Οι ελέφαντες και τα βατράχια

Tην είδηση τη γνωρίζετε, δα: οι ομάδες που μετέχουν στο ανυπόληπτο και χιλιομπαλωμένο πρωτάθλημα της Basket League αποφάσισαν με ψήφους 9-3 να εισηγηθούν την αύξηση των ξένων από 6 σε 7. Το σκορ είναι στο πραγματικότητα 10-2, αφού ο ΠΑΟΚ προτείνει και αυτός 7 ξένους, αλλά χωρίς να μένει ανενεργός ένας από αυτούς σε κάθε ματς, όπως προβλέπει το σχέδιο. Ουσιαστικά, μειοψήφισαν μόνο ο Προμηθέας και ο Κολοσσός.

Η απόφαση θα ισχύσει άμεσα, εκτός αν τη γειώσουν η ΕΟΚ ή ο υφυπουργός Αθλητισμού. Ο Βαγγέλης Λιόλιος θρυλείται ότι είπε απηυδισμένος στους εκπροσώπους των ομάδων «κάντε ό,τι νομίζετε», ενώ ο Λευτέρης Αυγενάκης παραείναι απασχολημένος με το ποδόσφαιρο και με τα προεκλογικά σούρτα-φέρτα στην Κρήτη. Εκτός απροόπτου, το τζάμπολ του ερχόμενου Σαββάτου θα γίνει με 12x7=84 ξένους στο δυναμικό των ομάδων. Όχι ότι περισσεύουν χρήματα για να γεμίσουν το ρόστερ τους με αμερικανάκια οι πληβείοι της Λίγκας…

Μολονότι οι διαφορές από χώρα σε χώρα είναι προφανείς σε όλα τα επίπεδα, επιλέγω συνειδητά να πιάσω το θέμα από την κορυφή του παγόβουνου. Στην Ισπανία, της οποίας το παινεμένο μοντέλο αποφασίσαμε εσχάτως να ακολουθήσουμε, οι ξένοι είναι 8. Με άλλα λόγια, περισσεύουν μόνο 4 θέσεις εργασίας για ντόπιους. Σε αυτούς περιλαμβάνονται τυπικά οι λεγόμενοι «κούπο», δηλαδή οι παίκτες που γαλουχήθηκαν στην Ισπανία από ηλικία μικρότερη των 15 ετών και έχουν τριετή θητεία στο «ερασιτεχνικό» μπάσκετ, πάει να πει σε ομάδες κατηγοριών μικρότερων από τις δύο επαγγελματικές.

Με αυτόν τον κανονισμό, «γηγενής» λογίζεται στη Μπαρτσελόνα ο Μαυροβούνιος Νίκολα Μίροτιτς (που έχει παίξει και στην Εθνική Ισπανίας), ενώ ως ντόπιος έπαιζε στη Ρεάλ ο Λούκα Ντόντσιτς (που μπορούσε να επιλέξει και αυτός τη «ρόχα» αντί για την Εθνική Σλοβενίας), παλαιότερα ο Γεωργιανός Τόκο Σενγκέλια και κάμποσοι άλλοι σαν αυτούς. Το παιδομάζωμα των Ισπανών είναι παροιμιώδες, αλλά αυτή είναι συζήτηση για κάποια άλλη μέρα, για να μη πω ότι έγινε ήδη , με αφορμή την καταλυτική παρουσία του Λορέντζο Μπράουν στο Ευρωμπάσκετ.

Αυτό που κολλάει με το θέμα μας είναι το όριο των ξένων στη σπανιόλικη ACB: 8, ολογράφως οχτώ για κάθε ομάδα. Στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης, από το οποίο αναδεικνύονται πρωταθλητές Κόσμου και Ευρώπης σε όλες τις ηλικίες. «Στο καλύτερο μπάσκετ της Ευρώπης», για να το πω σωστότερα.

Οι Τούρκοι και οι Ρώσοι επιχείρησαν να θεσμοθετήσουν την υποχρεωτική παρουσία γηγενών στις δωδεκάδες και στις πεντάδες, αλλά βρέθηκαν γρήγορα μπροστά σε μία απρόσμενη στρέβλωση: οι ντόπιοι παίκτες έπιασαν τον παπά (ή τον μουφτή) από τα αχαμνά. Κατάλαβαν ότι είναι περιζήτητοι και άρχισαν να ζητάνε τρελά λεφτά, χωρίς να τα δικαιολογούν με το ταλέντο ή με τη δουλειά τους.

Οι Εθνικές ομάδες των δύο χωρών, ιδίως η Ανδρών, έμειναν στάσιμες και η παραγωγή παικτών λίμνασε απρόσμενα, ειδικά στη Ρωσία. Φοβάμαι ότι το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται ήδη και στην Ελλάδα των 6, μέχρι προ τινος, εισαγόμενων. Η άγαρμπη υποχρεωτικότητα δεν είναι πανάκεια ούτε εγγυάται πρόοδο.

Προσοχή, όμως, διότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τη μπάλα. Οι παραπάνω παρατηρήσεις αφορούν χώρες (Ομοσπονδίες και Λίγκες) όπου –αν μη τι άλλο- υπήρξε θεσμική παρέμβαση και ανησυχία για το μέλλον. Όχι μόνο των Εθνικών ομάδων, αλλά και των ίδιων των πρωταθλημάτων.

Ανοίγω παρένθεση και καταθέτω τη δική μου ματιά: δεν μου προκαλεί το παραμικρό ενδιαφέρον, να παρακολουθήσω αγώνες της Basket League με δέκα ξένους στο παρκέ. Ούτε θα μπορούσα να «αγκαλιάσω» την ομάδα της πόλης μου, ως κάτοικος λ.χ. Ρόδου ή Καρδίτσας ή Μεσολογγίου ή Καβάλας ή Λήμνου, εάν δεν έβλεπα στον πυρήνα της ισχυρό ελληνικό στοιχείο.

Μπορεί βεβαίως να μην είμαι εγώ αντιπροσωπευτικό δείγμα. Ίσως ο μέσος φίλαθλος να προτιμάει ωραίο θέαμα με καρφώματα και τρίποντα, από άγνωστους λεγεωνάριους, παρά Μουράτο, Γόντικα, Μάντζαρη και Κακλαμανάκη. Άλλωστε, δεν είναι να πεις ότι οι μικρομεσαίες ομάδες μπορούν να απορροφήσουν και να λανσάρουν στην αγορά παίκτες κράχτες.

Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός ενσωμάτωσαν στα πλαίσια της κούρσας των εξοπλισμών όχι μόνο τους πρωτοκλασάτους και δευτεροκλασάτους διεθνείς, αλλά και τα αστεράκια του αύριο (Σαμοντούροφ, Μαντζούκα, Νικολαΐδη κ.α.). Τον Αλέξανδρο Σαμοντούροφ, ναι, θα πήγαινα ευχαρίστως να τον δω κάθε δεύτερο Σάββατο στο κλειστό του Ρεθύμνου, εάν έπαιζε 30 λεπτά. Όχι όμως για να κάθεται στον πάγκο του Παναθηναϊκού.

Στην Ελλάδα, όλα γίνονται χύμα και δίχως επιχειρηματολογία. Συμφέρει κάποιον από τους μικρούς της Basket League η αύξηση των ξένων; Προφανώς όχι, και είμαι ανοιχτός να ακούσω όποιον μπορεί να μου αποδείξει ότι σφάλλω ή έστω ότι ζύγισε τα υπέρ και τα κατά. Εάν πιστέψουμε τις φήμες, η πρόταση για 7 ξένους είχε αρχικά μόνο έναν υποστηρικτή, τον Παναθηναϊκό. Μέσα σε λίγες μέρες, ο ένας έγινε …εννέα, αφού ο Ολυμπιακός αποφάσισε να συμπλεύσει, πυροδοτώντας την αναμενόμενη κινητικότητα στους διαδρόμους.

Οι περισσότεροι έβαλαν την υπογραφή τους μόνο και μόνο για να πουλήσουν εκδούλευση στον έναν ή στον άλλον «αιώνιο», ή και στους δύο ταυτόχρονα. Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση, αλλά οι μοναδικές ομάδες που αρνήθηκαν ήταν -βάσει βαθμολογίας- η 3η και η 5η δύναμη της Λίγκας, Προμηθέας και Κολοσσός. Η 4η της περυσινής κατάταξης, η εκπληκτική Λάρισα που αν θυμάστε απείλησε ολόκληρο Παναθηναϊκό, κατέρρευσε και αποχώρησε από το πρωτάθλημα...

Ποιο είναι το σκεπτικό όσων συμπορεύονται με τους ελέφαντες με κίνδυνο να τσαλαπατηθούν σαν βατράχια; Κανένα απολύτως. Μελλοντικές διευκολύνσεις και κονσομασιόν. «Θα χάσουμε που θα χάσουμε, ας χάσουμε με 50 πόντους αντί για 40. Το πολύ πολύ να μας δώσουν κανένα ματσάκι τα κολλητάρια τους, για να σωθούμε…». Από τη ζωή βγαλμένο το παράδειγμα, δίχως ονόματα και διευθύνσεις. Αλλά με μάρτυρες.

Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να μετρήσουν τους ξένους ή να θεσπίσουν άλλους περιορισμούς. Έτσι κι αλλιώς 7-8 θα πάρουν, για να μη πω περισσότερους, αφού η Euroleague δεν βάζει φραγμούς. Και προφανώς είναι προτιμότερο για τους «αιώνιους» να κρατούν όλους τους παίκτες ετοιμοπόλεμους και ικανοποιημένους, με ανούσια λεπτά συμμετοχής στα ασήμαντα ματσάκια του εγχώριου πρωταθλήματος. Το πολύ πολύ, να χρειαστεί να εκταμιεύσουν κάποιο πρόσθετο πριμ κατάκτησης τίτλου!

Οι άλλες ομάδες, που δεν έχουν μαντίλι να κλάψουν και λεφτά για να αδειοδοτηθούν, τι ακριβώς έχουν να κερδίσουν; Θα κατακτήσουν μήπως το πρωτάθλημα της τρίτης θέσης; Θα βγουν ευκολότερα στην Ευρώπη, που δεν τη θέλουν καν; Θα δώσουν στο κοινό τους καλύτερο θέαμα, με άγνωστους παίκτες από το καλάθι; Το πιθανότερο είναι να αποκτήσουν καινούρια ban, και με την ευκαιρία να στείλουν μερικά Ελληνόπουλα στις Ουγγαρίες και στα Καζαχστάν.

Εάν δεν το προσέξατε, ένας από τους καλύτερους παίκτες της Εθνικής στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ ήταν άνεργος μέχρι προχθές, όταν υπέγραψε στη 14η ομάδα της ιταλικής Λέγκας (Αγραβάνης, Νάπολι), ενώ κάποιος που ξεκίνησε πεντάδα στο τελευταίο ημίχρονο του περυσινού Προολυμπιακού τουρνουά πήγε αζήτητος σε νεοφώτιστη ομάδα του τουρκικού πρωταθλήματος (Ρογκαβόπουλος, Μερκεζεφεντί). Όλο και κάποιοι διεθνείς παραμένουν άνεργοι, Οκτώβριο μήνα. Και δεν μιλάμε καν για 35άρηδες σε αναζήτηση του εφ’ άπαξ.

Αντί επιλόγου: Φίλος προπονητής υπεύθυνος για τα «μίνι» στο αναπτυξιακό πρόγραμμα της ΕΟΚ με ενημέρωσε ότι στις μικρές ηλικίες εφαρμόζονται πιλοτικά αμφότεροι οι κανονισμοί για τους οποίους μίλησα στο προηγούμενο σημείωμα. Όχι μόνο η (κατάργηση της άμυνας ζώνης με) θέσπιση των «αμυντικών 3 δευτερολέπτων» αλά-ΝΒΑ, αλλά και η επαναφορά της μπάλας από άουτ χωρίς τη μεσολάβηση του διαιτητή αλά-Ισπανία.

Τα τουρνουά των Ενώσεων θα δείξουν προς τα πού πάει το πράγμα και θα τα παρακολουθήσω με ξεχωριστό ενδιαφέρον, τώρα που έχω τους κανονισμούς στα χέρια μου. Mακάρι να εφαρμόζονταν πειραματικά οι νεωτερισμοί στο επερχόμενο Σούπερ Καπ των μεγάλων, για να πάρουμε μία ιδέα σε επίπεδο επαγγελματιών και όχι πιτσιρικάδων. Δεν μας παίρνει πια να κοιμόμαστε αμέριμνοι, ενώ όλοι τριγύρω μας τρέχουν με χίλια προς το μέλλον.