Τα μάθατε; Έχουμε τελικούς! Και είναι στο 0-0

«Ο χαμένος τα παίρνει όλα», έγραφα, με πέτρινη φωνή Αγγελάκα, μετά τον πρώτο τελικό. Ο χαμένος της βραδιάς στο ΣΕΦ ήταν ο Παναθηναϊκός, που ωστόσο έφυγε από το ΣΕΦ αισιόδοξος και πιο σίγουρος για τον εαυτό του, πάει να πει κερδισμένος, πάει να πει έτοιμος να τα πάρει όλα στην επόμενη παρτίδα. Όπερ και εγένετο, έστω in extremis, έστω με τον αντίπαλο αποκεφαλισμένο από τις απουσίες.

Απόψε, στο ΟΑΚΑ, ο χαμένος που ελπίζει να τα πάρει όλα στον επόμενο τόνο είναι ο Ολυμπιακός. Δίχως τον Σλούκα, δίχως τον Βεζένκοβ, δίχως τον Γουόκαπ, δίχως τον Μπλακ, δίχως τον Κάνααν αν θέλετε να ξεκινήσουμε την αφαίρεση από τους δώδεκα του Κάουνας, έφτασε στο νήμα του δεύτερου τελικού στήθος με στήθος με τον μνηστήρα του τίτλου και νικήθηκε από ένα εκκωφαντικό σουτ, με τα κουπιά του Μουσταφά Φαλ να κρύβουν τον ορίζοντα του δράστη. Όπως στο φάιναλ-φορ. Όπως σε 1-2 προηγούμενες περιπτώσεις «αιώνιων» ντέρμπι, όπου όμως το σουτ της παρ΄ολίγον ανατροπής σταμάτησε στο σίδερο.

Δεν πήρε τίποτε μαζί του φεύγοντας από το ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός, πέρα από τη σκασίλα και την αγωνία για τις εξετάσεις του Σάσα Βεζένκοβ, αλλά την Κυριακή θα θυμάται ότι έφερε τον Παναθηναϊκό στο «αμήν» παίζοντας σχεδόν με τη δεύτερη πεντάδα του. Μόλις ο Σακίλ ΜακΚίσικ σηκώθηκε από τα 6,75 μ. για να απαντήσει στο τρίποντο του Ματέους Πονίτκα, σύσσωμο το «πράσινο» στρατόπεδο φοβήθηκε ότι η μπάλα θα έσκαγε ασάλιωτη στο διχτάκι. Όταν κουβαλάς 14 συνεχόμενες ήττες και αισθάνεσαι καταραμένος, νομίζεις σε κάθε βήμα ότι θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σου, όπως οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι που συναντούσαν τα πατριωτάκια του Φαλ.

Ισόπαλος πλέον με 1-1 και χωρίς να σκιάζεται από το μειονέκτημα έδρας, που μετά την τιμωρία του Ολυμπιακού εξανεμίστηκε, Παναθηναϊκός έδιωξε την ενοχλητική μαϊμού που είχε στρογγυλοκαθίσει επί 18 μήνες ή 563 ημέρες στον σβέρκο του και ελπίζει βάσιμα ακόμα και στην κατάκτηση του τίτλου. Ποιος το φανταζόταν, αλήθεια, όταν στηνόταν το σκηνικό; Οι ίδιοι οι οπαδοί του νοιάζονταν περισσότερο για τις μεταγραφές του Αταμάν και για την αντεπίθεση του Γιαννακόπουλου, παρά για τα εισιτήρια των τελικών.

Ο Χρήστος Σερέλης, «ο προπονητής του Λαυρίου» ντε, έβαλε το συνονθύλευμα του Ράντονιτς σε καλούπια, τοποθέτησε το ακυβέρνητο τρένο σε ράγες, εκπαραθύρωσε τους παίκτες που του δημιουργούσαν προβλήματα (Μπέικον) ή που δεν ταιριάζουν στη φιλοσοφία του (Ουίλιαμς), δανείστηκε μερικές σελίδες από το μπλοκάκι του Δημήτρη Ιτούδη και κατόρθωσε να παγιδεύσει τον δευτεραθλητή Ευρώπης, να τον κατεβάσει στο επίπεδο της δικής του ομάδας αν προτιμάτε.

Η άμυνα των «πρασίνων» ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με την εξουδετέρωση του Βεζένκοβ και του «πόιντ σέντερ» Φαλ και δίνει απλόχερα το σουτ στους παίκτες που δεν πολυφοβάται: Γουόκαπ, ΜακΚίσικ, Παπανικολάου, Λαρεντζάκη. Ο Τόμας Γουόκαπ ήταν κομπιούτερ στο μοναδικό ημίχρονο που πρόλαβε να παίξει, ο Κώστας Παπανικολάου έκανε ένα από τα παιχνίδια της ζωής του, αλλά η έξοδος του Αμερικανοέλληνα με αποβολή στο 33-35 και του Ελληνοβούλγαρου με τραυματισμό στο 46-44, σε συνδυασμό με την απουσία του εξασθενημένου Σλούκα, άφησαν τον Ολυμπιακό χωρίς σκορ, χωρίς δημιουργία, χωρίς προσωπικότητα.

«Θα πάρω το ματς με την άμυνα», αποφάσισε ο Γιώργος Μπαρτζώκας στο ξεκίνημα της δ’ περιόδου (σκορ 51-50) και απέσυρε την ψήφο εμπιστοσύνης που είχε δώσει εκών άκων στον ζεματισμένο από τα καυτά κάστανα Μιχάλη Λούντζη. Οι «κόκκινοι» έπαιξαν με ΜακΚίσικ και Λαρεντζάκη στην περιφέρεια, δύο ψηλούς και αθλητικούς γκαρντ που δεν μοιράζουν ασίστ, αλλά βάζουν χέρια σε κάθε μπάλα, δίνουν βοήθειες παντού και τρέχουν στο ανοιχτό γήπεδο.

Το ποντάρισμα δικαιώθηκε σε μεγάλο βαθμό, ο Μπαρτζώκας βρήκε τους 15 πόντους που πίστευε ότι χρειαζόταν για να κερδίσει το δεκάλεπτο του κατενάτσιο, αλλά οι τελευταίοι στροβιλισμοί έστειλαν τη μπίλια στο πράσινο. Μετά το λάθος του Πάρις Λι στα 49’’ (κλέψιμο ΜακΚίσικ), ο Λαρεντζάκης πήρε την ευθύνη αλλά βρήκε κλειστό τον ορίζοντα στα 35’’, ο Πονίτκα του 37% μπουμπούνισε το τρίποντο ενώ ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να τον οδηγήσει στο μπολιτιάρισμα στα 17’’ και ο ΜακΚίσικ αστόχησε υπό την πίεση του Πολωνού -που αμύνθηκε σωστά- σε ξύλινη επίθεση με μηδέν πάσες.

Είχε προηγηθεί ένα προσωπικό σερί 0-5 από τον Κώστα Παπανικολάου στο προτελευταίο λεπτό της αναμέτρησης. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού έφερε και νωρίτερα την αποδεκατισμένη ομάδα του στο +5, αλλά ο Παναθηναϊκός βρήκε ένα βαρύ σουτ από τον παίκτη που θα έπρεπε να αισθάνεται τη μπάλα ασήκωτη: Μαντζούκας, 57-59. Ο μικρός, που είχε διπλάσια συμμετοχή από τον κάποτε βασικό Ουίλιαμς, έβαλε άλλο ένα κρίσιμο καλάθι στο 62-60, ενώ λίγο νωρίτερα είχε σπάσει την ισοπαλία με ένα σπάνιο ποστάρισμα ο Γιώργος Παπαγιάννης.

Τέτοιους μικρούς ήρωες ο Ολυμπιακός δεν βρήκε απόψε. Ο Παπανικολάου πέτυχε 8 από τους 15 πόντους του στην δ’ περίοδο, μοίρασε και 7 ασίστ, αλλά η βοήθεια που περίμενε από τον ΜακΚίσικ (1/7) και από τον Λαρεντζάκη (1/8) έμεινε στο ράφι με τα αζήτητα.

Κάπως έτσι, το αόρατο χέρι του κισμέτ έφερε τους τελικούς στα ίσα: 1-1 στο κοντέρ, 0-0 στο πλεονέκτημα έδρας αφού το πέμπτο ματς -εάν χρειαστεί- θα γίνει κεκλεισμένων των θυρών, ένας πόλεμος των δέκα ημερών, όπου καθεμία από τις δύο ομάδες θα παίξει (πιθανότατα…) χωρίς τον παίκτη που επί μήνες τράβηξε το κουπί στο σκοράρισμα: Μπέικον από τη μία, Βεζένκοβ από την άλλη.

Οι τελικοί του «ουδείς ασχολείται», που λέγαμε την περασμένη Παρασκευή, εξελίχθηκαν σε κανονικούς τελικούς, όχι πολύ διαφορετικούς από τους αντίστοιχους παρελθόντων ετών. Ο Σάσα Βεζένκοβ, που φαίνεται ότι γλίτωσε από τη συμφορά, έχασε ακριβώς ένα από τα 40 ευρωπαϊκά παιχνίδια του φετινού Ολυμπιακού. Ποιος ήταν ο αντίπαλος; Ο Παναθηναϊκός. Σε ποιο γήπεδο; Στο ΟΑΚΑ. Πόσο τελείωσε το ματς; Με 71-95 υπέρ των «ερυθρολεύκων». Απέναντι σε έναν αντίπαλο που τότε είχε στις τάξεις του και Μπέικον και Γουόλτερς.

Ο Ολυμπιακός παραμένει φαβορί για τον τίτλο, αλλά η πρόσφατη συζήτηση περί «σκούπας» ακούγεται πλέον γελοία και στην απέναντι πλευρά του ρινγκ έχουν μυριστεί αίμα. Ο Παναθηναϊκός μάλλον θα τιμωρηθεί και αυτός για τα κατορθώματα των δικών του οπαδών, αλλά την ποινή θα την εκτίσει του χρόνου, οπότε ποιος ζει, ποιος πεθαίνει και ποιος πετάει μπουκάλια. Στο τέλος, φυσικά, θα φταίει σε όλους η διαιτησία, η καλή, η κακή, η άσχημη. Όποιος και αν κερδίσει, όποιος και αν ηττηθεί. Το δόγμα «ο χαμένος τα παίρνει όλα» θα ξεχαστεί μεμιάς μόλις γίνει η απονομή.