Ιδού η Ρόδος, ιδού και ο καθρέφτης

Ντέρμπι 119 πόντων εν έτει 2022 δεν είναι δα και τόσο διαφορετικό από εκείνο το 42-40 του Σπόρτινγκ, το οποίο θυμάμαι ότι έβλεπα νεοσύλλεκτος στην Τρίπολη, πάει να πει ότι έγινε ίδιες περίπου μέρες, με τις ομάδες ανέτοιμες και πέτρινες.

Υπάρχει, ωστόσο, μία θεμελιώδης διαφορά σε σχέση με το σωτήριον έτος 1994. Τώρα πια η απόσταση που χωρίζει τους δύο «αιώνιους» είναι μεγάλη και το χάντικαπ δεν προβλέπεται να καλυφθεί σύντομα, τουλάχιστον όχι δίχως να συντελεστεί κάποιου είδους κοσμογονία.

Η διαφορά των 15 πόντων στο σχεδόν φιλικό ματσάκι της Ρόδου είναι πιστός καθρέφτης του συσχετισμού δυνάμεων στο ελληνικό μπάσκετ από τότε που οι «κόκκινοι» πάτησαν το γκάζι και χάθηκαν στον ορίζοντα. Ο Παναθηναϊκός δεν θα λασπώσει πολλές φορές στους 52 πόντους, ούτε όμως ο Ολυμπιακός θα κολλήσει συχνά κάτω από το 70. Τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά μόνο στις αρχές Οκτωβρίου.

Το κακό για τις ομάδες μας, για τον Παναθηναϊκό για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι ότι η διπλή σύγκρουση με τους «αιώνιους» της Ισπανίας είναι επί θύραις. Η Εuroleague αρχίζει όχι σε ένα μήνα, αλλά σε λιγότερες από 96 ώρες.

Ο Ολυμπιακός, βέβαια, δεν χολοσκάει. Τη συνταγή που πέρυσι τον έφερε στο φάιναλ-φορ και στο εγχώριο νταμπλ όχι μόνο την προστατεύει σαν κόρη οφθαλμού, αλλά την τελειοποιεί κιόλας, με διορθωτικές κινήσεις που είναι προς τη σωστή κατεύθυνση: ακόμα καλύτερη άμυνα, ακόμα περισσότερη ταχύτητα, ακόμη πιο γεμάτος πάγκος, ολοένα και περισσότερο μπάσκετ Μπαρτζώκα.

Ο απειλητικός Παναθηναϊκός του πρώτου ημιχρόνου έχασε τα αυγά και τα πασχάλια μετά την ανάπαυλα, όταν χρειάστηκε 13 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα για να πετύχει το πρώτο του δίποντο! Αν το σκορ της ανάπαυλας δικαίωνε τον χαρακτηρισμό «ντέρμπι» (37-34 με το τρίποντο του ΜακΚίσικ), ήταν ζήτημα ελάχιστων παρεμβάσεων να ανοίξει η ψαλίδα.

Ο Παναθηναϊκός έμεινε στο παιχνίδι μέχρι τα μισά του επειδή κράτησε το πόδι πατημένο στο γκάζι αναζητώντας τον αιφνιδιασμό, ενώ έβρισκε τρόπο να τροφοδοτεί τα «πεντάρια» του. Ο Ουόκαπ αφοσιώθηκε στο μαρκάρισμα του τετραπέρατου Πάρις Λι, οι χερούκλες του Φαλ και των Παπανικολάου, Βεζένκοφ μπλόκαραν τους διαδρόμους, η κυκλοφορία της μπάλας έγινε πιο προσεκτική και τα στοιχεία που κρατούσαν το «τριφύλλι» ανθισμένο σκόρπισαν στους πέντε ανέμους.

Η αδιαπέραστη άμυνα του Ολυμπιακού κράτησε τον Παναθηναϊκό στους 18 πόντους στο δεύτερο μέρος, με 2/10 δίποντα (και ουσιαστικά άποντους τους Παπαγιάννη, Γκουντάιτις), 3/12 τρίποντα, 5/9 βολές και 10 λάθη. Οι παίκτες του Ντέγιαν Ράντονιτς, και ειδικά αυτοί που επέστρεψαν από το Ευρωμπάσκετ εξουθενωμένοι, έβλεπαν το καλάθι σαν δαχτυλήθρα.

Ο Ολυμπιακός δεν είχε παρά να χτίσει ένα ημίχρονο 33 πόντων (σχεδόν απαράλλαχτο με το πρώτο σε παραγωγικότητα) για να φτάσει σε ένα ξερό +15 και να πανηγυρίσει τον ευτελούς αξίας τρόπαιο της Ρόδου. Απέναντι στην ομάδα, για να μη μπερδευόμαστε, που χθες κινδύνευσε από τον μετρίως μέτριο Κολοσσό.

«Ξεκινάμε όχι από το 1, αλλά από το 2», τόνισε ο νέος αρχηγός Κώστας Παπανικολάου, μετά τη νίκη. Αναφερόταν στην ήδη κατοχυρωμένη χημεία της ομάδας και στην ομοιογένεια, που δεν πρόκειται δα να απειληθεί από την προσθήκη του Κάνααν αντί του Ντόρσεϊ.

Στην ουσία, ο Ολυμπιακός είναι έτοιμος και περιμένει να ξαναγεμίσουν σιγά σιγά οι μπαταρίες του Κώστα Σλούκα για να αφήσει πίσω του τη σκουριά του φθινοπώρου. Ο δυναμικός Μπολομπόι μπήκε αμέσως στο πετσί του ρόλου του αν και νεοσύλλεκτος, οπότε η βελτίωση στη θέση «5» -όπου υπήρχε πρόβλημα- είναι οφθαλμοφανής.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και στο «4», όπου ο Πίτερς είναι μία μικρογραφία του αναντικατάστατου πια Σάσα Βεζένκοφ με πανομοιότυπα αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Η απουσία του Γιώργου Πρίντεζη είναι αισθητή μόνο στα αποδυτήρια. Ο απογαλακτισμός από τη χρυσή γενιά που έφερε τους θριάμβους του 2012-3 (και όχι μόνο) είναι πλέον πλήρης.

Ο Παναθηναϊκός ασφαλώς θα βελτιωθεί στην πορεία της σεζόν, ιδίως όταν ξαναβρούν τη φρεσκάδα τους ο Πονίτκα και ο Γκριγκόνις. Προς το παρόν, δεν είναι παρά μία παρέα ετερόκλητων συνοδοιπόρων, χωρίς ορατούς ρόλους και χωρίς ταυτότητα.

Φοβάμαι, όμως, ότι θα δυσκολευτεί να απαντήσει στο βασανιστικό ερώτημα που τον σκεπάζει σαν σκιά: ποιος θα γίνει μπροστάρης σε αυτή την ομάδα; Ποιος θα φορέσει τα άβολα παπούτσια του Παπαπέτρου και του Νέντοβιτς;

Ο Πολωνός και ο Λιθουανός είναι εξαιρετικές μονάδες, αλλά διακρίνονται όταν γίνονται (πολυτελή) γρανάζια μίας ήδη καλολαδωμένης μηχανής. Ουδέποτε τους ζητήθηκε να βγουν μπροστά και να δείξουν τον δρόμο. Ακόμα και ο Πονίτκα, που είναι αρχηγός της Εθνικής Πολωνίας, εξαφανίστηκε στα δύο ματς του μεταλλίου, όταν οι προβολείς έπεσαν πάνω του μετά το τριπλ-νταμπλ του προημιτελικού.

Το δίδυμο Ουόλτερς-Λι καλείται να χτυπήσει το ντέφι με πολλή προσοχή για να χορέψουν οι υπόλοιποι, επιδέξιοι και αδέξιοι, αλλά τα αινίγματα είναι περισσότερα από τα σίγουρα χαρτιά. Θα έρθουν και εκκωφαντικές βραδιές που όλα θα κάνουν «κλικ», αλλά αυτό ίσχυε και πέρυσι και πρόπερσι.