Ένα χτύπημα στην καρωτίδα

Υποψιαζόμουν ότι τα γεγονότα του τελευταίου 10ημέρου, το οποίο ο Παναθηναϊκός σπατάλησε σε μία ηφαιστειώδη σκιαμαχία με τη Λάρισα την ίδια ώρα που ο Ολυμπιακός έπαιζε μπάσκετ αμμουδιάς απέναντι στον Προμηθέα, θα μπορούσαν να γίνουν ο X-factor του πρώτου τελικού και να αλλοιώσουν την κόκκινη απόχρωση του τοπίου.

Κατά πάσα πιθανότητα, το ίδιο ήλπιζε και σύσσωμο το πράσινο στρατόπεδο, εκκινώντας από την κερκίδα, περνώντας από την αρένα των social media και καταλήγοντας στα αποδυτήρια. Όμως, όχι. Το σενάριο παραήταν ακραίο για να αποδειχθεί οτιδήποτε εκτός από επιστημονική φαντασία.

«Στο τέλος της ημέρας», που λέει και ο φίλος μας ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, οι αγώνες με τη Λάρισα άφησαν τον Παναθηναϊκό όχι μπαρουτοκαπνισμένο, αλλά πληγωμένο από αίσθημα μειονεξίας. Περνώντας τις πύλες του ΣΕΦ, οι παίκτες του ένιωθαν ικανοί όχι να νικήσουν την 4η ομάδα της φετινής Εuroleague, αλλά να ηττηθούν (και μάλιστα δις) από την 6η ομάδα της παρακατιανής εγχώριας Basket League.

Ο Ολυμπιακός είδε τον αντίπαλό του να εμφανίζεται στο γήπεδο χωρίς τη λεοντή προηγούμενων αγώνων (όπως το αντίστοιχο ματς της κανονικής περιόδου στο ΣΕΦ και ο τελικός Κυπέλλου στο Ηράκλειο) και επιτέθηκε απ’ ευθείας στην καρωτίδα.

Στο τέταρτο λεπτό, το σκορ ήταν ήδη 11-0. Στο τέλος της πρώτης περιόδου, 23-4. Λίγο μετά την ανάπαυλα, μετά από ένα σύντομο ιντερλούδιο, 48-25. Οι φιλοξενούμενοι μπορεί να «κέρδισαν» τη λυπητερή του δευτέρου ημιχρόνου, με σκορ 36-41, και υπάρχουν προπονητές που τα κοιτάζουν αυτά τα πράγματα, αλλά η εικόνα του πρώτου τελικού βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα σε τέτοιου είδους παιχνιδάκια.

Ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε με 30 πόντους αν το χρειαζόταν και αν το ήθελε. Εάν υπάρχει πλασματικό κλάσμα στην εξίσωση της βραδιάς, αυτό είναι το τελικό +13 των Πειραιωτών και όχι το αρχικό +19 που έριξε τον επισκέπτη στον Σαρωνικό.

Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί τον Γιώργο Μπαρτζώκα τόσο ήρεμο και κατασταλαγμένο μετά από ντέρμπι, όσο απόψε. Και δεν φαντάζομαι να έπαιξαν ρόλο τα 57α γενέθλιά του και η επινίκια τούρτα που τον περίμενε στο σπίτι!

Ο προπονητής του Ολυμπιακού ήταν ευχαριστημένος επειδή η ομάδα του έπαιξε το μπάσκετ της και επειδή το μπάσκετ της αποδείχθηκε αρκετό για μία πειστική, σχεδόν σβουριχτή νίκη. «Θα παίξουμε αυτό που παίζουμε πάντα και ας κόψει ο αντίπαλος τον λαιμό του», ήταν η συνταγή του Ολυμπιακού. Όπως συνήθως.

Ο Μπαρτζώκας εμπιστεύεται απόλυτα τους παίκτες του και το σχέδιό του και σπανίως κάνει προσαρμογές. Αντιμέτωπος με αυτή την καταφανή αίσθηση ανωτερότητας, που άλλωστε πήγαζε από το ξερό 4-0 των τελευταίων 7 μηνών, ο Παναθηναϊκός κατέφυγε σε τρικ και τεχνάσματα, όπως κάνει συνήθως ο αδύναμος για να βάλει τρικλοποδιά στον ισχυρό.

Στο τζάμπολ του πρώτου τελικού, ο Γιώργος Βόβορας και οι συνεργάτες του επιστράτευσαν ένα περίεργο σχήμα με τους Παπαπέτρου, Κασελάκη στις θέσεις «3» και «4» και τον Σίβα δίπλα στον Νέντοβιτς. Η ευρεσιτεχνία μπέρδεψε περισσότερο τον Παναθηναϊκό, παρά τον αντίπαλο.

Ευγνώμων για το απροσδόκητο δώρο, ο Ολυμπιακός έσφιξε τη μέγγενη στην άμυνα («πίεση από τα πρώτα 5 δευτερόλεπτα» ζητούσε ο Μπαρτζώκας) , όπου βρήκε εύκολους στόχους και αφοσιώθηκε απερίσπαστος στο κυνηγητό του Νέντοβιτς. Του ήρωα του Νοεμβρίου.

Στην άλλη άκρη του γηπέδου, οι πράσινες φανέλες τράκαραν μεταξύ τους, ο Βεζένκοφ και ο Παπανικολάου ζεστάθηκαν ανενόχλητοι, ενώ ο Φαλ έδρασε και πάλι στην πλάτη του Παπαγιάννη, αφού αυτός αναγκαζόταν να βγει ψηλά για να δώσει βοήθειες.

Όταν πια κατέφτασε ο Κώστας Σλούκας για τη συνηθισμένη ώθηση του 8ου λεπτού, η δουλειά είχε ήδη γίνει: 15-4, με τον Παναθηναϊκό να βάζει ένα καλάθι για κάθε οχτώ τούβλα. Πλέον, το μόνο στοιχείο που μπορούσε να σώσει το «τριφύλλι» από τον μαρασμό ήταν το …μεταφυσικό.

Αλλά η βαριά φανέλα με τα 6 αστέρια δεν μπορεί να βάλει τρίποντα ή να μαζέψει ριμπάουντ. Απομένει να δούμε αν μπορεί να κάνει κάτι αντίστοιχο η έδρα, που τόσες και τόσες φορές έχει συσπειρώσει τον Παναθηναϊκό. Αλλά τι να σου κάνει μία γεμάτη κερκίδα, όταν δεν έχει την υποστήριξη της ίδιας της ομάδας; Το πολύ πολύ να φοβερίσει λιγουλάκι τους διαιτητές.

O Oλυμπιακός ήταν καταπληκτικός χωρίς να έχει κανέναν καταπληκτικό παίκτη στη σύνθεσή του, με πιθανή εξαίρεση τον σχεδόν ανίκητο απέναντι στον Παπαγιάννη Μουσταφά Φαλ. Το έχω ξαναγράψει κάμποσες φορές, ότι αυτή η ομάδα χρειάζεται να επιβάλει το νόμο της ασχήμιας για να δημιουργήσει ομορφιά. Βρίσκει την αυτοπεποίθηση και την ταυτότητά της όταν καταστρέφει το παιχνίδι του αντιπάλου.

Στοιχηματίζω ότι το 61 του Παναθηναϊκού είναι στα μάτια του Μπαρτζώκα μουσική πολύ πιο γλυκιά από τις «κόκκινες» 95άρες των αγώνων με τη Μονακό. Διαβάστε ξανά αυτό που έγραψα λίγο πιο πάνω. Ο Ολυμπιακός κέρδισε ένα ματς φορτωμένο με ασήκωτο «πρέπει» χωρίς να πάρει υπερβάσεις από κανέναν παίκτη του. Οι καλύτεροί του θα βαθμολογηθούν με 7-8, οι χειρότεροι με 5-6. Όταν ο Κώστας Παπανικολάου συγκαταλέγεται στους διακριθέντες, είναι συνήθως μία καλή βραδιά για τον Ολυμπιακό.

Και πάλι, βέβαια, δεν είδαμε τις αμυνάρες προηγούμενων αγώνων από τους παίκτες του Μπαρτζώκα. Ο Παναθηναϊκός ήταν τόσο κακός, που χρειαζόταν ένα απαλό σπρώξιμο για να πέσει στην κυματισμένη θάλασσα. Αυτός ο αφορισμός μπορεί να είναι και η τελευταία του ελπίδα.

Γίνεται να ξεκινήσει ξανά ο Νεμάνια Νέντοβιτς με 0/8 σουτ και παράλληλα να μείνει ο Ντάριλ Μέικον στο κουλουράκι; Πόσο πιθανό είναι να νικηθεί σε δεύτερο συνεχόμενο ματς κατά κράτος ο Παπαγιάννης από τον Φαλ; Ο αγώνας της Τρίτης θα είναι σίγουρα διαφορετικός, αλλά πλέον το χάντικαπ είναι κολοσσιαίο.

Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται 3 νίκες σε 4 ματς, απέναντι σε έναν αντίπαλο οφθαλμοφανώς ανώτερο, που του έχει πάρει τον αριθμό και τον φωνάζει όποτε του κάνει κέφι. Ο Ολυμπιακός, που κάπου διάβασα ότι μετράει 25 χρόνια χωρίς νταμπλ, μπορεί πλέον να χάσει μόνο από τον εαυτό του. Ακόμα και χωρίς τον τραυματία Σακίλ ΜακΚίσικ, ο χαλύβδινος φετινός εαυτός του δεν μοιάζει σε τίποτε με τη συμπαθή ομάδα της Λάρισας.