Τολιόπουλος for president

Θαρρώ ότι αυτό που έγινε χθες στο «Δ. Τόφαλος» καλύπτει και τις δύο έννοιες γιατί θα στοιχειοθετούσε μέγιστη αθλητική αδικία αν ο Άρης δεν εξασφάλιζε την πρόκριση στα ημιτελικά του Πρωταθλήματος και παράλληλα αποτελεί «θεία δίκη» για όσα είδαν τα δικά μου ματάκια στο δεύτερο ημίχρονο όπου μια άλλη έννοια, αυτή του ανθρώπινου λάθους, ξεχείλωσε επικινδύνως. Αν δηλαδή τα κριτήρια των διαιτητών ανταποκρίνονται στον νέο αέρα που πρεσβεύει η νέα τάξη πραγμάτων, να βράσω τους κανόνες δικαιοσύνης και ν’ αγιάσει το χέρι του Βασίλη Τολιόπουλου. Και σε τελική ανάλυση, ας βάλει και υποψηφιότητα στις προσεχείς εκλογές της Ομοσπονδίας μπας κι έρθει η ρημάδα η δικαιοσύνη η οποία από την αρχή της χρονιάς δεν αμφισβητείται απλά αλλά αναζητείται από άκρη σ’ άκρη καθότι η βασική δέσμευση πνίγηκε στα νερά του Κορινθιακού Κόλπου.

Στο σύνολο των φετινών αγώνων του Άρη με τον Προμηθέα, η ομάδα του Ηλία Παπαθεοδώρου ήταν καλύτερη και πιο σταθερή και ειδικά στην Πάτρα έκανε παρελάσεις. Μόνο όμως που στο κρισιμότερο όλων, η διαφορά ήταν τεράστια υπέρ του Άρη και το παιχνίδι αυτό προφανώς δεν θα έπρεπε να κριθεί στο τέλος. Το γιατί ας το ψάξουν οι υπεύθυνοι, αυτοί που ομορφαίνουν καταστάσεις κι ενώ οι υπόλοιποι τις βλέπουν μαύρες σαν μουτζούρες.

Αυτή τη μουτζούρα έσβησε ο Τολιόπουλος με τη δική του σβήστρα προσφέροντας στον εαυτό του κάτι που πραγματικά αξίζει, μαζί και στο club το οποίο κάποια στιγμή (φέτος) βρέθηκε σε κατάσταση εμμηνόπαυσης και τώρα, μάλλον θα επανέλθει στην κανονικότητα και στον σχεδιασμό της επόμενης μέρας. Ίσως γιατί η εξέλιξη των πραγμάτων ξέφυγε του αναμενομένου κι εκεί διαπιστώθηκε δυσκολία στη διαχείριση. Τελικώς αυτός ο ασπρομάλλης φωνακλάς που στέκεται μπροστά στον πάγκο δικαιώθηκε εμφατικά όταν στις δύσκολες βραδιές μιλούσε για το dna αυτής της ομάδας και άπλωνε ασπίδες προστασίας υπενθυμίζοντας την αφετηρία, το όμορφο ταξίδι και τον προορισμό που ο ίδιος έβλεπε.

Η αλήθεια είναι ότι ο Γιάννης Καστρίτης δεν τους αμφισβήτησε ποτέ κι ό,τι είχε να πει ήταν κατά πρόσωπο μακριά από τις κάμερες. Όταν αυτές φώτιζαν, το… play again Sam είχε την τιμητική του. Γιατί δεν έχασε την πίστη του ακόμη κι όταν το δεύτερο βιολί της ομάδας (Ρομπέρτο Γκάλινατ) αποχώρησε με σπασμένο αντίχειρα ή ακόμη, όταν ο φυσικός ηγέτης αυτής της ομάδας, Βασίλης Τολιόπουλος, ήρθε κι έσκασε από την υπερπροσπάθεια. Το παραδέχθηκε ο ίδιος εξάλλου με ειλικρίνεια αλλά ό,τι έγινε τον τελευταίο ενάμιση μήνα… κομμάτια να γίνει καθώς έβαλε αυτό που έπρεπε. Ο Billy μεγάλωσε απότομα φέτος, προφανώς το αξίζει, και τώρα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι μεταξύ εξωτερικού και Άρη. Ωστόσο, «στη ζωή…» που έλεγε και μια ψυχή, μεγαλύτερη αξία έχει να βρίσκεσαι σ’ ένα περιβάλλον που σ’ αγαπούν, θα γράψω απλά.

Για να επανέλθουμε στο παρόν, ακούγοντας ότι «ο Άρης έγραψε ιστορία επιστρέφοντας στα ημιτελικά του Πρωταθλήματος» δεν ηχεί καλά στα δικά μου αυτιά βάσει βιωμάτων, γιατί επίσης μπορεί το σουτ του Τολιόπουλου να μην έμπαινε. Τι θα σήμαινε δηλαδή (;), ότι ήταν αποτυχημένος; Μεγαλύτερο κατόρθωμα είναι αυτό που έχει παρουσιάσει στη διάρκεια του χρόνου, η συνέπεια που τον χαρακτηρίζει και η δικαίωση είναι αυτή που δικαιούταν.

Αυτή βέβαια θα περάσει από το γραφείο του αθλητικού δικαστή του ΕΣΑΚΕ – εφόσον ο Προμηθέας στη δεύτερη σκέψη του αποφασίσει να υποστηρίξει την ένσταση περί βημάτων και 0.4 δευτερολέπτων με τον ισχυρισμό ότι δεν παίχθηκαν – ελπίζω όμως ότι δεν θα προαχθεί το «μοντέλο» των αγώνων που κρίνονται στα γραφεία δικαστών. Το ξαναγράφω ότι προσωπικά διαχωρίζω την εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει ο Ηλίας Παπαθεοδώρου στο αγωνιστικό κομμάτι με όλα τα υπόλοιπα, έως και τον ηλικιωμένο οπαδό που μπήκε κι έριξε μια κλωτσιά στους σωριασμένους παίκτες από τη... μέθη των πανηγυρισμών κι έφυγε σαν κύριος, μήτε να τον ακουμπήσει άνθρωπος. Και μετά μας φταίει η αχαλίνωτη πιτσιρικαρία. Τρομάρα μας.

Το στενάχωρο της ιστορίας δεν είναι η ένσταση που κατατέθηκε γιατί κανείς (ποτέ) δε νίκησε την αντίληψη της κοινής γνώμης ανεξαρτήτου απόφασης, αλλά ο τραυματισμός του Ρόνι Χάρελ. Είναι κρίμα για το παλικάρι το οποίο έκανε step up, θυσίασε μέρος του κασέ του για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που του προσέφερε ο Καστρίτης και σήμερα θα υποβληθεί σε μαγνητική τομογραφία για να φανεί το μέγεθος της ζημιάς στην κνήμη. Μακάρι να μην είναι κάτι σοβαρό γιατί αυτό το τέλος, σε μια τρομερή σεζόν για τον ίδιο, δεν θα το ήθελε ούτε ο Θεός.