Η νίκη του Άρη «ήθελε προσπάθεια», αλλά έχει και λογική!

Με δεδομένο ότι υπήρχε το προηγούμενο της περυσινής «ανώμαλης προσγείωσης» του Παναθηναϊκού (0-1) στο ίδιο γήπεδο και μάλιστα στην πρώτη αγωνιστική και λαμβάνοντας υπ’ όψιν την απουσία του βασικού point guard (Ουόλτερς), αλλά και τα προβλήματα ανετοιμότητας, ανομοιογένειας και έλλειψης «χημείας» που αποτελούν απόρροια των 10 νέων παικτών και του καινούριου προπονητή του «τριφυλλιού», πριν από την έναρξη του εκτός έδρας αγώνα με τον Άρη (1-0) λογικό είναι να κρατάει κάποιος μικρό καλάθι...

Η «ανάγνωση» της διαφοράς ποιότητας που χωρίζει, όμως, τους «πράσινους» με τους «κιτρινόμαυρους» (το ρόστερ τους είναι σαφώς υποδεέστερο από το περυσινό σε όλους σχεδόν τους τομείς), αυτομάτως σε αναγκάζει να δώσεις πολύ λίγες πιθανότητες στο ενδεχόμενο σενάριο μίας ανταγωνιστικής αναμέτρησης, από την άποψη ότι για να ανατραπούν οι συσχετισμοί, θα έπρεπε να έρθουν τα πάνω κάτω ή θα χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια και από τις δύο ομάδες.

Ο Καστρίτης κάνει ό,τι πρέπει για να κρύψει όσα του λείπουν

Δηλαδή από την μία πλευρά, να κάνει ο Άρης πολύ σπουδαίο ματς και ταυτόχρονα από την άλλη, να παρουσιάσει και φέτος ο Παναθηναϊκός τάσεις αυτοχειρίας. Αυτό που συνέβη τελικά στο “Nick Galis Hall” και ο «πάλαι ποτέ αυτοκράτωρ» του ελληνικού μπάσκετ «έκλεψε την παράσταση» στην πρώτη «στροφή» της εφετινής Basket League, περισσότερο έφερε στην επιφάνεια τα δομικά προβλήματα που χαρακτηρίζουν το ρόστερ που έφτιαξε ο Ντέγιαν Ράντονιτς μαζί με τον Αργύρη Πεδουλάκη και λιγότερο έδωσε λάμψη στο ομολογουμένως σπουδαίο κατόρθωμα της ομάδας του Γιάννη Καστρίτη.

Γιατί κακά τα ψέματα, στην εφετινή ομάδα της Θεσσαλονίκης δεν υπάρχει ούτε ο Χάνλαν των 20-25 πόντων, ούτε ο Κάουαν που συνδύαζε εκτέλεση και δημιουργία, αλλά ούτε οι Τζούστον και Ουίλιαμς, που προσέφεραν μέγεθος και αθλητικότητα (τον Κέλι δεν τον αναφέρω καν γιατί ήρθε στην ομάδα στα μέσα του 1ου γύρου). Απ’ αυτή και μόνο την άποψη, η επιτυχία του έμπειρου προπονητή με καταγωγή από την Τρίπολη παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία.

Το να κερδίζεις (69-65) μία ομάδα της Euroleague, βασιζόμενος σε πολλά νέα παιδιά που τώρα «ψήνονται» στο επαγγελματικό μπάσκετ (Γκούντγουιν 19π. & 12ρ. με 9/13 σουτ, Νότε 13π., 2ασ. & 3κλ.) και στηριζόμενος σε μία ζώνη match-up με πολλή κίνηση που δυσκολεύει την κυκλοφορία, μικραίνει τις αποστάσεις και τους διαδρόμους και δυσκολεύει τις προϋποθέσεις του μακρινού σουτ, δείχνει ότι έχεις πλάνο, αλλά και ότι έχεις «διαβάσει» τις αδυναμίες του αντιπάλου σου.

Ποιες είναι αυτές; Κατ’ αρχάς, να επαναλάβουμε και πάλι ότι ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ άτυχος στην περίπτωση του Ουόλτερς κι εκτιμώ ότι τόσο η εικόνα του, όσο και τα αποτελέσματα του θα ήταν πολύ διαφορετικά (όχι τόσο ο τελικός του Super Cup), αν κι εφόσον ο 31χρονος Αμερικανός playmaker δεν είχε χτυπήσει και ήταν παρών τόσο στην Ρόδο, όσο και στις πρεμιέρες της Euroleague και της Α1 Κατηγορίας.

Αυτομάτως, οι «πράσινοι» θα είχαν μεγαλύτερη δημιουργία, περισσότερα ελεύθερα σουτ και καλύτερη κυκλοφορία και η μέση παραγωγικότητά τους δεν θα ήταν στους 64,2 πόντους (μαζί με 58,9% στις βολές και 29,7% στα τρίπονα σε 4 επίσημα ματς,), αλλά θα ξεπερνούσε τους 75. Επειδή, όμως, ο ξανθομάλλης «άσος» παραμένει στα «πιτς» και δεν θα παίξει σίγουρα ούτε στο Βελιγράδι με τον Ερυθρό Αστέρα (13/09), αλλά ούτε και το ερχόμενο Σάββατο (15/09) με το Λαύριο, ας ασχοληθούμε με το τι συμβαίνει εν τη απουσία του και τίποτε δεν πηγαίνει καλά για την ομάδα του.

Έλλειμμα ηγετικής φυσιογνωμίας στην «πράσινη» περιφέρεια

Σε πρώτη φάση και απόντος του παίκτη που θα έχει την μπάλα στα χέρια του και θα «φτιάξει» το παιχνίδι των υπολοίπων, με εξαίρεση τον Πονίτκα, κανένας από τους περιφερειακούς της ομάδας δεν έχει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα για να βγει μπροστά και να «καθοδηγήσει» στις δύσκολες στιγμές. Και αυτός είναι ο λόγος που ο πολύ τίμιος Πάρις Λι (10π., 3ρ., 7ασ. & 4κλ.), ο οποίος αποκτήθηκε για έναν back up ρόλο 15 λεπτών, παίζει τον διπλάσιο χρόνο και παίρνει τις περισσότερες σημαντικές αποφάσεις.

Εκεί οφείλεται και το γεγονός ότι ο Μαυροβούνιος τεχνικός χρησιμοποιεί περισσότερο τον παλαιότερο Λευτέρη Μποχωρίδη, που είναι περισσότερο ενεργός στην άμυνα από τον Πονίτκα και τον Άντριους, οι οποίοι ακόμη δείχνουν μακριά από το πρόσωπο που χρειάζεται απ’ αυτούς ο Παναθηναϊκός. Ο Πολωνός, ειδικότερα, μοιάζει να βρίσκεται εγκλωβισμένος σε «ακυβέρνητο καράβι», από την άποψη ότι είναι ένας παίκτης που δεν έχει συνηθίσει «να βγάζει το φίδι από την τρύπα» (και ειδικότερα όταν δεν έχει προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον) χωρίς να έχει δίπλα του ίδιου ή και μεγαλύτερου βεληνεκούς συμπαίκτες.

Σε έναν μικρότερο βαθμό, ισχύει λίγο πολύ το ίδιο και για τον Γκριγκόνις, ο οποίος βρίσκεται ακόμη μακριά από τις αποδεδειγμένα σπουδαίες του δυνατότητες στο υψηλότερο επίπεδο. Με τον σημαντικό αστερίσκο ότι αυτές οι ικανότητες, για τις οποίες και αποκτήθηκε, δεν είναι εύκολο να ξεδιπλωθούν χωρίς δημιουργό, χωρίς προετοιμασία και υπό το καθεστώς μίας πίεσης με την οποία δεν είναι καθόλου εξοικειωμένος. Θα πρέπει να γίνει εφικτό, όμως, γιατί οι υποχρεώσεις της ομάδας τρέχουν και οι απαιτήσεις είναι «αμείλικτες».

Κάπως έτσι, οι «πράσινοι» «πνίγηκαν στην ζώνη του Καστρίτη, υπέπεσαν σε παιδαριώδη και υπερβολικά λάθη (μόνο στην 2η περίοδο έκαναν 10) κι «ανέπνευσαν» μόνο όταν βρήκαν εύκολους πόντους στον αιφνιδιασμό και κάποια ελεύθερα μακρινά σουτ. Τα τρίποντα μπήκαν όταν πια είχαν ισορροπήσει το ματς και είχαν βελτιώσει πολύ την ψυχολογία τους. Σε εκείνο το σημείο που πέρασαν μπροστά στο σκορ με +4 (51-55 στο 33’14”) κι έδειξαν ότι, κουτσά-στραβά, μπορούν να πάρουν το ματσάκι.

Όταν, όμως, υστερούν τόσο πολύ στο ριμπάουντ (εκεί φαίνεται η απουσία ενός αθλητικού τεσσαριού), δεν βάζουν τις βολές (47,3% με 9/19) και δεν μπορούν να κερδίσουν ένα ματς στο οποίο σουτάρουν με 84% στα δίποντα και 51,1% εντός πεδιάς (και ο αντίπαλός τους έχει αντίστοιχα 46,3% και 42%), τότε το πρόβλημα αρχίζει να γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο. Ειδικότερα αν οι ενοχλήσεις του Ντέρικ Γουίλιαμς (13π., 2ρ., 2ασ. & 2κλ.) στον τετρακέφαλο, τον θέσουν νοκ-άουτ για κάποιο διάστημα.

Μία ΑΕΚ που χαίρεσαι να βλέπεις

Το ότι το εντυπωσιακό τελείωμα της Λάρισας στην περυσινή σεζόν του στέρησε το βραβείο του καλύτερου προπονητή της χρονιάς (το πήρε δικαιωματικά ο Φώτης Τακιανός), δεν μειώνει σε τίποτε την αξία του σαν προπονητή. Ο λόγος για τον Ηλία Καντζούρη, που το καλοκαίρι ανέλαβε να «χτίσει» από το μηδέν την ΑΕΚ (1-0) των πολλών προβλημάτων (ελέω της ασυνέπειας της διοίκησης στις πληρωμές) και οι πρώτες εικόνες αφήνουν υποσχέσεις για ένα πολύ ελπιδοφόρο αποτέλεσμα.

Στα πρώτα γενέθλια του γηπέδου της στα Άνω Λιόσια, η «Ένωση» των 9 μετεγγραφών (Φρέιζερ 14π., 5ασ. & 2κλ., Μίτσελ 13π., 3ρ. & 2ασ.), ήταν καταιγιστική σε άμυνα και επίθεση, έπαιξε γρήγορο, εντυπωσιακό και αποτελεσματικό μπάσκετ (22 ασίστ) και αν είχε αποφύγει τα πολλά λάθη (17) που οφείλονται στην φυσιολογική έλλειψη αυτοματισμών, τότε η νίκη της (79-63) επί της Καρδίτσας (0-1) θα είχε ακόμη μεγαλύτερο εύρος.

Η συνολική αγωνιστική της παρουσία, πάντως, εκπέμπει σύγχρονη μπασκετική λογική και το βάθος και η αθλητικότητα του ρόστερ της, σε πρώτη φάση αποτελούν εχέγγυα για μία πετυχημένη πορεία στην εφετινή σεζόν.

Οι νεοφώτιστοι του Βαγγέλη Αγγέλου (Μπέιτμον 16π., 5ρ., 3ας. & 4κλ., Μπόχαϊμ 16π. & 11ρ.)) δεν μπορούν να κριθούν από ένα ματς, στο οποίο έπαιξαν με ουσιαστικά δύο απουσίες (Αθηναίου και Ντελόριε) και τελείωσαν το 40λεπτο με 24 λάθη και 38,9% εντός πεδιάς.

Αποτελεσματικότητα χωρίς καλή απόδοση

Το νικηφόρο ντεμπούτο του Βασίλη Σπανούλη στην Basket League, θα ‘λεγε κανείς ότι είχε και περισσή δόση από την οξυδέρκεια και την «καπατσοσύνη» (με την καλή έννοια) που χαρακτήριζε τον “Kill Bill” σαν παίκτη. Τι θέλει να πει ο υπογράφων;

Πολύ απλά ότι η νέα ομάδα που έστησε ο 40χρονος προπονητής (Ντένμον 23π. & 4ασ. με 4/8 τριπ., Μπίλαν 18π., 7ρ. & 3ασ. με 4/5 σουτ), κατόρθωσε να μπει με το δεξί στο πρωτάθλημα (85-77) και χωρίς να έχει καλή απόδοση αλλά και με την βοήθεια μίας δύσκολης – ψυχολογικά – ανατροπής στα τελευταία 3,5 λεπτά.

Στο διάστημα δηλαδή που «έτρεξε» ένα σερί 16-2 και ανέτρεψε το -4 (69-73), με το οποίο ο ΠΑΟΚ (0-1) «φλέρταρε» με το «διπλό». Αυτή η αντίδραση του τελευταίων 218 δευτερολέπτων για το Περιστέρι (1-0), αποτελεί αν μη τι άλλο μία σπουδαία παρακαταθήκη για τον χαρακτήρα που θέλει να εμφυσήσει στους παίκτες του ο “V-Span”. Πέραν του ότι οδήγησε σε μία σπουδαία νίκη και ψυχολογική ώθηση για την συνέχεια.

Ο «δικέφαλος του Βορρά» άφησε καλές εντυπώσεις και έδειξε ότι το ρόστερ του έχει και ποιότητα και μέγεθος και αθλητικότητα. Όλα τα στοιχεία που απαιτούνται στο σύγχρονο μπάσκετ δηλαδή. Δυστυχώς για τον Άρη Λυκογιάννη, που έκανε όλες τις επιλογές, οι φιλοξενούμενοι (Χαντς 24π., 9ρ., 3ασ. & 2κλ., Φράνκε 23π. με 5/10 τριπ.) δεν είχαν τις σωστές αποφάσεις όταν η μπάλα «έκαιγε» και δεν κατάφεραν να «κεφαλαιοποιήσουν» την καλή απόδοση που είχαν στην μεγαλύτερη διάρκεια του 2ου μέρους.

Υποσχέσεις για μπασκετικό “upgrade”

Ο Προμηθέας (1-0) έκανε πολλές προσθήκες το καλοκαίρι και τα πρώτα του δείγματα, φανερώνουν ότι βελτίωσε τόσο τον δείκτη της ποιότητας και της αθλητικότητας του ρόστερ του. Στο Λαύριο (0-1) χρειάστηκε ένα χρονικό διάστημα «αναγνώρισης» του αντιπάλου, μέχρι να ανεβάσει ταχύτητα στην επίθεση (αυτό θα είναι το βασικό του “όπλο”), να ανοίξει τον ρυθμό, να εκτελέσει από την περιφέρεια (44,4% με 12/27 τριπ.) και να εξασφαλίσει το πρώτο εφετινό «διπλό» (90-80).

Η ομάδα του Μάκη Γιατρά (Κουλμπόκα 20π. & 11ρ., Κάουαν 20π., 4ρ., 4ασ. με 3/3 τριπ.) είναι ξεκάθαρο ότι έχει επιθετική φιλοσοφία, την οποία υποστηρίζουν όλοι οι παίκτες του και αν βελτιώσει την αμυντική της διάθεση, τότε θα παλέψει με την ΑΕΚ και το Περιστέρι για τις δύο θέσεις της 4άδας που δεν είναι «καπαρωμένες».

Με δύο αλλαγές ξένων πριν το πρώτο τζάμπολ, για την ομάδα του Χρήστου Σερέλη δεν ήταν εύκολο να είναι ανταγωνιστική έως το τέλος (αν και είχε καλά διαστήματα στην 1η και την 3η περίοδο αντίστοιχα).

Ο Φλαγκ (19π., 12ρ. & 5ασ.) με τον Κόουλ (16π., 5ρ. & 8ασ.), δείχνουν ότι διαθέτουν τα στοιχεία που απαιτούνται για το μπάσκετ θέλει να παίξει ο 47χρονος τεχνικός και αν ο νεοαποκτηθείς Σαχίντ Ντέιβις και 6ος ξένος που θα έρθει, «κολλήσουν» στην φιλοσοφία, τότε ίσως το Λαύριο να μπορέσει να παρουσιάσει καλύτερο πρόσωπο. Σε πρώτη φάση, πάντως, η άμυνα φάνηκε να αποτελεί «αχίλλειο πτέρνα».

Του πάει ο Κολοσσός!

Δεν ξέρω πόσους μπορεί να ξεγέλασε η άκρως ανταγωνιστική εικόνα του Κολοσσού (0-1) στο Super Cup απέναντι στον Παναθηναϊκό, στην Νίκαια πάντως, δεν φάνηκε να «μάσησε» κανείς! Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το άκρως ανταγωνιστικό πρόσωπο που παρουσίασε από το πρώτο λεπτό η ομάδα του Άγγελου Τσίκληρα, η οποία δεν σταμάτησε σε κανένα σημείο να «παλεύει» το ματς και να πιστεύει ότι μπορεί να το κερδίσει.

Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, ο Ιωνικός (1-0) της αλλαγής ιδιοκτησίας στα τέλη Αυγούστου, της ανύπαρκτης προετοιμασίας, των άγνωστων και άσημων ξένων, του 38χρονου Λουκά Μαυροκεφαλίδη (19π., 14ρ., 3ασ. & 2κοψ.), κατάφερε όχι απλά να κρατηθεί στο παιχνίδι όταν οι Ροδίτες ξέφυγαν με διψήφια διαφορά (38-48 στο 23’) αλλά να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα του (78-72 στο 38’) και να το πάρει στην παράταση (89-84), πετυχαίνοντας μία παρεμφερή νίκη με τον αγώνα της 30ης Μαρτίου.

Δεν ξέρω τι συνέχεια θα έχουν, αλλά οι Καπελάν (17π.), Λέισι (12π. με 2/2 τριπ.), Χόουκινς (13π. & 12ρ.) και ο Αρσενόπουλος (12π., 3ασ. & 3κλ. με 4/6 τριπ.) με τον Μάντζαρη (6π., 4ρ. & 8ασ.) συνέθεσαν μία πεντάδα που – μαζί με τον “Μαύρο” – προσέφερε τα μέγιστα και χάρισε στους Νικαιώτες ένα «δίποντο» που δεν φαινόταν ότι θα έρθει στο ματς της πρεμιέρας.

Η ομάδα του Ηλία Παπαθεοδώρου (Γιαννόπουλος 19π. & 3ρ., Μορέιρα 17π. & 8ρ. με 7/9 σουτ), δεν είχε σε καλό απόγευμα τους έμπειρους Κατσίβελη και Χρυσικόπουλο (μαζί είχαν 11π. με 4/15 σουτ) φάνηκε ότι «μπερδεύτηκε» αρκετά με το ντεμπούτο του Μαρκίς Τιγκ (8π., 3ρ., 6ασ. & 2κλ. με 2/9 σουτ σε 28’34”) που πήρε περισσότερο χρόνο από τον αναμενόμενο.

Ο έμπειρος τεχνικός σίγουρα χρειάζεται παιχνίδια (το πρόγραμμα του 1ου γύρου είναι πολύ δύσκολο) για να βρει τους ρόλους ανάμεσα στην τελευταία προσθήκη του ρόστερ και τον Τι Τζέι Σταρκς, ο οποίος άφησε πολύ καλές εντυπώσεις στο Super Cup (μ.ο. 20,5π. με 56,7% εντός πεδιάς), αλλά ήταν άχρωμος και άοσμος (8π. με 4/8 σουτ σε 14’) στο κλειστό του Πλάτωνα.

Υγ.: Όμορφη εικόνα να βλέπεις τον Γιάννη Μπουρούση να τιμάται από την ομάδα που ξεκίνησε το μπάσκετ και να ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων. Σπουδαία παρακαταθήκη για το ελληνικό μπάσκετ, να βλέπεις παιδιά με μεγάλη προσφορά όπως ο Σπανούλης, ο Ζήσης, ο Καρδιτσιώτης ψηλός και άλλοι να μένουν στον χώρο και να συνεχίζουν να προσφέρουν από άλλο πόστο.