας, Χαρίλαος Τρικούπης Μεσολογγίου, χώρια οι Αθηναίοι και Θεσσαλονικείς που μετακόμισαν εκτός των τειχών σε αναζήτηση ηλιοφάνειας.

Το τελευταίο το διέπραξαν όχι μόνο ο Πανελλήνιος (Λαμία), ο Ίκαρος Καλλιθέας (Χαλκίδα) και ο Ιωνικός Νέας Φιλαδέλφειας (Αμαλιάδα), αλλά ακόμα και κοτζάμ ΑΕΚ, που κάποτε έδινε τους ευρωπαϊκούς αγώνες της στο κλειστό της …Λαμίας, με απελπιστικά από κάθε άποψη αποτελέσματα. Τουλάχιστον ο Μακεδονικός Θεσσαλονίκης του Μεσάικου έφτασε σε ευρωπαϊκό τελικό με έδρα την Κοζάνη.

Όσο για τη θαυματουργή Λάρισα του 2021-22, ας μη μπερδευόμαστε. Δεν είναι ο παλαιός Γυμναστικός του Νίκου Σταυρόπουλου (που απορροφήθηκε από την ΑΕΛ το 2007), ούτε η Ολύμπια του Μπαρτζώκα και του Πρίντεζη, αλλά ο …Φάρος Κερατσινίου, που μεταμορφώθηκε σε Ήφαιστο Λήμνου και τελικά σε (νέος) Γ.Σ. Λάρισας. Το ελληνικό μπάσκετ είναι η αυλή των θαυμάτων: κατάφερε να φέρει στην άνυδρη Λάρισα …φάρο.

Όχι, σταθείτε μισό λεπτό, λάθος. Ο πρώην Φάρος και Ήφαιστος είναι ο νυν Ιωνικός Νίκαιας, με τον άφαντο ιδιοκτήτη που αναζητείται εδώ και μήνες. Μισό λεπτό, πάλι μπερδεύτηκα. Ο Ιωνικός του 2022 πρέπει να είναι ο Δρυοπιδέας Αιγάλεω, με γεννήτορα την Κύθνο. Μήπως λοιπόν ο τότε Φάρος είναι ο πρώην Χολαργός; Όχι, ο πρώην Χολαργός έχει συγχωνευτεί με τον Κολοσσό Ρόδου, προφανώς λόγω …γειτνίασης. Ή ίσως με τον Γ.Σ. Κύμης.

Τέλος πάντων, το πιάσατε το υπονοούμενο. Η Basket League είναι το χάος της ασυνάρτητης γεωγραφίας και των περιφερόμενων ΦΠΑ. Αρκεί να σας πω, ότι ο Αθλητικός Δικαστής του ΕΣΑΚΕ μιλάει στις αποφάσεις του για τον «Δρυοπιδέα Αιγάλεω» και εννοεί τον Ιωνικό Νίκαιας, ενώ όταν αναφέρεται στον «Γυμναστικό Σύλλογο Κύμης» εννοεί το …Λαύριο. Τουλάχιστον αυτοί οι δύο βρίσκονται στο ίδιο γεωγραφικό τεταρτημόριο.

Δανείστηκα τη βοήθεια του κοινού και ανακάλυψα εν τέλει ότι η τωρινή Λάρισα είναι ο Ερμής Αγιάς, ο οποίος έλαβε wild card το 2019. Υποθέτω ότι πρόκειται για την Αγιά του νομού Λάρισας και όχι για το χωριό του πατέρα μου στον Μυλοπόταμο Κρήτης.

Το γήπεδο χθες στη Λάρισα ήταν γεμάτο. Θα διαβάσατε, όμως, σήμερα στο Gazzetta, ότι το μαγαζί ζορίζεται ξέχωρα από την αγωνιστική του πρόοδο, όπως και ο 3ος της κανονικής περιόδου Κολοσσός. Στην ίδια λίστα επιτρέψτε μου να προσθέσω και το Λαύριο, όπου οι σαμπάνιες ξίνισαν και το μέλλον διαγράφεται νεφελώδες. Καλύτερα να μην ανοίξουμε ξανά κουβέντα για τους τρεις της Θεσσαλονίκης, που θα ‘πρεπε να έχουν χρεοκοπήσει δις και τρις τις τελευταίες δεκαετίες, ή για την ΑΕΚ των δεκάδων «απαγορευτικών» από τη FIBA.

Στα αισίως 35 χρόνια μου στο κουρμπέτι, έχω συνομιλήσει με δεκάδες παράγοντες επαρχιακών, ή σχεδόν επαρχιακών, ομάδων μπάσκετ. Γνώρισα από καλοπροαίρετους μερακλήδες που κινήθηκαν με το σταυρό στο χέρι, μέχρι απατεώνες που φύτεψαν ομάδες για να θησαυρίσουν από το στοίχημα και αλεξιπτωτιστές με το βλέμμα στο κρατικό χρήμα. Κάποιοι πήγαν ακόμη και στη φυλακή, άλλοι έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους.

Άντεξαν τη φουρτούνα ορισμένοι ρομαντικοί ή εύποροι, συνήθως σε πόλεις οικονομικά εύρωστες και αυτοτελείς (Πάτρα, Κρήτη, Ρόδος). Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο περιφερειακός αθλητισμός καθρεφτίζει την πραγματική εικόνα της ετερόφωτης και οικονομικά άγονης ελληνικής επαρχίας. Αναδίδει δηλαδή οσμή παρακμής και αργού θανάτου.

Παραδόξως, υπάρχουν μεγάλες πόλεις με ζωντανό μπασκετικό κύτταρο που δεν μπόρεσαν, ή δεν θέλησαν, να περάσουν τις πύλες της Α1: ο Βόλος, η Ξάνθη, η Καλαμάτα, τα Ιωάννινα, η Καστοριά, τα Χανιά, η Αλεξανδρούπολη. Και δεν νομίζω ότι είναι τυχαία αυτή η διαρκής απουσία. Οι όποιες τοπικές επιχειρήσεις δεν έχουν χρήμα για αθλητικές χορηγίες, ενώ το κοινό των πόλεων γουστάρει Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και πρωταθλητισμό.

Πέρα από ελάχιστες στερημένες περιοχές (όπως π.χ. η Λήμνος), Έλληνας φίλαθλος που αγαπάει τον αθλητισμό και θα πάει να δει μπάσκετ ή βόλεϊ ή στίβο για την ευεξία του πράγματος δεν νομίζω ότι υπάρχει ούτε στην περιφέρεια ούτε στις μεγαλουπόλεις. Εδώ δεν θα γεννηθούν ποτέ Βαρέζε, Λιμόζ, Μπάμπεργκ και Μανρέσα.

Γιατί λοιπόν να πανηγυρίσει κανείς μία ήττα του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού στα πλέι-οφ του μπάσκετ; Σάμπως υπάρχει πιθανότητα να γεννηθεί κάτι καινούριο; Υφίσταται ορατό αγωνιστικό ή εξωαγωνιστικό κίνητρο προόδου για τον θαρραλέο και τον τολμηρό; Υπάρχει κάποιος κουμπαράς που θα σπάσει εάν η Λάρισα προκριθεί στους τελικούς; Θα πέσουν τα τείχη της πόλης για τον Φώτη Τακιανό και τους παίκτες του ή μήπως θα βγει η ομάδα στην Ευρωλίγκα;

Η ρημάδα η ψαλίδα όλο «κλείνει» και όλο ορθάνοιχτη είναι. Και στο ποδόσφαιρο, άλλωστε, με τα εντελώς διαφορετικά μέτρα και σταθμά, το θαύμα της Λάρισας του Γιάτσεκ Γκμοχ αντιμετωπίστηκε ως γραφικότητα και κλειδώθηκε σύντομα στο χρονοντούλαπο, ως «μη γενόμενο» αθλητικό φολκλόρ. Δεκατρία χρόνια μετά την κατάκτηση του τίτλου (1988), η ΑΕΛ βρισκόταν κιόλας στη Γ’ Εθνική και σε καθεστώς «εκκαθάρισης» για να γλιτώσει τα χρέη. Και σήμερα έχει πρόεδρο τον Κούγια.