Αλεξανδρής στο Gazzetta: «Ο Ιωαννίδης ήθελε πολύ ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών»

• «Οι κοντινοί του φίλοι τον φώναζαν… φανατικό»
• «Το όνειρό μας ήταν να κερδίσουμε τον Παναθηναϊκό στον Τάφο»
• «Η Αυτοκρατορία μόνο τυχαία δεν ήταν»

Ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν πήγε σε όλα τα χαμένα Final Four με χειρότερη ομάδα από τους υπόλοιπους. Παρ’ όλα αυτά, δεν κατάφερε να πανηγυρίσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών, πίνοντας το πικρό ποτήρι σε έξι Final Four όπου κέρδισε μεν τέσσερις αγώνες αλλά ποτέ τους δυο μαζεμένους που θα του έδιναν ένα πρωτάθλημα Ευρώπης.

«Οι κοντινοί του φίλοι τον φώναζαν… φανατικό»

Ο «Ξανθός» έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη 4/10 σε ηλικία 78 ετών και ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, πρώην συμπαίκτης και κουμπάρος του Ιωαννίδη τον αποχαιρετά μέσα από το Gazzetta: «Ο Γιάννης ήταν ξεχωριστός σαν χαρακτήρας… Αυτό τον έκανε τόσο ξεχωριστό σαν άνθρωπο. Το παρατσούκλι του ήταν "Φανατικός"! Έτσι τον έλεγαν οι κοντινοί του φίλοι και όσοι μεγάλωσαν μαζί του. Ήταν φανατικός στα πάντα, δεν ήθελε να χάνει σε τίποτα. Εδώ έπαιζε χαρτιά με τη βαφτισιμιά του, την κόρη μου, τη Μαρία και την… έκλεβε για να την κερδίσει (γέλια). Και τον έπιανε η Μαρία. Δεν ήθελε να χάνει πουθενά και για αυτό έκανε μεγάλη καριέρα σαν παίκτης και προπονητής».

«Το όνειρό μας ήταν να κερδίσουμε τον Παναθηναϊκό στον Τάφο»

Ζητήσαμε από τον πολύπειρο προπονητή να θυμηθεί μια ιστορία με τον Γιάννη Ιωαννίδη που ξεχωρίζει από όσα έζησε μαζί του: «Τι να πρωτοθυμηθώ. Μόλις μαθεύτηκε ο θάνατός του και μας ειδοποίησαν, παρ’ όλο που τα τελευταία χρόνια δεν ήμασταν πολύ κοντά, η γυναίκα μου κατευθείαν έβαλε τα κλάματα. Και εγώ κατασυγκινήθηκα. Δεν μπορώ να βάλω σε μια σειρά όσα έχω ζήσει με τον Ξανθό. Ή να πω ένα γεγονός μόνο. Η ζωή μας ήταν τόσο συναρπαστική. Τόσο γέλιο… Το όνειρό μας ήταν να κερδίσουμε όσο ήμασταν συναθλητές τον Παναθηναϊκό! Ήταν η μόνη ομάδα που δεν είχαμε κερδίσει στον Τάφο του Ινδού. Στο μεταξύ, με τον Γιάννη ήμασταν πάντα στο ίδιο δωμάτιο. Παίζαμε, λοιπόν, ένα ματς στον Τάφο, ήταν το παιχνίδι που κερδίσαμε ένα καλάθι. Είχε βάλει ο Παπαγεωργίου 47 πόντους! Αλλά έτυχε να βάλω εγώ το τελευταίο!

• Ένας «Ξανθός» με εκρηκτικό ταμπεραμέντο (vids)

Είχαμε πάρει τάιμ άουτ, είπαμε να δώσουμε την μπάλα στον Χάρη για την τελευταία προσπάθεια όμως βρέθηκε στα χέρια μου. Ήμουν κοντά στη Γραμματεία, τελείωνε ο χρόνος και απλώς την πέταξα! Και μπήκε κατ’ ευθείαν μέσα! Την ώρα που πανηγυρίζαμε, ακούω τον Παπαγεωργίου να λέει: Θεέ μου, τώρα μπορώ να πεθάνω! Από αυτό καταλαβαίνεις ότι ο Άρης δεν έγινε τυχαία μεγάλη ομάδα! Ήμασταν Αρειανοί, είχαμε ένα όραμα, θέλαμε να πετύχουμε. Η κουβέντα που είπε ο Χάρης ήταν ανατριχιαστική. Πάμε, λοιπόν στο δωμάτιο και πού να κοιμηθούμε από την υπερένταση! Ο Ξανθός μου έλεγε συνέχεια: Πες μου πώς έβαλες το τελευταίο καλάθι! Του έλεγα: Την πετάω… Και η μπάλα πάει, πάει, πάει, πάει… Το είπα 50 φορές! Και ο Γιάννης γελούσε. Κοιμηθήκαμε 4-5 το πρωί, πρέπει να με ρώτησε 100 φορές. Και του έλεγα συνεχώς το ίδιο. Πάντα γελούσε…».

«Η Αυτοκρατορία μόνο τυχαία δεν ήταν»

Όσον αφορά την κληρονομιά που αφήνει ο «Ξανθός», ο Βαγγέλης Αλεξανδρής είπε: «Ο Γιάννης ήταν χαρισματικός. Υπήρχε το στοιχείο αυτό. Ήμασταν σκληροί στο παιχνίδι, στις αντιδράσεις, όμως έξω ήμασταν άλλοι άνθρωποι. Το γέλιο που κάναμε και το καλαμπούρι που επιζητούσαμε… Ήταν αξέχαστες οι στιγμές με τον Ξανθό, τη γυναίκα του και τους φίλους μας. Που δεν ήταν απαραίτητα μπασκετικοί. Ή ήταν και από άλλες ομάδες. Όπως ο Βασίλης Οικονομίδης που ήταν στον ΠΑΟΚ και ήταν πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ τόσα χρόνια. Ή ο Κώστας Μπογατσιώτης. Βγαίναμε 20-22 άτομα, ειδικά το καλοκαίρι. Γινόταν χαμός».

Και πρόσθεσε: «Η Αυτοκρατορία μόνο τυχαία δεν ήταν. Στήθηκε με τον Γιάννη. Γιατί εγώ έπαιξα έναν χρόνο και έφυγα. Ο Γιάννης πήρε το πρωτάθλημα το 1979 και έφυγε, πήγε στη Λάρισα. Δεν ήθελε να μείνει. Ξέρεις, ο Άρης είναι μια περίεργη ομάδα. Είναι σαν τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του. Και ‘γω μετά από δέκα χρόνια έφυγα. Όμως γύρισα σαν προπονητής και πήρα και το ευρωπαϊκό. Ήταν μια από τις σπάνιες προσωπικότητες που πέρασαν από το ελληνικό μπάσκετ. Όχι μόνο από τον Άρη. Το λένε οι τίτλοι του, πήγε σε Φάιναλ Φορ, ατύχησε… Το ήθελε πολύ το ευρωπαϊκό. Και όσοι τον λοιδορούσαν γι’ αυτό, τους έλεγα πως πήρα δυο ευρωπαϊκά (σ.σ. Σαπόρτα με το Μαρούσι, Champions Cup με τον Άρη), επομένως από την οικογένειά μας δεν λείπει ούτε ο ευρωπαϊκός τίτλος.